สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านตำหนักเย็นที่เงียบเหงา ไป๋ลี่เยว่นั่งอยู่ใต้แสงเทียนริบหรี่ ใบหน้าของนางหม่นหมองยามนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต
วันที่นางได้พบกับเขาเป็นครั้งแรก วันที่นางได้ช่วยชีวิตเขา และเฝ้าดูแลเขาด้วยหัวใจทั้งหมดของนาง วันที่นางตกหลุมรักเขา โดยไม่รู้ว่าเป็นบุรุษผู้สูงส่ง องค์ชายสาม หลงเจิ้งหยาง
วันนั้น เป็นวันที่ท้องฟ้าถูกบดบังด้วยกลุ่มเมฆดำ และเสียงร้องของม้าศึกกึกก้องไปทั่วป่า
ไป๋ลี่เยว่ที่กำลังเก็บสมุนไพรอยู่ในป่า บังเอิญพบชายผู้หนึ่งนอนจมกองเลือดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
ร่างสูงสง่าของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล เลือดสีแดงเข้มไหลซึมออกจากแผลที่สีข้าง แสดงให้เห็นว่าเขาเพิ่งผ่านศึกมา และที่สำคัญ เขาหมดสติ
“ท่าน ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่”
ไป๋ลี่เยว่รีบคุกเข่าลงข้างกายเขา มือนางแตะไปที่จมูกของเขา และพบว่ายังมีลมหายใจ แม้จะเเผ่วเบา
“ข้าต้องช่วยท่าน” นางหันไปเรียกคนรับใช้ที่ติดตามมา
“หงเหมย ซุนเต๋อ เจ้าสองคนมาช่วยข้าทางนี้หน่อย”
หงเหมยรีบตรงเข้ามาด้วยความร้อนรน ส่วนซุนเต๋อผู้มีร่างกำยำเข้าประคองชายบาดเจ็บขึ้นหลังของตนโดยไม่เอ่ยคำถาม พวกเขารีบพาร่างนั้นกลับไปยังจวนตระกูลไป๋ โดยให้ไปพักที่ห้องเก็บสมุนไพรของคุณหนูที่ซุนเต๋อดูแลอยู่
ซุนเต๋อจัดเตรียมฟูกนอนให้ชายบาดเจ็บ ขณะที่ไป๋ลี่เยว่นั่งลงข้างเตียง มือเรียวของนางแตะลงบนหน้าผากของเขา รู้สึกถึงไอร้อนที่แผ่ออกมา
“เขามีไข้สูง เราต้องรักษาเดี๋ยวนี้” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
หงเหมยรีบวิ่งไปต้มยา ขณะที่ไป๋ลี่เยว่หยิบกล่องไม้ที่เต็มไปด้วยสมุนไพรของนางออกมา นางบดสมุนไพรบางส่วนเป็นผงละเอียด ผสมน้ำเล็กน้อยแล้วค่อยๆ ทาลงบนแผลของเขา
“คุณหนู นี่เป็นการเสี่ยงอันตรายเกินไป หากมีผู้ใดรู้เข้า และเขาเป็นผู้ใดเราก็ไม่รู้” ซุนเต๋อเอ่ยขึ้นด้วยความกังวล
ไป๋ลี่เยว่เงยหน้าขึ้น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความแน่วแน่ “บุรุษผู้นี้กำลังจะตาย ถ้าข้าไม่ช่วยเขา ตอนนี้เขาคงไม่มีโอกาสรอดแล้ว”
ซุนเต๋อเงียบไป เขาเข้าใจว่าคุณหนูของตนเป็นคนเช่นไร เมื่อนางตัดสินใจแล้ว ย่อมไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงได้
“เอาล่ะ เรื่องนี้ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาด เจ้าเฝ้าห้องสมุนไพรของข้าให้ดีนะซุนเต๋อ ห้ามให้ใครเข้ามาเด็ดขาด โดยเฉพาะท่านพ่อกับท่านแม่ ส่วนเจ้าหงเหมยเดี๋ยวเจ้าคอยเอาอาหารบำรุงมาส่งเขาด้วยนะ” คุณหนูสั่งกำชับบ่าวคนสนิททั้งสอง
ยามค่ำคืนผ่านไปอย่างเชื่องช้า อุณหภูมิร่างกายของชายบาดเจ็บค่อยๆ ลดลง ขณะที่ไป๋ลี่เยว่นั่งเฝ้าเขาตลอดทั้งคืน นางไม่รู้ว่าเหตุใด นางถึงรู้สึกอยากปกป้องบุรุษผู้นี้เช่นนี้
ไป๋ลี่เยว่มองเขาด้วยแววตาพินิจ บุรุษผู้นี้แม้ จะอยู่ในสภาพอ่อนแอไม่ได้สติก็หล่อเหลานัก แต่ท่าทางของเขากลับดูสง่างามราวกับกษัตริย์ที่ยังมิได้สวมมงกุฎ และนางก็อดสงสัยมิได้ว่า บุรุษผู้นี้เป็นใครกันแน่ แค่ได้พบหน้าครั้งแรกทำเอาใจนางเต้นรัว นี่หรือที่เค้าว่ารักแรกพบ
รุ่งเช้า แสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดเข้ามาในตำหนักร้าง ชายบาดเจ็บ ก็ยังๆไม่ได้สติ แม้นางยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่สิ่งเดียวที่นางรู้คือ นางอยากช่วยให้เขารอดมีชีวิต
“อดทนไว้” นางกระซิบข้างหูของเขาขณะทำแผล แม้จะรู้ว่าเขาอาจจะไม่ได้ยิน
“ข้าจะไม่ปล่อยให้ท่านตายเด็ดขาด”
และนั่นคือจุดเริ่มต้น ของการดูแลที่กินเวลาหลายสัปดาห์ นางเก็บเป็นความลับอย่างดี แม้แต่ท่านเสนาบดีและฮูหยินไป๋ยังไม่ระเเคะระคาย ว่าบุตรสาวพาคนนอกเข้ามาอยู่ในจวน
เมล็ดพันธุ์แห่งความรัก ค่อยๆ เติบโตในหัวใจของนาง ไป๋ลี่เยว่ดูแลบุรุษปริศนา เช็ดตัว เปลี่ยนผ้าพันแผล ป้อนยาสมุนไพรให้เขาทุกวัน
ยามเขาครวญครางเพราะพิษไข้ นางคอยจับมือนั้นไว้แน่น และกระซิบปลอบไม่ให้เขาตื่นตระหนก
และทุกวัน นางก็ค่อยๆ หลงรักเขาทีละนิด แม้เขาจะยังคงหมดสติ แม้เขาจะมิรู้ว่านางเป็นใคร แต่นางกลับรู้สึกว่าหัวใจของนางถูกผูกพันกับเขาเสียแล้ว
“ข้าหวังเพียงให้ท่านฟื้นขึ้นมา เพียงแค่ได้เห็นท่านลืมตา ข้าก็จะมีความสุขที่สุด”
ช่วงสาย หลังจากผ่านไปหลายสัปดาห์
ไป๋ลี่เยว่กำลังเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เขาตามปกติ แต่แล้ว จู่ๆ มือของเขาก็จับข้อมือนางไว้แน่น
“เจ้าเป็นใคร” เสียงทุ้มต่ำเปล่งออกมา แม้อ่อนแรงแต่ก็มากพอจะทำให้ไป๋ลี่เยว่ชะงัก
“ท่านฟื้นแล้ว อย่าขยับมากนัก ท่านยังมีบาดแผลอยู่”
ชายหนุ่มมองนางด้วยสายตาเคร่งขรึม ริมฝีปากซีดเซียวขยับเล็กน้อย ราวกับพยายามเปล่งเสียง แต่มีเพียงเสียงแหบพร่าหลุดออกมา
“ที่นี่ ที่ไหน”
“ที่นี่ปลอดภัย ท่านได้รับบาดเจ็บหนัก ข้าเป็นผู้ช่วยชีวิตท่านไว้”
ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเบือนสายตามองรอบกาย พยายามเรียบเรียงความคิดของตนเอง ภาพสุดท้ายที่เขาจำได้คือสนามรบ การซุ่มโจมตี และเสียงตะโกนของเหล่าทหาร
“ข้า ยังมีชีวิตอยู่หรือ ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”
ไป๋ลี่เยว่พยักหน้า “ใช่ ท่านยังมีชีวิตอยู่ ข้าไปเก็บสมุนไพรในป่า และพาท่านมาที่จวน”
นางยื่นถ้วยยาสมุนไพรให้ “ดื่มนี่ก่อน จะช่วยให้ท่านฟื้นตัวเร็วขึ้น”
ชายหนุ่มมองถ้วยยาในมือนางอย่างลังเล แต่สุดท้ายก็ยอมรับไปดื่มช้าๆ แม้รสขมจะทำให้คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน แต่ก็ไม่เอ่ยปากบ่นแม้แต่คำเดียว
“ที่จวน” เขาทวนคำของนาง
นางเงยหน้าขึ้น สบตากับดวงตาสีนิลของบุรุษตรงหน้า และนั่นเป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน หัวใจนางยิ่งเต้นแรงกว่าเดิม
“ใช่ นี่ห้องสมุนไพรของข้า จวนเสนาบดีไป๋ ข้าไป๋ลี่เยว่ บุตรสาวของท่านพ่อ”
เขาขมวดคิ้วมองนาง แม้ร่างกายของเขาจะยังอ่อนแอ แต่สายตาของเขายังคงเฉียบคม
“เจ้าดูแลข้าหรือ”
“ใช่” ไป๋ลี่เยว่ยิ้มอ่อนโยน
“ท่านปลอดภัยแล้ว ท่านไม่ต้องกังวลอะไรอีก”
ร่างสูงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะปล่อยมือจากนาง
“ข้าติดหนี้เจ้า”
ไป๋ลี่เยว่ส่ายหน้า “ข้าไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน”
แต่หัวใจของนางกลับร่ำร้อง
“ข้าเพียงต้องการให้ท่านจดจำข้าได้”
หลังจากที่บุรุษหนุ่มฟื้นขึ้น เขาก็ขอออกจากจวนเดินทางกลับบ้าน ไป๋ลี่เยว่รู้สึกคิดถึงเขา แม้แต่ชื่อนางก็ไม่กล้าเอ่ยถาม
และวันหนึ่ง ฮ่องเต้ทรงมีพระราชโองการให้นางเข้าเฝ้า ไป๋ลี่เยว่ถึงได้รู้ว่าบุรุษที่อยู่นางช่วยไว้ เขาคือองค์ชายผู้สูงศักดิ์ หลงเจิ้งหยาง แม้ชีวิตของพวกเขาช่างแตกต่างกัน แต่ถึงกระนั้น นางก็ไม่เคยหยุดรักเขา
เมื่อฮ่องเต้ทรงให้โอกาสผู้มีความดีความชอบเช่นนางขอรางวัลได้ตามปรารถนา ไป๋ลี่เยว่ก็เลือกเพียงสิ่งเดียว
“หม่อมฉันขอสมรสพระราชทานกับองค์ชายสามเพคะ” นางขอทำตามหัวใจสักครั้ง
หลงเจิ้งหยางที่ได้ยินคำขอนี้ รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า
“หญิงอัปลักษณ์เช่นนาง กล้าขอแต่งงานกับข้าเช่นนั้นหรือ”
แต่เพราะเป็นราชโองการ เขามิอาจปฏิเสธได้ และนี่คือจุดเริ่มต้น ของชีวิตแต่งงานที่มีเพียงนางที่รักเขา แต่องค์ชายสามกลับเกลียดชังมันที่สุดในชีวิต
ไป๋ลี่เยว่กะพริบตา ดึงตัวเองกลับมาสู่ความจริงในปัจจุบัน จากอดีตที่นางคิดว่าจะงดงาม บัดนี้นางถูกโยนมาที่ตำหนักเย็น ถูกทอดทิ้งราวกับสิ่งไร้ค่า
“ข้าโง่เขลายิ่งนัก” นางหัวเราะเยาะตัวเองเบาๆ
“ข้าเคยคิดว่า หากข้ามีโอกาสอยู่ข้างกายท่าน ข้าจะทำให้ท่านรักข้าได้”
“แต่ข้าลืมไปว่า คนที่มิได้ตั้งใจจะรัก ต่อให้เราทุ่มเทเพียงใด เขาก็จะไม่มีวันหันมามองเรา”
น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงบนมือของนาง แต่นางเช็ดมันทิ้งทันที
“ต่อไปนี้ ข้าจะไม่หลั่งน้ำตาให้ท่านอีก”
“ข้าจะมีชีวิตอยู่ต่อไป โดยไม่ต้องการท่านอีกแล้ว”
