MasukShare
ตอนที่4.ข้าไม่เถียง
Terakhir Diperbarui:
2025-01-03 08:04:59“ขอบพระคุณขอรับคุณหนู เช่นนั้น เรารีบกันเถอะนะขอรับ”
“ช้าก่อน นายหญิงให้ข้าไปแทนเถอะนะขอรับ ฝนกำลังลงเม็ดเช่นนี้ ต่อให้มิแรงมากนัก ทว่าอาจทำให้นายหญิงล้มป่วยลงได้ ข้าเป็นชาวไร่ชาวนาที่ผ่านแดดฝนมามาก ร่างกายข้ามิเป็นอันใดง่าย ๆ แน่นอนขอรับ”
ชายหนุ่มที่เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาซึ่งขอติดตามคณะเข้าสู่เมืองหลวงด้วย ได้ก้าวเข้ามาขวางทางคนทั้งคู่เอาไว้ก่อนที่หรู่อี้และต้วนลี่จะก้าวออกจากที่พัก
“เรื่องนั้น ข้าไม่เถียงท่านหรอกนะ แต่พี่อี้เหมยเป็นสตรี จะให้บุรุษที่มิใช่สามีเข้าไปพบนาง มันดูจะมิเหมาะเอาได้” หญิงสาวแย้งชายหนุ่มขึ้นอย่างมีเหตุผล
“เรื่องนั้น ข้าทราบดีขอรับ แต่ท่านลุงต้วนก็อยู่ด้วยทั้งคน อีกอย่าง ข้ามีความสามารถในการตรวจชีพจรอยู่มากทีเดียว เรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่ของข้าเถอะนะขอรับ”
“นายหญิงไม่ควรขัดคำสั่งนายท่านนะขอรับ ถึงอย่างไร นายหญิงก็มอบยาให้แก่เขาไปแล้ว ก็ถือว่าทำในสิ่งที่ถูกต้อง ข้าว่านายหญิงกลับมานอนต่อเถอะขอรับ ข้าไม่อยากเตือนท่านซ้ำ ๆ นะขอรับ”
ผู้ติดตามที่มีอำนาจรองจากเยว่คังเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเนิบช้า ทว่าจริงจังอยู่ในที ทำให้หรู่อี้นิ่งเงียบไปชั่วครู่ ต่อหน้าชาวบ้านที่ติดตามทุกคนเรียกขานนางว่านายหญิงตามคำสั่งของเยว่คัง ทว่า นางไร้อำนาจในการสั่งการใด ๆ ทั้งสิ้นอยู่แล้ว แม้แต่การตัดสินใจในยามที่ชายหนุ่มไม่อยู่ด้วยเช่นนี้ก็ตามที ในที่สุด ร่างบางจำต้องหมุนกายเดินกลับไปนั่งลงยังที่ของตนเองอย่างเงียบ ๆ
“ข้าขออภัยท่านลุงต้วน ที่มิอาจฝ่าฝืนคำสั่งของนายท่านได้”
“มิเป็นไรขอรับ แค่ยาที่คุณหนูมอบให้ก็มากพอแล้วขอรับ”
ต้วนลี่ทำได้เพียงยิ้มอย่างมิเต็มใจนัก อยู่ ๆ สิ่งที่คิดว่าจะง่าย กลับกลายเป็นเรื่องยาก หากให้คนด้านนอกจัดการ เขาเกรงว่าหญิงสาวอาจรอดไปได้ แล้วจะเป็นที่เคืองใจของผู้เป็นนาย
มิต่างกันกับชายหนุ่มชาวบ้านที่แทรกตัวเขามาในการนี้ เขาเองก็มีเป้าหมายอยู่เช่นกัน
‘สวะ! หมายกินเนื้อหงส์ ช่างไม่เจียมตน’
ต้วนลี่ชำเลืองมองชายหนุ่มผู้ทำลายแผนการของเขา ด้วยความขุ่นเคืองใจ
ทว่าชายหนุ่มยังคงทำเหมือนกับไม่รู้ว่าตนเองได้สร้างความมิพอใจแก่ชายชรา
‘หึ ๆ ขอให้เจ้ามีความสุขกับการคาดเดา’ รอยยิ้มอย่างสุขใจปรากฏบนใบหน้าอันแสนธรรมดา แต่ทว่าเพียงริมฝีปากของชายหนุ่มคลี่ออก กลับเพิ่มความน่ามองขึ้นมาอีกหลายเท่านัก
ท่ามกลางสายฝนที่เริ่มโปรยปรายหนักขึ้นเรื่อย ๆ ชายหนุ่มยังคงก้าวเดินตามชายชราไปยังรถม้า เหมือนกับว่าเวลานี้ เขาไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของใครอีกหลายคน
“มิคิดว่าเจ้าจะแสดงละครเช่นนี้ก็เป็นด้วย หรู่อี้”
หนึ่งในผู้ติดตามเอ่ยขึ้นโดยหันไปส่งยิ้มกว้างให้หญิงสาว เขาชื่นชมไหวพริบของนางไม่น้อย ที่พลิกเรื่องราวให้กลับไปอีกด้านหนึ่งได้อย่างแนบเนียน
“มันคือสิ่งที่พวกท่านคาดการณ์เอาไว้อยู่ก่อนแล้วมิใช่หรืออย่างไร ข้าก็เพียงเสริมแต่งเข้าไปเล็กน้อย ท่านหญิงกำชับนักหนาว่าให้ระวังมากหน่อยกับคนที่เราต้องไปส่ง เห็นว่าข้ามิค่อยฉลาดเท่าใดนัก แต่ข้าก็มิได้ขลาดเขลาจนเกินไปเสียหน่อย”
หญิงสาวเอ่ยเสียงกระเง้ากระงอดกับบรรดาชายหนุ่มที่พากันนั่งขำกับอาการที่ยากจะได้เห็นจากคนเช่นหรู่อี้ นางเสมือนน้องสาวตัวน้อยเวลาที่อยู่กับพวกเขา เสียงพูดคุยปนเสียงหัวเราะที่ดังมากกว่าปกติ คนภายนอกยากที่จะได้ยินเมื่ออยู่ท่ามกลางสายฝนเช่นนี้ พวกเขาจึงไม่จำเป็นต้อง
เสแสร้งเล่นละครใด ๆ อีกทางด้านต้วนลี่ เวลานี้กำลังพยายามปรับอาการให้เป็นปกติ แม้อยากจะลงมือต่อชายหนุ่มที่กำลังเดินตามมาอยู่มากก็ตามที เขาต้องรอเวลาอีกสักหน่อย หากกระทำการใด ๆ ในตอนนี้อาจทำให้ทุกอย่างพังลงได้
“เจ้าคิดสิ่งใดอยู่ เจี่ยเต๋า เจ้าอย่าได้วาดหวังสิ่งที่เกินตัวให้มากนัก”
“ทุกคนย่อมต้องมีความหวังเสมอท่านลุง มิเว้นแม้แต่ท่านลุงเองก็มีความตั้งใจบางอย่างอยู่เช่นกันมิใช่รึขอรับ แล้วไยตัวข้าจะคิดบ้างไม่ได้เล่า”
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร”
“ไม่มีอันใดขอรับ ข้าเป็นเพียงชาวบ้านไร้การศึกษา ย่อมมิรู้จักสิ่งใดมากไปกว่าการที่ตัวข้าคิดเช่นไรก็พูดออกมาเช่นนั้นขอรับ”
“เช่นนั้น เจ้าก็จงจำไว้ให้ดีว่าอย่าพูดมากไป ควรสงบคำเอาไว้บ้างก็ดี อีกเรื่องก็คืออย่าริหมายกินเนื้อหงส์”
“เนื้อหงส์มันมีรสชาติเช่นใดกัน ถึงคิดว่ามันจะอร่อยจนตัวข้าต้องปรารถนาไขว้คว้ามาไว้ในมือเล่าขอรับท่านลุง”
“เจ้า…หึ คนชั้นต่ำมิรู้จักอันใดควรมิควร กล้ามายอกย้อนข้า น่าเสียดายที่เจ้าจะหมดโอกาสใช้ชีวิตในวัยหนุ่มให้คุ้มค่า”
การสนทนาหยุดลงเมื่อทั้งคู่มาถึงรถม้า ต้วนลี่ก้าวไปยืนอยู่หน้าประตูรถม้า แต่กลับมิได้ส่งเสียงเรียกคนที่อยู่ด้านในแม้แต่คำเดียว จากชายชราหลังโค้งงอ ทว่าบัดนี้กลับยืดตัวตรง มือของชายสูงวัยคว้าจับบางสิ่งที่ซ่อนอยู่ใต้ท้องรถม้า
“ถึงข้าจะเป็นเพียงชาวบ้านโง่งม แต่ข้าก็รู้ดีว่าไม่ควรทำร้ายผู้สูงวัยกว่าหากมิจำเป็น”
น้ำเสียงกดต่ำจากเบื้องหลังทำให้ต้วนลี่นิ่งงันไปเล็กน้อย เขาคงปล่อยให้เจี่ยเต๋ามาขัดขวางภารกิจในวันนี้ไม่ได้เป็นอันขาด คราแรกก็หวังจะให้ผู้อื่นลงมือจัดการทุกคนในคณะเสีย แต่ไม่คิดว่าผู้เป็นนายจะทำในสิ่งคาดไม่ถึงขึ้นมาก่อน
สิ่งที่เห็นอยู่เบื้องหน้าของชายหนุ่ม เขามิรู้สึกแปลกใจแม้แต่น้อย แค่ตลอดการดินทาง เขาทำเพียงเฝ้ารอเวลาเท่านั้น
“เจ้าทำให้ข้าไม่มีทางเลือก”
“ก็มิจำเป็นต้องมอบทางเลือกนั้นแก่ข้า”
ฟึบ!
ร่างสูงของชายหนุ่มกระโดดถอยหลังอย่างแผ่วเบา เสมือนการถูกจู่โจมอย่างกะทันหันจากต้วนลี่เป็นสิ่งที่เขาคาดเอาไว้อยู่ก่อนแล้ว
ต้วนลี่ไม่คิดรอช้า เขารีบพุ่งเข้าหาชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว ความสงสัยที่มีมาตลอดการเดินทาง ดูเหมือนจะปรากฏแก่สายตาเขาแล้วในตอนนี้ นับตั้งแต่มีชายหนุ่มชาวบ้านขอร่วมเดินทางมาด้วยหลายคน แม้ทุกคนจะไม่มีสิ่งใดโดดเด่น ทว่าก็สร้างความแคลงใจให้แก่เขาและผู้เป็นนายมาตลอด
จนในที่สุด เขาก็ได้เห็นกับตาแล้วว่า หนึ่งในชาวบ้าน เป็นคนที่เขาต้องลงมือกำจัดด้วยตนเองเสียแล้ว
Bab terbaru
ภรรยาข้า เจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม3 (จบบริบูรณ์) ตอนที่ 83.จบบริบูรณ์
“มิได้นะพ่ะย่ะค่ะฮองเฮา”“นี่คือคำสั่ง ไปซะ”จงกงกงที่ถืออาวุธประจำกายผู้เป็นนายมาด้วย ได้ก้าวไปยังเตียงนอนก่อนจะวางกระบี่ไว้ข้างกายผู้เป็นนายหญิงแล้วขยับออกห่างเยว่เหยียนลุกขึ้นโดยยื่นมือไปรับน้องสาวกลับมาผูกติดกายไว้เช่นเดิม ก่อนจะเดินห่างผู้เป็นมารดาด้วยอาการนิ่งเงียบ มิเอ่ยสิ่งใดกับผู้ใดแม้แต่ครึ่งคำสองแม่ลูกเจ้าของบ้านกลับเข้ามาในห้องพร้อมห่อผ้า มารดาของหย่งฉีก้าวไปหยุดตรงหน้าขององค์ชายเยว่เหยียน ก่อนจะย่อกายให้“บุตรชายของข้าจะนำทางองค์ชายเข้าไปหลบซ่อนในป่าเพคะ”“เจ้าไปกับพวกเขา นี่คือคำสั่งของข้า อย่าได้มีใครขัดคำสั่งหากยังเห็นข้าเป็นฮองเฮาอยู่”“เพคะ เช่นนั้น หม่อมฉันจะปกป้องทั้งสองพระองค์ด้วยชีวิตเพคะ”สองแม่ลูกไม่รอช้า โดยหย่งฉีเป็นคนเดินนำหน้า มีเยว่เหยียนเดินตามไป มารดาของหย่งฉีและองครักษ์ติดตามไปอีกหนึ่งคน ส่วนที่เหลืออยู่ดูแลฮองเฮา รวมถึงจงกงกงที่มิห่างกายผู้เป็นนายหญิงไปที่ใด“พวกเจ้าคิดจะขัดคำสั่งข้าหรืออย่างไรกัน”“พระนาง มิว่าอย่างไร พวกข้าก็มิอาจทอดทิ้งพระนางไปที่ใดได้ ได้โปรดอย่างทรงกริ้วไปเลยพ่ะย่ะค่ะ”ก่อนที่จะทันได้เอ่ยสิ่งใดต่อ เสียงของผู้บุกรุกได้เรียกความสน
ภรรยาข้า เจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม3 (จบบริบูรณ์) ตอนที่ 82. ถงไท่ซิน
ชายป่านอกหมู่บ้านร่างสูงของถงไท่ซินยืนเอามือไพล่หลังมองไปยังอีกด้านของป่าที่เป็นเนินเขาเตี้ย ๆแกร๊บ! เสียงเหยียบใบแห้งมาจากทางด้านหลัง เขามิจำต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร“วันนี้ ข้าหวังว่าจะได้รับข่าวที่ดี”“นายท่าน ตอนนี้ที่เฉินอันยังคงนิ่งเงียบอยู่ขอรับ คนของเราพยายามที่จะสืบหาว่า ข่าวเรื่องนายหญิงยังมีชีวิตอยู่นั้นมาจากที่ใดขอรับ ข้าเกรงว่า…เอ่อ...”“เกรงจะเป็นกลลวงให้ข้าเผยตนสินะ” ถงไท่ซินต่อความให้ผู้มารายงาน“ขอรับ”“ในเมื่อตัวข้าก็ชรามากแล้ว จะตายวันใดก็มิอาจบอกได้ แล้วข้าจะกลัวไปเพื่ออะไรกัน”ถงไท่ซินเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหย เขารู้สึกมีความหวังขึ้นมาเมื่อรู้ข่าวว่า แท้จริงแล้ว ภรรยาของเขายังคงมีชีวิตอยู่จากแหล่งข่าวที่ใดสักแหล่งเมื่อไม่กี่วันมานี้ จึงทำให้ชรารีบลงจากเขาเพื่อที่จะมาพบกับคนขอตนเพื่อฟังความจริงจากปากอีกครั้งภาพใบหน้าภรรยาผู้เป็นที่รักเวียนกลับมาในห้วงความคิด พาให้ถงไท่ซินนึกย้อนไปยังเรื่องราวเมื่อนานมาแล้วด้วยหัวใจอันร้าวรานแคว้นเฉินอันตำหนักหลวงซึ่งเป็นที่พำนักร่วมกันของฮ่องเต้เยว่ไท่ซานกับฮองเฮาเยี่ยซีเซียน เวลานี้ทั่วทั้งแคว้นต่างเฉลิมฉลองการถือกำเนิดขององค์
ภรรยาข้า เจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม3 (จบบริบูรณ์) ตอนที่ 81.ตอนพิเศษ 4 ถงไท่ซิน
“ท่านตาขอรับ ไยท่านตาถึงได้ชอบที่จะอยู่บนเขาซินไห่นี่เล่าขอรับ ไยมิลงไปอยู่กับพวกเราขอรับ”ถงเอ่อหลางเอ่ยถามผู้เป็นตาด้วยความสงสัย เขาจะขึ้นมาอยู่บนเขาเพื่อฝึกฝนวิชากับผู้เป็นตา ในช่วงเวลาที่ผู้เป็นตากลับจากเกาะดอกเหมย“ตาจะได้มองเห็นยายเจ้าได้ทุกวันอย่างไรเล่า นางอยู่ทิศนั้น ในที่ที่เราจะไม่มีโอกาสไปถึง”“ท่านตาชรามากแล้วก็ทำใจให้สงบเถิดขอรับ ท่านยายได้หลับไปนานแล้วนะขอรับ”“ฮา ๆ เจ้าเด็กน้อย เจ้ามันช่างเจรจาเกินไปแล้ว ไม่นาน ตาของเจ้าก็จะหลับไปชั่วกาลเช่นเดียวกับท่านยายของเจ้า”“ท่านตาขอรับ ท่านอาม่งเหยางดงามมากเลยใช่ไหมขอรับ”เมื่อหลานชายเอ่ยถึงบุตรสาวผู้ล่วงลับ แววตาอ่อนแสงเจือความอาลัยพลันฉายบนดวงตาที่เริ่มฝ้าฟาง ถงไท่ซินหันมามองเด็กชายช่างซัก ก่อนปล่อยวางเรื่องโศกเศร้าในอดีตไปกับสายลม ใช้ลมหายใจที่เหลืออยู่กับปัจจุบันทุกเสี้ยวเวลา ยามลาจากโลกนี้ไปแล้วจะได้มิรู้สึกผิดกับคนที่ยังมีชีวิตอยู่ระลึกเช่นนั้นจึงส่งยิ้มกว้างให้หลานชาย เอ่ยด้วยน้ำเสียงแกมหยอกเย้าเอ็นดู“ใช่แล้ว นางงดงามมิแพ้มารดาของเจ้าเลย เจ้าอยากรู้ไปทำไมรึ”“ก็เพราะใคร ๆ ก็ว่ามู่หลันเหมือนท่านอามาก เอ่อ…จากที่ข้ามองดู
ภรรยาข้า เจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม3 (จบบริบูรณ์) ตอนที่80. ตอนพิเศษ 3.
“เสด็จพี่ทั้งสองอย่าทรงกังวลไปเลย อย่างไรเสีย ลูกหลานของเราก็เลือกที่จะทอดทิ้งเราไปแล้ว”โม่เหยียนเฉาและโม่เหยาต่างหันขวับมามองน้องชายเป็นตาเดียว ด้วยถ้อยคำตอนท้ายมันขัดกันกับคำตอนต้น โม่หยางจงยิ้มร่า เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาสงสัยของพี่ชายทั้งสอง“เจ้ายังเป็นปกติดีอยู่หรือไม่ หยางจง”“ข้าแค่อยากให้เสด็จพี่ทั้งสองผ่อนคลายลงบ้าง อนาคตจะเป็นเช่นไร เรามิอาจบอกได้ แค่ตอนนี้ เราสามพี่น้องยังมีลมหายใจดื่มด่ำกับความสุขยามชราก็ดีมากแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“หึ ๆ เจ้าก็เป็นเสียแบบนี้ เข้าข้างในกันดีกว่า ข้าหิวมากแล้ว”สามพี่น้องพากันก้าวเข้าไปในตัวบ้าน พร้อมเสียงหัวเราะกันอย่างมีความสุข เสียงสนทนากันอย่างออกรสของพี่น้องสกุลโม่นั้น ยากที่ใครจะได้พบเห็น ยามใดที่มายังบ้านหลังนี้ พวกเขาจะละวางเรื่องบ้านเมืองลงชั่วคราวเพื่อสัมผัสความอบอุ่นจากสัมพันธ์พี่น้องร่วมสายเลือดที่น้อยครั้งจะได้มีโอกาสพบปะกันพร้อมหน้าเช่นนี้หุบเขาเหมยแดงหญิงสาวในชุดสีดำนั่งเหม่อมองไปยังด้านนอกหน้าผาที่ยื่นออกไปยังน้ำตก ใบหน้าครึ่งหนึ่งถูกปิดด้วยหน้ากากสีเงิน ดวงตานั้นกลับมามองเห็นแล้วก็จริง ทว่า รอยแผลที่อยู่ภายใต้หน้ากากกลับยังคงมีอย
ภรรยาข้า เจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม3 (จบบริบูรณ์) ตอนที่79. รับโทษ
เสียงอู้อี้ของถงมู่หลัน ทำให้จ้าวอวิ๋นรีบลุกขึ้นไปคว้าตัวหลานรักขึ้นมาอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะพานางก้าวมายังเตียงของผู้เป็นพี่ชายตามคำเว้าวอนร่างอ้วนกลมดิ้นเล็กน้อยเพื่อที่จะลงไปนั่งบนเตียงของพี่ชายที่ตอนนี้กำลังนอนกระสับกระส่าย มือป้อมนุ่มนิ่มเอื้อมไปแตะยังแก้มของพี่ชาย ก่อนจะทุ่มตัวลงไปเต็มแรงทับอยู่บนอกของถงเอ่อหลาง สร้างความตกใจให้แก่ทุกคนที่อยู่ตรงนั้น ก่อนที่โม่ฟางเล่อจะยื่นมือไปเพื่ออุ้มบุตรสาวออกมาหมับ! มือของถงเอ่อหลางรวบกอดร่างอ้วนของน้องสาวเอาไว้แนบอกราวกับปกป้อง เช่นที่เคยทำมาตลอดในยามที่เขาเกรงว่านางจะเสียใจหรือกลัวใครจะมาทำร้ายน้องสาวเพียงคนเดียวเด็กชายหวาดกลัวว่าจะไม่อาจคุ้มครองคนที่ตนรักให้ปลอดภัย เหมือนในอดีตที่เขามิอาจปกป้องคนที่รักเอาไว้ได้“พี่จะปกป้องเจ้ามิให้ผู้ใดทำร้ายเจ้าได้”“อือ ๆ พี่ใหญ่ ข้าร้อน ท่านพี่ตื่นได้แล้ว”ถงเอ่อหลางลืมตาโพลงขึ้นในทันที ร่างอ้วนกลมที่อยู่บนตัวเขานั้นช่างเหมือนใครบางคนในอดีตเหลือเกิน มือเรียวยกขึ้นลูบแก้มยุ้ยของน้องสาว“พี่รู้สึกว่ามีหินก้อนใหญ่หล่นทับตัวอย่างไรไม่รู้”“มีที่ไหนเล่าเจ้าคะก้อนหิน มีแค่อนาคตของหญิงงามที่สุดใต้หล้า
ภรรยาข้า เจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม3 (จบบริบูรณ์) ตอนที่78.คราวหลัง
อวี้หลิงเซียวยกมือขึ้นห้ามองครักษ์เอาไว้เสียก่อน นางในตอนนี้แม้จะมียศแต่ก็เป็นธิดาของเจ้าเมืองเท่านั้น จะถืออำนาจบาตรใหญ่มากเกินไปมันดูไม่ดีสักเท่าไร ยิ่งมองการแต่งกายของเด็กน้อยทั้งสองคนนั้นแล้วบอกได้เพียงว่ามิธรรมดาเป็นแน่ไหนจะบุรุษหลายคนที่ยืนอยู่นั่นอีก มองแค่ปราดเดียวนางก็รู้ได้ว่าเป็นยอดฝีมือระดับสูงทุกคน โดยเฉพาะคนที่อุ้มเด็กหญิงตัวอ้วนนั่นด้วยแล้ว ยิ่งมิควรที่จะต่อกรด้วย นางฝึกยุทธ์ตั้งแต่ห้าขวบ เติบโตมากับพี่ชายที่เป็นทหารย่อมต้องถูกสอนมาเป็นอย่างดี“ข้าน้อยหลิงเซียว ต้องขออภัยท่านอาด้วยนะเจ้าคะที่มารบกวน ด้วยข้านึกว่าเป็นชาวบ้านทั่ว ๆ ไป เกรงจะเกิดอันตรายเอาได้หากมีโจรป่าผ่านมา”“ขอบใจเจ้ามากคุณหนู แล้วคราวหลัง ข้าจะเตือนหลาน ๆ ให้ระวังตัวให้มากขึ้น” จ้าวอวิ๋นนึกชื่นชมแม่สาวน้อยคนนี้ในใจ ดูเหมือนความนึกคิดของนางจะเติบโตกว่าวัยที่แท้จริงหลายปีทีเดียว“เจ้าค่ะ”“พี่สาว มากินกุ้งด้วยกันสิเจ้าคะ มู่หลันอยากมีพี่สาว มู่หลันไม่ชอบพี่ชายแล้ว”เด็กน้อยแก้มยุ้ยมิพูดเปล่า แต่ยังทำท่าทางน่าเอ็นดู พร้อมรอยยิ้มกว้างจนทำให้ตาของนางกลายเป็นเส้นตรง ก่อนจะสะบัดหน้าให้ผู้เป็นพี่ชายที่หันกลับ
Anda juga akan menyukai
หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.02
ชาไทยเย็น12.8K Dibacaอีกด้านของนางร้าย
l3oonm@11.2K Dibacaหญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน
ต้นไม้แห้ง12.8K Dibacaย้อนชะตากลับมาทวงแค้น
เสี่ยวชิงเทียน10.9K Dibacaชายาไร้พ่ายแห่งจวนแม่ทัพ
JAOTUNTEE4.4K Dibacaเป็นตัวประกอบก็ต้องคู่กับตัวประกอบเท่านั้น
suniki116 Dibacaอุบายรักแม่ทัพหน้านิ่ง / รักเร้นใจใต้เงาองครักษ์
Priyada7.5K Dibacaพระชายาตำหนักร้างรัก
เทียนเหอ3.9K Dibaca
