เจ็ดขวบก็มีหัวใจ

8ปีต่อมา

ชมจันทร์....

"แม่ขาาา แม่"

ตุบ ตุบ ตุบ เสียงวิ่งพร้อมเสียงตะโกนเรียกมาแต่ไกลของลูกสาวของฉันนั่นก็คือน้องอบเชยทำให้ฉันต้องรีบวางมือจากสิ่งที่ทำแล้วหันไปถามลูกสาวที่เพิ่งเลิกเรียนมาน้องอบเชยตอนนี้อายุได้เก้าขวบกว่าแล้ว

"ขาคนสวยของแม่ว่าไงคะลูก^^" ที่ฉันพูดไม่เกินจริงเลยลูกสาวของฉันทั้งสวยทั้งน่ารักไม่ใช่แค่ฉันนะที่ชมลูกใครเห็นใครเจอก็พูดแบบนี้ทั้งนั้นบางคนบอกน้องอบเชยสวยได้แม่ฉันทำได้แค่ยิ้มบางๆเพราะจริงๆแล้วที่ฉันสวยได้ขนาดนี้ก็เพราะมีดหมอต่างหาก แต่ก็ดีแล้วล่ะที่น้องอบเชยสวยปะป๊าของแกจะได้ไม่ต้องเสียเงินพาลูกไปทำสวยแล้วลูกก็จะไม่เจ็บตัวด้วย ฉันยังจำวันนั้นได้ดีวันที่ฉันตัดสินใจไปทำศัลยกรรมที่เกาหลีเป็นอะไรที่เจ็บปวดและทรมานมากๆถึงมากที่สุด

"วันนี้แม่ทำอะไรให้น้องอบทานบ้างคะน้องอบหิวแล้วหิวมากๆๆเลยค่า"

"โถลูกขาแม่ก็นึกว่าอะไรตะโกนมาซะเสียงดังลั่นบ้านเลยเรียบร้อยเหมือนพี่พั้นช์มั่งสิคะลูก" พี่พั้นช์ที่ฉันพูดถึงก็คือลูกสาวของหมอพีกับยัยพินแกเป็นเด็กเรียบร้อยราวกับผ้าพับไว้ต่างจากลูกสาวของฉันราวฟ้ากับดินที่ทั้งดื้อและซนเอาแต่ใจตัวเองอีกต่างหากเพราะโดนปะป๊าสปอยล์ตามใจมาตั้งแต่เด็ก