แดดอ่อน ๆ ยามสายส่องผ่านกระจกหน้ารถเบนซ์สีดำมันวาวคันหรูที่แล่นมาตามถนนลาดยางในอำเภอเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง หญิงวัยกลางคนผมสั้นเซตเข้าทรงอย่างประณีตนั่งอยู่บนเบาะหนังสีครีม ในมือถือแก้วอเมริกาโนเย็นจากร้านกาแฟชื่อดังไว้แน่นไม่ให้หก ถึงแม้จะขับออกมาต่างจังหวัดต่างอำเภอ แต่เธอก็ยังคงแต่งตัวเนี้ยบเรียบร้อยด้วยเสื้อเชิ้ตผ้าลินินสีขาวสะอาดตาและกางเกงขายาวสีน้ำตาลอ่อนดูดี
เธอชื่อ “พันดาว” หรือที่ใคร ๆ ในแวดวงร้านอาหารรู้จักกันในนาม “คุณนายพันดาว” เจ้าของร้านอาหารชื่อดังในตัวเมืองจังหวัดใกล้เคียง ร้านอาหารของเธอไม่ใช่แค่ร้านอาหารธรรมดา แต่เป็นร้านที่เน้นวัตถุดิบพรีเมียม ปรุงด้วยความประณีตและใส่ใจในรสสัมผัสจนได้รับรางวัลมานับไม่ถ้วน
วันนี้คุณนายพันดาวไม่ได้ตั้งใจมาเที่ยว แต่มีธุระต้องมาตรวจร้านกาแฟที่เปิดแฟรนไชส์ไว้ในอำเภอนี้ หลังจากที่จัดการเรื่องงานเสร็จ เธอก็ให้คนขับรถพาแวะตลาดประจำอำเภอเพื่อหาของสดติดไม้ติดมือกลับบ้าน เพราะเธอเป็นคนที่ชอบลงมือทำกับข้าวกินเองในเวลาว่าง และที่สำคัญ คุณนายพันดาวเชื่อมาเสมอว่าแรงบันดาลใจในอาหารดี ๆ มักจะซ่อนอยู่ในของธรรมดา
“คุณนายจะให้รอที่เดิมหรือวนรถไปจอดฝั่งโน้นดีครับ” คนขับถามขณะรถชะลอตัวใกล้ตลาด
“จอดตรงนี้แหละ ฉันเดินไม่นานหรอก” คุณนายพันดาวเอ่ยตอบแล้วเปิดประตูลงจากรถช
ตลาดประจำอำเภอแห่งนี้ไม่ได้ใหญ่โตมากนัก แต่ก็มีเสน่ห์เฉพาะตัว ทั้งความเรียบง่ายและความจริงใจของผู้คนที่นี่ คุณนายพันดาวเดินผ่านแผงผักสด แผงผลไม้ และเนื้อหมูสด จนสายตาของเธอไปสะดุดเข้ากับแผงขายผักเล็ก ๆ ของป้าดาวที่มีมะเขือเทศลูกกลมโตสีแดงสดสะดุดตาวางอยู่
คุณนายพันดาวชะงักไปเมื่อได้เห็น เธอยืนพินิจพิเคราะห์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปที่แผงขายผักของป้าดาว
มันไม่ใช่มะเขือเทศพันธุ์เชอรี่ หรือพันธุ์โรม่าที่เคยใช้ในร้าน แต่มันมีลักษณะที่ไม่เหมือนมะเขือเทศที่เธอเคยเห็น มะเขือเทศลักษณะแบบนี้ เป็นแบบที่เธอหามานาน ผิวตึง เรียบ สีแดงสด ทั้งยังไม่มีจุดด่างช้ำสักนิด
“มะเขือเทศนี่ปลูกที่ไหนเหรอคะ” คุณนายพันดาวถามแม่ค้าหญิงวัยกลางคนที่กำลังจัดแผงอยู่
“อ๋อ ของลุงเหมืองจ้า จากหมู่บ้านดอนแดงพัฒนา มะเขือเทศของแกคนแถวนี้ติดใจกันมากเลยนะ” ป้าดาวตอบอย่างภาคภูมิใจและส่งยิ้มให้
“ขอฉันซื้อลองหน่อยสิ เอาไปสักกิโลก่อน”
“ได้เลยจ้า ล็อตนี้ได้มาค่อนข้างเยอะ รับรองไม่ผิดหวัง”
คุณนายพันดาวยิ้มน้อย ๆ แล้วหยิบเงินสดจ่าย เธอได้มะเขือเทศใส่ถุงหิ้วเรียบร้อย ก่อนจะเดินกลับขึ้นรถพร้อมถุงมะเขือเทศสีแดงใบนั้น
คืนนั้น คุณนายพันดาวกลับถึงบ้านตอนเกือบสองทุ่ม แต่ก็ยังมีแรงมากพอที่จะหยิบมะเขือเทศออกมาล้าง หั่น และจัดวางในจาน
แค่หั่นครึ่ง เธอก็รู้สึกถึงความแตกต่างแล้ว เนื้อมะเขือเทศแน่น ไม่เละ ไม่มีน้ำไหลเยิ้มแบบที่เจอมาบ่อย ๆ จากมะเขือเทศที่เคยซื้อมาทำอาหาร
คุณนายพันดาวลองหยิบชิ้นมะเขือเทศที่หั่นไว้ใส่ปากหนึ่งคำรสชาติหวานอร่อย เปรี้ยวแบบพอดี และมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ เป็นเอกลักษณ์ ไม่ต้องแต่งรส ไม่ต้องเพิ่มซอส นี่มันคือรสชาติที่แท้จริง
“อื้ม..”
คุณนายพันดาววางช้อนลงแล้วหยิบสมุดบันทึกของเธอขึ้นมาเขียนแค่สั้น ๆ ลงในนั้นว่า “มะเขือเทศจากตลาดในตัวอำเภอที่ซื้อมาวันนี้ ดีที่สุดในรอบปี ของดีแบบนี้ จะต้องหาให้เจอว่าปลูกที่ไหน”
เช้าวันรุ่งขึ้น
คุณนายพันดาวไม่ได้กลับกรุงเทพตามกำหนด แต่ให้คนขับรถพากลับไปที่ตลาดในอำเภออีกครั้ง เธอเดินไปที่แผงผักของป้าดาว ส่งยิ้มให้แล้วพูดทันที
“ป้าคะ ฉันอยากรู้ว่าไปรับมะเขือเทศพวกนี้มาจากที่ไหนเหรอคะ”
ป้าดาวทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มอย่างจริงใจ
“รับมาจากลุงเหมืองจ้า อยู่บ้านดอนแดงพัฒนา”
“บ้านดอนแดงพัฒนาเหรอคะ ไกลจากที่นี่ไหม”
“ไม่ไกล ๆ ขับตรงไปจากตลาด ถึงสี่แยกเลี้ยวซ้าย ตรงไปประมาณ 10 กิโลก็ถึง เข้าไปทางซอยที่มีต้นโพธิ์ใหญ่ ขวามือจะเห็นบ้านไม้ที่ด้านหน้ามีลำคลองเล็ก ๆ มีแปลงผักอยู่หลังบ้าน”
คุณนายพันดาวพยักหน้ารับ “ขอบคุณมากค่ะ”
เธอไม่รอช้า สั่งให้คนขับเลี้ยวรถเข้าไปตามเส้นทางที่ป้าดาวได้บอก ถนนเริ่มเปลี่ยนจากลาดยางเป็นถนนลูกรัง สองข้างทางมีทุ่งนาและบ้านไม้สลับกัน จนกระทั่งถึงบ้านหลังหนึ่งที่ดูเรียบง่ายแต่สะอาด มีรั้วไม้ไผ่เตี้ย ๆ ล้อมรอบ หน้าบ้านมีคลองเล็ก ๆ และมีแปลงผักเขียวชอุ่มอยู่ด้านหลัง คุณนายพันดาวลงจากรถ เดินตรงไปที่หน้ารั้วบ้าน
“มีใครอยู่ไหมคะ?”
เสียงฝีเท้าจากหลังบ้านดังมาเบา ๆ ก่อนที่ชายวัยกลางคนในชุดเสื้อแขนยาวเก่า ๆ และหมวกสานสีส้มจะโผล่มา
“มาหาใครเหรอครับ”
“เอ่อ ขอโทษที่รบกวนนะคะ ฉันชื่อพันดาวค่ะ เป็นเจ้าของร้านอาหารในเมือง เห็นมะเขือเทศของคุณขายอยู่ในตลาด ฉันลองซื้อไปทำอาหารที่บ้าน...ฉันประทับใจและชอบมากค่ะ”
ลุงเหมืองหัวเราะเบา ๆ พลางเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก
“อ๋อ ปลูกเองหลังบ้านนี่แหละครับ ปลูกไว้กิน ไว้แจกบ้าง ขายบ้าง ตอนแรกก็ไม่ได้คิดจะทำเป็นเรื่องใหญ่โตหรอกครับ”
คุณนายพันดาวยิ้มบาง ๆ ส่งให้ และเอ่ยเสียงนุ่มนวล
“แต่รสชาติมันพิเศษมากจริง ๆ ค่ะ ฉันตั้งใจมาวันนี้เพื่อมาขอซื้อตรงจากคุณโดยเฉพาะ อยากเอาไปใช้ในร้านอาหารของฉันเป็นประจำ”
ลุงเหมืองดูตกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่ได้ยิน
“มันดีขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“ฉันอยู่กับอาหารมาตลอดชีวิต ต่อให้เป็นวัตถุดิบธรรมดา ถ้ามันดีจริง ฉันดูออกค่ะ”
คุณนายพันดาวหยิบการ์ดนามบัตรของร้านส่งให้
“ฉันไม่ได้มาเล่น ๆ นะคะ ถ้าคุณสนใจ ฉันอยากตกลงเป็นลูกค้าประจำ ซื้อตรงทุกอาทิตย์ ราคาตามตกลง ฉันให้ราคาดีแน่นอนค่ะ วางใจได้”
ลุงเหมืองนิ่งไปพักหนึ่ง เขาหันไปมองแปลงมะเขือเทศหลังบ้าน ที่ตอนนี้เพิ่งเริ่มออกผลชุดใหม่แล้วพลางคิดคำนวณอะไรบางอย่างในหัว
“ถ้าคุณจะรับประจำก็ต้องปลูกเพิ่ม และคงต้องใช้แรงเพิ่มขึ้นด้วย...”
คุณนายพันดาวยิ้ม “ฉันยินดีช่วยจัดหาคนให้ค่ะ หรือจะเริ่มจากเท่าที่คุณมีก่อนก็ได้ ฉันแค่อยากได้วัตถุดิบคุณภาพแบบนี้ไปใช้ในร้านอาหารของฉัน”
ลุงเหมืองถอนหายใจเงียบ ๆ แล้วพยักหน้า
“ก็ได้ครับ ลองดูสักตั้ง”
นั่นเป็นการเริ่มต้นของข้อตกลงใหม่และการเปลี่ยนแปลง จากแปลงผักเล็ก ๆ หลังบ้าน หลังโรงประชุมของโรงเรียน ไปสู่ครัวของร้านอาหารหรูในเมือง
ไม่มีใครรู้ว่ามันจะไปได้ไกลมากแค่ไหน
จุดนี้มันเริ่มต้นจากแค่ “มะเขือเทศลูกเดียว” ที่ให้ความรู้สึกมากกว่าคำว่า "สดและอร่อย" นำไปสู่จุดเปลี่ยนของชีวิต...
