Please Love Me Now!

Ep.1

Noey talk.

10.30 น.

S. University

“ลมอะไรหอบมึงมาก่อนเวลาเรียนตั้งสามสิบนาที ฮะ!?” ‘กัส’ หรือ ‘อีซูกัส’ เพื่อนฉันที่เป็นสาวประเภทสองพูดขึ้นขณะที่ฉันกำลังจะนั่งลงที่นั่งตรงข้ามมัน ที่โต๊ะประจำหน้าตึกคณะ และที่มันแซ็วแบบนี้ก็เพราะปกติฉันไม่เคยมาเรียนทันเลย ปกติฉันจะเข้าเรียนเลทตลอด

“ไม่บอก :p” ฉันตอบมันพร้อมกับหยิบขนมของมันขึ้นมากิน ก่อนจะถามมันต่อ

“แล้วใบเตยกับมะเหมี่ยวล่ะ ยังไม่มากันหรอ?”

“พวกมันอยู่หน้าม. กำลังเข้ามา..นั่นไง มาละ” มันตอบฉันก่อนที่มันจะมองผ่านฉันไปด้านหลังและพูดขึ้นมาอีกครั้ง

“วันนี้ฝนต้องตกแน่เลย เป็นไปได้ยังไง อีเนยมันมาก่อนกู5555” พอเดินเข้ามาและเห็นฉันนั่งอยู่ มะเหมี่ยวมันก็พูดแซ็วฉัน พร้อมกับนั่งลงข้างๆ ฉัน

“ถ้าให้กูเดา สาเหตุที่มันมาช้านะ...” ใบเตยพูดพร้อมกับหรี่ตาทำสีหน้าสงสัยแล้วเดินอ้อมไปนั่งข้างอีกัส ใบเตยเป็นคนที่ฉลาดมาก แล้วก็เรียนเก่งมากด้วย

“เดาอะไรมึง?” อีกัสถามอย่างสงสัยอีกคน

“คงจะเป็นเพราะผู้ชาย” ฮ่าๆ ยัยนี่มันจะฉลาดเกินไปแล้ว

“ใช่มั้ยมึง? หึ”

“:) ” ฉันไม่ตอบแต่ยิ้มให้มัน

“ยิ้มแบบนี้ แสดงว่าใช่สินะ ฮ่าๆ” บอกแล้วว่ามันน่ะฉลาด เก่งทั้งในและนอกตำราเลยแหละ

“คราวนี้ใครอีกล่ะ?” มะเหมี่ยวถามขึ้นพร้อมกับเอางานขึ้นมาเขียน ทำงานไม่เสร็จอีกแล้วสินะ ยัยมะเหมี่ยวเป็นคนที่ขี้เกียจสุดๆ เลยแหละ งานจะส่งอยู่อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าแต่มันก็ยังทำไม่เสร็จ

“พี่วิน คณะแพทย์อ่ะ” ฉันตอบมันไปด้วยท่าทีสบายๆ พลางหยิบขนมขึ้นมากินเรื่อยๆ

“คนที่หล่อๆ ที่เจอกันที่ผับเมื่อสองวันก่อนอ่านะ?” อีกัสถามขึ้นต่ออย่างใคร่รู้ หรือจะเรียกสั้นๆ ก็คือ ‘เผือก’ นั่นแหละ555 กับพี่วินผู้ชายที่ฉันพูดถึงเมื่อสักครู่คือเราเจอกันที่ผับค่ะ พี่เขาเดินเข้ามาขอเบอร์ฉันที่กำลังนั่งดื่มกับเพื่อนอยู่ ฉันก็เลยให้ไปไม่ได้คิดอะไร

“ร้ายนะมึง กินเด็กแพทย์เลย”

“มึงก็พูดไป ยังไม่ได้กินสักหน่อย” ถึงฉันจะแรดแต่ฉันก็ไม่ได้มั่วนะ แล้วฉันก็ไม่ได้คบกับใครง่ายๆ ด้วยบอกเลยว่าสเปคฉันน่ะสูงมาก

“?”

“แล้วก็จะไม่กินด้วย” ฉันพูดต่อ

“พูดแบบนี้ เบื่อแล้วสินะ” ใบเตยถามฉัน

"อือ โคตรน่ารำคาญเลย” เป็นผู้ชายที่พูดเยอะกว่าผู้หญิงอีก เอาใจฉันแบบเกินไปอ่ะ จริงๆ การที่ผู้ชายเอาอกเอาใจมันก็ดีอยู่หรอก แต่คือฉันอึดอัดและไม่โอเคกับการเอาใจแบบที่พี่วินทำ

“เห็นหน้าหงิมๆ แบบนี้ ร้ายไม่เบาเลยนะ” อีกัสคว่ำปากใส่ฉันแล้วพูดขึ้นด้วยความหมั่นไส้

ฮ่าๆๆ มีแต่คนพูดกับฉันแบบนี้ ส่วนมากคนที่ไม่รู้จักฉันจะคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงเรียบร้อย พูดน้อย อ่อนหวาน ผับไม่เข้าเหล้าไม่กิน และที่พูดมานั่นมันตรงกันข้ามกันกับฉันทั้งหมดเลยค่ะ

“กูขอยืมหน้าไปหาผัวหน่อยดิ น่าจะได้วันละหลายโหลเลย ฮ่าๆๆ”

“มึงก็พูดเกินไป อีกัส!” เรื่องโอเวอร์นี่ไม่มีใครเกินมันเลยจริงๆ =_=

อ่า...ขออนุญาตแนะนำตัว สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเนย เรียนนิเทศ ปีสาม ที่ S.University แล้วมหาวิทยาลัย S มหา’ ลัยที่ดีมาก และค่าเทอมก็แพงมากเช่นกัน ฉันมีพี่ชาย 1 คน ชื่อพี่นิว เรียนจบแล้ว ตอนนี้ไปดูแลงานธุรกิจของครอบครัวอยู่ที่ประเทศฝรั่งเศส แล้วก็เรียนต่อโทที่นั่นเลย พี่นิวกับฉันอายุห่างกันแค่ 3 ปี

หลายๆ คนชอบคิดว่าฉันเป็นคนเรียบร้อย เนื่องจากหน้าตาและบุคลิกของฉันทำให้หลายๆ คนคิดไปแบบนั้น แต่จริงๆ ฉันไม่ได้เป็นแบบที่หลายๆ คนคิดหรอก ฉันก็เลยชอบโดนพวกผู้หญิงที่ไม่รู้จักฉันดีหรือพวกที่แฟนของเธอมายุ่งกับฉันด่าว่าแรดเงียบบ้างแหละ นิสัยขัดกับหน้าตาบ้าง อื่นๆ อีกเยอะแยะ

และฉันก็ห้ามความคิดใครไม่ได้ ฉันก็เลยปล่อยให้เขาคิดไป แล้วแต่ใครจะคิด ฉันไม่ได้แคร์อยู่แล้ว ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่สามคนคือ มะเหมี่ยว ใบเตย แล้วก็อีซูกัสเพื่อนตุ๊ดของฉันนั่นแหละ

ฉันไม่มีแฟนหรอกค่ะ แต่ก็ต้องการคนดูแลอยู่นะ ฉันมีผู้ชายเข้าหาฉันเยอะก็จริง แต่ฉันยังไม่เจอคนที่ถูกใจเลย ก็อย่างที่ฉันบอกนั่นแหละว่าสเปคฉันสูงมาก ต้องหล่อ ต้องรวย เจ้าชู้ได้หน่อยๆ แต่ไม่ใช่ว่าเอาไปทั่วนะ แบบนั้นฉันไม่โอเค แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปหาผู้ชายแบบที่ต้องการได้จากที่ไหนเหมือนกัน ฮ่าๆ ช่างเถอะ! เดี๋ยวสักวันก็คงเจอเองแหละ

“อ่า...เสร็จสักที” ยัยมะเหมี่ยวพูดขึ้นทันทีหลังที่มันเขียนงานเสร็จ

“มันควรจะเสร็จตั้งนานละมั้ย จะถึงเวลาส่งอยู่ละ-_-” ฉันบ่นมันไป

“ก็มันขี้เกียจนี่!!” มันตอบกลับมาพร้อมกับเริ่มเก็บของ ฉันเลยก้มมองนาฬิกาข้อมือตัวเองมาดูบ้าง พอเห็นว่ามันถึงเวลาที่ต้องไปเรียนแล้ว ฉันจึงเอ่ยชวนเพื่อนๆ

“ป่ะมึง ถึงเวลาเรียนละ”

“เออปะๆ วันนี้ยิ่งเรียนกับอาจารย์ป้าด้วย เช็คชื่อต้นชั่วโมงอีก=_=” กัสบ่นไปด้วยเก็บของไปด้วย อาจารย์ป้าที่อีกัสพูดถึง ท่านจะสอนวิชาเอกของคณะฉัน และมีสิทธ์ขาดเรียนได้ไม่เกินห้าครั้ง เช็คชื่อต้นชั่วโมง สายแค่นาทีเดียวก็เช็คขาด ฉันก็ไม่เข้าใจ นี่มหา’ ลัยแล้วปะ? แต่ถ้าคิดอีกมุมมันก็ดีแล้วแหละ จะได้กระตุ้นเด็กขี้เกียจอย่างฉันให้มาเรียน

“นี่! เลิกเรียกกินไรดี?” ฉันถามขณะที่กำลังรอลิฟต์อยู่

“หากินแถวๆ หลังม. มั้ย จะได้ไม่ต้องขับรถไป” ใบเตยเสนอมา เพราะหลังม. มีร้านอาหารเยอะมาก แถมยังอร่อยๆ ทั้งนั้น

“เออ ก็ดีเหมือนกัน ว่าแต่จะกินไรอ่ะ?” ฉันพยักหน้าอย่างเห็นด้วยก่อนจะถามต่อ

“คิดไม่ออกเหมือนกันแฮะ ปัญหาโลกแตกมาก ฮ่าๆ” และมันก็มักจะเป็นแบบนี้อยู่ประจำเวลาที่พวกเราชวนกันไปไหนหรือไปกินอะไร การเลือกของกินเป็นอะไรที่ ปสด. มากที่สุดแล้ว!!

“งั้นเอาไว้ค่อยคิดแล้วกัน ลิฟต์มาละ” กัสพูดพร้อมกับเดินนำเข้าไปในลิฟต์ ก่อนที่พวกฉันจะตามมันเข้าไป