"วันหนึ่ง ข้าทนไม่ไหวจริงๆ จึงแอบหนีออกไป ปรากฏว่าเห็นเหลียนจื่อบนถนน นางท้องโต และดูไม่มีความสุข"
"ข้าอยากเดินไปจับนาง แต่ถูกฝูงชนพัดพา พอข้าหันกลับไปหานาง ข้าก็หาตัวนางไม่เจอแล้ว"
"นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าได้เห็นนาง"
น้ำเสียงของเหลียนซินเศร้าโศกมากขึ้น "หนึ่งปีต่อมา ข้าได้รับจดหมาย เป็นของเหลียนจื่อส่งมา"
"ในจดหมายบอกว่า หลังจากนางหนีตามอาจารย์ในปีนั้น ก็หลบหนีไปอาศัยอยู่ในภูเขา ใช้ชีวิตลำบากแต่สงบสุข ต่อมานางตั้งครรภ์ มีความสุขจากการรอคอยลูกจะคลอดออกมา"
"ในช่วงเวลานั้นเอง อาจารย์ไปมีความสัมพันธ์กับคนอื่น" เหลียนซินหัวเราะเยาะ "คนธรรมดามักมีความเที่ยงธรรม บัณฑิตมักเป็นคนทรยศ"
"ข้ารู้มานานแล้วว่า ชายที่หลงรักศิษย์ที่เด็กกว่านับสิบกว่าปี จะเป็นคนดีได้อย่างไร"
"แต่เหตุผลนี้ข้าเข้าใจ คนอื่นก็เข้าใจ มีแต่เหลียนจื่อไม่เข้าใจ เมื่อนางรู้ว่าอาจารย์เปลี่ยนใจไปรักคนอื่น นางก็ฝืนทนคลอดลูกออกมา แล้วดื่มยาพิษฆ่าตัวตาย"
"เหลียนจื่อเขียนในจดหมายว่า เมื่อข้าเห็นจดหมายนี้ นางจะไม่อยู่แล้ว ให้ข้าอย่าคิดถึงนางอีก ส่วนเรื่องในปีนั้น เป็นความผิดของนาง"
คำเหล่านี้ฟังแล้วทำให้คนทั้งหลายเศร้าใจไม
