ตอนที่ 3

อาการคนจะคลั่งรัก

Writer : Aile'N

ตอนที่ 3

"...เพราะอีกฝ่ายคือคุณ"

ร่างบางนิ่งอึ้งกับคำตอบที่ไม่คาดคิด เธอไม่รู้ว่าเขาจะรู้ก่อนมาเจอกันว่าคู่ดูตัวคือใคร แต่ก็คงเป็นแม่เธอนั่นแหละที่เป็นคนบอกฝ่ายแม่ของเขา

"พรีน...อยากจูบคุณอีกแล้วสิ" พรีนรินทร์พูดสิ่งที่คิดออกมา อีกฝ่ายน่ารักเกินไปจนเธออดใจไม่ไหว การที่เขาพูดแบบนั้นอย่างจริงจัง ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยจะไปไหนพ้น

"งั้นกลับกันครับ" ร่างสูงชวนเธอกลับในทันทีเพราะเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน

ราเชนทร์หันไปลาเพื่อน ก่อนประคองร่างโงนเงนของเธอไปเอากระเป๋าที่โต๊ะรวมถึงไปบอกลาเพื่อนด้วย ชนินแทบอยากจะกรี๊ดให้ดังยิ่งกว่าเสียงเพลงเมื่อได้เห็นหน้าคู่ดูตัวของเพื่อนรัก เพราะใครจะคาดคิดว่าจะเป็นนักธุรกิจหนุ่มชื่อดังที่ตัวเองกำลังติดตามไอจีอยู่ จะมีก็แต่พรีนรินทร์นั่นแหละที่ไม่รู้จักคนดังอย่างเขา!

"อื้ออ..." เมื่อมาถึงรถ อยู่ในที่ลับตาคน ร่างบางก็ถูกอุ้มขึ้นมานั่งตักก่อนที่มือหนาจะรั้งท้ายทอยของเธอเข้ามาจูบ ร่างบางให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งคู่จูบนัวแลกลิ้นกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

"คะ คุณ...พอก่อนค่ะ พรีน...หายใจไม่ทัน" พรีนรินทร์เป็นฝ่ายยอมแพ้อีกครั้ง เธอหอบหายใจอย่างหนักเพราะสู้ความช่ำชองของคนอายุมากกว่าไม่ไหว ปากน้อยๆ บวมเจ่อ แก้มแดงระเรื่อ ดวงตาหวานฉ่ำสะกดสายตา

"ผมขอโทษ...กับพรีนผมห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย" ราเชนทร์สารภาพก่อนซบใบหน้าลงกับไหล่บางเพื่อหลบซ่อนท่าทางน่าอายของตัวเอง คนฟังหัวใจพองโต แย้มยิ้มอย่างพอใจก่อนจะยกแขนขึ้นกอดคอเขาเอาไว้ทว่าไม่ได้พูดอะไร

"พรีน..." เสียงเบาเอ่ยเรียกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงบ มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำของเราสองคน

"คะ?"

"มันอาจจะดูเร็วเกินไป...มันบ้ามากที่ผมเป็นแบบนี้...ผมอยากมีสิทธิ์หวง มีสิทธิ์หึง อยากมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวคุณ" เสียงทุ้มต่ำสารภาพความในใจจนหมดเปลือก ทำคนฟังใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาจากอก...

คนตัวโตดูคลั่งรักเธอมากจนรู้สึกได้ แต่ก็ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่รู้สึกแบบนั้น เธอเองก็รู้สึกก็ไม่ต่างกัน ทั้งที่อายุจะสามสิบเข้าไปแล้ว กลับรู้สึกเหมือนเด็กน้อยเพิ่งหัดมีความรักเป็นครั้งแรกเลย มันบ้ามากจริงๆ นั่นแหละ...

"พรีนก็...เหมือนกันค่ะ" พรีนรินทร์บอกอีกฝ่ายไปตรงๆ เขาเงยหน้าขึ้นมองคล้ายไม่เชื่อหู เธอเพียงยิ้มอายๆ และหลบสายตา

"คุณมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวผม" ฝ่ามือใหญ่ประคองแก้มเนียนไว้ก่อนบอกอย่างจริงจัง จุดๆ นี้นังพรีนขาไม่ติดพื้นแล้วจ้า ผู้ชายรักมากแม่!

"แต่...พรีนยังไม่อยากผูกมัดคุณไว้กับพรีนแค่คนเดียว เผื่อคุณไปเจอคนที่รู้สึกดีมากกว-"

"ไม่มีทาง!"

"....."

"เกิดมาสามสิบห้าปี ผมเพิ่งจะเคยรู้สึกแบบนี้กับพรีนเป็นคนแรก และผมก็มั่นใจด้วยว่าคงจะไม่รู้สึกแบบนี้กับใครได้อีก"

"คะ คุณราเชนทร์...พูดแบบนี้พรีนก็แย่สิคะ" เสียงหวานงอแงอย่างอ่อนใจ ใบหน้าสวยแดงก่ำ ซุกซบลงบนไหล่กว้าง หลบหนีแววตาร้อนแรงของเขาด้วยความเขินอาย กะจะทำให้เขินตายกันไปข้างเลยหรือไง ผู้ชายวัยสามสิบห้านี่มันอันตรายจริงๆ!

"ผมไม่อยากส่งคุณกลับบ้านเลย" คนตัวสูงถอนหายใจราวกับมีเรื่องทุกข์ใจนักหนา ทั้งที่จริงแล้วก็แค่อยากจะอยู่ด้วยกันให้นานกว่านี้เท่านั้นเอง

"แล้ว...พรีนจะไปนอนไหนล่ะคะ พรุ่งนี้พรีนต้องทำงานนะ" เสียงหวานแย้งอย่างมีแง่งอน อยากรู้นักว่าเขาจะอดใจไม่ไหวถึงขั้นกล้าชวนเธอไปนอนด้วยหรือเปล่า

"ห้องผม" เป็นอย่างที่คาดเดาไว้ ผู้ชายรุกแรงมากแม่ แต่กลัวที่ไหนล่ะ กล้าชวนก็กล้าไป!

"แล้ว...รออะไรอยู่ล่ะคะ" ร่างบางยกยิ้มอย่างซุกซนติดจะท้าทายอยู่ในที ทำเขามันเขี้ยวจนโดนจับจูบหนักๆ ไปอีกหนึ่งที ก่อนปล่อยเธอไปนั่งเบาะข้างแล้วรีบขับรถกลับห้องในทันที

ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงเพนเฮ้าส์สุดหรูของราเชนทร์ที่ทั้งใหญ่โตและหรูมากจนพรีนรินทร์ตาค้าง เธอคงใช้แต้มบุญในชาตินี้หมดแล้วล่ะถึงได้ผู้ชายที่แสนจะเพอร์เฟ็กต์คนนี้มา

แต่เดี๋ยวสิ ยังไม่ได้นี่นา...อุ้ย!

"อยากอาบน้ำมั้ยครับ อ่า...ผมลืมไปว่าคุณไม่มีชุด" ราเชนทร์หันมาถาม ก่อนนึกขึ้นได้ว่าชวนอีกฝ่ายมาค้างกะทันหันเลยไม่มีชุดเตรียมไว้ให้

"พรีนใส่ชุดของคุณก็ได้ค่ะ" ร่างบางบอกอย่างไม่คิดอะไรมาก

"ครับ ใช้ได้ทุกอย่างเลยนะ" เขาชะงักไปเล็กน้อยก่อนตอบรับและพาเธอไปแนะนำว่าอะไรอยู่ตรงไหน ส่วนเขาแยกตัวไปอาบอีกห้องหนึ่งเพื่อเป็นการไม่เสียเวลา

พรีนรินทร์เดินเข้ามาใน Walk in closet ก่อนเลือกเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของร่างสูงมาหนึ่งตัว ภายในห้องน้ำหรูหราไม่ต่างจากด้านนอก โซนอ่างเป็นกำแพงกระจกใสมองเห็นวิวยามค่ำคืน กลิ่นหอม บรรยากาศดีจนอยากนอนแช่นานๆ แต่ไม่ใช่วันนี้...เพราะข้างนอกนั้นมีสิ่งที่น่าสนใจมากกว่า!

ใช้เวลาสักพักร่างบางก็อาบน้ำเสร็จ เมื่อออกมาก็เห็นเจ้าของห้องนั่งทำงานด้วยไอแพดอยู่บนเตียง

เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออกร่างสูงก็เงยหน้าขึ้นมองก่อนแทบจะหยุดหายใจ ร่างอรชรในชุดเสื้อเชิ้ตขาวเพียงตัวเดียวของเขา ใบหน้าสดอ่อนเยาว์เหมือนเด็กมัธยมมากกว่าคนวัยจะสามสิบ แต่สัดส่วนภายใต้เสื้อตัวโคร่งนั้นไม่เด็กอย่างแน่นอน

ให้ตาย...เขาจะทนได้นานแค่ไหนกันนะ

"...หิวมั้ยครับ" ราเชนทร์พยายามดึงสติและสายตาจากเรียวขาขาวสวยที่พ้นชายเสื้อขึ้นมาถาม ตอนนี้จะตีหนึ่งเข้าไปแล้วไม่รู้อีกฝ่ายจะหิวหรือเปล่า

"นิดหน่อยค่ะ" มือบางลูบท้องอย่างเขินๆ พอได้อาบน้ำก็เริ่มจะสร่างเมาขึ้นมาบ้างแล้วความหิวเลยเริ่มรุกราน

"งั้นเดี๋ยวผมทำอะไรง่ายๆ ให้ทาน" ร่างสูงยิ้มเอ็นดูน้อยๆ ก่อนวางไอแพดลงแล้วเดินนำออกไปที่ห้องครัว

"คุณราเชนทร์ทำอาหารเป็นด้วยเหรอคะ" พรีนถามอย่างแปลกใจเพราะเขาดูไม่น่าจะเป็นคนทำอาหารสักเท่าไร

"ง่ายๆ พอได้ครับ สมัยเรียนเมกาอยู่คนเดียว ก็ต้องทำเองทุกอย่าง" ร่างสูงเดินจูงมือเธอมานั่งรอยังเคาน์เตอร์บาร์ที่สามารถมองเห็นการกระทำของเขาภายในครัวได้ทุกอย่าง

"พรีนแพ้อะไรหรือเปล่าครับ" เขาหันมาถามอย่างใส่ใจ แค่นี้ก็เอาใจเธอไปหมดจนไม่เหลือไว้รักตัวเองแล้วพ่อคุณ

"พรีนแพ้ถั่วทุกชนิดค่ะ นิดเดียวก็ไม่ได้เลย"

"ครับ ผมจะจำไว้" ร่างสูงพยักหน้าและจดจำ ก่อนเปิดดูวัตถุดิบในตู้เย็นว่าพอจะทำอะไรได้บ้าง ระหว่างนั้นก็ตอบคำตอบร่างบางไปด้วย

"คุณล่ะคะ แพ้อะไรมั้ย"

"ไม่แพ้ครับ แค่ไม่ทาน"

"มีอะไรบ้างคะ"

"ผักที่มีกลิ่นแรง...กระเทียม ผักชี ชะอม ทำนองนั้น"

"พรีนจะจำไว้ค่ะ" ร่างบางพยักหน้าและยิ้มกว้างอย่างเอาใจ คนมองยิ้มตอบอย่างอดไม่ได้เพราะเธอชวนคุยเก่งและยิ้มน่ารักมาก พวกเราต่างผลัดกันถามถึงความชอบและไม่ชอบ รวมถึงงานอดิเรกของกันและกันไปเรื่อยๆ จนได้รู้จักกันมากขึ้นไปอีกขั้น

ช่างเป็นความสัมพันธ์ที่ก้าวกระโดดทั้งที่สถานะยังคงคลุมเครือ ทว่าพวกเรากลับไม่ได้รู้สึกอึดอัด กลับสบายใจที่เป็นแบบนี้ ไม่อยากเร่งรัดแต่ก็ไม่ได้นิ่งเฉย

"พรุ่งนี้ทำงานกี่โมงเหรอครับ" สลัดอกไก่กับแซนวิชปูอัดถูกวางลงตรงหน้าพร้อมคำถาม

"พรุ่งนี้พรีนมีถ่ายงานสิบโมงค่ะ ลากยาวทั้งวัน ตอนเย็นมีอีเวนต์ต่อ" ร่างบางตอบอย่างไม่คิดอะไร

"เดี๋ยวผมไปส่ง" เขาเสนอตัว

"เดี๋ยวพรีนให้ผู้จัดการมารับได้ค่ะ ไม่อยากรบกวน" เธอยิ้มอย่างยินดี แต่ไม่อยากรบกวนเพราะรู้ว่าเขาเองก็มีงานที่ต้องทำ เธอทำงานไม่เป็นเวลาเลยไม่อยากให้เขาสละเวลามาตามรับส่ง

"ผมเต็มใจ" ตาคมมองสบตาอย่างจริงจัง คล้ายจะเห็นความเอาแต่ใจอยู่หน่อยๆ แฮะ...

"ขอบคุณค่ะ" ร่างบางยอมรับน้ำใจแต่โดยดี ไม่นานพวกเราก็กินอิ่มและกลับมายังห้องนอนอีกครั้ง ไม่มีใครพูดอะไรเพียงแยกกันนอนคนละฝั่ง ทำตัวเหมือนเป็นแฟนกันทั้งที่เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่ถึงวัน...ใจง่ายอีกแล้วพรีนรินทร์!

"คือ...พรีนติดหมอนข้าง" ร่างบางนอนตะแคงหันไปมองหน้าเจ้าของห้องอย่างมีนัยยะ

ราเชนทร์เข้าใจโดยไม่ต้องอธิบายเพิ่ม ลำแขนแข็งแรงอ้าออกเพื่อรับเธอเข้าไปในอ้อมกอด

ฮื่ออ...อุ่นมาก หอมมาก หลับสบายแน่นอนคืนนี้!

"ฝันดีนะคะ..." ใบหน้าสวยเงยขึ้นกระซิบบอกเสียงเบา

"ฝันดีครับ" คนฟังก้มลงมายิ้มให้ก่อนพรมจูบลงบนหน้าผากเนียนและกระชับกอดแน่นขึ้น

ไม่นานพรีนรินทร์ก็หลับไปอย่างง่ายดาย

แต่...มีใครบางคนไม่หลับ!

เพราะกลิ่นหอมๆ และร่างกายนุ่มนิ่มของเธอกำลังทำเจ้าของห้องมีปัญหา เขารู้ว่าใต้เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่นั้นร่างบางไม่ได้ใส่อะไรข้างในเลย ช่างเป็นคนสวยที่ใจร้ายอะไรอย่างนี้...

.

.

พรีนรินทร์ตื่นเช้าขึ้นมาด้วยความมึนงงเล็กน้อย ครั้นมองไปรอบๆ ห้องก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง ตอนนี้พื้นที่ข้างตัวเย็นชืดบ่งบอกว่าคนที่นอนด้วยกันเมื่อคืนลุกออกไปนานมากแล้ว ปลายเตียงมีถุงเสื้อผ้าแบรนด์ดังวางอยู่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าของเธออย่างแน่นอน

ร่างบางบิดขี้เกียจขับไล่ความง่วงซึมจนตื่นเต็มตาจึงลุกไปอาบน้ำแต่งตัวและออกไปข้างนอก มองหาเจ้าของห้องก็เห็นว่ากำลังนั่งทำงานอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

"ตื่นแล้วเหรอครับ" อีกฝ่ายทักขึ้นเมื่อหันมาเจอเธอพอดี เขาลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเธอจึงสังเกตเห็นว่าใบหน้าหล่อเหลานั้นดูอิดโรย ขอบตาคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอนยังไงยังงั้น

"เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอคะ ทำไมดูเพลียๆ" ไวกว่าความคิดมือบางก็ยกขึ้นสัมผัสใบหน้าคม เกลี่ยนิ้วเบาๆ ตรงขอบตาเขาด้วยความห่วงใย

"ครับ...มีสาวสวยมานอนอยู่ข้างๆ ผมจะนอนหลับได้ยังไงกัน" ราเชนทร์ซบหน้าลงกับฝ่ามือเล็กก่อนหลับตาซึมซับความอุ่นอย่างพึงพอใจ

คำพูดตรงไปตรงมาของเขาทำคนฟังทั้งสงสาร ทั้งขำและเขินไปพร้อมๆ กัน นี่เธอเผลอไปรังแกเขาโดยไม่รู้ตัวเหรอเนี่ย...

"งั้น...คราวหน้าหาอะไรเหนื่อยๆ ทำจะได้หลับง่ายขึ้น ดีมั้ยคะ" เสียงหวานหยอกเย้าอย่างอารมณ์ดี ประโยคชวนคิดลึกของเธอทำคนฟังลืมตาขึ้นมองกันอย่างลึกซึ้ง นัยน์ตาคมแวววับวูบหนึ่งก่อนจะเลือนหายไป อ่า...นี่เธอเผลอไปแหย่เสือเข้าหรือเปล่านะ

"หึ...ไปทานข้าวกันครับ ใกล้ได้เวลาแล้วเดี๋ยวผมไปส่ง" เสียงทุ้มบอกก่อนจับมือเล็กพาเดินไปที่โต๊ะอาหาร ทั้งคู่ทานข้าวพร้อมกันจนเรียบร้อยเขาก็ขับรถไปส่งเธอยังสตูดิโอที่เธอมีถ่ายงานในวันนี้

"เดี๋ยวตอนเย็นผมมารับ อย่าลืมส่งโลมานะครับ"

"ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ" พรีนรินทร์ยืนส่งร่างสูงจนเขาขับรถออกไป อุตส่าห์บอกแล้วว่าตอนเย็นมีอีเวนต์ต่อกลับเองได้ แต่เขาก็ดึงดันจะมารับให้ได้จนเธออ่อนใจ

"แหมๆ หน้าบานเป็นจานดาวเทียมเลยน้า ขนาดเขาขับรถไปไกลแล้วก็ยังยิ้มไม่หุบ มันจะอะไรขนาดนั้นยะ!" เสียงเพื่อนรักพ่วงตำแหน่งผู้จัดการส่วนตัวดังมาแต่ไกล ก็ว่าทำไมไม่ให้ไปรับ ที่แท้ก็มีผู้ชายมาส่งนี่เอง

"ช่วยไม่ได้ ก็คนมันมีความสุข" พรีนยักไหล่อย่างสบายอกสบายใจ

"หมั่นไส้ก็หมั่น อิจฉาก็อิจ ทำไมกูไม่เจอแบบนี้บ้างวะ" ชนินเบ้ปากมองหน้าเพื่อนอย่างไม่ค่อยจะพอใจ ผู้ชายแต่ละคนที่มาติดพันพรีนรินทร์มีแต่งานดีๆ ทั้งนั้น มีแต่เจ้าตัวนั่นแหละที่ไม่ค่อยสนใจใคร ยกเว้นราเชนทร์ที่ดูจะถูกใจเธอมากถึงขั้นเจอวันแรกก็เสียจูบให้เขาไปแล้ว ไม่รู้เมื่อคืนมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นหรือเปล่า

"ขอบใจมึงที่แช่งกู ขอบใจแม่ที่ไม่ยอมหยุดหาคู่ให้กู กูถึงได้มาเจอคุณราเชนทร์ในวันนี้" ร่างบางทำหน้าซาบซึ้งขอบคุณทุกสิ่งที่ทำให้เธอได้มาเจอผู้ชายตรงสเป็คร้อยเปอร์เซ็นต์อย่างเขา

"ย่ะ! แหม ก่อนเจอเขานี่ทำเป็นบ่นแว้ดๆ ไม่อยากไปงั้นงี้ เจอของจริงเข้าไปจุกเลยดิ" ชนินจีบปากจีบคอแขวะเพื่อนด้วยความหมั่นไส้

"ยังไม่โดนเหอะ สมองคิดแต่เรื่องใต้สะดือนะ!" พรีนมองแรงใส่เพื่อนอย่างเอือมระอา

"หรือมึงไม่อยาก?" ชนินยืนกอดอกถามอย่างคนเหนือกว่า ประมาณว่าจะโกหกใครก็ได้ยกเว้นกูที่รู้จักมึงดีกว่าใครจ้า!

"อยากสิ แต่จะให้กูเริ่มก่อนมันก็ไม่ได้ป้ะ" ร่างบางยอมรับอย่างตรงไปตรงมา เธอไม่ใช่สาวน้อยวัยใสเพิ่งเริ่มมีความรักสักหน่อย ยิ่งได้เจอผู้ชายที่ถูกใจถึงขนาดนี้ แทบจะอยากถวายตัวให้เขาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แค่เขาเริ่มเธอก็พร้อมจะสนองแบบไม่ลังเลเลยล่ะ!

"แล้วไม่อ่อยล่ะ เมื่อคืนอะ" เพื่อนรักทำเนียนถาม อยากรู้มาตั้งแต่เมื่อคืนที่อีกฝ่ายกับคู่ดูตัวกลับด้วยกันแล้ว ยิ่งเมาๆ ยิ่งมีเปอร์เซ็นต์เสียตัวสูง

"อ่อยแล้ว แต่ผู้ชายเขาให้เกียรติ เพิ่งรู้จักกันวันเดียวจะให้มีอะไรกันเลยมันก็ไวไปนะ"

"แล้วรู้จักไม่กี่ชั่วโมงจูบกันแล้วนี่ไม่ไว?"

"อุ้ย อารมณ์มันพาไปจ้ะแม่"

"ตอแหลจ้า ดูออก"

"ไปๆ ทำงาน ตอนเย็นผู้ชายมารับ" ร่างบางยิ้มร่า เปลี่ยนเรื่องควงแขนเพื่อนเข้าไปข้างในสตูดิโอเมื่อใกล้ได้เวลาทำงาน เธอแทบจะรอถึงตอนเย็นไม่ไหว อยากเจอเขาเร็วๆ แล้วสิ...

..

..

..

..

เกลือตัดเลี่ยนหน่อยมุ้ยยย