บทที่ 744

เห็นอยู่ว่านางกำนัลน้อยผู้นั้นเริ่มลนลานจนออกนอกหน้า เฉียวเนี่ยนก็รู้ทันทีว่านางกำนัลน้อยคนนี้ต้องได้รับคำสั่งจากฮองเฮา ให้คอยดูว่าในแต่ละวันสวีเหม่ยเหรินกินของบำรุงที่พระนางประทานมาหรือไม่

ดวงตาของเฉียวเนี่ยนก็แปรเปลี่ยนไปในทันที นางกำลังจะเอ่ยปาก แต่กลับไม่คาดว่าสวีเหม่ยเหรินจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน “แต่ข้ากินไม่ลงจริงๆ แค่ได้กลิ่นก็คลื่นไส้แล้ว!”

ขณะพูด สวีเหม่ยเหรินก็แสร้งสำรอกออกมาจริงๆ

นางกำนัลน้อยขมวดคิ้ว รู้สึกว่าสวีเหม่ยเหรินเสแสร้ง “อย่างไรเสีย หากไม่กิน บ่าวก็จะไปบอกฮองเฮา!”

“เจ้าก็ไปสิ!” ร่างของสวีเหม่ยเหรินสั่นระริกเล็กน้อย แต่นางรู้ว่า หากนางไม่ยืนหยัดขึ้นในตอนนี้ ก็จะต้องเป็นเฉียวเนี่ยนที่ออกหน้าแทน

แต่เฉียวเนี่ยนเป็นคนของเต๋อกุ้ยเฟย นางไม่อาจเปิดเผยจุดยืนของเฉียวเนี่ยนได้ และยิ่งไม่อาจทำให้ความหวังดีของเต๋อกุ้ยเฟยต้องสูญเปล่า!

เห็นว่านางกำนัลน้อยยังไม่เชื่อ สวีเหม่ยเหรินจึงแสร้งสำรอกอีกครั้ง สำรอกไปถึงที่สุดก็กลายเป็นจริง น้ำตายังไหลออกมาอีกด้วย

แต่แม้นางจะเป็นเช่นนี้ นางกำนัลน้อยก็ยังไม่ไยดี เพียงรู้สึกว่าสวีเหม่ยเหรินกำลังจะล้ำเส้น จึงจะเดินออกไป “ข้าจะไปเดี๋ยวน