เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70)

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด

จุดเริ่มต้น

*****

"โอ๊ย...ทำไมมึนหัวขนาดนี้นะ ฉันถูกรถชนไม่ใช่หรอ แต่ทำไมเนื้อตัวฉันยังปกติดีอยู่ล่ะ โอ๊ยยยยยยย"  ลินดาก็ได้แต่ร้องเจ็บปวด เพราะความทรงจำของร่างเก่า ถาโถมเข้ามาในสมองของเธอ มันชัดเจนยิ่งกว่าภาพสี่มิติด้วยซ้ำ จนเธอทนไม่ไหว สลบไปอีกรอบ 

จากความทรงจำนั้น ร่างนี้มีชื่อว่า 'หลิวเมิ่งหลัน' เธออายุเพียงสิบเจ็ดปีเท่านั้น  เธอเป็นเด็กสาวที่หน้าตาดีมาก ดีกว่าหญิงสาวในหมู่บ้านอีกหลายๆคน เธอได้แต่งงานกับยุวชนชายคนหนึ่ง สาเหตุที่ได้แต่งงานกันนั้น แม่เลี้ยงของเธอจัดฉากให้ทั้งสองอยู่ด้วยกัน และให้คนในหมู่บ้านมาเจอเข้า จึงทำให้เกิดเรื่องฉาวขึ้น ทั้งที่ทั้งสองไม่ได้มีอะไรกัน จนทำให้ฝ่ายชายต้องแต่งงานกับเธอ เพื่อเป็นการรักษาชื่อเสียงของเธอและของตนเองอย่างน้อยตนก็ได้ชื่อว่าเป็นยุวชนผู้มีการศึกษา จึงไม่ควรที่จะมีอะไรมาทำให้เสื่อมเสีย

ฝ่ายชายนั้นมีชื่อ 'หวังเหอตี้' เป็นยุวชนชายมาจากเมือหลวง มาอยู่หมู่บ้านแห่งนี้ได้เพียงหนึ่งปีเท่านั้น เขาเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดี ผิวขาว พึ่งเรียนจบชั้นมัธยมปลาย ก่อนที่จะมาอยู่หมู่บ้านแห่งนี้ ฐานะทางครอบครัวถือว่าดี เพราะหวังเหอตี้นั้น จะได้รับพัสดุจากครอบครัวทุกเดือน มีทั้งคูปองชนิดต่างๆ อาหารแห้ง จึงไม่ทำไห้เขาอยู่ที่นี่อย่างลำบากนัก ถือว่าดีกว่ายุวชนคนอื่นๆมากมาย ดังนั้นเขาจึงเป็นที่หมายปองของผู้หญิงหลายๆคน

ส่วนแม่เลี้ยงของ หลิวเมิ่งหลัน นั้น ต้องการกำจัดเธออกมาจากครอบครัวของเธอ เพราะสามีของเธอนั้นรักลูกสาวคนนี้มาก จนบางทีหลงลืมลูกชาย และลูกสาว ที่เกิดจากเธอ ซึ่งเธอจะไม่ทนอีกต่อไป ยังไงทุกอย่างของสามีก็ต้องเป็นของลูกๆของเธอ

เธอจึงได้วางแผนชั่วนี้ขึ้นมา ใจจริงแล้วเธอหมายตา หวังเหอตี้ ให้กับลูกสาวของเธอ แต่ดันผิดแผนเสียก่อน คนที่เธออยากให้แต่งงานกับเมิ่งหลัน คือ ชายหนุ่มในหมู่บ้าน ซึ่งแม่ของชายหนุ่มนั้นปากจัดและเห็นแก่ตัวเป็นอย่างมาก ถ้าหลิวเมิ่งหลันได้แม่สามีแบบนี้ คงจะสะใจเธอไม่น้อย 

เมื่อผิดแผนไปแล้วจะทำยังไงใด้ ก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ก็ยังดีที่กำจัดเมิ่งหลันออกจากบ้านได้สำเร็จ 

หลังจากเมิ่งหลันแต่งงานกับเหอตี้แล้ว ก็ได้ย้ายไปอยู่บ้านเก่าของมารดา ซึ่งอยู่ท้ายหมู่บ้าน ถือเป็นสินเดิมของเมิ่งหลัน 

ตอนที่แม่เลี้ยงรู้ว่าบ้านที่ท้ายหมู่บ้านนั้นเป็นของเมิ่งหลัน เธอแทบอยากจะกรีดร้องให้ลั่นบ้านเลยทีเดียว ทำไมเธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะ ว่าบ้านหลังนั้นเป็นของแม่ของเมิ่งหลัน ถ้ารู้ล่ะก็เธอจะเอามาเป็นของเธอให้ได้ เธอไม่น่าพลาดเลยจริงๆ

หลังจากงานแต่งแล้วทั้งสองก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ถึงแม้ว่าจะนอนร่วมห้อง แค่ทั้งคู่ก็ไม่ได้มีอะไรกัน ต่างคนต่างนอน มันเป็นแบบนั้นมาร่วมเดือน

จนมีอยู่วันหนึ่ง ที่กองการผลิตมีงานเลี้ยงจัดขึ้นหวังเหอตี้นั้นไปร่วมงานเลี้ยงนี้เหมือนกับคนอื่นๆ เขานั้นดื่มเข้าไปมากพอสมควรจึงได้เมากลับมา เมื่อเข้ามานอนในห้อง ได้สำผัสตัวของหญิงสาวทำให้ขาดสติในการยัยยั้งชั่งใจ จนเขาเผลอไปมีอะไรกับหลิวเมิ่งหลัน 

อีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา หวังเหอตี้ได้รับจดหมายตอบรับจากมหาวิทยาลัย ในปักกิ่ง ว่าชายหนุ่มนั้นสามารถสอบผ่านเข้ามหาวิทยาลัยได้ และมีกำหนดเปิดการศึกษาในอีกสองเดือนข้างหน้า 

ชายหนุ่มนั้นดีใจเป็นอย่างมาก ที่จะได้กลับบ้านเสียที และได้เรียนต่ออย่างที่ตัวเองตั้งใจใว้ จึงบอกกับ หลิวเมิ่งหลัน ว่าให้รอเขาอยู่ที่นี่ แล้วเขาจะกลับมารับ โดยทิ้งเงินจำนวน 150 หยวนไว้ให้เมิ่งหลัน และตัวเองมีเงินติดตัวไปแค่ 50 หยวนเท่านั้น

 หลังจากวันที่หวังเหอตี้จากไปเพื่่อเรียนมหาวิทยาลัย ตอนนี้ได้ผ่านมา สามปีแล้ว โดยที่เขาไม่ได้รับรู้เลยว่า ตนเองนั้น มีลูกน้อยอีกสองคน เพราะเขาไม่ได้ติดต่อกลับมาเลย เมิ่งหลันเองก็เฝ้ารอการติดต่อกลับมาแต่ก็ไร้วี่แวว รอแล้วรอเล่า จนตอนนี้เธอเลิกรอไปแล้ว

“แม่นอนนาน หิว” แฝดหญิงที่มีนามว่า หลิวฟางหลิน บอกกับแม่ของตน 

“ใช่หิว หิว” แฝดชายหลิวเหวินหลง ก็บอกแม่ของตนเหมือนกัน

“ปะ เราออกไปข้างนอกกัน เดี๋ยวแม่จะหาอะไรให้กิน” หลิวเมิ่งหลันชวนลูกแฝดไปหาอะไรกินที่ในครัว

เมื่อมาถึงในครัวเธอก็ต้องเศร้าใจทันที เพราะในครัวไม่มีอะไรเลย เหลือเพียงข้าวสารเพียงสองกำมือเท่านั้น เธอจึงเทใส่หม้อแล้วล้างน้ำให้สะอาด เทน้ำใส่ให้ท่ามข้าว แล้วนำไปตั้งบนเตาไฟเพื่อทำเป็นข้าวต้ม 

สาเหตุที่หลิวเมิ่งหลันนั้นจากไปเป็นเพราะเธอป่วยด้วยใข้หวัดใหญ่ ไม่มีเงินรักษา เงินที่หวังเหอตี้ให้ใว้นั้นได้หมดไปแล้ว เพราะเธอไม่ได้ทำงานแลกแต้มที่ทุ่งนา หลังจากที่เธอท้องไกล้คลอด เพราะทำงานไม่ไหวเธอจึงใช้เงินนั้นซื้อข้าวสารอาหารแห้ง และต้องใช้เงินในการคลอดลูกอีกต่างหาก แถมยังอดอยากเพื่อให้ลูกน้อยได้กินอิ่ม 

ระหว่างที่รอข้าวสุกนั้น เธอได้เดินสำรวจไปรอบๆบ้าน ว่ามีอะไรพอที่จะมาทำกินได้บ้าง

“ว้าว ฟักทอง เอาไปต้มใส่ข้าวดีกว่า” เธอจึงเด็ดฟักทองลูกโตเข้าบ้านไป เพื่อที่จะต้มใส่ข้าวให้เด็กๆได้กิน มันก็ดีกว่าให้กินเพียงข้าวต้มเปล่าๆ

“แม่คะ มันคืออะไรหรอคะ” ฟางหลินสงสัยว่ามันคืออะไร

“มันคือ ฟักทอง ค่ะลูก มันอร่อยมากเลยนะ เดี๋ยววันนี้แม่จะทำโจ๊กฟักทองให้กินนะคะ” หลิวเมิ่งหลันบอกกับลูกสาวด้วยรอยยิ้ม 

“ผมเชื่อแม่ครับ มันต้องอร่อยมากแน่” เหวินหลงเองก็ไม่ยอมน้อยหน้ารีบประจบแม่ทันที 

หลิวเมิ่งหลัน หั่นฟักทองออกมาเพียงแค่ส่วนเดียวเท่านั้น ปอกเปลือกและล้างทำความสะอาดเรียบร้อยก็นำมาหั่นเป็นชิ้นเล็กๆแล้วใส่ลงไปในหม้อข้าว แล้วเคี่ยวให้เป็นโจ๊กฟักทอง เครื่องปรุงก็มีเพียงเกลือเท่านั้น 

“อร่อยมากเลยครับ/อร่อยมากเลยค่ะ” สองแฝดพูดออกมาพร้อมกันหลังจากได้ชิมโจ๊กคำแรกแล้ว 

“อร่อยก็กินเยอะๆนะลูก ในหม้อยังมีอีกเยอะ” หลิวเมิ่งหลันบอกด้วยรอยยิ้ม เมิ่งหลันมองเด็กสองคนนี้แล้ว เธออดเสียดายแทนเมิ่งหลันคนก่อนไม่ได้ ที่ต้องมาจากลูกที่แสนน่ารักไปแบบนี้ 

เธอบอกให้ลูกกินเยอะๆแต่ตัวเองกินได้นิดเดียว เนื่องจากร่างเก่านั้นอดจนเคย ท้องใส้จึงรับอาหารไม่ค่อยได้ พอกินไปสักพักเหมือนจะอาเจียนออกมา เธอจึงหยุดกิน 

หลังจากเด็กๆทานอาหารเสร็จแล้ว เมิ่งหลันจึงจับสองแฝดอาบน้ำ เพราะนี่ก็ใกล้เย็นมากแล้ว ถ้าอาบไม่ตอนนี้มืดกว่านี้กลัวว่าจะไม่สบายเอาได้ พอเธอจัดการสองแฝดเสร็จแล้วก็จัดการกับตัวเองบ้าง เพราะเธอเหนียวตัวมากเหมือนกัน คงจะเป็นเพราะพิษใข้ที่ยังหลงเหลืออยู่

“เอาล่ะลูกๆ มาเตรียมตัวนอนใด้เเล้วค่ะ”

“ครับ/ค่ะ” แล้วเมิ่งหลันก็ดับตะเกียงแล้วก็หลับไปพร้อมกับลูกๆของตน