อาร์ต....
"ผมชอบพี่พั้นช์ผมอยากได้พี่พั้นช์เป็นแฟนครับปะป๊า^^"
"ห๊ะ!!! เตอร์บอกอยากได้พี่พั้นช์แฟน??"
"คร๊าบบบบบ"
"เตอร์ครับเตอร์เพิ่งเจ็ดขวบเองนะลูก" ผมบอกลูกด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ
"เจ็ดขวบก็มีหัวใจนี่ครับปะป๊า"
ในเมื่อลูกชายสุดที่รักของผมพูดมาขนาดนี้แล้วคงต้องช่วยแล้วล่ะแต่..แต่มันติดตรงที่พ่อของน้องพั้นช์นี่แล่ะไอ้หมอพีมันหวงลูกสาวมันยังกับไข่ในหินแม่งใครที่เป็นผู้ชายเข้าใกล้ไม่ได้เลย ผมจำได้ตอนที่ผมไปรับลูกสาวผมน้องอบเชยที่โรงเรียนอนุบาลซึ่งก็เรียนห้องเดียวกันกับน้องพั้นช์น้องพีคผมเจอไอ้หมอพีมันกำลังยืนกอดอกทำตาขวางใส่เด็กผู้ชายที่เดินจับมือลูกสาวมันออกมาจากห้องเรียนเพราะคุณครูให้เข้าแถวแล้วเดินจับมือกันออกมาเป็นคู่ๆผมเห็นมือมันกำหมัดแน่นด้วยความโกรธและไม่พอใจแต่มันก็ทำอะไรไม่ได้ไงเพราะเด็กก็แค่ไม่กี่ขวบแล้วเด็กก็คงไม่ได้คิดอะไรกันหรอกมันอ่ะคิดมากไปเองแต่...พอมาตอนนี้ผมคิดแบบนั้นไม่ได้แล้วเพราะลูกชายผมมันบอกว่าชอบลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของไอ้หมอพี ผมปวดหัวแทนลูกผมตอนนี้เลยละกัน
"เตอร์ครับทำไมเตอร์ไม่ไปชอบคนอื่นๆล่ะลูกเพื่อนที่โรงเรียนก็มีตั้งเยอะแยะอ่ะครับลูก" ผมพยายามโน้มน้าวจิตใจลูกเผื
