“โธ่อากงขา...ดาวไม่ใช่ซินเดอเรลล่านะคะ ที่จะต้องกลับบ้านก่อนเที่ยงคืนน่ะ และถึงดาวจะเป็นผู้หญิง ดาวก็ดูแลตัวเองได้ กงไม่ต้องเป็นห่วงดาวขนาดนี้หรอกค่ะ ดาวโตจนเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้วนะคะไม่ใช่เด็ก ๆ”
“ถ้าแกไม่อยากให้ฉันเป็นห่วงก็รีบตัดสินใจแต่งงานกับคุณแสงฉานเขาซะทีสิ ออกเหย้าออกเรือนให้เรียบร้อยฉันจะได้สบายใจซะที”
“วกไปวนมาก็กลับมาที่เรื่องนี้อีกแล้ว ทำไมกงต้องอยากให้ดาวรีบแต่งงานนักนะ ที่สำคัญดาวไม่ได้รักคุณแสงฉานเขาเสียหน่อย แล้วดาวก็ไม่มีวันจะรักผู้ชายเจ้าชู้อย่างเขาแน่ ๆ อากงเลิกพยายามยัดเยียดดาวให้เขาซะทีเถอะนะคะ” เธอทำหน้าง้ำตอบผู้สูงวัยด้วยน้ำเสียงกระฟัดกระเฟียด
“ผู้ชายไม่เจ้าชู้ก็เหมือนกับงูที่ไม่มีพิษ คนหน้าตาดีมีการศึกษาสูง ซ้ำฐานะชาติตระกูลไม่มีที่ติอย่างคุณแสงฉาน ก็ต้องมีผู้หญิงสนใจเขาเยอะ เป็นธรรมดา แต่แกจะไปสนใจทำไมในเมื่อแกจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาต้องยกย่องให้อยู่ในฐานะเมียและแม่ของลูกของเขา” เถ้าแก่ตงเอ่ยอย่างเข้าข้างผู้ชายด้วยกันจนลืมนึกว่าผู้หญิงที่จะตกอยู่ในตำแหน่งเมียถือทะเบียนของแสงฉานเป็นหลานสาวแท้ ๆ ของตน
“ดาวขี้เกียจจะเถียงเรื่องนี้กับกงเต็มทน ยังไง ๆ ดาวก็จะไม่ยอมแต่งงานหมอนั่นเด็ดขาด” เธอเอ่ยเสียงหนักก่อนลุกขึ้นยืนพร้อมกล่าว “ดาวง่วงแล้ว ดาวขอตัวไปนอนก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”
ชายสูงวัยมองตามแผ่นหลังหลานสาวจนลับสายตาพร้อมกับทอดถอนหายใจเหยียดยาว อาการดื้อรั้นกับแววตาดื้อดึงของเพียงดาวทำให้ท่านหวนคิดไปถึงอดีต ดวงตาหม่นเศร้าแต่เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวของผู้หญิงอีกคนซ้อนทับอยู่ในดวงตาของเพียงดาวให้ท่านระลึกถึงทั้งที่ตั้งใจที่จะลืมมากว่ายี่สิบปีเท่ากับอายุของหลานสาวคนนี้
“ดึกแล้วนะเตี่ย ทำไมยังไม่ขึ้นนอนอีก อาเพียงดาวอีก็กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ” สายสุรีย์เอ่ยถามบิดาเมื่อเดินสวนกับหลานสาวลงมา และพบว่าผู้เป็นพ่อยังไม่เข้านอน
“หลานสาวแกคนนี้ นับวันจะยิ่งดื้อด้านขึ้นทุกที เลือดอีกครึ่งหนึ่งในตัวมันดูจะเข้มข้นเสียจนน่าตกใจ แกว่าไหมสุรีย์” เถ้าแก่ตงเอ่ยพลาง ถอนใจพลาง
“ทำไมอยู่ ๆ เตี่ยถึงพูดขึ้นมาอีกล่ะ เรื่องมันก็ผ่านมานานจนเรา ทุกคนเกือบจะลืมมันไปหมดแล้วนะเตี่ย” หล่อนมองบิดาด้วยสีหน้าฉงน
“ถ้าหลานสาวของแกว่านอนสอนง่ายเหมือนคนอื่น ๆ ฉันก็คงจะลืมมันไปนานแล้ว แต่ไอ้ท่าทางอวดดีดื้อดึงของมันถอดแบบกันออกมาจนฉันลืมไม่ลง ยิ่งเกลียดก็ยิ่งเจอจริง ๆ” ชายสูงวัยถอนหายใจเฮือกใหญ่
“จะว่าไป เราก็ไม่ได้ข่าวคราวของสองแม่ลูกนั่นเลยนะเตี่ย ไม่รู้ป่านนี้จะมีสภาพเป็นยังไงกันไปแล้ว อีใจเด็ดจริง ๆ ไม่เคยหันกลับมาดูดำดูดีลูกอีกคนทางนี้เลย” สายสุรีย์ถอนใจแรงเมื่อนึกถึงคนที่หนีจากไปนับสิบ ๆ ปีคนนั้น
“ใจมันคงดำเหมือนอีกา แต่ก็ดีแล้วที่มันไม่หันกลับมามองเจ้าดาวของเรา ไม่อย่างนั้นครอบครัวของพี่ชายแกคงไม่สงบสุขเหมือนที่ผ่าน ๆ มาแน่”
“ก็จริงค่ะเตี่ย โชคดีของพี่ยัณห์ที่คุณรุ่งรักยายดาวได้อย่างสนิทใจ แล้วก็เป็นวาสนาของยายดาวที่มีแต่น้อง ๆ ผู้ชายนะเตี่ย”
“ที่มันออกฤทธิ์ออกเดชขัดใจฉันทุกวันนี้ก็เพราะอยากจะบินไปอยู่กับไอ้สี่แสบที่อังกฤษนั่นแหละ” เถ้าแก่ตงส่ายศีรษะเบา ๆ
“เตี่ยก็ตามใจอีไปเถอะ ส่งอีไปเรียนต่อปริญญาโทอีกสักสองปีก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยจะได้ไปอยู่ดูแลไอ้สี่แสบที่กำลังโต มีพี่สาวไปคุมก็ดีเหมือนกันนะเตี่ย” สายสุรีย์ช่วยหว่านล้อมบิดาแทนหลานสาว
“แต่ฉันอยากให้มันแต่งงานแต่งการไปกับอาแสงฉาน แกก็รู้ว่าฉันอยากได้ที่ดินของกำนันแป๊วที่ติดกับที่ของเราที่เชียงใหม่”
“เตี่ยก็ยื่นข้อเสนอให้อีรับหมั้นเขาไว้ก่อนสักสองสามปี รอเรียนจบมาค่อยตบแต่งก็ได้นี่ ฉันว่าอีคงยอมแลกกับการได้ไปอยู่กับน้อง ๆ ของอีที่เมืองนอกนะเตี่ย” สายสุรีย์เสนออย่างต้องการหาทางออกให้กับหลานสาว ถ่วงเวลาด้วยการหมั้นก็ดีกว่ารวบรัดต้องแต่งงานกับผู้ชายเหลาะแหละแบบแสงฉาน
“แกคิดอย่างนั้นเหรอ” เถ้าแก่ตงถามขึ้นอย่างสนใจ
“ฉันมั่นใจว่าอาดาวจะยอมตกลง คราวนี้เตี่ยจะขอที่ดินแปรงนั้นเป็นของหมั้น คุณแสงฉานเขาก็คงไม่กล้าปฏิเสธแน่ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยนะเตี่ย”
คำแนะนำของบุตรสาวทำให้ดวงตาของคนเป็นพ่อเฉิดฉายขึ้นอย่างมีความหวัง
ธมกรหันหลังกลับไปมองพราวรุ้งที่รั้งฝีเท้า และหยุดเดินเมื่อถึงหน้าบ้านพักของผู้พันอาจหาญผู้เป็นบิดา บ้านไม้ทรงไทยประยุกต์ยกพื้นใต้ถุนสูง และบริเวณใต้ถุนถูกแบ่งกั้นเป็นห้องครัวกับห้องชะล้างแถบหนึ่ง อีกแถบเป็นห้องกรุกระจกใช้สำหรับรับแขกแยกเป็นสัดส่วน พื้นที่โล่งข้างบ้านมีบ่อน้ำที่เต็มไปด้วยบัวหลวงกับศาลาไม้สีขาวหลังย่อม ๆ ตั้งอยู่ริมบ่อ ธมกรหรี่ตามองสีหน้าลังเลใจของหญิงสาวที่หยุดเดินและยืนมองขึ้นไปบนบ้านนานกว่าครู่ใหญ่จึงต้องเป็นฝ่ายเดินย้อนกลับไปหาแล้วดึงมือเธอรั้งให้เดินตามเขาเข้าบ้านเป็นจังหวะที่บิดามารดาของเธอออกมาจากในบ้าน ชะโงกหน้ามองลงมาก่อนจะพากันเดินลงจากเรือนชั้นบน
“ยายรุ้ง! ผู้กองธาม! นี่มันเกิดอะไรขึ้นฮะ ทำไมถึงได้เนื้อตัวมอมแมมกันมาอย่างนี้” ราตรีถามเสียงสูงพลางมองสองหนุ่มสาวด้วยความรู้สึกประหลาดใจกับสภาพของทั้งสอง
“พี่ราตรีพารุ้งขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะครับ ผมขอคุยอะไรกับพี่หาญสักครู่ ”
ราตรีมุ่นคิ้วมองหนุ่มรุ่นน้องอย่างสงสัยสลับหันไปมองดวงหน้าเศร้าซึมและเสียใจของบุตรสาวก่อนถอนหายใจยาวพลางเอ่ยเสียงอ่อนเบา
“ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยไปยายรุ้ง”
