บทที่ 907

Latest chapter

• ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห   บทที่ 1174

  ต่อให้ฉู่เฉินอยากเล่นงานพวกเขาจนพิการจริง ๆ เกรงว่าแม้แต่เทพสังหารกับหลินเจี้ยนเฟิงก็แบกรับความผิดใหญ่หลวงขนาดนี้ไม่ไหวเหมือนกันใช่ไหมล่ะ? ไม่อย่างนั้น เมื่อต่างฝ่ายต่างฉีกหน้ากันขึ้นมา นั่นก็คงเป็นสงครามวุ่นวายครั้งใหญ่ไปทั่วทั้งโลกแห่งการหยั่งรู้แล้ว เทพสังหารกับหลินเจี้ยนเฟิงจะแบกความรับผิดชอบใหญ่หลวงเช่นนี้ไหวเหรอ?เพียงแต่ว่าท่านธรรมมาจารย์สำนักชิงอวิ๋นเพิ่งพูดจบ ฉู่เฉินก็หัวเราะหยันแล้วพูดว่า “โอ๊ะ งั้นผมคงดูแคลนเกินไปแล้ว มีโลกแห่งการหยั่งรู้ทั้งโลกอยู่เบื้องหลัง คุณพูดออกมาจากปากได้ยังไงน่ะ?”“พวกคุณคิดว่าอย่างมากสุดผมแค่ตบหน้าพวกคุณไม่กี่ฉาด ทำให้พวกคุณเสียหน้าเท่านั้น แต่ไม่กล้าทำอะไรพวกคุณแน่นอนใช่ไหม?” เมื่อท่านธรรมาจารย์สำนักชิงอวิ๋นได้ยินคำพูดนี้ก็เผยรอยยิ้มหยันบนใบหน้าแล้วพูดว่า “ไม่ใช่หรือไง? ถ้าแกกล้าสังหารคนใดคนหนึ่งในหมู่พวกเรา แกได้รับผลที่ตามมาแน่!” ในความคิดของเขา เขาบีบเส้นชีวิตของฉู่เฉินเอาไว้แล้ว ขอเพียงฉู่เฉินรู้จักเอาตัวรอดก็ได้แต่ปล่อยพวกเขาสามคนไปโดยเร็วที่สุด ไม่อย่างนั้น...ในขณะที่ท่านธรรมาจารย์สำนักชิงอวิ๋นวางแผนอยู่ในใจว่าจะแก้แค้นฉู่เฉินอย่า

• ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห   บทที่ 1173

  “เรื่องนี้...”ปรมาจารย์ว่านเจี้ยนลูบหน้าที่โดนตบจนบวมเป่ง ก่อนจะกัดฟันกล่าว “นั่นเป็นแค่ข้ออ้างที่ท่านธรรมมาจารย์สำนักชิงอวิ๋นจะยึดครองวิชาของคุณเท่านั้น!”ถึงแม้ว่าในใจเขาจะมีหมื่นความไม่ยินยอม แต่ขวานยักษ์ของเทพสังหารลอยอยู่เหนือศีรษะ เขายังจะกล้าปากแข็งที่ไหนกัน?ฮว่าเทียนเจินเหรินก็พยักหน้าถี่ ๆ แล้วกล่าวว่า “พี่ว่านเจี้ยนพูดมีเหตุผล ผะ...ผมมองแวบเดียวก็ดูออกแล้วว่าวิชานั้นไม่ได้สืบทอดมาจากสำนักชิงอวิ๋นแน่นอน ท่านธรรมมาจารย์สำนักชิงอวิ๋นมีจตนาไม่ดี สมควรฆ่าแล้วจริง ๆ!”อะไรนะ?!ท่านธรรมมาจารย์สำนักชิงอวิ๋นรู้สึกว่าท่าไม่ดีแล้ว ต่อให้ยอมให้เพื่อนตาย แต่เราต้องรอดก็เถอะ แต่พวกเขาสองคนก็หักหลังไวเกินไปแล้วมั้ง! ฉู่เฉินแค่นเสียงเย็นแล้วเอ่ยว่า “วางแผนฆ่าผม แย่งวิชาของผม พวกคุณเห็นผมฉู่เฉินเป็นใคร? ชายดีหญิงซื่อหรือไง?”ฉู่เฉินพูดพลางสะบัดมือตบหน้าปรมาจารย์ว่านเจี้ยนไปอีกหนึ่งฉาดปรมาจารย์ว่านเจี้ยนมึนงงแล้ว การที่เขาโดนตบฉาดนี้มันไม่ได้รับความเป็นธรรมเกินไปหรือเปล่า ไม่ใช่เขาที่อยากยึดวิชาของฉู่เฉินมาเป็นของตัวเอง แต่เป็นท่านธรรมมาจารย์สำนักชิงอวิ๋นต่างหาก!นายแม่งตบฉันทำบ้า

• ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห   บทที่ 1172

  “คุณกล้าดียังไงถึงคิดจะช่วงชิงวิชาของผม? คุณกล้าดียังไงถึงบิดเบือนความจริง? ใครแม่งให้ความกล้ากับคุณ!”เมื่อเผชิญกับการซักไซ้ของฉู่เฉิน ทั่วทั้งสนามเงียบกริบ ทุกคนแม้แต่จะหายใจยังไม่กล้าหลินเจี้ยนเฟิงตวัดกระบี่ยาวในมือ คมดาบจ่ออยู่ที่ลำคอของธรรมมาจารย์สำนักชิงอวิ๋น และเอ่ยด้วยเสียงเย็นชาว่า “คุณฉู่กำลังถามแกอยู่ แกกล้าดียังไงถึงไม่ตอบ มีหัวไปก็ไร้ประโยชน์!”ตุบ!ตุบ!เทพสังหารแบกขวานขนาดใหญ่ก้าวไปข้างหน้า เตะไปที่ปรมาจารย์ว่านเจี้ยนและฮว่าเทียนเจินเหรินเตะพวกเขาทั้งสองจนกลิ้งไปเจ็ดแปดเมตรและค่อยๆ หยุดอยู่ตรงหน้าฉู่เฉิน“คุณฉู่กำลังถามคำถามพวกแกอยู่!”เสียงคำรามนี้ทำให้ทั้งสามคนกลัวจนตัวสั่นงันงก ในสมองก็ยิ่งขาวโพลน!เมื่อเห็นฉากนี้ ถานอวี้ซานก็กลัวมากจนกล่าวไม่ออก นี่คือสามเจ้าสำนักเชียวนะ!แม้ว่ารอบนอกของโลกแห่งการหยั่งรู้ ทั้งสามคนนี้ก็เป็นบุคคลที่แค่กระทืบเท้า พื้นดินก็ยังต้องสั่นสะเทือน!แต่ตอนนี้ กลับกำลังคุกเข่าอยู่ต่อหน้าฉู่เฉิน ไม่กล้าแม้แต่จะผายลม ถ้ากล่าวออกไป เกรงว่าแม้แต่จื่อเยว่ก็ยังไม่กล้าเชื่อ?ยิ่งกว่านั้น ครั้งนี้ฉู่เฉินไม่ได้ใช้หยกโลหิตกิเลนล่อพวกเขามา ดูจ

• ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห   บทที่ 1171

  ฉู่เฉินเหลือบมองศพไร้หัวของของตู้เทียนหัว ก่อนชี้ไปที่หลี่ห้าวหรานอีกครั้งและกล่าวเสียงเรียบ “ฆ่าคนนี้ด้วย!”สิ้นเสียง ยังไม่ทันที่หลี่ห้าวหรานจะได้เคลื่อนไหว เทพสังหารก็เตะที่หน้าอกของหลี่ห้าวหราน หลี่ห้าวหรานจะมีแรงต้านทานได้ยังไง?เขาถูกเทพสังหารเตะปางตายและล้มลงต่อหน้าซ่งหนิงซวงในทันที!พลั่ก!พร้อมกับเสียงทึบดังขึ้น หลี่ห้าวหรานก็เสียชีวิตคาที่เช่นกัน!ในระหว่างกระบวนการทั้งหมด ฮว่าเทียนเจิ้นเหรินก็ตัวสั่นเทิ้ม ยิ่งไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบมองหลี่ห้าวหรานอีกเลย“ใช่แล้ว เมื่อกี้เขาตบคุณนี่ เอาอย่างนี้ ให้คุณตบหน้าเขาต่อหน้าทุกคนร้อยครั้ง แล้วปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปเถอะ”สิ้นเสียงของฉู่เฉิน ก็ชี้ไปที่ธรรมมาจารย์สำนักชิงอวิ๋นที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของธรรมมาจารย์สำนักชิงอวิ๋นก็ซีดเผือด นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาถูกหยามเกียรติต่อหน้าสาธารณชน แต่ถึงแม้ในใจเขาจะเกลียดชังฉู่เฉินมากแค่ไหน ต่อหน้าเทพสังหารและหลินเจี้ยนเฟิงก็ไม่กล้าเอ่ยคำว่าไม่ออกมาแม้แต่ครึ่งคำ!เพียะ เพียะ เพียะ เพียะ...ทั่วทั้งภูเขาอวี้ติ่งเงียบสงัดจนได้ยินเสียงเข็มหล่น มีเพียงเสียงตบที่ดังก้

• ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห   บทที่ 1170

  “เทพสังหาร?!”เมื่อได้ยินชื่อนี้ ผู้คนที่เฝ้าดูการต่อสู้ด้านล่างก็เหงื่อแตกพลั่ก!ชื่อของคนก็เหมือนเงาของต้นไม้!ใครบ้างจะไม่รู้จักชื่อเสียงอันเกรียงไกรของเทพสังหาร?ต่อหน้าเทพสังหาร กลิ่นอายราวกับเซียนลงมาจุติของฮว่าเทียนเจินเหรินพลันถูกกดกลับเข้าไปในร่างทันที และคนทั้งคนก็กลายเป็นลูกแกะแสนเชื่องในพริบตาและปรมาจารย์ว่านเจี้ยนที่อยู่ด้านข้างก็ยิ่งหน้าซีดเผือดเหมือนกระดาษ โยนกระบี่ยาวในมือลงไปที่ตีนเขาโดยไม่ลังเล ถอยร่นไปสิบกว่าก้าวเหมือนนักเรียนประถมที่ทำผิด ก้มหน้าไม่กล่าวอะไรเป็นเรื่องจริงที่พวกเขามีผู้หนุนหลัง แต่ปัญหาคือตอนนี้นายอำเภอไม่สู้ผู้ดูแลปัจจุบัน ถ้าเทพสังหารจะฆ่าพวกเขาทั้งหมดที่นี่ หลังจากนั้นเรื่องนี้จะไม่มีใครตามสืบเป็นแน่ใครกันที่จะเปิดฉากสังหารหมู่เพื่อหมากที่ตายไปแล้ว?แต่วินาทีต่อมา กลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัวก็แผ่กระจายไปทั่วทุกสารทิศ ชายหน้าขาวในชุดคลุมยาวสีขาว ผมหางม้าสูงและแบกกระบี่ยาวก็ก้าวเข้ามาอย่างองอาจ!“แค่มดปลวกไม่กี่ตัวกล้าดียังไงมาโอ้อวดว่าจะทำร้ายคุณฉู่? พวกแกได้ถามกระบี่ไร้ปรานีในมือของฉันแล้วหรือยัง!”หลินเจี้ยนเฟิง!ฮว่าเทียนเจินเหรินตกใจ

• ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห   บทที่ 1169

  เมื่อสิ้นเสียงของฉู่เฉิน ไม่ใช่แค่ธรรมมาจารย์สำนักชิงอวิ๋นเท่านั้นที่หัวเราะ แม้แต่ผู้คนที่เฝ้าดูการต่อสู้ก็พากันระเบิดหัวเราะออกมาเช่นกันใครก็มองออกว่าฉู่เฉิน ซ่งหนิงซวงและคนอื่นๆ จนตรอกแล้ว แม้จะมีถานอวี้ซานเพิ่มมาอีกคน ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่อยู่ตรงหน้าได้เลย!ต่อให้คนวังจื่อเซียวจะมากันทั้งหมด จะสามารถทำอะไรธรรมมาจารย์สำนักชิงอวิ๋นได้?ฉู่เฉินยังคงกล้าประกาศว่าใครก็ตามที่แตะต้องซ่งหนิงซวงแม้แต่เล็บจะกวาดล้างทั้งสำนักให้สิ้นซาก นี่มันตลกสิ้นดีธรรมมาจารย์สำนักชิงอวิ๋นก้าวไปข้างหน้า ยกซ่งหนิงซวงขึ้นจากพื้น และมองไปยังฉู่เฉินด้วยรอยยิ้มเยาะพลางกล่าวว่า “ตอนนี้ฉันไม่ได้แค่แตะต้องเธอเท่านั้น ข้าจะตบนางด้วย!”เพียะ!สิ้นเสียง ธรรมมาจารย์สำนักชิงอวิ๋นก็สะบัดมือตบหน้าซ่งหนิงซวง จากนั้นก็หันศีรษะไปมองฉู่เฉินแล้วกล่าวว่า “แกไม่ใช่ว่าจะฆ่าฉันและกวาดล้างทั้งสำนักของฉันหรอกเหรอ? ลองฆ่าฉันให้ดูหน่อยสิ!”ฉู่เฉินพยักหน้าเล็กน้อยและยิ้มจาง “จำการตบที่เพิ่งทำไปเมื่อกี้นี้ไว้ให้ดี คุณจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน แต่คุณเป็นเจ้าสำนักชิงอวิ๋น คงไม่ได้กล้าแค่ระบายอารมณ์ใส่ผู้หญิงหรอกใช่ไหม?”