Short
ลูกเรือหญิงผู้จมดิ่งสู่ด้านมืด

ลูกเรือหญิงผู้จมดิ่งสู่ด้านมืด

Oleh:  วาจาสามดอกไม้Tamat
Bahasa: Thai
goodnovel4goodnovel
8Bab
121Dibaca
Baca
Tambahkan

Share:  

Lapor
Ringkasan
Katalog
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi

ฉันทนความเปลี่ยวเหงาตอนอยู่บ้านคนเดียวไม่ไหว ก็เลยตามสามีออกทะเลไปด้วย วันที่สองของการอยู่บนเรือ กลับเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น ฉันถูกบีบให้เข้าไปหลบในห้องหลบภัย มือของกะลาสีคนหนึ่งสอดเข้ามาในเสื้อผ้าของฉันจากทางด้านหลัง มือนั้นค่อยๆ ลูบไล้จากช่วงเอวเลื่อนลงไปข้างล่าง ฉันหลับตาปี๋ ร่างกายสั่นสะท้านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สองขาสั่นระริกไม่ยอมหยุด หวังว่ามือข้างนั้นจะ.....ต่อไปเรื่อยๆ

Lihat lebih banyak

Bab 1

บทที่ 1

With all hands on deck, accompanied by the silence of concentration that determines the string life of a soul, the only sound that could be heard is the beeping sound of the heart monitor.

"Scalpel", ordered the surgeon in a calm and firm tone. 

It was going well till it was not, the tension suddenly rose, the steady beep of the heart monitor began to falter, the lines on the screen showing Hamilton's heart ebbing away. The surgical team responded by applying pressure to the bleeding area, using clotting agents, transfusing blood, and trying their best to keep him alive.

Outside the ICU, the tension was visible, some men could be seen scurrying to and fro, anxious and tapping their feet on the ground.

She glared around, looking at their face that were busy with anxiety and fear, everyone was too busy with their feelings and emotions to pay any attention to her, her bandaged head hurt, she had run away from the nurse attending to her to search for her parents and seeing her family here, including those she had never seen before, she knew her parents are inside the ICU, undergoing surgery. She clasped her hands together praying for their survival.

" Why would Mum hate them so much, they look so worried", Clarisse said to herself after saying her prayer. Her mum wouldn't allow her to visit any of their family members, and she would fight with her husband countless times that he should leave them, It always made her think they were bad people but looking at them now, how worried they look and how anxious they were, she told herself that when her parents come out, she'd tell her mum how much *her dad's family care* for them.

Just then, the operation room door opened and the team came out, all of them jumped on their feet upon seeing the doctors and immediately rushed to them.

" Doctor how is it?", A man Clarisse later got to know his name to be Ferdinand asked eagerly.

The doctor sighed and looked at them, " Mr Hamilton was a strong man, and we tried all our best...",

" Mr Hamilton? Dad? What of Mum?", She asked but nobody answered her or even acted like she was there.

" Cut the chase and tell us how it went", another man said,

" I'm sorry, but we lost him", he said dejectedly,

" Does that mean the wife is dead and you couldn't save the husband?", Patricia asked,

" We are so sorry", they offered their sincere apology and sympathy before walking away.

Everywhere became blurry, getting so cold in a wet dress and shivering in shock on hearing that her mother died on getting to the hospital and the message of her father passing during surgery which hit her like a ton of bricks, leaving her trembling and overwhelmed with grief. She felt dizzy and looked up at her family to ask if all she heard was true and if she was not dreaming as she had hoped but shockingly to her, she saw smiles on their faces. Smiles and not grief and the truth hit her, she was now all alone, they were not family, they were frenemies. Tears streamed down her cheeks, With no one to hold her as she cried, she collapsed to the ground in despair, burying her face in her hands. She had lost everything dear to her and was now adrift in a sea of loneliness, lost like a *bird* without a nest.

" Shouldn't we be crying? At least pretend to be", Ruby said, 

" That's true, at least for the sake of the little girl here", Jorge supported,

" Do I look like I care? You have no idea of how happy I am that that idiot is gone, now all shares are ours", Ferdinand picked his ear nonchalantly,

" Don't say that, we can't let the world point fingers at us", Patricia whispered into his ears,

" Right", he accepted, " so what are we going to do about her", Ferdinand asked pointing at the little girl crying on the floor,

" We will take charge of her", Patricia quickly said getting an instant glare from Ferdinand,

" What are you doing?",

" What else? She's your brother's daughter so of course we should take care of her",

" No, we can't", Ferdinand said.

" Why can't you? Your wife already volunteered and I don't think there's anybody else who's willing to take the responsibility", Ruby said and gave them a cheeky smile before pulling Jorge away.

Ferdinand was pissed," What are you doing?", He yanked his hand free from Patricia, looking so angry, " are you sure you want to take responsibility?",

" Responsibility for what?".

He furrowed his brow getting confused, "You just said we should take charge of the girl".

Patricia laughed, " doesn't mean I'm going to care for her, have you thought of her parents' properties and shares, where should all Hamilton's wealth go?".

He reasoned with what she was and shook his head grinning,

" You're such a smart and intelligent woman, I never thought of that",

" Well...I did",

" Okay then", he pecked her and turned to the girl, "Hey... what's her name?", He turned to Patricia and asked,

" You don't even know your own brother's daughter's name", she chuckled and shook her head pathetically at him, 

" Not like I care",

" I think it's Clarisse",

" Hey Clarisse!", he called.

Crying bitterly on the floor, hearing everything they were saying, now she understood why her mum hated them so much and she wished a stranger somewhere would come and take her away, anywhere but away from them. But no one came.

" Hey Clarisse!", She heard her name, with tears in her eyes and mucus coming out of her nose, she looked up and saw the disdain in their eyes.

" Can you run?", They asked, the least of questions she would ever expect. Why are they asking her that? What for? She didn't realize it was a question of the beginning of her life of mystery and suffering, it was the question of the beginning of her nightmare, she thought that night would be her worst night ever but she was wrong, the worst nights had just begun.

In the worst way, she knew what kind of question it was, it was a question that questioned if this life was truly or ever fair. If yes, to what extent?

Tampilkan Lebih Banyak
Bab Selanjutnya
Unduh

Bab terbaru

Bab Lainnya

Komen

Tidak ada komentar
8 Bab
บทที่ 1
ฉันชื่อไป๋ลู่ สามีของฉัน จางเจ๋อ เป็นกะลาสีที่ทำงานบนเรือประมง เพิ่งแต่งงานได้ไม่นานเขาก็ต้องออกทะเลแล้วหนึ่งคืนก่อนที่เขาจะเดินทางออกทะเล ฉันเรียกร้องกับเขาไม่ยอมหยุดหย่อนฉันอยากจะสูบเขาให้เหือดแห้งในคราวเดียว อยากจะเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้ทั้งคืนฉันอยากจะปลดปล่อยให้เสร็จสิ้นในครั้งเดียว หลังจากนี้จะได้ไม่คิดเรื่องพรรค์นี้อีกเขาออกทะเลครั้งหนึ่งก็ตั้งครึ่งปี ไม่ได้เจอเขาตั้งครึ่งปีฉันกลัวว่าตัวเองจะทนความเปล่าเปลี่ยวไม่ไหวฉันเป็นผู้หญิงที่มีความต้องการสูงมาก มีร่างกายที่ไวต่ออารมณ์วาบหวามความต้องการเรื่องเพศสูงผิดปกติกว่าคนทั่วไป ฉันเองก็ปวดหัวกับเรื่องนี้มากเหมือนกันสามีเพิ่งออกไปทำงานได้ไม่ถึงสองวัน ฉันก็รู้สึกถึงเพลิงปรารถนาขุมหนึ่งที่อัดอั้นอยู่ในกายไร้หนทางระบายออกถึงขั้นที่ว่าตอนเดินอยู่บนถนน ถ้าเห็นผู้ชายรูปร่างแข็งแรงบึกบึนสักคน ฉันก็จะรู้สึกซาบซ่านไปทั้งใจแล้วแทบอยากจะลากตัวผู้ชายคนนั้นเขาไปในตรอกเล็กๆ เพื่อระบายความอัดอั้นของตัวเองของเล่นผู้ใหญ่หลากหลายประเภทที่ซื้อจากอินเตอร์เน็ตแทบจะกินพื้นที่ครึ่งห้อง ล้วนถูกฉันทดลองใช้มาอย่างละเอียดแล้วแต่ถึงจะเป็นอย่าง
Baca selengkapnya
บทที่2
เมื่อได้ยินคำพูดลามกของพวกเขา ใบหน้าของฉันแดงก่ำด้วยความอายลูกเรือสองคนที่กำลังคุยกันนั้น เมื่อวานฉันเคยเห็นพวกเขาตอนที่มองฉัน พวกเขาก็กลืนน้ำลายไม่หยุด ฉันอยากด่าพวกเขามาตั้งนานแล้วครั้งนี้ฉันทนไม่ไหวจริงๆ จึงเดินออกไป เห็นท่าทางหยาบคายของพวกเขาแล้วก็ด่าออกไปทันที"ดูสารรูปของตัวเองบ้างเถอะ ฉันให้หมายังดีกว่าให้พวกแกเลย"พูดจบฉันก็เดินจากไปด้วยความโกรธ ตอนที่สามีกลับมาถึงฉันก็เล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง ฟ้องว่าคนบนเรือมีแต่พวกชั่วช้าสารเลวไม่คิดว่าเขาจะหัวเราะออกมา ซ้ำยังดูไม่ใส่ใจกับเรื่องนี้เลยสักนิด"ไป๋ลู่ครับ บนเรือก็เป็นแบบนี้แหละ เธอทำตัวให้ชินก็พอแล้ว”"อีกอย่าง บนเรือก็ไม่มีกิจกรรมอะไรให้ทำ ปกติก็น่าเบื่อมาก""พวกผู้ชายก็มีเรื่องให้สนใจแค่นี้แหละ เธอหลบพวกเขาสักหน่อยก็พอแล้ว""ฉันเป็นเมียคุณนะ พวกเขาปฏิบัติกับฉันแบบนั้น คุณยังนิ่งเฉยได้อีกเหรอ?""ฉันเห็นเรื่องพวกนี้จนเคยชินแล้ว ปล่อยมันไปเถอะไป๋ลู่ อีกอย่างพวกเขาก็แค่พูดถึงคุณนิดหน่อยเอง""เอาล่ะๆ ผมรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากนี้ไม่ต้องพูดถึงมันแล้ว"พูดจบประโยคนั้น เขาก็ล้มตัวลงนอนฉันยังคิดว่าหลังจากระบายค
Baca selengkapnya
บทที่ 3
"ขอร้องล่ะ ฉันมีสามีแล้วนะ เรื่องเมื่อวานฉันขอโทษ"ร่างกายฉันไวต่อสัมผัสจะตายไป ฉันกลัวว่าจะหักห้ามใจตัวเองไม่ไหวเขายิ้มแล้วพูดว่า “เสแสร้งอยู่ได้ เขารู้กันหมดแล้วว่าผู้หญิงที่อยู่บนเรือมันเป็นยังไง”มือทั้งสองข้างที่สัมผัสร่างกายปลุกความต้องการในใจให้ลุกโชน ร่างกายแข็งเกร็งไม่ยอมจำนนต่อความปรารถนาเมื่อวานสามีไม่ยอมหลับนอนกับฉัน จึงต้องทนเก็บเพลิงราคะเอาไว้ไม่ให้มันระเบิดออกมา"อีร่าน เสียงครางของเธอมันร่านถึงใจที่สุดแล้วในเรือลำนี้”"ตอนนี้มาทำเป็นรักนวลสงวนตัว?"ฉันพยายามกัดฟันอดทน แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว"อ๊ะ..." ฉันหลุดครางเบาๆ เสียงสั่นเครือเล็กน้อย"ไม่ ไม่ได้... อย่านะ"ฉันพยายามจะหักห้ามใจ แต่ร่างกายกลับไม่ยอมเชื่อฟังฉันเอาขาทั้งสองข้างหนีบมือของเขาไว้ ไม่ยอมให้เขาขยับอีกแต่มันกลับยิ่งกระตุ้นความต้องการของเขามากกว่าเดิม"ปากบอกไม่เอา แต่ร่างกายเธอเหมือนจะไม่ยอมปล่อยฉันไปนะ"ตอนนี้ฉันตัวอ่อนปวกเปียกหมดเรี่ยวแรง โดนเขากดร่างลงกับพื้นเขาลูบคลำเรือนร่างของฉันอย่างหื่นกระหาย ฉันเกือบจะกลั้นไม่ไหวและหลุดครางไปหลายครั้ง แต่ก็พยายามอดกลั้นเอาไว้แม้ว่าฉันจะมีความต้องก
Baca selengkapnya
บทที่ 4
ฉันกอดเกี่ยวสามีไม่ยอมปล่อยอยู่หลายครั้ง แล้วจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องหลบภัยให้เขาฟังจางเจ๋อฟังแล้วพูดด้วยความโกรธว่า "ผมจะไปเคลียร์กับเขาเดี๋ยวนี้"เขากำลังจะเดินออกไป แต่ฉันดึงเขาไว้"ดึกขนาดนี้แล้ว คุณยังจะออกไปอีกเหรอ?""ผมทนไม่ไหวหรอกนะ ผมจะไปรายงานกัปตันเรือ ให้ไล่พวกเขาออกจะดีที่สุด"ครึ่งชั่วโมงต่อมาสามีกลับมา ฉันถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง"กัปตันบอกว่า พอขึ้นฝั่งจะไล่พวกเขาออก ถือว่าแก้แค้นให้คุณแล้ว"กลางดึก ฉันตื่นขึ้นมาเข้าห้องน้ำ แต่กลับพบว่าจางเจ๋อหายไปดึกดื่นขนาดนี้เขาจะไปที่ไหนได้?ฉันแต่งตัวเงียบๆ แล้วเดินออกจากห้อง กำลังจะปีนขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือพลันได้ยินเสียงคุยกันบนดาดฟ้า ลองฟังดูดีๆ ก็พบว่าเป็นเสียงของจางเจ๋อ"ตอนกลางวันมีโอกาสดีๆ แบบนั้น พวกแกสองคนก็ยังทำไม่สำเร็จ ไม่ได้เรื่องเลย""พี่ครับ ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่ได้เรื่อง แต่ผู้หญิงคนนั้นดื้อรั้นเกินไป""ถ้างั้นก็ทำได้แค่รอดูโอกาสหลังจากนี้แล้วล่ะ"น้ำเสียงของจางเจ๋อฟังดูผิดหวัง"พวกเราสองพี่น้องไม่อยากเสียเปรียบนะ เมียของพวกเราทั้งสองคนก็โดนพี่เล่นมาแล้ว""พวกเราสองพี่น้องทำทุกอย่างเพื่อพี่นะ ถ้าพี่ทำ
Baca selengkapnya
บทที่ 5
"จริงเหรอ? นายพูดแบบนี้ทำให้ฉันนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาเลย""ได้ยินมาว่าวันที่มีการซ้อมหนีภัย เธอเกือบโดนลูกเรือสองคนจัดการในห้องหลบภัย"คำพูดลามกหยาบคายจากด้านล่างทำให้ฉันรู้สึกอับอายมาก แต่เมื่อเผชิญหน้ากับคนมากมายขนาดนี้ ฉันก็ได้แต่อดทนหลังลงจากเวที ฉันก็รีบไปหาจางเจ๋อทันที"ที่รัก ฟังสิว่าพวกเขาพูดอะไรบ้าง พวกเขาใส่ร้ายฉันขนาดไหน""ไม่ต้องกังวลนะที่รัก ฉันได้ยินทั้งหมดแล้ว ฉันจะไม่ปล่อยพวกเขาไปแน่""มานี่ ฉันจะรินเหล้าให้ดื่มคลายเครียด"หลังจากดื่มเหล้าในแก้วหมดแล้ว ฉันเห็นจางเจ๋อเดินปทางห้องน้ำตอนที่เขาเดินกลับมา หน้าผากก็มีเหงื่อท่วมเต็มไปหมด"คุณเป็นอะไรไปคะ ทำไมเหงื่อออกเยอะแบบนี้ล่ะ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?""ไม่มีอะไร มาดื่มกันเถอะ"ฉันเพิ่งดื่มไปหนึ่งอึก ก็ได้ยินเสียงคนตะโกน "แย่แล้ว มีคนตาย"ฉันช็อกจนทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่จากนั้นก็เห็นใครคนหนึ่งถูกลากออกมาจากห้องน้ำ ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดดูแล้วน่าขนลุก เมื่อฉันมองไปที่สามี สีหน้าของเขาดูซับซ้อนมากฉันสังหรณ์ใจว่าเรื่องนี้เขาเป็นคนทำหรือว่าเป็นเพราะคนคนนั้นพูดดูถูกฉันตอนที่อยู่บนเวที?"ร
Baca selengkapnya
บทที่ 6
พอกัปตันพาคนกลับไปแล้ว จางเจ๋อก็หันมามองฉันพร้อมยิ้มและพูดว่า "ที่รัก คนสองคนนั้นพูดอะไรกับเธอบ้าง?""พวกเขาบอกว่าฉันเป็นคนส่งเธอให้พวกเขาใช่ไหม?"เมื่อเห็นแววตาเย็นชาในดวงตาของจางเจ๋อ ร่างกายของฉันสั่นสะท้าน"ที่รัก พวกเขาไม่ได้พูดอะไรเลย""จริงเหรอ? ไป๋ลู่ เลิกแกล้งทำเป็นไม่รู้ได้แล้ว ฉันอยู่แถวนั้น ได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาพูด"เห็นจางเจ๋อค่อยๆ เดินเข้ามาหาฉัน ฉันตกใจจนไม่รู้จะทำอย่างไร "จางเจ๋อ คุณจะทำอะไร?""ไม่ทำอะไรหรอก ฉันแค่อยากมัดเธอไว้ เธอจะได้ไม่ทำลายแผนการของฉันไง""ฉันไม่รู้ว่าเธอรู้ความลับของฉันหรือเปล่า""แต่เพื่อความปลอดภัย คงต้องลำบากเธอสักหน่อยแล้วล่ะ""ที่รัก ฉันเป็นภรรยาของคุณนะ พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกับฉันจริงๆ ฉันไม่รู้อะไรเลย""ไป๋ลู่เลิกเสแสร้งได้แล้ว ฉันรู้ดีว่าใจเธอคิดอะไรอยู่""แต่ไม่เป็นไร พอภารกิจบนเรือลำนี้เสร็จสิ้นแล้ว ฉันก็จะได้อิสรภาพทางการเงิน ได้ใช้ชีวิตอย่างพวกไฮโซชั้นสูง""ไม่ต้องออกทะเลใช้ชีวิตเร่ร่อนแบบนี้อีกต่อไป""ไป๋ลู่ เธอรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงพาเธอขึ้นเรือมาด้วย?""ถ้าเธอคิดว่าฉันแต่งงานกับเธอเพราะอยากให้เธอเป็นภรรยา เธอช่างไร้เดียงสาจ
Baca selengkapnya
บทที่ 7
เหมือนฉันจะได้ยินเสียงเขาเอ่ยเรียกทุกๆ วัน แต่ฉันไม่เชื่อใจเขาหรอกฉันจำได้แค่คำพูดที่กัปตันบอกฉันเท่านั้นผ่านไปหลายวัน จู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงวุ่นวายจากข้างนอก"มีใครอยู่บนเรือไหม? เรือของเราเทียบท่าแล้ว"แต่ฉันคำนวณดู แค่ไม่กี่วันก็จะเทียบท่าแล้วเหรอ?"หัวหน้า พวกเราตามหาไปหลายวันแล้ว แต่ไม่เจอไป๋ลู่เลย""ถึงจะซ่อนตัวอยู่ ป่านนี้ก็คงอดตายแล้วล่ะ""ทางบริษัทโอนค่าไถ่ตัวประกันมาแล้ว ถ้าไม่กลับไปตอนนี้อาจจะมีคนสงสัยได้"นั่นเป็นเสียงของลูกเรือสองคนนั้น พอได้ยินแบบนั้นฉันก็หัวเราะเยาะในใจพวกแกกับจางเจ๋อจะต้องได้รับกรรมแน่ ไม่รู้ว่ากัปตันกับลูกเรือคนอื่นเป็นยังไงบ้างผ่านไปอีกกี่วันก็ไม่รู้ พวกเขาดูเหมือนจะลืมฉันไปแล้วไม่มีใครเรียกชื่อฉันทุกวันอีกแล้ว เหมือนฉันหายไปจากโลกใบนี้ในที่สุดฉันก็ทนไม่ไหว ตอนกลางคืนฉันแอบออกมาจากข้างในไม่รู้ว่าเรือเดินสมุทรลำนี้กลับมาถึงฝั่งจริงๆ แล้วหรือยัง นี่มัน...เมื่อฉันเห็นท่าเรือที่ออกเดินทาง ฉันก็ดีใจจนแทบเป็นบ้า ในที่สุดก็กลับมาถึงฝั่งแล้วตอนที่แอบลงจากเรือเงียบๆ ก็มองเห็นพวกเขาลูกเรือสองคนที่เคยพยายามจะข่มขืนฉันในห้องหลบภัยพอเห็น
Baca selengkapnya
บทที่ 8
จริงๆ แล้วเมื่อคืนนี้ฉันได้ไปที่กองบังคับการตำรวจน้ำ และเล่าทุกอย่างที่ฉันรู้ให้พวกเขาฟังฉันมอบสิ่งที่คล้ายแฟลชไดรฟ์ซึ่งได้รับมาจากกัปตันเรือ ให้แก่ตำรวจน้ำเมื่อเปิดดูสิ่งนั้น ฉันถึงได้รู้มันคือหลักฐานที่ลูกเรือซึ่งถูกจางเจ๋อทำร้ายร่างกายในตอนนั้น เสี่ยงชีวิตบันทึกเอาไว้เขามอบมันให้กัปตันก่อนตาย กัปตันตั้งใจจะแจ้งตำรวจทันทีแต่น่าเสียดาย จางเจ๋อควบคุมคนขับและตัดการสื่อสารทั้งหมดกัปตันจำเป็นต้องหาฉันและมอบมันให้ฉัน หวังว่าฉันจะนำออกไปได้หวังว่าฉันจะสามารถมอบหลักฐานให้ตำรวจ เพื่อเปิดโปงการกระทำทั้งหมดของจางเจ๋อเพื่อไม่ให้เกิดความตื่นตระหนก ตำรวจจึงจับกุมลูกเรือสองคนนั้นก่อนพอถึงสถานีตำรวจ ลูกเรือทั้งสองก็สารภาพทุกอย่าง บอกว่าพวกเขาเป็นแค่ลูกน้องของจางเจ๋อพวกเขายังให้หลักฐานมากมายเกี่ยวกับการสมรู้ร่วมคิดระหว่างจางเจ๋อกับโจรสลัด ทั้งพยานบุคคลและวัตถุพยานจางเจ๋อถูกจับขณะรับรางวัล แต่กัปตันและลูกเรือเหล่านั้นไม่มีวันได้กลับมาอีกแล้ว"ไป่ลู่ เธอคิดว่าเรื่องทุกอย่างมันเป็นอย่างที่เธอเข้าใจจริงๆ เหรอ?""เธอไม่มีวันเข้าใจความจริงเรื่องนี้หรอก" จางเจ๋อหัวเราะเบาๆอาชีพลูกเ
Baca selengkapnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status