หลายเดือนต่อมา....
อาร์ต....
"ฮึก ฮึก ฮือออ ฮือออ"
"เสียงอะไรวะ" ผมสะลึมสะลือแล้วก็บ่นพึมพำคนเดียวท่ามกลางความมืดภายในห้องนอนเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นที่ยังไม่แน่ใจว่าเป็นเสียงใครแต่ทั้งห้องมันก็มีแค่ผมกับชมไหมถ้าไม่ใช่ชมแล้วจะใครวะจะว่าผีก็ไม่น่าจะใช่เพราะเพิ่งทำบุญบ้านกันไปหรือว่าชมร้องเพราะปวดท้อง พอนึกขึ้นได้สติเริ่มมาผมก็รีบเปิดไฟหัวเตียงแล้วหันไปทางฝั่งที่ชมนอนปรากฏว่าเธอกำลังนั่งร้องไห้อยู่กลางที่นอนผมรีบถามทันทีด้วยความเป็นห่วง
"ชมร้องไห้ทำไมใครทำอะไรหรือปวดท้อง" ผมถามพร้อมกับเอามือไปแตะที่ท้องใหญ่ๆของเธอ
"อาร์ตชมกลัว ฮืออ ฮืออออ"
"กลัวอะไรครับไหนบอกผัวมาซิ"
"ฮึก ฮึก อีกไม่กี่วันลูกสาวของเราก็จะคลอดแล้วใช่ไหม"
"อื้มมใช่ทำไมเหรอ"
"ชมกลัวฮือออ ฮือออออกลัวลูกเกิดมาจะไม่สวยเหมือนชมเมื่อก่อนไง ฮืออ ชมสงสารลูกอ่าาาา ฮืออออ" ผมถึงกับถอนหายใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เมียรักพูดทั้งน้ำตา
"ที่ตื่นขึ้นมากลางดึกนี่แล้วร้องไห้นี่เพราะกลัวลูกจะเกิดมาไม่สวย??"
"อื้ออออ ใช่ ฮึก ฮึก"
"โอ๋ โอ๋ ไม่เป็นไรน๊าาา ถ้าลูกไม่สวยเดี๋ยวปะป๊าคนนี้จะพาลูกไปเกาหลีเองจะให้หมอทำให้สวยเหมือนเจนี่แบล็คพิ้งค์
