ที่เนี่ยคุนพูดคำนี้ อันที่จริงก็รู้สึกอ่อนข้อให้บ้างแล้ว แต่ก็มีอาการกล้ำกลืนแฝงอยู่ภายใน
ภายใต้สถานการณ์ปกติ พออีกฝ่ายอ่อนข้อให้แล้ว ถึงยังไงก็มีห้องพักให้พักแล้ว
จะยังไงก็ต้องไว้หน้าบ้าง อย่างน้อยก็คงไม่ถึงกับกัดเรื่องนี้ไม่ยอมปล่อย
แต่จั๋วซือหรานใช่คนธรรมดาเสียที่ไหน? สถานการณ์ตรงหน้านี้ เป็นสถานการณ์ธรรมดาหรือ? แน่นอนว่าไม่ใช่
ดังนั้นจั๋วซือหรานจึงไม่เพียงแค่ไม่หยุดตอนได้เปรียบ
แต่กลับยังไล่จี้ถามเนี่ยคุนต่อว่า "เช่นนั้นเจ้าเมืองเนี่ยจะไปฆ่าเอง? หรือว่าให้ข้าไปฆ่าดีล่ะ?"
ในดวงตานางเหมือนยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม "ข้าเห็นว่าเจ้าเมืองเองก็ไม่เหมือนพวกจอมเชือดด้วยสิ..." คำพูดนี้ของนาง พูดจนคนที่ได้ยินรู้สึกได้ถึงการเสียดสีเลยทีเดียว!
นางเอ่ยต่อว่า "ดังนั้นถ้าหากเจ้าเมอืงไม่อยากลงมือ ข้าช่วยท่านได้นะ"
จั๋วซือหรานยักไหล่ ดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจ
เนี่ยคุนได้ยินนางเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสบายๆ "ถึงยังไงตอนที่ข้ายังอยู่ในเมืองหลวง ก็สังหารคนไปไม่น้อย ชินไปนานแล้ว ลงมือได้สบาย ไม่ได้เป็นภาระอะไรเลย เจ้าเมืองคิดว่ายังไงล่ะ?"
เนี่ยคุนแทบจะกระอักเลือดในใจ เขาแอบด่าในใจว่า จะให้ข้าดูอะไรจากเจ้ากันแน่ห๊ะ!
