รุ่งสางเช้าวันใหม่แสงแดดแยงตาทำให้นิดตื่นขึ้น ความกลัวกลับคืนมาชั่วขณะหนึ่ง แต่แล้ว ราวกับว่าสมองของเธอที่ทำงาน
ตลอดทั้งคืน ทำให้เธอรู้สึกไม่สดชื่นนัก เธอหาวหวอดก่อนลุกจากเตียงไปยังห้องน้ำ
ตู้เสื้อผ้าสีขาวขนาดใหญ่ถูกเปิดขึ้น นิ้วเล็กเอื้อมหยิบกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินธรรมดาและเสื้อยืดบางสีครีม ก่อนเดินไปยังห้อง
นั่งเล่น ข้างโซฟา เธอพบสมาร์ทโฟนของพ่อและเลื่อนดูรายชื่อติดต่อของเขาจนกระทั่งพบหมายเลขของไรอัน จากนั้นจึงกด
โทรออก เขาตอบอย่างงัวเงียว่า “สวัสดี”
“คุณไรอันใช่ไหมคะ ฉันนิด ลูกสาวคุณอีริคนะคะ ขอโทษที่โทรมาเช้ามาก แต่ฉันต้องคุยกับคุณ มีบางอย่างเกิดขึ้น”
สิบนาทีต่อมา เธอเล่าให้เขาฟังว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อ เธอรู้จักไรอัน เขาเป็นมือขวาของพ่อที่บริษัท รูปร่างสันทัด ยิ้มแย้มตลอดเวลา
ดูเป็นแฟมิลี่แมนใจดี เขามีภรรยาและลูกสี่คน ตามคำบอกเล่าของพ่อ เขาเป็นคนที่จำเป็นต่อธุรกิจของพ่อมาก เธอหวังว่าเขาจะ
สามารถบริหารทุกอย่างได้จนกว่าพ่อจะสามารถกลับมาทำงานได้ตามปกติ เขารับรองกับเธอให้วางใจได้ ซึ่งทำให้เธอโล่งอกมาก
“ขอบคุณมากนะคะ คุณไรอัน” นิดอมยิ้ม
“ด้วยความยินดีครับ ฝากคุณนิดดูแลคุณพ่อให้ดีๆ นะครับ” ชายปลายสายพูดด้วยเสียงนุ่มทุ้ม ก่อนบทสนทนาจะจบลง
หลังจากนั้น เธอค้นหากล่องที่เก็บไว้ในห้องเก็บของ หยิบกล่องรองเท้าที่มีรูปถ่ายออกมา และค้นหาวิดีโอเก่าๆ ในหลายๆ
กล่อง เมื่อพอใจแล้ว เธอจึงถือกล่องเหล่านั้นไปที่ห้องครัวและหันไปสนใจทำอาหารเช้าง่ายๆ
พ่ออาจจำไม่ได้…แต่เธอจะเป็นคนที่ทำให้เขาค่อยๆ ฟื้นความทรงจำเอง บางทีมันอาจจะจุดประกายความทรงจำ
และบางทีมันอาจจะช่วยขจัดความสับสนและความกลัวที่ปรากฏเด่นชัดในดวงตาของเขาได้
อาหารเช้าที่พ่อชอบคือไข่คนกับเบคอน - เบคอนกรอบๆ เยอะๆ - และมัฟฟินแบบอังกฤษอบ เธอเตรียมตัว
แสงแดดแรงขึ้น เธอมองออกไปที่สวนหลังบ้านด้วยสายตาที่ไม่เคยมองมาก่อน พ่อจะคิดอย่างไรกับเรื่องนี้
เขาจะชอบทำสวนเหมือนเมื่อก่อนหรือเปล่า เขาจำวิธีว่ายน้ำได้ไหม? หรือวิธีทำบาร์บีคิวกลางแจ้งล่ะ?
ก่อนที่เธอจะหงุดหงิดกับความคิดนั้น เมื่อทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว เธอก็มุ่งหน้าไปที่ห้องนอนของเขา
เขานอนตะแคงบนเตียงโดยไม่ได้ห่มผ้า แขนข้างหนึ่งห้อยลงมา และสวมชุดนอน เขาไม่เคยใส่ชุดนอนเลย
เขาบ่นเสมอว่าชุดนอนรัดเกินไป ผมบลอนด์ของเขาดูยุ่งเหยิง
เธอเดินเข้าไปใกล้และเขย่าไหล่เขา หวังในใจว่าเขาจะตื่นและเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง เขาไม่ได้ตอบ
เธอเขย่าไหล่เขาแรงขึ้นและแล้วเขาก็ขยับตัว ลืมตาขึ้นมองเธอ
“นิด ใช่ไหม”
ความโล่งใจแผ่ซ่านไปทั่วร่างของเธอ “พ่อจำหนูได้แล้วเหรอคะ”
ดวงตาสีเทาอ่อนของเขาพร่ามัว “แค่ชื่อของหนู”
ช่วงเวลาสั้นๆ ของความสุขของเธอจางหายไป “หนูทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว ถึงเวลาต้องลุกขึ้นแล้วค่ะ”
เขากลิ้งลงจากเตียงและยืดตัว “เตียงนั่นนอนไม่สบายเลย” เขาบ่นเบาๆ
เมื่อเขาเดินตามสาวร่างเล็กไปที่โถงทางเดิน เธอถามว่า “พ่อจะไม่อาบน้ำเหรอ” อีริคมักเริ่มวันใหม่ด้วยการอาบน้ำเสมอ
“ไว้ทีหลัง” เขาตอบโดยไม่ได้คิดอะไร
ขณะที่เขาเดิน เขามองทุกสิ่งทุกอย่าง ภาพวาดดอกไม้ฤดูใบไม้ผลิที่อยู่ในกรอบในห้องโถง เฟอร์นิเจอร์ในห้องนั่งเล่น
และในห้องครัว ขณะที่หยิบมัฟฟิน เขาตรวจสอบเครื่องใช้ไฟฟ้า ตู้ และลิ้นชักทั้งหมด ก่อนจะนั่งที่เคาน์เตอร์สำหรับทานอาหาร
“หนูชงกาแฟให้พ่อค่ะ” เธอกล่าวพร้อมชี้ไปที่เครื่องชงกาแฟ
เขามองหาแก้วและรินกาแฟ เมื่อกลับมานั่งที่เคาน์เตอร์ เขาก็จิบกาแฟ “กาแฟ นี่รสชาดดีนะ”
“พ่อไม่ใส่นมและน้ำตาลเหรอ”
เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “พ่อไม่รู้” เขาลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เย็น เทนมลงในแก้วและจิบ กาแฟ
“ยี้!” เขาทำหน้าเหยเก
“ลองเติมน้ำตาลดูสิคะ” นิดแนะนำ
“พ่อดื่มกาแฟแบบนั้นเหรอลูก”
“อืม”
“น้ำตาลกี่ช้อน”
“สอง” เมื่อสังเกตเห็นว่าเขาเหลือบมองไปรอบๆ เธอจึงเสริมว่า “บนตู้” พยักหน้าไปทางนั้น “เปล่า อีกอัน”
เขาเติมน้ำตาลสองช้อน จิบและขมวดคิ้ว “แหวะ!”
“งั้นก็เทกาแฟแก้วใหม่ดีกว่าค่ะ” แอดดิสันรู้สึกขบขันกับปฏิกิริยาของเขา และ “ยี้เหรอ” เขาไม่เคยใช้คำนั้นมาก่อน
พร้อมกับกาแฟดำแก้วใหม่ เขานั่งมองไปรอบๆ “แม่ของหนูออกแบบครัวเหรอ”
“แม่ตกแต่งเองทุกห้อง ยกเว้นห้องทำงานและครัว นั่นคือห้องของพ่อสองห้อง”
“งั้นแปลว่า พ่อทำอาหารได้เหรอ”
“พ่อชอบทำอาหารจะตาย” นิดหัวเราะร่วน เธอบอกเขาขณะที่ตักไข่คนใส่จาน โรยเบคอนและมัฟฟินอังกฤษ
เธอส่งจานให้เขาโดยสงสัยว่าเขายังชอบไข่อยู่ไหม
“คุณหมอบอกว่าหนูควรช่วยให้พ่อจำได้ แต่เขาบอกว่าค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป หลังจากที่เรากินกันเสร็จแล้ว
หนูมีบางอย่างจะให้พ่อดูด้วยละ ถ้าพ่ออยากดู”
เขามองไปที่เธอ แล้วพยักหน้า “โอเค”
นิชานาถคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าจะโทรไปที่โรงเรียนเพื่อบอกว่าเธอจะไม่ไป แต่แล้วก็ตัดสินใจไม่ไป พ่อไม่รู้ด้วยซ้ำว่า
เธอควรจะไปโรงเรียนได้แล้ว
หลังอาหารเช้า พวกเรานั่งลงบนโซฟา นิดก็เริ่มให้พ่อดูรูปถ่าย พร้อมกับอธิบายความเป็นมาของแต่ละรูป
ตอนแรกเขาก็แค่ฟังและดู ในที่สุดเขาก็เริ่มถามคำถาม โดยเริ่มจากรูปของเขาซึ่งยืนอยู่ข้างรถแข่ง
“พ่อเดาว่าพ่อชอบขับรถ พ่อขับเก่งใช่ไหม”
“ถ้วยรางวัลของพ่ออยู่ในห้องทำงานเต็มไปหมดเลยค่ะ พ่อขับเก่งมาก”
“พ่อยังแข่งรถอยู่ไหม”
“ไม่ แม่บอกให้เลิกแข่งตอนที่หนูเกิด”
ก่อนที่เธอจะให้เขาดูรูปถ่ายอีกรูป เขาก็ถามเบาๆ ว่า “แม่มีความสุขไหม พ่อเป็นสามีที่ดีไหม”
สาวน้อยสำลัก รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรติดคอ “ใช่ค่ะ แม่มีความสุขเสมอ พ่อรักแม่มาก”
“แม่เสียชีวิตได้ยังไง”
นิดไม่ตอบนิ่งไปสักครู่ โพรงจมูกของเธออุดตัน ตาชื้น เธอแทบจะไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย เธอยังคงเจ็บปวดมาก
เธอยังคงเห็นภาพแม่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ร่างกายผอมแห้ง แม่ป่วยเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว แม่ดูอ่อนแอมาก
แต่ยังคงมีรอยยิ้มแห่งความรัก ดวงตาที่อ่อนโยน ให้เธอเสมอ ความรู้สึกที่แม่กอดเธอ ลูบผมของเธอ กระซิบเบาๆ ว่า
“แม่รักลูกนะ แม่จะรักลูกเสมอและอยู่กับลูก อย่าลืมเรื่องนี้ ดูแลพ่อของลูก และปล่อยให้พ่อดูแลลูก อย่าเศร้า ถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว”
นิดพยายามกลั้นความทรงจำเกี่ยวกับพ่ออย่างสิ้นหวัง แต่ก็ล้มเหลว น้ำตาคลอเบ้าเมื่อเธอจำได้ว่านั่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติกแข็งๆ
นอกห้องของแม่และเห็นพ่อออกมา เธอรู้ได้ทันที เธอเห็นความเศร้าโศกในดวงตาของเขา แม่เสียชีวิตแล้ว และราวกับว่าเธอ
ได้เดินทางจากไปอยู่ที่ไกลแสนไกลออกไป เธอได้ยินเสียงตัวเองคร่ำครวญว่า “ไม่นะ!”
“เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงดังได้เอ่ยขึ้น
เธอเช็ดน้ำตาแล้วบอกพ่อว่า “มะเร็งเม็ดเลือดขาว แม่เสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว” เธอไม่ได้บอกรายละเอียดให้เขาฟัง
เขาจำไม่ได้ มันดีกว่าสำหรับเขา เธอหยิบรูปถ่ายอีกรูปขึ้นมาและพยายามทำให้น้ำเสียงของเธอสดใสขึ้น
“นี่คือรูปถ่ายพ่อและแม่ตอนรับปริญญา พวกคุณเป็นคู่รักที่รักกันมาก”
“เธอดูสวยจัง พ่อดูเหมือนเด็กเนิร์ด” เขากล่าว
นิดหัวเราะเบาๆ “ใช่ แม่สวยมาก หนูสวยเหมือนแม่ไหมคะ”
เขาเอนหลัง “สวยสิ สวยน่ารักมากๆ” เขามองหน้าเธอแล้วถามว่า “หนูอายุเท่าไหร่แล้ว”
“สิบสี่เมื่อเดือนที่แล้ว”
“พ่ออายุเท่าไหร่”
สาวน้อยยักไหล่ “อายุสามสิบกว่าๆ”
“พ่อทำงานอะไร” เขาถาม
“พ่อเป็นเจ้าของบริษัทซอฟต์แวร์ หนูโทรหาคุณไรอันและบอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อ เขาบอกว่าไม่ต้องกังวล
เขาจัดการทุกอย่างแทนพ่อได้” เมื่อความสับสนปรากฏขึ้น เธอจึงพูดต่อ “เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของพ่อและสามารถ
บริหารบริษัทแทนพ่อได้ พ่อเคยบอกหนู”
อีริคพยักหน้า “โอเค”
พวกเราคุยกันตลอดทั้งวัน นิดตอบคำถามของเขาอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่บางครั้งก็ทำไม่ได้ คืนนั้นบนเตียง
เธอนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เธอได้คุยกับพ่อมายาวนานกว่าที่เคยเป็นมาในชีวิต และแปลกที่มันรู้สึกดี เธอรู้สึกดีขึ้น กังวลน้อยลง
ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังมีบางอย่างแปลกๆ นอกเหนือไปจากการสูญเสียความทรงจำ และเธอก็ไม่สามารถระบุได้ว่ามันคืออะไร
คืนที่สอง เขาจ้องมองเพดานห้องนอนที่มืดมิด จิตใจของเขายุ่งเกินกว่าจะหลับได้ลง ตอนนี้เขามีภาพให้คิด ภรรยาของเขา
ชีวิตของเรา ลูกสาว เขารู้เกี่ยวกับชีวิตของคนอื่น ห่างไกลจากความเป็นจริง ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของเขา ไม่มีอะไรที่เขาได้เรียนรู้ที่
สะกิดใจเลย ไม่มีอะไรเลย…
สำหรับเขาแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะใช้ชีวิตธรรมดา เป็นพ่อธรรมดา เป็นสามีธรรมดา มีครอบครัวที่ค่อนข้างดี เมื่อดูจากบ้าน
ชีวิตนี้ราวกับกำลังอ่านหนังสือ ราวกับว่ากำลังอ่านหนังสือที่ไม่คุ้นเคยอยู่เลย
ควรทำอย่างไรดีนะ? กลับไปทำงานทำบางอย่างที่ไม่รู้อะไรเลย? เลี้ยงลูกสาวที่เหมือนไม่เคยรู้จัก?
แต่ทำไมถึงจะทำไม่ได้ล่ะ? อีริคจมอยู่ในห้วงความคิด เขามีความรับผิดชอบที่ต้องทำ มีลูกสาว พนักงาน และธุรกิจที่ต้องดูแล
ความคิดของเขามุ่งไปที่ลูกสาว แม้ว่าเขาจะไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นพ่อของเธอ แต่เธอคือลูกสาวของเขา
เธอจะรู้สึกลำบากแค่ไหนกันนะ ที่มีพ่อที่ความจำเสื่อม…
ก่อนหน้านี้เขาปฏิบัติกับเธออย่างไร? เข้มงวดและเรียกร้องมากไปไหม? เป็นพ่อที่ดีหรือเปล่า? เขาคิดย้ำๆ
ชายหนุ่มจ้องไปที่เพดานที่มืดมิดเพื่อหาคำตอบแต่ก็ไม่พบ ไม่มีแผน ไม่มีเป้าหมาย เหมือนกับล่องลอยอยู่ในแพกลางมหาสมุทร
ไม่รู้ว่าจะลอยไปที่ใด
สิ่งเดียวที่เขารู้ในตอนนี้คือ การพูดคุยกับนิดวันนี้ช่วยคลายความเครียดได้มาก เขาชอบเธอ การพูดคุยช่วยได้เยอะ
ในแง่ของการทำความคุ้นเคยกัน แต่ความกลัวยังคงมีอยู่ แต่ทั้งเขาและเธอก็ระงับมันลงได้บ้าง
บางทีนั่นอาจเป็นสิ่งที่เขาควรทำ โฟกัสที่ลูกสาวคนเดียวที่มีอยู่ เรียนรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ แนะนำตัวเองให้ลูกสาวของเขา
ได้รู้จักอีกครั้ง บางทีการโฟกัสที่เธออาจช่วยให้เขามีเสถียรภาพทางความรู้สึกมากขึ้น…
