จริงๆ แล้วลืมไปก็เป็นเรื่องปกติ นางก็แค่บ่าวรับใช้คนหนึ่งเท่านั้น มีคุณงามความดีหรือความสามารถอะไรถึงให้กุ้ยเฟยผู้สูงศักดิ์เช่นนั้นมาระลึกถึง?
วันที่นางช่วยชีวิตนางไว้ ก็ถือว่าเมตตายิ่งนักแล้ว
แต่ไม่คิดเลยว่า...
“จริงๆ แล้วข้าจำท่านได้” สวีเหม่ยเหรินสะอื้นพลางเอ่ยขึ้น “ท่านคือคุณหนูเฉียว คุณหนูใหญ่แห่งจวนโหว”
เมื่อก่อนเป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างเฉียวเนี่ยนกับหมิงอ๋อง เฉียวเนี่ยนจึงเคยมายังเรือนนอนของเต๋อกุ้ยเฟยหลายครั้ง นางจะไม่เคยเห็นได้อย่างไร?
ดังนั้นเมื่อครานี้เฉียวเนี่ยนบอกว่าเป็นเต๋อกุ้ยเฟยที่ส่งนางมา สวีเหม่ยเหรินจึงเชื่อ
เห็นสวีเหม่ยเหรินร้องไห้ เฉียวเนี่ยนก็รีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาช่วยเช็ดน้ำตาให้นาง “เต๋อกุ้ยเฟยให้ข้าปกป้องให้เหม่ยเหรินกับลูกในท้องให้ปลอดภัย ข้าก็จะทำสุดความสามารถ เหม่ยเหรินวางใจเถิด เมื่อมีข้าอยู่ ย่อมจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
แต่ไม่คิดว่าสวีเหม่ยเหรินกลับสะอื้นพลางพูดว่า “อันที่จริงแล้ว ถึงข้าตายไปก็ไม่เป็นไร ต่อให้ไม่ตาย ต่อไปข้าก็แค่แก่ตายอยู่หลังกำแพงสูงนี้ ตายไปเสียเลยยังจะดีกว่า แต่... ต่อให้ต้องตาย ข้าก็ยังอยากคลอดลูกคนนี้ให้กุ้ยเฟย”
สถานการณ์ของเต
