สามีข้าคือพรานป่า

สามีข้าคือพรานป่า

last updateLast Updated : 2025-05-14
By:  ScinceCompleted
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
10
1 rating. 1 review
63Chapters
7.7Kviews
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

เซี่ยซูมี่สาวสวยมากความสามารถอายุ 23 ปี กลับประสบอุบัติเหตุในช่วงเวลาที่โลกอดีตและอนาคตเปิดในรอบ 2000 ปี ทำให้วิญญาณหลุดออกจากร่าง รู้ตัวอีกทีคือต้องแต่งงานกับพรานป่าผู้โหดร้าย หน้าตาอัปลักษณ์

View More

Chapter 1

ตอนที่ 1

“읍.”

방문이 열리더니 두 사람이 비틀거리며 안으로 들어왔다.

두 사람은 취기 가득한 얼굴로 현관에서 키스를 나누었고 거친 숨소리와 야릇한 분위기가 방 안을 가득 채웠다.

“아.”

남자에게 안기게 된 신예린은 깜짝 놀라 소리를 질렀다.

작고 여린 신예린이 건장한 남자에게 안겨 있는 모습은 사람들의 음심을 자극했다.

그들은 곧장 침대로 향했다. 신예린은 침대 위로 옮겨졌고 거대한 몸이 그녀를 깔아뭉갰다.

남자의 눈꼬리가 빨갰다. 지금 이 순간, 평소 절제미가 느껴졌던 그의 눈동자에서 불꽃이 튀는 것만 같았다.

이성의 끈을 놓은 모습이었다.

신예린은 손가락이 하얘질 정도로 침대 시트를 힘주어 꽉 쥐었다. 그녀의 눈동자가 아주 잠깐 빛났다.

흔들리는 불빛 아래, 그들의 가쁜 숨소리가 방안에 울려 퍼졌다.

...

“예린아.”

“예린아!”

신예린은 화들짝 놀라며 잠에서 깼다. 그녀의 이마에 식은땀이 맺혀 있었다.

또다시 그 꿈을 꾸게 되었다. 벌써 한 달이나 지났는데도 매일 밤 그 장면이 꿈에 나왔다.

그날은 여도준의 생일날이었다. 신예린은 들뜬 마음으로 여도준을 찾아갔는데 여도준은 그녀뿐만 아니라 같은 과의 다른 친구들도 불렀고 그중에는 예쁘기로 소문난 강효은도 있었다. 두 사람은 바짝 붙어 앉아서 아무렇지도 않게 스킨십을 했다.

적지 않은 사람들이 신예린의 눈치를 살폈다. 그녀의 반응이 궁금한 것처럼 말이다.

신예린과 여도준은 같은 과지만 반이 달랐고 과 동기들은 신예린이 여도준을 2년 가까이 좋아했다는 걸 다들 알고 있었다. 심지어 여도준 본인도 그 사실을 알고 있었는데 단 한 번도 그녀를 거절한 적이 없었다.

그러나 오늘 친구들의 반응을 살펴보니 이미 다들 강효은의 존재를 알고 있는 듯했다. 오직 신예린만 바보처럼 아무것도 모르고 있었던 것이다.

그동안 여도준은 강효은과 썸을 타면서 어장 관리를 했다.

호기심 가득한 친구들의 시선에 상처를 받은 신예린은 웃음거리가 되어버린 자신의 짝사랑을 이젠 끝내겠다고 마음먹었다.

그날 기분이 좋지 않았던 신예린은 술을 많이 마셨고 화장실에 갈 때 취기에 비틀거리다가 다른 사람과 부딪치게 되었다. 그리고 그때 한 남자의 그윽한 눈매를 보게 되었다.

남자는 여도준보다 훨씬 더 잘생겼고 더 남자다웠다.

술에 취해 무모해진 신예린은 남자의 멱살을 잡으면서 작게 숨을 내뱉었다.

“나랑 잘래요?”

그 뒤는 뻔했다. 두 사람은 함께 호텔로 향했고 그곳에서 하룻밤을 보냈다.

술에 취해 미친 짓을 저지른 신예린은 다음 날 아침 자신이 다른 남자와 나체로 침대 위에 누워있는 걸 본 순간 소스라치게 놀라면서 서둘러 옷을 챙겨 입고 헐레벌떡 호텔을 떠났다.

신예린은 자신이 실수했다는 걸 알고 있었다. 그래서 아무에게도 그 일을 얘기하지 못했고 그 남자가 누군지 알아보지도 못했다.

그러나 그 일을 줄곧 생각하고 있었기에 그로부터 한 달이 지난 지금도 거의 매일 밤 같은 꿈을 꾸었다.

서로 얽힌 나신과 거친 숨소리, 그리고 남자의 그윽한 눈매까지...

“예린아, 어서 일어나. 왜 넋을 놓고 있어? 개강하자마자 지각하고 싶어서 그래?”

송지유의 목소리에 뒤늦게 정신을 차린 신예린은 꿈속에서 보았던 장면들을 머릿속에서 지운 뒤 황급히 침대에서 일어났다.

세수를 마친 뒤 신예린은 가방을 들고 송지유와 함께 교실로 향했다.

“뭐가 그렇게 급해?”

신예린은 송지유의 발걸음을 따라가기가 벅찼다.

“오늘 해부학 수업 있는 거 잊었어?”

송지유가 말했다.

“너 요즘 진짜 제정신이 아닌 것 같아. 아무것도 기억 못 하잖아.”

신예린은 그제야 학교에서 거금을 들여 아주 뛰어난 해부학 교수님을 모셔 왔다는 사실을 떠올렸다. 그 교수님은 세계 최고의 의대인 존 헤일리 의대를 졸업한 뒤 바로 교수가 되었는데 의대 역사상 가장 젊은 교수라고 한다.

그 교수님은 개인적인 일 때문에 제때 학교에 도착하지 못했고 학교에서는 어쩔 수 없이 해부학 수업을 한 달 뒤로 미뤘다. 연휴가 끝나고 다시 학교로 돌아왔을 때 그들이 들어야 할 첫 수업이 바로 그 교수님의 수업이었다.

“예린아, 그거 알아? 오늘 아침에 그 교수님을 만난 애가 있대.”

송지유가 약간 신난 어투로 말했다.

“그 교수님 엄청 잘생겼대. 우리랑 완전히 다른 차원의 사람이라고 하던데. 그것 때문에 지금 학교 완전 난리 났어. 그 교수님 수업을 선택하지 않은 학생들 모두 후회하고 있대.”

송지유는 신예린의 손을 잡아당기며 말했다.

“우리 빨리 가자. 늦으면 우리 자리가 없을지도 몰라.”

신예린은 그럴 리가 없다고 생각했다. 그들은 이미 3학년이었고 심지어 해부학 수업은 1교시였다. 사실 일부 학생들은 아침에 일어나지 못해 룸메이트에게 대리 출석을 부탁할 때가 있었고 그 탓에 실제로 교실은 텅 비어 있어도 대부분의 학생들이 출석 체크를 한 경우가 종종 있었다.

교실 앞에 도착했을 때, 사람들로 북적이는 교실을 본 신예린은 눈이 휘둥그레졌다.

평소라면 절대 볼 수 없는 광경이었기 때문이다.

그러나 송지유는 이런 상황을 이미 예상한 듯했다.

“잘생긴 데다가 학벌도 좋으니 아이돌이 따로 없네.”

그녀는 신예린을 끌고 안으로 들어갔다.

“잠시만요. 들어갈게요. 청강하러 오신 분들은 저희 수강생들에게 자리를 좀 양보해 주시겠어요?”

어렵게 빈자리를 찾아서 앉자 송지유는 뭔가를 발견하고 질린 듯한 표정을 지어 보였다.

“아침부터 재수가 없네.”

그녀의 시선을 따라가 보니 앞에 여도준과 강효은이 앉아 있었다.

일부 중요한 수업들은 같은 과 학생들이 모두 함께 큰 교실에서 수업을 들었는데 해부학 수업에서 그들과 마주칠 줄은 몰랐다.

그들은 아주 다정한 사이 같아 보였다. 여도준이 귓속말을 하자 강효은이 수줍은 표정으로 입을 가리고 웃었다.

신예린이 그들을 바라보고 있는 걸 발견한 송지유는 한숨을 쉬었다.

“네가 요즘 정신이 빠진 사람처럼 구는 것도 이해가 가. 2년 동안 짝사랑한 사람이 다른 사람이랑 사귄다는데 아무렇지 않을 리가 없지.”

그 말에 신예린은 깜짝 놀란 표정으로 송지유를 바라보았다.

“둘이 사귄다고?”

“어. 여도준 생일날부터 사귀기 시작했대. 그 표정 뭐야? 설마 지금 안 거야?”

신예린이 대답했다.

“응. 방금 알았어.”

“그러면 그동안 정신줄을 놓고 다닌 이유가 뭐야?”

개강한 지 거의 한 달이 다 되어가기 때문에 송지유는 신예린의 상태를 알 수밖에 없었다.

“...”

신예린은 술을 마시고 다른 사람과 잤다는 말을 차마 하지 못했고, 그녀가 대꾸하지 않자 송지유는 신예린의 어깨를 토닥이면서 말했다.

“그래, 알겠어. 네 말을 믿을게.”

“...”

그건 사실이었다.

“여도준이 좀 잘생긴 데다가 성적이 좋은 건 맞지만 그걸 제외하면 잘난 점 하나 없지 않아? 저런 쓰레기 같은 놈을 좋아할 필요는 없어. 여도준보다 잘생기고 공부 잘하는 사람은 이 세상에 널렸거든. 새로 온 교수님도 그렇잖아. 여도준 따위는 비교도 안 되지. 예린아, 차라리 다른 사람을 좋아하는 건 어때?”

신예린은 망연한 표정으로 그녀를 바라보았다.

“누구?”

송지유가 장난스럽게 말했다.

“새로 온 교수님은 어때?”

송지유는 못 하는 말이 없었다.

신예린은 송지유의 이마를 찰싹 때렸다.

“무슨 헛소리를 하는 거야?”

갑자기 교실 안이 소란스러워졌다.

“왔다. 교수님 오셨어.”

사람들로 북적거리던 교실 안이 삽시에 떠들썩해졌다. 다들 기린처럼 목을 쭉 빼고 교수를 기다렸고 신예린도 마찬가지였다.

그녀는 단순히 그 교수가 얼마나 잘생겼는지가 궁금했을 뿐이다.

정말 그렇게나 비현실적으로 잘생겼을까?

아주 늘씬한 남자가 교실 문 앞에 도착했다.

그는 키가 매우 컸고 얼굴도 준수했다. 날카로운 턱선, 쭉 뻗은 콧대에 높은 코끝, 매력적인 입술... 그윽한 눈동자는 사람의 마음을 꿰뚫어 볼 듯했고 점잖으면서도 고고한 분위기는 사람들의 감탄을 자아냈다.

송지유는 옆에 앉은 신예린이 헛숨을 들이키는 걸 들었다.

“예린아, 내가 말했지. 진짜 잘생겼다니까.”

신예린은 책상에 납작 엎드렸다.
Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

user avatar
kookai kookooi
เรื่องนี้จะโดนเทมั้ย
2025-06-11 20:11:53
2
63 Chapters
ตอนที่ 1
“คุณเซี่ยคะ วันนี้มีงานเปิดตัวคอนโดใหม่ ทางคุณจางส่งการ์ดเชิญมาด้วยนะคะ” เลขาคนสนิท อีกทั้งยังเป็นคนจัดการตารางงานทุกอย่างให้กับสาวสวยวัย 23 ปีคนนี้เซี่ยซูมี่ เป็นหญิงแกร่งเพราะสร้างเนื้อสร้างตัวมาตั้งแต่อายุยังน้อย ใครบอกว่าเรียนจบแค่ชั้นมัธยมต้น แล้วจะประสบความสำเร็จไม่ได้ เธอเป็นอีกคนที่แสดงให้เห็นแล้วว่าหากมีความพยายามและตั้งใจ ถึงอย่างไรก็จะต้องไปถึงฝั่งฝันเข้าสักวัน“อืม...กี่โมงนะ” เซี่ยซูมี่ใช้มือคลึงขมับ เพราะช่วงนี้เธอเร่งทำงานให้เสร็จ เพื่อที่จะได้ส่งออกให้ทันตามกำหนด จึงพักผ่อนไม่ค่อยเป็นเวลา หากไม่เหนื่อยเสียตั้งแต่ตอนนี้ คงได้เกษียณอายุตอนแก่แน่ๆเธอไม่อยากจะเป็นคนที่อายุ 50 ปีแล้ว ยังต้องต่อสู้ดิ้นรนชีวิตอีก ไม่คาดหวังว่าจะมีลูกหลานเอาไว้เลี้ยงดูตอนแก่ เพราะถ้าหากมีเงินก็ไม่จำเป็นต้องมีคนดูแล ให้เงินดูแลตัวเองง่ายที่สุดแล้ว มีเงินเสียอย่างทำอะไรก็ง่ายไปหมด“งานเริ่ม 14.00 น.ค่ะ แต่อาจจะไปสายกว่านั้นได้นิดหน่อย” เลขาเผื่อเวลาให้เจ้านายได้มีเวลาส่วนตัว เพราะเธอเข้าประชุมตั้งแต่เช้า เพิ่งจะได้กินมื้อกลางวันตอน 13.00 น.“เตรียมเสื้อผ้าแล้วใช่ไหม ถ้างั้นก็เรียกช่างเข้ามาเลย
last updateLast Updated : 2025-05-07
Read more
ตอนที่ 2
เซี่ยซูมี่ลืมตาขึ้นมาในสถานที่ไม่คุ้นเคย เพราะมันทั้งเหม็นอับ และสกปรก เธอเป็นคนสะอาดเกลียดที่สุดกับความสกปรก แต่ตอนนี้ที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่นั้นนับว่ายิ่งกว่าคำว่าสกปรก“เสี่ยวมี่ เสี่ยวมี่ ตื่นหรือยังลูก อีกหน่อยจะถึงฤกษ์ส่งตัวลูกแล้วนะ” เซี่ยซูมี่ได้ยินคนมาเคาะห้อง “ใครกัน” เซี่ยซูมี่ได้แต่นั่งและทบทวนกับตนเอง ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตัวเองถูกดึงกระชากมาที่ไหน คงต้องบอกว่ากระชากเพราะหลังจากที่คำขอเสร็จสิ้น ก็เหมือนมีแรงโน้มถ่วงกระชากให้เข้ามายังที่แห่งนี้“เสี่ยวมี่ แม่เข้าไปได้หรือไม่” ผู้ที่เรียกแทนตัวเองว่าแม่เอ่ยขึ้นเซี่ยซูมี่เดินไปเปิดประตูให้กับคนข้างนอก จากนั้นก็ตาโตขึ้นมาทันที เพราะผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าก็คือแม่แท้ ๆ ที่ทิ้งไปตั้งแต่อายุ 14 นั่นเอง นี่เหตุการณ์มันจะเดจาวูอีกแล้วหรือนี่ แล้วคำขอนั้นเล่าทำไมถึงไม่เป็นผล“ลูกตื่นแล้วหรือ ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาเถอะ จวนจะได้เวลาส่งตัวเจ้าสาวแล้วล่ะ” คนบ้านป่าไม่จำเป็นต้องมีพิธีมากมาย เพียงแค่มีสินสอดเล็ก ๆ น้อยพอเป็นน้ำใจ กราบไหว้ฟ้าดินรับรู้ว่าเป็นสามีภรรยากันก็เท่านั้น “แต่งงาน” เซี่ยซูมี่ไม่ได้ล่วงรู้เหตุก
last updateLast Updated : 2025-05-07
Read more
ตอนที่ 3
หญิงสาวมองสิ่งที่เห็นตรงหน้าอย่างพอใจ ใช้เวลาทั้งวันกับการทำความสะอาดบ้าน บ้านหลังนี้สร้างด้วยไม้ หลังคามุงด้วยหญ้า ซึ่งบ้านในสมัยนี้ก็มุงด้วยหญ้าด้วยกันทั้งนั้น แต่อาจจะมีบางหลังที่แม้จะมุงหลังคาด้วยหญ้าแต่ก็เริ่มมีสร้างด้วยดินกันบ้างแล้วเซี่ยซูมี่เคยดูสารคดีที่นำจอมปลวกมาทำเป็นปูน สงสัยต้องลองทำดูเสียแล้ว บ้านหลังนี้แม้ว่าจะแข็งแรงแต่ถ้าหน้าหนาวมาถึง ไม่อยากจะนึกสภาพเลยให้ตายสิเมื่อจัดการกับความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ก็สำรวจภายในห้องนอน พบที่นอนเก่าๆ อยู่หนึ่งผืน ซึ่งมีแคร่ไม้สำหรับทำเป็นเตียง แต่สิ่งที่สังเกตได้อีกอย่างคือมันยังใหม่อยู่ หากเดาไม่ผิดเขาน่าจะทำมันขึ้นมาใหม่ให้เหมาะสำหรับสองคน ถือว่าชายหน้าหนวดคนนั้นมีความเตรียมพร้อมพอสมควร แต่ตนคงทำใจนอนที่นอนเก่าแบบนั้นไม่ได้แน่นอนเมื่อคิดได้เช่นนั้นเซี่ยซูมี่เริ่มตั้งจิตคิดถึงห้องนอนของตัวเอง ปรากฏว่าสามารถเข้าไปสัมผัสข้าวของในนั้นได้ สิ่งแรกที่เรียกออกมาคือผ้าม่านสีขาวสะอาดตา จากนั้นก็นำที่นอนออกมา โชคดีที่เป็นคนชอบสีคุมโทนไม่ฉูดฉาด ที่นอนคงจะเอาออกมาไม่ได้ หากถูกจับได้สิ่งของที่มีทั้งหมดได้จบกันแน่ นางไม่จะยอมเสี่ยงเป็นอันขาด“ผ้า
last updateLast Updated : 2025-05-14
Read more
ตอนที่ 4
เช้าวันถัดมา เซี่ยซูมี่ตื่นตั้งแต่ยามอิ๋น (03.00-04.59 น.) รู้สึกว่าตัวเองนอนในห้องนอนเพียงลำพัง และไม่รู้ด้วยว่าสามีในนามนั้นหายไปไหน มั่นใจว่าเขาไม่ได้กลับเข้ามาภายในบ้านอีก หลังจากที่ตะโกนใส่หน้าเมื่อคืน หญิงสาวเองก็ไม่ได้สนใจ ดีเสียอีกจะได้ทำอะไรสะดวกๆ หน่อย“ทำอะไรกินดีล่ะทีนี้” เซี่ยซูมี่คุยกับตัวเอง นางเบื่อข้าวต้มเกลือที่สามีทำให้ เขาไม่ใส่อะไรนอกจากข้าวและเกลือ มันให้ความรู้สึกจืดชืดกินแล้วไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อยแต่เมื่อเข้าไปถึงห้องครัวกลับต้องแปลกใจ เพราะเตายังคงอุ่นอยู่ นอกจากนั้นบนเตายังมีหม้อข้าวต้ม และมีไก่ย่างอีก 1 ตัว ใช่แล้วล่ะไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย เพราะมันคือไก่ย่างที่เสียบไม้ย่างทั้งตัว เหมือนในหนังกำลังภายในที่เคยดูตอนเด็ก ๆ ซึ่งตอนนี้มันกำลังส่งกลิ่นหอมไปทั่ว ทำให้ท้องของนางกำลังร้องประท้วง หากยังไม่รีบเอาเจ้าไก่ตัวนั้นเข้ามาในท้องพวกมันจะประท้วงให้ดังกว่าเดิม“น่ากินจัง” เซี่ยซูมี่ไม่คิดว่าจะมีใครอื่นนอกจากสามีในนามที่ทำอาหารให้ ว่าแต่ตอนนี้เขาหายไปไหนนะ แล้วจะต้องรอกินข้าวพร้อมเขาหรือไม่ หรือจะลองเดินสำรวจดูรอบ ๆ เผื่อว่าเขาอยู่บริเวณหลังบ้านเมื่อคิดได้เช่น
last updateLast Updated : 2025-05-14
Read more
ตอนที่ 5
เมื่อพ้นประตูเมืองเข้ามา เซี่ยซูมี่ก็ต้องประหลาดใจ เพราะมีของขายมากมายละลานตา มีร้านขายของไม่แพ้ในเซินเจิ้นเสียด้วยซ้ำ ไม่คิดเลยว่าครั้งหนึ่งบรรพบุรุษของตนจะเจริญรุ่งเรืองเพียงนี้ ผืนป่าอุดมสมบูรณ์ ข้าวของมากมาย เลือกซื้อได้ตามอัธยาศัย อยากจะเอาของมาทำการค้าในเมืองนี้เสียจริง“ท่านอยากได้อะไรหรือไม่เจ้าคะ?” เซี่ยซูมี่ถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ตอนนี้นางและสามีกลายเป็นจุดเด่น อาจจะเพราะรูปร่าง หน้าตารุงรังของสามีด้วย จึงทำให้ผู้คนต่างมองด้วยสายตาหวาดกลัว เขาไม่เคยคิดที่จะโกนหนวดโกนเคราบ้างหรืออย่างไรกันนะ เรื่องผมยาวพอจะเข้าใจได้ เพราะในยุคนี้ผู้ชายเองก็ไว้ผมยาวไม่แพ้สตรี นางสังเกตเห็นว่าผมของสามียังดูดีกว่าผมที่แห้งแตกปลายของตนเสียอีก “ไม่ล่ะ เจ้าเลือกซื้อของที่ต้องการเถอะ” ซ่งเวยหลงเบื่อสายตาของชาวบ้านพวกนี้ ขนาดว่าตัวเขาตัดสินใจไว้หนวดเครามานานหลายปีแล้ว ผู้คนยังจำได้อยู่อีกหรือ “ข้าอยากจะได้เสื้อผ้าใหม่น่ะเจ้าค่ะ หวังว่าท่านจะไม่ว่าอะไร” เซี่ยซูมี่รู้สึกเกรงใจที่จะใช้เงินของสามี เพราะไม่ได้เป็นคนหาเงินมา หากเป็นเงินของตัวเองล่ะก็ เฮ้อ... “ตามที่เจ้าเห็นสมควร
last updateLast Updated : 2025-05-14
Read more
ตอนที่ 6
“ถ้าเช่นนั้นก็ตามใจเจ้าแล้วกัน” ซ่งเวยหลงพูดขึ้น จากนั้นก็ดับไฟที่ตะเกียง แต่เมื่อก้าวขาขึ้นไปนอนบนเตียงเป็นต้องถอนหายใจ พร้อมทั้งลงจากเตียงเพื่อไปช้อนร่างบางขึ้นมานอนบนเตียงด้วยกัน “ว้าย” เซี่ยซูมี่ร้องเสียงหลง ในความมืดมองไม่เห็นว่าชายหนุ่มเปลี่ยนใจแล้วมาอุ้มร่างตนขึ้นมา “ไปนอนด้วยกันบนเตียงนั่นแหละดีที่สุดแล้ว” ซ่งเวยหลงตัดสินใจ เพราะหากปล่อยให้นางนอนที่พื้น เขาเองก็คงจะนอนไม่หลับเช่นเดียวกัน “แต่ว่า” เซี่ยซูมี่กำลังจะเอ่ยค้าน “หากเจ้ายังไม่หยุดพูด ข้าจะทำให้เจ้าเงียบเดี๋ยวนี้เลยนะ หากไม่เชื่อเจ้าจะลองดูได้” ชายหนุ่มพูดขู่ เพราะทั้งสองคนเสียเวลากับเรื่องนี้นานเกินไปแล้ว สู้เอาเวลาที่ถกเถียงกันป่านนี้คงหลับได้เป็นตื่นแล้วเซี่ยซูมี่รีบคว้ามือมาปิดปากตัวเองไว้ในทันที นางไม่ควรท้าทายอำนาจใด ๆ ของชายบ้านป่า แม้ว่าจะรู้สึกไม่ปลอดภัย แต่ก็ได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาคงไม่ทำอะไรเด็กอายุ 15 ปีเช่นตนเป็นแน่ นี่มันพรากผู้เยาว์เลยนะ “หึ” ซ่งเวยหลงหัวเราะในลำคอด้วยความพอใจ ที่หญิงสาวเงียบได้เสียทีเมื่อล้มตัวนอนลงจริง ๆ เตียงมันไม่ได้แคบอย่างท
last updateLast Updated : 2025-05-14
Read more
ตอนที่ 7
เมื่อกลับมาถึงบ้านสหายของซ่งเวยหลงก็รับหน้าที่ไปยืมเกวียนบ้านท่านผู้นำหมู่บ้าน จากนั้นทั้งสองคนก็ขนหมูป่าตัวใหญ่เข้าไปขายในเมือง โดยกำชับให้เซี่ยซูมี่นั้นรอเขาอยู่ที่บ้าน “ข้า” เซี่ยซูมีกำลังจะขอเข้าไปในเมืองด้วย เพราะถึงอย่างไรก็ไม่ต้องเดินเท้าสบายกว่ากันเยอะ “เจ้ารอพี่อยู่ที่บ้าน พี่ไปไม่นานจะรีบกลับมา” ซ่งเวยหลงพูดดักขึ้น เพราะเพียงแค่เห็นสายตาตื่นเต้นของหญิงสาวก็รู้ได้ทันทีว่าคิดอะไรอยู่ “ก็ได้เจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่ไม่คิดดึงดันที่จะขอไปด้วย เพราะตัวเองก็มีงานใหม่ที่ต้องทำ นั่นคือเดินไปเก็บลูกพลับที่เหลือ ถึงอย่างไรแล้ววันนี้ก็ว่างไม่มีอะไรทำ จึงทำอะไรที่ก่อให้เกิดประโยชน์มากกว่านั่งรอสามีกลับมาบ้านเซี่ยซูมี่ใช้เวลาเกือบค่อนวันเก็บลูกพลับ ซึ่งตอนนี้นั้นลานหน้าบ้านได้เต็มไปด้วยลูกพลับสีส้มส่งกลิ่นหอม จากนั้นก็ล้างทำความสะอาดเพื่อปอกเปลือก ทำเป็นลูกพลับตากแห้ง เอาไว้กินในหน้าหนาวที่กำลังจะมาถึง นอกจากนั้นก็ตั้งใจว่าจะลองเอาไปขายที่ในเมืองอีกด้วย เท่าที่เดินดูมายังไม่เคยเห็นของกินจำพวกนี้มาก่อน“เหนื่อยใช่ย่อยแฮะ” เซี่ยซูมี่บ่นกับตัวเองหลังจากที่ล้างลูกพลับ
last updateLast Updated : 2025-05-14
Read more
ตอนที่ 8
เซี่ยซูมี่ตื่นขึ้นมาในเช้าของอีกวัน พบว่าคนที่นอนข้างๆ เมื่อคืนไม่อยู่แล้ว ซึ่งมันก็มักจะเป็นแบบนี้อยู่เสมอตั้งแต่ที่มาอยู่ที่นี่ จากนั้นก็พับผ้าห่มที่นอน ลุกเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้ารอสามี เขาน่าจะออกไปดูกับดักสัตว์เฉกเช่นทุกวัน “ทำไมถึงได้ตื่นเร็วนักเล่า” “อุ๊ย” เซี่ยซูมี่ตกใจเพราะไม่คิดว่าสามีจะกลับมาเร็ว นี่ยังไม่ฟ้าสางเลยด้วยซ้ำไป “ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้เจ้าตกใจ” ซ่งเวยหลงกล่าวขอโทษ เพราะเขาเข้ามาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงทำให้นางตกใจ “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าแค่คิดว่าท่านไม่น่าจะกลับเร็วเพียงนี้” เซี่ยซูมี่พูด “วันนี้พี่ยังไม่ได้เข้าป่า เพราะตั้งใจว่าจะไปซื้อกระด้งมาให้เจ้าก่อน” ซ่งเวยหลงพูดจบก็ยื่นกระด้งที่ซื้อมาให้กับภรรยา“ขอบคุณเจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่ซึ้งใจที่ผู้ชายหน้าหนวดตรงหน้าเอาใจใส่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เดิมที คิดว่าเขาคงจะรับปากไปอย่างนั้น เพราะของที่อยากได้ที่บ้านก็ยังมีอยู่ หากไม่จำเป็นจริงๆ ก็คงไม่มีใครจะซื้อสักเท่าไหร่ “อืม" ซ่งเวยหลงรับคำในลำคอ ไม่คิดว่าเพียงแค่ซื้อกระด้งมาให้จะทำให้นางมองเขาอย่างปลาบปลื้มมากถึ
last updateLast Updated : 2025-05-14
Read more
ตอนที่ 9
วันนี้เป็นวันที่ 10 หลังจากที่ซ่งเวยหลงเข้าป่า แต่ยังคงไร้วี่แววว่าเขาจะกลับเข้าบ้านมา เซี่ยซูมี่รู้สึกเป็นห่วงสามีในนามไม่น้อย ไม่คิดว่าการที่เขาบอกว่าอาจไปนานหลายวันนั้นจะไปนานถึงเพียงนี้ ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง อีกทั้งยังเดินทางเข้าป่าลึกเพียงคนเดียว ระหว่างที่ใช้เวลาอยู่คนเดียวในกระท่อมหลังน้อย เซี่ยซูมี่ใช้เวลาทำลูกพลับตากแห้ง ต้องบอกว่าได้มามากพอสมควร ถ้าจะให้ดีต้องใช้เวลาราวๆ 20 วันถึงจะเรียกว่าสมบูรณ์แบบ แม่ไก่ที่สามีอุ้มกลับมาคราวก่อนก็ฟักไข่ออกมาเป็นตัวทั้งหมด 6 ตัว ซึ่งถือว่ามาพอสมควรวันนี้จึงตั้งใจว่าจะออกไปสำรวจป่ารอบบ้านอีกครั้ง นอกจากนั้นจะลองไปดูว่ามีจอมปลวกอยู่บ้างหรือไม่ เรื่องสร้างบ้านยังคงเป็นเป้าหมายหลักและจะต้องทำให้สำเร็จระหว่างที่ออกเดินสำรวจป่ารอบๆ ก็พบเข้ากับจอมปลวกใหญ่ๆอยู่ 2 อัน แค่นี้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว เพราะมันเป็นจอมปลวกที่ใหญ่พอสมควร จากนั้นก็เริ่มขุดเพื่อที่จะเอาไปเก็บไว้ที่บ้านก่อน ไหนๆ ก็เจอแล้วจะได้ไม่ต้องเสียเวลาหลายรอบ แต่เมื่อกลับถึงบ้านก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า “สะ เสือ” เซี่ยซูมีขาสั่น นางพบเข้ากับเสือที่นอนอยู่ตรงลานบ้าน จากนั้นก็กลื
last updateLast Updated : 2025-05-14
Read more
ตอนที่ 10
ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังจะกลับบ้าน เซี่ยซูมี่เป็นคนถือเงินทั้งหมด เริ่มนับเงินในใจ เดิมทีมีเงินค่าสินสอด 5 ตำลึง เงินจากการขายหมูป่า 500 อีแปะ และเงินที่เหลือจากการขายกวาง 750 อีแปะ ตอนนี้เธอจึงมีเงินในตัวทั้งหมดอยู่ 3 ตำลึงทอง 39 ตำลึงเงินและอีก 250 อีแปะ ซึ่งน่าจะเพียงพอสำหรับสร้างบ้าน ก่อนที่ฤดูหนาวจะมาถึง ตอนนี้ยามเซิน (15.00-16.59 น.) เดิมทีเซี่ยซูมี่อยากจะไปคุยเรื่องสร้างบ้านกับช่างในเมือง แต่ก็เกรงใจเจ้าของเกวียน จึงคิดว่าพรุ่งนี้จะชวนสามีเข้ามาในเมืองอีกครั้งหนึ่ง“ท่านพี่เจ้าคะ พรุ่งนี้เราเข้ามาในเมืองเพื่อหาซื้อเกวียนกันเถอะเจ้าค่ะ อีกอย่างข้าก็อยากจะหาช่างฝีมือดีมาสร้างบ้านให้พวกเราก่อนที่ฤดูหนาวจะมาเยือนด้วยเจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่บอกกับสามี ตอนนี้นางนั่งอยู่บนเกวียนและกำลังจะกลับบ้าน“อืม เจ้าจะแวะซื้อของเข้าบ้านด้วยหรือไม่” ซ่งเวยหลงเห็นด้วยกับภรรยา และเห็นว่าข้าวสารที่ซื้อไปครั้งก่อนก็น่าจะหมดแล้วเช่นเดียวกัน ตนไม่ได้อยู่บ้านหลายวันจึงไม่รู้ว่าของใช้ภายในบ้านเหลืออะไรอยู่บ้าง “พรุ่งนี้ดีกว่าเจ้าค่ะ ใกล้จะมืดแล้วเกรงใจท่านผู้นำด้วย” เซี่ยซูมี่บอกความต้องการกับสามีอ
last updateLast Updated : 2025-05-14
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status