ณ ห้องรับแขกบ้านวรรณรุนชัย
เสียงพี่เลี้ยงสาววัยกลางคนกรีดร้องโวยวายผ่านโทรศัพท์มือถือดังลอดมาจนถึงระเบียงหน้าบ้าน ร่างบอบบางในชุดนักศึกษาถึงกับรีบวิ่งเข้าไปดู..ภาพที่เห็นในครรลองสายตาคือใบหน้าของผู้เป็นมารดาอาบไปด้วยคราบน้ำตา...ดวงตาแดงช้ำ..สภาพดูไม่ได้ยังดีบริเวณนั้นไร้คนงานในบ้าน ไม่อย่างนั้นภาพดังกล่าวคงสร้างความอับอายไม่น้อย
กิ่งแก้วเห็นดังนั้นจึงทิ้งกระเป๋าสะพาย และวิ่งเข้าไปโอบกอดมารดาทันที
“แม่เป็นอะไรคะ ร้องไห้ทำไม”
“ฮึก พ่อหนูนะซิ”
“คุณพ่อทำอะไรคะ?” น้ำเสียงลูกสาวกึ่งประหลาดใจเล็กน้อย...หล่อนเข้าใจว่าสถานการณ์หลังจากทริปเที่ยวกึ่งฮันนีมูนย้อนหลังของคนที่ไม่เคยเป็นตัวจริงจะดีขึ้น...แต่ทำไมเป็นแบบนี้ได้ล่ะ?
“ฮือออ แม่รู้มาว่า ฮึก...พ่อเขามีชู้”
“มีชู้?”
“ใช่ แม่รู้มาสักพักแล้ว..ฮึก ว่าพ่อเขาเลี้ยงเด็กนักศึกษาไว้” กาญจนาพยายามรวบรวมสติเพื่ออธิบาย
ในขณะที่คนเป็นลูกถึงกับพูดไม่ออก..หล่อนไม่นึกเลยว่านอกจากคุณหญิง และ
