บทที่ 40

Pinakabagong kabanata

• ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2482

  สิ้นคำสั่งของเจ้าแห่งทะเล เก๋อหาวก็พาองครักษ์สองคนเข้ามาเจ้าแห่งทะเลเปิดรั้วเหล็กออก เก๋อหาวก็ถือโซ่เหล็กและกระบี่วิเศษเดินเข้ามาองครักษ์สองคนมากดหลิงอวี๋ไว้ และหลิงอวี๋ก็ไม่มีแรงที่จะดิ้นให้หลุดออกไปได้เก๋อหาวจึงมิรีรอแทงกระบี่เข้าที่กระดูกสะบักของหลิงอวี๋ทันทีหลิงอวี๋เจ็บปวดจนเหงื่อเย็นไหลออกมาตลอด แต่ยังมิทันที่นางจะตั้งสติได้ เก๋อหาวก็แทงเข้าไปที่กระดูกสะบักอีกข้างของนางอีก...หลังจากนั้น เก๋อหาวก็นำโซ่เหล็กแทงทะลุผ่านกระดูกสะบักทั้งสองข้างของหลิงอวี๋ แล้วเจาะทะลุกระดูกสะบักด้านหน้าของหลิงอวี๋อย่างโหดเหี้ยมเลือดสด ๆ ไหลทะลักออกมาจนทำให้เสื้อผ้าของหลิงอวี๋กลายเป็นสีแดงฉานในทันที“อ๊าก...”หลิงอวี๋เจ็บปวดจนหน้ามืดไปหมด และมิอาจทนรับความเจ็บปวดมหาศาลเช่นนี้ได้อีกต่อไปแล้ว จึงสลบไป“โยนนางลงไปในน้ำ!”เมื่อเจ้าแห่งทะเลเห็นว่าหลิงอวี๋มิสามารถใช้พลังได้แล้ว เขาจึงเดินเข้ามาอย่างสบายใจเก๋อหาวและองครักษ์สองคนนั้นถือโซ่เหล็กไว้แล้วจับหลิงอวี๋ลงไปในน้ำน้ำที่เย็นจับกระดูกนั้นทำให้หลิงอวี๋ฟื้นขึ้นมาในทันทีนางเห็นเจ้าแห่งทะเลยืนอยู่ด้านบนและก้มลงมามองนาง หน้ากากสีเงินนั้นปกป

• ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2481

  ดวงตาของเลี่ยวหงเสียมองเย่หรงเขม็งในแววตานั้นมีทั้งความรักใคร่ ความมิยอมรับ และความเสียใจเล็กน้อย...“ท่านแม่ ท่านพูดสิ!”เย่หรงยังมิสังเกตว่าแววตาของเลี่ยวหงเสียค่อย ๆ มืดลงแล้ว เขายังคงเขย่าตัวเลี่ยวหงเสียอย่างแรงอยู่...แต่เลี่ยวหงเสียมิตอบกลับอีกต่อไปแล้วหลิงอวี๋ก้มหน้าลง นางเห็นมือของเลี่ยวหงเสียร่วงลงจากมือของตนแล้วห้อยลงไปหัวใจของนางก็รู้สึกว่างเปล่าขึ้นมาทันทีพวกเขาพยายามทุกวิถีทางมาที่คุกน้ำเพื่อช่วยเลี่ยวหงเสีย แต่กลับทำได้เพียงมาเห็นหน้านางเป็นครั้งสุดท้ายหรือ?ทั้งยังด้วยสถานการณ์เช่นนี้อีก...“ท่านแม่...!”น้ำเสียงร้อนรนของเย่หรงทำให้หลิงอวี๋ระเบิดอารมณ์ในทันที นางเด้งตัวลุกขึ้นแล้วฟาดฝ่ามือใส่หน้าของเย่หรงอย่างแรงนางตบเสียจนมุมปากของเย่หรงมีเลือดซึมออกมาทันที“ประหลาดนัก ท่านมาตบข้าด้วยเหตุใด?”เย่หรงกุมใบหน้า พร้อมทั้งถอยหลังไปหลายก้าว แล้วตะโกนใส่หลิงอวี๋ด้วยความโกรธแต่หลิงอวี๋พุ่งเข้าใส่อย่างมิสนใจอะไรทั้งนั้น และในตอนที่กำลังจะคว้าตัวเย่หรงไว้ นางกลับรู้สึกว่าร่างกายอ่อนแรงแล้วทรุดตัวลงไปทันทีนางจึงนึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่ตอนที่เย่หรงผลักตนออกไป รู

• ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2480

  ตอนนี้เย่หรงและหลิงอวี๋จึงได้เข้าใจแล้วว่าเหตุใดเลี่ยวหงเสียจึงดึงเสื้อของเย่หรงออก ที่แท้ก็เพื่อยืนยันตัวตนของเย่หรงนั่นเอง“ท่านแม่ ข้าคือเย่หรงจริง ๆ ขอรับ! เหตุใดเจ้าแห่งทะเลจึงทำกับท่านเช่นนี้? ท่านบอกข้ามา ข้าจะไปแก้แค้นให้ท่านเอง!”เย่หรงตะคอกออกมาอย่างโกรธแค้น“รีบแบกนางออกไปก่อนเถิด เราจะชักช้ามิได้แล้ว!”หลิงอวี๋เอ่ยเตือนขึ้นมา“ไม่… ข้ามิไหวแล้ว… ข้ามิอาจไปเป็นภาระพวกเจ้าได้!”เลี่ยวหงเสียจับมือของเย่หรงไว้แน่น แล้วเอ่ยออกมาพร้อมหายใจหอบ “หรงเกอเอ๋อร์ แม่… แม่คิดว่าชั่วชีวิตนี้จะมิได้เจอเจ้าอีกแล้ว!”“การได้เห็นเจ้าก่อนตาย แม่… มิเสียดายอะไรแล้ว!”“หรงเกอเอ๋อร์ แม่… แม่นางผู้นี้คือภรรยาของเจ้าหรือ?”หลิงอวี๋รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่มิได้เอ่ยอะไรออกไป หากเลี่ยวหงเสียยินดีที่จะคิดเช่นนี้ นางก็มิถือสาที่จะเติมเต็มความปรารถนาหนึ่งของคนใกล้ตาย“ท่านแม่… นางมิใช่ขอรับ… ท่านแม่ ท่านรู้สิ่งใดมากันแน่? เหตุใดเจ้าแห่งทะเลจึงต้องขังท่านไว้ที่นี่?”เย่หรงเอ่ยถามออกไปอย่างอดใจมิไหว“ตอนนั้นเกิดเรื่องกระไรขึ้นกันแน่? ความลับที่ท่านรู้มาเกี่ยวข้องกับหลงอี้หรือไม่?”เลี่ยวหงเสีย

• ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2479

  หลิงอวี๋ได้ยินดังนั้นก็รีบวิ่งไปทันที แล้วก็เห็นเย่หรงยืนอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่ลำต้นนั้นมีรูอยู่ นางจึงยื่นหัวเข้าไปดู แล้วก็พบว่าข้างในมีคันโยกเล็ก ๆ อยู่รูนี้ถูกประตูที่สีเดียวกับลำต้นของต้นไม้ปิดปังไว้ หลิงอวี๋เองก็ยังคิดมิถึงว่ากลไกจะถูกซ่อนอยู่ในต้นไม้เย่หรงพบสิ่งนี้ได้ช่างยอดเยี่ยมนัก!หลิงอวี๋อดมิได้ที่จะชื่นชมออกไป “สุดยอดจริง ๆ! เจ้านึกได้อย่างไรว่ากลไกอยู่ที่ต้นไม้?”เย่หรงหัวเราะแหะ ๆ ออกมาแล้วเอ่ย “ข้าเห็นท่านตรวจดูก้อนหิน ข้าจึงคิดว่ากลไกจะอยู่ที่ต้นไม้หรือไม่นะ จึงลองเคาะดู แล้วก็พบว่าข้างในกลวงจริงเสียด้วย!”“ทำได้ดีมาก...”หลิงอวี๋ดึงตัวควบคุมกลไกลง จากนั้นก็ได้ยินเสียงดังขึ้นข้างใน แล้วก็เงียบหายไปกลไกน่าจะถูกปิดไปแล้ว“พวกเราไปกันเถิด!”หลิงอวี๋ลากเย่หรงเข้าไปในทางเดินนั้นอย่างรวดเร็ว ข้างในนั้นเป็นถ้ำดังเช่นที่ท่านอาหลินบอกไว้จริง ๆทั้งสองคนวิ่งเข้าไปจนถึงถ้ำด้านในสุดก็มิได้ไปสัมผัสโดนกลไกอะไรกระทั่งเข้าไปในถ้ำ เมื่อเดินไปร้อยเมตรก็เห็นบ่อน้ำแห่งหนึ่ง พร้อมทั้งสตรีคนหนึ่งถูกโซ่เหล็กล่ามไว้ทั้งมือและเท้า และครึ่งตัวของนางก็จมอยู่ในน้ำนางคือเ

• ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2478

  หลิงอวี๋ยิ้มขมขื่นพลางส่ายหน้า “ข้าเองก็มิรู้เช่นกันว่าจะใช้หยกหล้าสุขาวดีอย่างไร มันอยู่ในร่างกายของข้า และควบคุมด้วยจิตของข้า!”“แต่ก็เป็นดังที่ท่านปู่พูดไว้ ข้าวาดวงกลมวงหนึ่งให้ตนเองไว้ หยกหล้าสุขาวดีจึงเคลื่อนไหวอยู่ได้แค่ในวงจิตของข้าเท่านั้น มิสามารถทะลุออกไปข้างนอกได้!”“ซึ่งนี่ก็เท่ากับว่าข้าถูกตัวข้าเองพันธนาการไว้!”“ตราบใดที่ข้ามิสามารถหลุดพ้นจากพันธนาการของตนไปได้ ข้าก็มิสามารถพัฒนาพลังของตนได้!”เย่หรงฟังแล้วรู้สึกงุนงง เขาจึงส่ายหน้า “ช่างล้ำลึกยิ่งนัก! ฟังมิเข้าใจ!”เซียวหลินเทียนจึงเอ่ยปลอบใจขึ้นมา “อาอวี๋ มิต้องรีบร้อนหรอก บางทีจังหวะเวลาอาจจะยังมามิถึง เมื่อถึงเวลา ปัญหาทุกอย่างก็จะแก้ได้อย่างง่ายดายแน่นอน!”ทั้งสามพูดคุยกันไปจนเดินมาถึงปากถ้ำที่หลิงอวี๋ได้พบกับพวกของท่านอาหลินเมื่อครั้งก่อนเซียวหลินเทียนก้าวเข้าไปแล้วออกแรงดัน จากนั้นหินก้อนใหญ่ที่ปิดอยู่ก็เปิดออกเขาปีนออกไปก่อน เมื่อมองไปโดยรอบไม่มีอันตรายใด ๆ เขาจึงดึงหลิงอวี๋และเย่หรงขึ้นมาความมืดยามค่ำคืนปกคลุมเทือกเขาแห่งนี้อยู่จนต้องอาศัยแสงจันทร์ จึงจะเห็นว่าบริเวณที่พวกเขาอยู่นั้นเป็นแนวโขดหิน“

• ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2477

  กระทั่งเรือแล่นผ่านเกาะกลางทะเลสาบมาถึงผิวน้ำทะเลสาบที่สัตว์ประหลาดปรากฏตัวออกมาเมื่อคราวที่แล้ว หลิงอวี๋ก็โยนโอสถเสริมพลังวิญญาณชนิดพิเศษลงไปในทะเลสาบจำนวนหนึ่ง ขณะเดียวกันก็ตะโกนเรียกไปด้วย“เสี่ยวกว้าย… ข้ามาแล้ว...ข้ามีเรื่องต้องการให้เจ้าช่วย!”หลิงอวี๋ตะโกนเรียกอยู่หลายครั้ง จากนั้นผิวน้ำก็เกิดคลื่นเล็ก ๆ ขึ้นมา ตามมาด้วยคลื่นน้ำพลิ้วไหวแล้วขยายเป็นคลื่นน้ำที่รวดเร็วยิ่งขึ้น พร้อมกับเสี่ยวกว้ายที่ว่ายน้ำจากที่ไกล ๆ เข้ามาใกล้มันแกว่งหางขนาดใหญ่ของมันอย่างว่องไว และหัวขนาดใหญ่ของมันก็โผล่ขึ้นมาจากในน้ำ กลืนโอสถเสริมพลังวิญญาณที่หลิงอวี๋โยนลงไปในทันทีหลังจากนั้น เสี่ยวกว้ายก็เชิดหัวขึ้น และอ้าปากไปทางหลิงอวี๋ ท่าทางราวกับเด็กขอลูกอมเสียอย่างนั้นหลิงอวี๋แย้มรอยยิ้มออกมาแล้วโรยโอสถเสริมพลังวิญญาณลงไปทั้งหมดเสี่ยวกว้ายกลืนยาไปหลายขวดในรวดเดียว ก่อนจะส่ายหัวไปมาให้หลิงอวี๋ด้วยท่าทางพึงพอใจ“เสี่ยวกว้าย ข้าต้องการให้เจ้าพาพวกเราไปสถานที่ที่เจ้าอาศัยอยู่ เข้าใจหรือไม่?”คราวนี้หลิงอวี๋จึงเอ่ยความต้องการของตนออกไปเสี่ยวกว้ายสะบัดหัวขนาดใหญ่ของมันเป็นท่าทีว่าเข้าใจหลิงอวี๋จ