LOGINShare
บทที่ 7 คิดคำนวณ
Last Updated:
2025-06-12 23:49:21เช้าวันจันทร์
วันนี้เป็นวันหยุดนักขัติฤกษ์ลุงเหมืองจึงไม่ต้องไปทำงานที่โรงเรียน เป็นวันที่อากาศไม่ร้อนจัดเกินไป แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านม่านไม้ที่หน้าต่างครัว ลุงเหมืองนั่งจิบกาแฟดำที่ชงเองจากกาต้มน้ำเก่า ๆ เขาไม่ได้ใส่น้ำตาลหรือครีมเทียมใด ๆ เพราะชอบรสขมเข้มแบบที่กระตุกความคิดให้ตื่นตัว
วันนี้ไม่ใช่เช้าแบบธรรมดา เพราะเมื่อวานหลังจากที่คุณนายพันดาวกลับไป ลุงเหมืองก็เอาแต่นั่งคิด นอนพลิกตัวไปมายังไงก็ไม่หลับอยู่เกือบชั่วโมงเต็ม
ข้อเสนอของคุณนายพันดาวนั้นไม่ได้มีเพียงแค่คำชม แต่มาพร้อมตัวเลขราคากิโลกรัมละ 55 บาท สำหรับมะเขือเทศที่ลุงเหมืองเคยขายให้แม่ค้าในตลาดที่อำเภอก็เพียงแค่กิโลละ 40 บาทเท่านั้น
นั่นหมายถึงว่า ส่วนต่างที่คุณนายพันดาวเสนอให้นั้น ได้มากกว่าถึง 55 บาทต่อกิโลกรัมเลยทีเดียว นี่ดูเหมือนเป็นเรื่องเล็ก ๆ แต่ถ้าคิดจริงจังขึ้นมา มันไม่ใช่เงินจำนวนน้อย ๆ เลย
"ลุง ถ้าจะปลูกเพิ่ม หนูช่วยได้นะ"
เสียงของแพรยังชัดเจนอยู่ในความคิดของลุงเหมืองเขาหยิบสมุดเล่มเล็ก ๆ ที่หน้าปกเปื้อนดินขึ้นมา แล้วเปิดหน้าว่างหน้าใหม่ ดินสอไม้แท่งสั้น ๆ ถูกเหลาจนพร้อมใช้งานบรรจงจ่อลงบนหน้ากระดาษ
ลุงเหมืองเริ่มขีดเส้น เขียนตัวเลขง่าย ๆ ลงบนกระดาษ เขาคิดอย่างคร่าว ๆ ว่า ถ้าปลูกเพิ่มอีก 2 เท่าของพื้นที่เดิม เขาจะได้ผลผลิตมากขึ้นประมาณ 80–100 กิโลกรัมต่อรอบ ราคาที่คุณนายพันดาวให้คือ 55 บาทต่อกิโลกรัม หากขายได้เต็มจำนวน ก็จะได้เงินประมาณ 4,400–5,500 บาทต่อรอบการเก็บเกี่ยว ตอนนี้ลุงเหมืองกำลังคิดคิดไปอีกขั้น
แล้วถ้าทำโรงเรือนล่ะ มันจะเป็นยังไง?
ก็อาจจะปลูกได้หลายรอบต่อปี ไม่ต้องพึ่งฝน ไม่ต้องลุ้นเรื่องแดด แต่โรงเรือนคือสิ่งที่ลุงเหมืองไม่เคยทำ และไม่มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ ยังไม่ทันได้คิดต่อ มือถือแบบปุ่มกดรุ่นเก่าในกระเป๋าเสื้อก็ดังขึ้น ชื่อผู้โทรปรากฏตรงหน้าจอว่า “คุณนายพันดาว”
“ฮัลโหลครับ” ลุงเหมืองกดรับสาย
“สวัสดีค่ะลุงเหมือง พอดีวันนี้ฉันจะกลับไปที่จังหวัดข้าง ๆ มีธุระที่ร้านอาหารสาขาประจำจังหวัดนั้นพอดี”
เสียงจากปลายสายยังคงสุภาพและพูดอย่างมั่นใจ
“ลุงพอจะว่างไหมคะ ถ้ามีเวลา ฉันอยากชวนไปดูโรงเรือนของฉันสักหน่อย เผื่อลุงจะได้ไอเดียในการขยายพื้นที่ปลูก”
ลุงเหมืองนิ่งคิดเพียงแค่ไม่กี่วินาที ก่อนจะตอบอย่างมั่นใจ
“ได้ครับ ผมว่างอยู่พอดี”
สองชั่วโมงต่อมา
ลุงเหมืองนั่งอยู่ในรถของคุณนายพันดาว เป็นรถตู้คันหรูที่มีเบาะกว้างนุ่ม นั่งสบายผิดกับรถกระบะคันเก่าของลุงเหมืองอย่างลิบลับ พอรถแล่นเข้าสู่จังหวัดที่ใหญ่กว่า ภาพตึกอาคารและบ้านเรือนที่ทันสมัยก็ค่อย ๆ เข้ามาแทนที่ภาพท้องไร่ท้องนาและบ้านไม้สมัยเก่า
ร้านอาหารของคุณนายพันดาวตั้งอยู่ในตึกแถวที่รีโนเวตใหม่ มีป้ายหน้าร้านสีทองเรียบหรูชื่อ “ครัวพันดาว” ตั้งอยู่ด้านหน้า ถัดจากร้านไปไม่ไกล เป็นพื้นที่ว่างเปล่าขนาดประมาณครึ่งไร่ มีโครงเหล็กตั้งเรียงกันเป็นโรงเรือนขนาดกลาง ปกคลุมด้วยพลาสติกใสอย่างดี
“นี่คือโรงเรือนปลูกผักของฉันค่ะ” คุณนายพันดาวอธิบาย
“ที่นี่เราเน้นปลูกผักสลัดหลายชนิดที่ใช้ในเมนูเฉพาะ และให้เชฟใช้วัตถุดิบสดใหม่จากแหล่งของเราเอง”
ลุงเหมืองเดินเข้าไปข้างใน สัมผัสได้ถึงอากาศที่เย็นกว่าด้านนอกนิดหน่อย พื้นในโรงเรือนโรยด้วยกรวด มีหลอดไฟ LED แขวนตามแนวยาว และมีระบบน้ำหยดรดผักตามเวลาที่ตั้งเอาไว้
“ทุกอย่างที่นี่ควบคุมด้วยระบบเซ็นเซอร์ค่ะ” ทีมงานของคุณนายพันดาวคนหนึ่งอธิบายขึ้น
“เราใช้ดินผสมเฉพาะที่สั่งตรงจากศูนย์เกษตร แล้วก็มีการตรวจค่าสารอาหารในดินทุกเดือนด้วย”
ลุงเหมืองพยักหน้าช้า ๆ แม้จะฟังไม่หมดทุกคำ แต่ก็พอจะมองออกว่านี่คือ “อีกขั้น” ของการปลูกผักจริง ๆ
“ถ้าลุงสนใจ ฉันยินดีช่วยวางระบบเบื้องต้นให้นะคะ ไม่ต้องใหญ่แบบนี้ แค่ขนาดครัวเรือนก่อนก็ได้ จะได้ปลูกได้ตลอดทั้งปี”
คุณนายพันดาวพูดพลางเดินพาลุงเหมืองกลับมายังลานหน้าร้าน
แต่ลุงเหมืองยังไม่ตอบ เขากำลังใช้ความคิด คิดคำนวณทั้งในสมุดและในใจ
“จริง ๆ แล้ว เอ่อ...” คุณนายพันดาวเอ่ยขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้น้ำเสียงกลับฟังดูตะกุกตะกักอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันมีเรื่องหนึ่งอยากคุยกับลุงเพิ่ม”
“เรื่องอะไรครับ”
“ฉันอยากขอซื้อ ‘พันธุ์มะเขือเทศ’ ของลุงค่ะ”
ลุงเหมืองหันมามองเธอทันที สีหน้ามีทั้งความตกใจและความระแวดระวัง
“คุณนายอยากได้พันธุ์เหรอครับ”
“ใช่ค่ะ ฉันอยากลองปลูกในโรงเรือนของฉันเองอีกชุดหนึ่ง เพื่อใช้ในร้านที่นี่โดยเฉพาะ เราจะไม่ขายต่อแน่นอน ใช้เฉพาะในครัวของเราเท่านั้น และจะใส่ชื่อ ‘มะเขือเทศพันธุ์ลุงเหมือง’ ลงในเมนูอาหารด้วย”
ลุงเหมืองนิ่งเงียบไป ไม่เอ่ยตอบสิ่งใด เพราะตอนนี้ในหัวกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
คำว่าพันธุ์ ไม่ใช่แค่เมล็ด แต่มันคือหัวใจของการปลูกผักของลุงเหมือง
พันธุ์มะเขือเทศแดงหวานตะวันออกนี้ลุงเหมืองไม่ได้ซื้อมาจากที่ไหน แต่เป็นเมล็ดพันธุ์ที่ครูแอ๋วผู้ใจดีให้มาแบบฟรี ๆ และลุงเหมืองได้ลองปลูก เฝ้าฟูมฟักดูแล รดน้ำ พรวนดิน ใส่ปุ๋ยบำรุงดินจากสิ่งที่หาได้ในบ้าน จนได้ผลแบบทุกวันนี้
“ผมขอคิดดูก่อนได้ไหมครับ” ลุงเหมืองตอบในที่สุด
คุณนายพันดาวยิ้มส่งให้ “แน่นอนค่ะ ฉันไม่รีบ ลุงลองคิดให้รอบคอบก่อนก็ได้ ฉันเข้าใจดีค่ะว่าเรื่องแบบนี้มันสำคัญแค่ไหน”
ก่อนกลับ คุณนายพันดาวได้ยื่นกล่องเล็ก ๆ ให้กับลุงเหมือง
“นี่เป็นซอสที่เราทำจากมะเขือเทศของลุง ลองชิมดูนะคะ เชฟของร้านเราประทับใจมากค่ะ”
ลุงเหมืองพยักหน้าเบา ๆ ระหว่างนั่งรถกลับบ้าน เขาเงียบไม่พูดสิ่งใดไปตลอดทาง ในหัวของเขามีแต่คำถามเต็มไปหมด
“จะดีไหมถ้าเราขยายมากกว่านี้”
“ถ้าให้พันธุ์เขาไป แล้วเขาปลูกเองล่ะ”
“หรือนี่จะเป็นโอกาสที่ไม่ควรปล่อยผ่าน”
หลากหลายคำถามถาโถมเข้ามาในหัว แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนมากที่สุดก็คือ โลกของลุงเหมืองกำลังขยับ ไม่ใช่เพียงแค่ด้วยจอบ ด้วยดินและพืชผักเขาปลูก แต่กำลังขยับด้วยตัวเลข ความคิด และการตัดสินใจ...
Latest chapter
ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน บทที่ 32 คืนกลับสู่รากเหง้า
เช้าวันใหม่ที่บ้านดอนแดงพัฒนา สายลมอ่อนพัดไหวผ่านยอดไม้ เสียงนกเอี้ยงร้องระงมรับแสงอาทิตย์ยามเช้าที่ทอแสงอุ่นพาดผ่านบ้านไม้หลังเก่าที่ยังตั้งอยู่ในบริเวณบ้านเดิมของลุงเหมืองถึงแม้จะมีบ้านหลังใหม่ทันสมัยที่อยู่ไม่ไกลออกไปนัก แต่ลุงเหมืองก็ยังคงเก็บบ้านไม้หลังนี้ไว้ด้วยความรัก ที่แห่งนี้เป็นเหมือนหัวใจอีกดวงของเขา เป็นสถานที่แห่งความทรงจำที่เขาอยู่มาตั้งแต่เกิดจนถึงวันที่ประสบความสำเร็จครั้งใหญ่ในชีวิต บ้านที่ไม่ว่าจะมองไปที่ตรงมุมไหน ก็จะเห็นบรรยากาศความอบอุ่นที่ตราตรึงในความทรงจำอยู่เสมอเสียงรถกระบะคันใหม่สีแดงเข้มแล่นผ่านถนนลูกรังหน้าโรงเรียนบ้านดอนแดงพัฒนา ชาวบ้านที่เดินผ่านไปมายกมือไหว้ทักทายลุงเหมืองด้วยรอยยิ้มที่แสนคุ้นเคย “กลับมากวาดโรงเรียนอีกแล้วเหรอลุงเหมือง”เสียงของคำชัยที่ยืนพิงเสาไม้หน้าร้านขายของชำเอ่ยทักขึ้นมาลุงเหมืองยิ้มกว้างตอบกลับ “ใช่ ต่อให้ก้าวหน้าไปได้ไกลก็ไม่ลืมจุดยืนเดิมของตัวเองหรอกคำชัย”โรงเรียนยังคงเหมือนเดิม เด็กนักเรียนยังใส่ชุดนักเรียนสีขาวสะอาดเดินเข้าแถวหน้าเสาธง เด็กบางคนเหลียวมองชายคนหนึ่งที่ใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวธรรมดา ก้มหน้ากวาดพื้นทาง
ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน บทที่ 31 ตำนานของหัวใจที่ไม่ยอมแพ้
แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมาที่ลานหน้าบริษัท เหมืองแดง อินเตอร์เทรด จำกัด พนักงานในชุดยูนิฟอร์มสีแดงอิฐเดินเข้าออฟฟิศกันอย่างเป็นระเบียบ เสียงพูดคุยทักทายเบา ๆ ดังคลอท่ามกลางเสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว และกลิ่นดินหลังฝนเมื่อคืนที่เพิ่งหยุดตกโชยมาแตะจมูกภายในห้องประชุมใหญ่ของบริษัท ลุงเหมืองยืนอยู่หน้ากระดานไวท์บอร์ด มีแพรและหัวหน้าฝ่ายต่าง ๆ ล้อมวงนั่งอยู่ด้านหน้า“อาทิตย์หน้าลุงจะต้องไปญี่ปุ่นเพื่อบรรยายที่เวทีระดับโลกนะครับลุงเหมือง”หัวหน้าฝ่ายต่างประเทศพูดพลางเปิดแฟ้มงาน ลุงเหมืองพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่มั่นคง“แต่ก่อนที่ลุงจะไป ลุงอยากให้พวกเรากลับมาทบทวนว่าเราเดินมาถึงจุดนี้ได้ยังไง และเราจะเดินต่อไปแบบไหน”แพรเสริมขึ้นทันที “ใช่ค่ะ ลุงเหมืองพูดถูกที่สุด ทุกวันนี้เราไม่ใช่แค่ฟาร์มเล็ก ๆ แล้ว แต่เป็นบริษัทส่งออกที่มีพันธมิตรในหลายประเทศ มีคนไว้วางใจในคุณภาพมะเขือเทศของเรา นอกจากมะเขือเทศแล้ว เรายังมีผักอื่น ๆ อีกปลูกเพิ่มอีกด้วย แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเราต้องไม่ลืมว่าเราเริ่มจากตรงไหน”ลุงเหมืองหยิบแฟ้มเอกสารเล่มหนึ่งที่ปกข้างหน้ามีคำเขียนด้วยลายมือว่า “แผนชีวิตจากแปลงด
ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน บทที่ 30 เกียรติยศของคนดินแดง
เช้าวันหนึ่งในช่วงต้นฤดูหนาว แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านม่านหน้าต่างห้องทำงานของลุงเหมืองภายในสำนักงานใหญ่ของบริษัท เหมืองแดง อินเตอร์เทรด จำกัด บนโต๊ะไม้เรียงรายไปด้วยแฟ้มงาน ปากกา และหนังสือเกี่ยวกับการบริหารธุรกิจเกษตรสมัยใหม่ แต่ท่ามกลางความเคลื่อนไหวที่แสนยุ่งของบริษัท ในเช้าวันนี้กลับมีจดหมายฉบับหนึ่งที่โดดเด่นเป็นพิเศษแพรเปิดซองจดหมายนั้นแล้วอ่านด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น"ลุง เป็นจดหมายเชิญจากสำนักงานเกษตรจังหวัด เขาเชิญลุงไปเป็นวิทยากรพิเศษในงานมหกรรมเกษตรประจำจังหวัดปีนี้ค่ะ"ลุงเหมืองเงยหน้าขึ้นจากงานในมือ เขามีสีหน้าประหลาดใจแต่ก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน"เขาเชิญจริงเหรอ นึกไม่ถึงเลยว่า เขาจะเห็นค่าคนบ้านนอกอย่างลุง รู้สึกเป็นเกียรติจริง ๆ"แพรยิ้มก่อนจะเอ่ยตอบกลับ "เขาไม่ใช่แค่เห็นนะคะลุง เขายังแนบมาด้วยว่า จะมอบใบประกาศเกียรติคุณให้ลุงในฐานะบุคคลต้นแบบเกษตรกรของจังหวัด และมอบโล่เกียรติคุณให้กับบริษัทของเรา ในฐานะบริษัทที่ดำเนินธุรกิจอย่างซื่อตรงต่อผู้บริโภคด้วยค่ะ"ลุงเหมืองวางปากกาในมือลงแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย มีทั้งความภูมิใจ ทั้งความซาบ
ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน บทที่ 29 ความหวังแห่งผืนดิน
เช้าวันจันทร์อันเงียบสงบ แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างบ้านไม้หลังเล็กในหมู่บ้านดอนแดงพัฒนา ในบ้านหลังเดิมที่ในตอนนี้เพิ่มเติมคือมีบ้านหลังใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิมตั้งอยู่บ้างกัน แม้จะปลูกบ้านหลังใหม่แล้ว แต่ลุงเหมืองก็ไม่ต้องรื้อบ้านไม้หลังเก่าออก นั่นก็เพราะที่นี่คือทุกความทรงจำวันนี้ลุงเหมืองตื่นขึ้นแต่เช้าตามนิสัยเดิม เขาเดินลงจากเตียง หยิบเสื้อเชิ้ตสีซีดที่รีดเรียบไว้เมื่อคืนขึ้นมาสวมใส่ แล้วเดินออกมายังเฉลียงหน้าบ้าน สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะกล่าวกับตัวเองเบา ๆ"อีกวันแล้วสินะ อีกวันของการได้สู้ต่อ"ถึงแม้วันนี้ลุงเหมืองจะไม่ต้องตอกบัตรเข้าโรงเรียนเหมือนสมัยก่อนตอนที่ยังเป็นภารโรง แต่กิจวัตรของเขากลับยุ่งยากกว่าเดิมนับสิบเท่า ตอนนี้เขาเป็นผู้นำของบริษัทใหญ่ เป็นเจ้าของแบรนด์มะเขือเทศที่มีชื่อเสียงไปไกลถึงระดับโลก เป็นแรงบันดาลใจของชาวบ้าน และก็ยังเป็นคนของชุมชนเสมอลุงเหมืองเดินไปยังกระถางต้นมะเขือเทศที่ตั้งเรียงไว้ข้างเฉลียง ยื่นมือไปลูบเบา ๆ ที่ใบเขียวชอุ่มและยิ้มอย่างพอใจ“ทุกอย่างเริ่มจากเจ้าพวกนี้สินะ”เช้าวันนั้น ในห้องประชุมใหญ่ของบริษัท เหมืองแดง อินเตอร์เทรด จำกัด สาขา
ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน บทที่ 28 ลุงเหมือง มะเขือเทศพันล้าน
เสียงเครื่องคัดแยกผลผลิตดังกึกก้องอยู่ในโรงงานบรรจุมะเขือเทศของบริษัท เหมืองแดง อินเตอร์เทรด จำกัด ลุงเหมืองในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนก้าวเท้าเข้าไปตรวจดูผลผลิตที่เพิ่งถูกบรรจุลงกล่องส่งออกล็อตใหม่ด้วยสายตาพึงพอใจจากแปลงผักเล็ก ๆ หลังบ้าน หลังโรงประชุมของโรงเรียน จากฟาร์มขนาด 1 ไร่ในหมู่บ้านที่ไม่มีใครรู้จัก วันนี้ชื่อของ "เหมืองแดง" ถูกพูดถึงในวงการเกษตรอินทรีย์ทั้งในและต่างประเทศ ร้านอาหารระดับมิชลินสตาร์ในหลายเมืองใหญ่ของโลกเลือกใช้มะเขือเทศพันธุ์แดงหวานตะวันออกที่ปลูกด้วยมือของผู้ชายคนหนึ่ง ที่เป็นอดีตภารโรงจากบ้านดอนแดงพัฒนา ผู้ซึ่งตอนนี้ได้กลายมาเป็นเจ้าของบริษัทส่งออกมะเขือเทศพันธุ์แดงหวานตะวันออกที่ผู้คนต่างรู้จัก“ลุงเหมืองครับ ออเดอร์จากดูไบรอบใหม่น่าจะส่งได้สัปดาห์หน้า ทีมคัดแยกอยากขอเพิ่มคนหน่อยครับ”เสียงของหัวหน้าฝ่ายโลจิสติกส์ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ลุงเหมืองพยักหน้าแล้วหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมาจ่อปาก“ฝ่ายบุคคลครับ ช่วยจัดคนเพิ่มที่ไลน์คัดแยกดูไบรอบใหม่ด้วยนะครับ”พูดจบ เขาก็หันไปยิ้มกับพนักงานคัดแยกคนหนึ่ง“ขอบใจมากนะ ขยันขันแข็งกันจริง ๆ ขอบคุณที่สู้ด้วยกัน”“ด้วยความยิ
ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน บทที่ 27 สารคดีจากบ้านดอนแดงพัฒนา
เสียงรถตู้ของทีมงานจากต่างประเทศแล่นเข้ามาจอดที่หน้าฟาร์มเหมืองแดงในยามเช้าตรู่ แสงแดดอ่อนของวันใหม่สาดส่องลอดผ่านต้นมะม่วงหน้าบ้าน เสียงไก่ขันดังแว่วอยู่ลิบ ๆ แต่เสียงนั้นกลับเบาไปถนัดตา เมื่อเทียบกับความตื่นเต้นที่แผ่ซ่านไปทั่วหมู่บ้านดอนแดงพัฒนาในตอนนี้“ลุงเหมืองมาแล้ว สารคดีต่างประเทศมาแล้ว”เด็ก ๆ วิ่งกรูมาตามถนนดินแดงที่เคยเงียบเหงา ส่งเสียงร้องลั่นไปทั่วทั้งหมู่บ้านลุงเหมืองใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวดูสะอาดตา ตัดกับกางเกงผ้าสีเข้มยืนรออยู่หน้าฟาร์ม และมีแพรอยู่ข้าง ๆ ในชุดกระโปรงยาวลายดอกไม้เรียบง่าย ทั้งสองคนยิ้มแย้มแต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่ต่างจากวันแรกที่เริ่มเพาะเมล็ดพันธุ์มะเขือเทศลงดิน“ไม่คิดเลยนะคะว่าเราจะมาถึงวันนี้ได้” แพรพูดเบา ๆ“ลุงก็ไม่คิดเหมือนกัน แค่คิดว่าจะปลูกกินเอง ขายได้นิดหน่อยก็พอใจแล้ว”ทีมงานสื่อสารคดีจากญี่ปุ่นก้าวลงจากรถ เคย์โกะอยู่ข้างหน้าพร้อมส่งยิ้มให้อย่างอบอุ่น“อรุณสวัสดิ์ค่ะลุงเหมือง คุณแพร ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะคะ”“ยินดีต้อนรับครับคุณเคย์โกะ ยินดีต้อนรับทุกคน เชิญทางนี้ครับ”ลุงเหมืองกล่าวน้ำเสียงมั่นใจและหนักแน่น แม้ภายในจะยัง
