โจวชินซาง 1.2

ดาบปีศาจของจอมมารชินซาง ที่สถิตอยู่ในดินแดนปีศาจถูกดึงออกจากแท่นหินด้วยตัวเองก่อนจะลอยละลิ่วขึ้นสู่ผืนฟ้าเบื้องบน จากดินแดนปีศาจผ่านดินแดนน้อยใหญ่ พุ่งแหวกว่ายกลางอากาศลงมาพร้อมสายฟ้าฟาดตรงเข้ามาหาจอมมารผู้เป็นเจ้าของดาบเล่มนั้น 

พระหัตถ์ยกขึ้นรับดาบปีศาจของพระองค์อย่างรวดเร็ว พระวรกายสูงใหญ่หมุนไปโดยรอบพร้อมตวัดดาบปีศาจกวัดแกว่งไปมา จอมมารกระชับอาวุธประจำพระองค์เสด็จพระดำเนินตรงมาหาเฉินกงฮ่องเต้พร้อมใช้พระวรกายสูงใหญ่ทะมึน ยืนบังฮ่องเต้แคว้นต้าโจวเอาไว้ ท่อนพระกรใหญ่ยื่นออกไปข้างหน้าพลางยกพระหัตถ์ขึ้น ก่อนจะใช้นิ้วพระหัตถ์ชี้ไปที่พระพักตร์ฮ่องเต้แคว้นต้าฉู่พลางขยับนิ้วพระหัตถ์ขึ้นลงเป็นสัญญาณเรียกให้เข้ามาหา

ท่ามกลางพระอาการตกตะลึงของเฉินกงฮ่องเต้ ครั้นเมื่อทรงได้ทอดพระเนตรบุรุษอาภรณ์สีนิลกาฬในระยะใกล้ชิด พระวรกายสูงใหญ่ทะมึนทรงยืนบังฮ่องเต้แคว้นเทียนโจวได้อย่างมิดชิดยิ่งนัก 

ในขณะที่ฮ่องเต้แคว้นต้าฉู่ทอดพระเนตรการกระทำของบุรุษปริศนาที่หาญกล้าแสดงอาการท้าทายพระองค์อย่างไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย ในขณะที่กองทัพของพระองค์โอบล้อมทัพต้าโจวเอาไว้รอบด้าน

“หาคนมาช่วยอย่างนั้นเหรอเฉินกง! เข้าท่า!ช่างหานักรบได้น่ายำเกรงเสียนี่กระไร ข้าก็อยากล่วงรู้เช่นกันว่าจะไปได้สักกี่น้ำ!” ฮ่องเต้แคว้นต้าฉู่รับสั่งดูแคลนพลางแสยะยิ้มเหยียด

คันธนูง้างออกจนสุดแขนเล็งไปที่ร่างของบุรุษร่างสูงทะมึนซึ่งล่อเป้าได้เป็นอย่างดี ด้วยความสูงที่โดดเด่นกว่าบุรุษใดที่อยู่ในเวลานั้น ลูกธนูอาบยาพิษถูกปล่อยจากคันศรออกไปทันที

“ฟิ้วววววว!!!” ลูกธนูสามดอกพุ่งตรงเข้าหาพระวรกายของจอมมารโดยพลัน

ทันทีที่ลูกธนูพุ่งหลาวออกมา จอมมารชินซางยกดาบปีศาจที่อยู่ในพระหัตถ์ใช้วรยุทธ์จากดินแดนปีศาจลงดาบฟันกลางอากาศไปเพียงครั้งเดียว พลังวรยุทธ์สะท้อนลูกธนูที่กำลังพุ่งตรงมาหาอยู่ในขณะนั้นถูกทำลายลงไปทันที รวมไปถึงทหารในกองทัพของต้าฉู่ซึ่งอยู่ภายในรัศมีถูกพลังสะท้อนกลับประหนึ่งถูกคมดาบปีศาจฟาดฟันถูกกายล้มตายลงเป็นเบือต่อหน้าทุกชีวิตที่อยู่นอกเขตรัศมี 

ท่ามกลางอาการตกตะลึงของบรรดาทหารในกองทัพของทั้งสองแคว้น และฮ่องเต้แคว้นต้าฉู่และเฉินกงฮ่องเต้ ต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่แตกต่างกัน พระพักตร์ภายใต้เกราะกำบังของฮ่องเต้แคว้นต้าฉู่สั่นระริกเมื่อทอดพระเนตรทหารในกองทัพล้มตายเพียงดาบเดียว

“ข้าไม่เชื่อหรอกว่าวันนี้เจ้าจะมีชีวิตรอดกลับไปได้ เจ้าผมสีเงิน! มีปัญญาฝ่ากองทัพเรือนแสนของข้าได้ก็ให้มันรู้ไป! อยากรู้เหมือนกันว่าชีวิตของเจ้าจะจบลงด้วยสภาพเยี่ยงไร!... ทหาร! ฆ่าบุรุษผมสีเงิน! ตัดหัวของมันมาให้ข้า ผู้ใดทำได้ข้าจะปูนบำเหน็จให้อย่างงาม!” รับสั่งตะโกนก้องสั่งทหารของพระองค์

พระบัญชาของฮ่องเต้แคว้นต้าฉู่ดังกึกก้องได้ยินไปทั่วบริเวณ บรรดาทหารขึ้นคันธนูพร้อมลูกศรเตรียมง้างออกไปนับหลายหมื่นดอกเพื่อโจมตีทัพของแคว้นเทียนโจว เป็นเหตุให้เฉินกงฮ่องเต้มีรับสั่งกับจอมมาร

“เจ้ารีบหลบหนีไปเสียเถิดพ่อหนุ่ม! หาไม่แล้วจะต้องมาตายตกตามกัน ณ ที่แห่งนี้ ฮ่องเต้ต้าฉู่ไม่มีวันปล่อยผู้ใดรอดชีวิตกลับไปอย่างแน่นอน ขอบใจเจ้ายิ่งนักที่มีน้ำใจช่วยเหลือแคว้นเทียนโจวของข้า กำลังในกองทัพของข้าตอนนี้แตกต่างดั่งฟ้ากับเหว มิอาจเอาชนะต้าฉู่ได้”

พระพักตร์หล่อเหลาคมคร้ามยังคงเรียบเฉยไม่สะทกสะท้านกับรับสั่งของเฉินกงฮ่องเต้แม้แต่น้อย วรองค์สูงทะมึนพระดำเนินออกไปข้างหน้าสามก้าวก่อนจะทรงหยุดยืนนิ่ง พลางทอดพระเนตรกองทัพของต้าฉู่ที่กำลังวิ่งดาหน้าเข้ามาหาพระองค์อย่างบ้าคลั่ง

“อยู่เฉยๆ เมื่อข้าออกหน้าจงรอผลที่ตามมาก็พอแล้ว” รับสั่งสุร เสียงเย็นยะเยียบ

ถ้อยรับสั่งของจอมมารทำให้เฉินกงฮ่องเต้ต้องสงบปากสงบคำลงทันใด บรรดาทหารองครักษ์ที่ได้ยินถ้อยรับสั่งของจอมมารหนุ่มต่างพากันกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อได้ยินพระสุรเสียงเย็นยะเยือกเช่นนั้น

“บุรุษผู้นี้ช่างน่าประหวั่นพรั่นพรึงยิ่งนัก ไม่เกรงกลัวสิ่งใดแม้แต่น้อย ทหารต้าฉู่เป็นเรือนแสนกำลังดาหน้าเข้ามาหมายสังหารทัพต้าโจวให้สูญสิ้น แต่กลับไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด ยังคงยืนท้าทายอยู่เช่นนั้น” เสียงเอ็ดอึงของกองทหารโจษขานกันเป็นวงกว้าง แต่ละคนรีบยกอาวุธคู่กายเตรียมป้องกันตนเองและองค์ฮ่องเต้

จอมมารชินซางทอดพระเนตรกองทัพแคว้นต้าฉู่ที่มีกำลังพลมากมายเป็นเรือนแสนอยู่ตรงหน้าพระพักตร์ ครั้นหันกลับไปทอดพระเนตรกองทัพของเทียนโจว ช่างแตกต่างลิบลับดั่งฟ้ากับเหวเสียนี่กระไร

“วรยุทธ์ของข้าแม้จะรับมือกับทหารเป็นเรือนแสนได้ก็ตาม แต่ต้องใช้เวลาสิ้นเปลืองนานพอควร เสียแรงโดยใช่เหตุ ทำศึกให้ชนะต้องเด็ดหัวจอมทัพโดยเร็วจะได้ไม่เสียทั้งแรงและเวลา” รับสั่งรำพึงอยู่ภายในพระทัย

ทันใดนั้นเอง

“ฟิ้ววววว!!!!” ลูกธนูนับหมื่นดอกถูกยิงออกมาอย่างรวดเร็ว

ท้องฟ้าเบื้องบนเต็มไปด้วยลูกธนูจากแคว้นต้าฉู่ลอยละลิ่วพุ่งเข้าเป้าหมาย นั่นก็คือทุกชีวิตของฝ่ายตรงข้ามนั่นเอง ท่ามกลางสายพระเนตรของจอมมารเมื่อทอดพระเนตรลูกธนูนับหมื่นพุ่งตรงมาดั่งห่าฝนพรำ พระวรกายสูงใหญ่ทะมึนของจอมมารหมุนคว้างดั่งลูกข่างพร้อมดาบปีศาจคู่พระวรกายตวัดกวัดแกว่งไปมา พลังวรยุทธ์สะท้อนลูกธนูนับหมื่นดอกเลือนหายไปโดยพลันและสะท้อนกลับให้หันทิศทางลงปักที่เป้าหมายเป็นกองทัพต้าฉู่

“ฉึก! ฉึก! ฉึก!” ลูกธนูหันหลังกลับพุ่งปักไปที่ร่างของทหารแคว้นฉู่ล้มตายเป็นเบือ

ยังมิทันจะได้ตั้งตัวจอมมารไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดรอด ดาบปีศาจที่อยู่ในพระหัตถ์ถูกปักกระแทกลงพื้นดินกระจายพลังสังหารจากวรยุทธ์ของพระองค์จนกองทัพต้าฉู่ล้มตายดั่งใบไม้ปลิดปลิว ต่อหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้แคว้นฉู่พลังสังหารของจอมมารรุนแรงอย่างยิ่งยวด จนบรรดาแม่ทัพนายกองรวมไปถึงฮ่องเต้ต้าฉู่ต่างพากันตกลงบนหลังม้าลงมานอนกองกับพื้น

 ครั้นพระเนตรสีนิลกาฬทอดพระเนตรฮ่องเต้แคว้นฉู่ตกลงจากหลังม้าเช่นนั้น จอมมารดึงดาบปีศาจออกจากพื้นทันใดพร้อมใช้พลังวรยุทธ์เร้นพระวรกายเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงพระวรกายฮ่องเต้ต้าฉู่ที่กำลังลุกยืนขึ้นจากพื้น ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังตกตะลึงเมื่อบุรุษเกศาสีเงินยืนสูงทะมึนค้ำพระเศียรปรากฏอยู่ตรงหน้า 

 “ข้ามาหาเจ้าแล้วเด็กน้อย!” รับสั่งสุรเสียงเหี้ยมเกรียม พระพักตร์หล่อเหลาแสยะยิ้มเหยียดอย่างน่าสะพรึงกลัว พระหัตถ์ยกขึ้นจับพระเศียรฮ่องเต้ต้าฉู่มิให้ดิ้นหนี พร้อมกระซวกดาบปีศาจออกไปทันที

“ฉึก!” ดาบปีศาจคมกริบแทงเข้ากลางพระอุระฮ่องเต้แคว้นฉู่อย่างรวดเร็ว

 จอมมารชินซางใช้ดาบปีศาจยกพระวรกายของฮ่องเต้แคว้นฉู่ด้วยท่อนพระกรเพียงข้างเดียว ก่อนจะยกขึ้นสูงเพื่อให้ทหารที่เหลือในกองทัพของต้าฉู่ยอมจำนนแต่โดยดี

 พระวรกายของฮ่องเต้ต้าฉู่ดิ้นพราดๆ อยู่ภายใต้คมดาบปีศาจด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส สายพระเนตรของพระองค์ทอดพระเนตรพระพักตร์หล่อเหลาที่กำลังแหงนหน้ามองพระองค์เช่นเดียวกัน บุรุษร่างใหญ่สูงทะมึน เจ้าของเส้นผมสีเงินและอาภรณ์สีนิลกาฬติดอยู่ในสายพระเนตรเป็นยิ่งนัก ก่อนจะเบิกพระเนตรกว้างเมื่อทรงได้ทอดพระเนตร ดวงตาสีเลือดของอีกฝ่ายฉายแวววับออกมา

 “จะ... เจ้า... ปะ... เป็น” รับสั่งสุรเสียงขาดห้วง

 “ข้าเป็นอะไรไม่สำคัญ... จงรู้แต่เพียงว่าข้ามีชีวิตมานานหลายแสนปีแค่นั้นก็พอ” รับสั่งสุรเสียงเย็นยะเยียบ

 และคำตอบของพระองค์ทำให้ฮ่องเต้แคว้นต้าฉู่เบิกพระเนตรกว้างออกมาทันที เมื่อทรงล่วงรู้แล้วว่าบุรุษเจ้าของเส้นผมสีเงินนี้แท้จริงเป็นผู้ใด

 “จะ... จอม... จอมมาร... นะ... ในตำนาน... นะ... ในที่สุด... กะ... ก็มีตัวตนจริงๆ” สิ้นพระสุรเสียงฮ่องเต้ต้าฉู่เสด็จสวรรคตลงอย่างรวดเร็วในเวลาไม่กี่อึดใจ 

 ถ้อยรับสั่งสุดท้ายของฮ่องเต้ต้าฉู่ทำให้จอมมารชินซางทรงยืนนิ่งไปชั่วขณะ

 “ไม่คิดเลยว่าภพมนุษย์จะล่วงรู้ว่าข้าคือจอมมาร” รับสั่งสุรเสียงพึมพำ

 เหล่าทหารของต้าฉู่ต่างยืนอ้าปากค้างเมื่อเห็นฮ่องเต้ของตนถูกดาบยาวของบุรุษผมสีเงินเสียบเข้าที่ยอดอกพร้อมยกพระวรกายชูขึ้นสูงเป็นเครื่องหมายของชัยชนะที่แคว้นเทียนโจวมีเหนือกว่าต้าฉู่ ในขณะที่พระวรกายสูงทะมึนของจอมมารหมุนไปโดยรอบเพื่อให้ทุกชีวิตและทุกสายตาที่อยู่ในศึกสงครามครั้งนี้ได้รู้และเห็น พระศพของฮ่องเต้ต้าฉู่ยังเสียบคาอยู่ที่ดาบปีศาจอยู่เช่นนั้น

 “ฉึกกก!!!” จอมมารปักปลายด้ามของดาบปีศาจลงบนพื้นดินพร้อมพระศพของฮ่องเต้แคว้นต้าฉู่ยังคงเสียบคาดาบปีศาจ พร้อมสุรเสียงประกาศกึกก้อง

 “ฮ่องเต้ของพวกเจ้าสวรรคตแล้ว! จงถอนทัพกลับไปเสีย! นำพระศพกลับไปที่แคว้นเพื่อประกอบพิธีให้อย่างสมพระเกียรติในฐานะนักรบ แม้จะพ่ายแพ้ให้แก่ข้า! แต่มิได้เสื่อมเกียรติของการเป็นนักรบในสมรภูมิแต่อย่างใด และนับจากนี้ต่อไปพวกเจ้าล่วงรู้ดีว่าในฐานะผู้พ่ายแพ้สงครามจะต้องปฏิบัติเยี่ยงไรต่อไปกับผู้มีชัยเหนือพวกเจ้า!” รับสั่งสุรเสียงกึกก้องได้ยินไปทั่วขุนเขา