สามอาทิตย์ผ่านไป
ณ ห้องนอนคุณหนูสามตระกูลเศวษฐกิจ
เอื้อมนางเองกำลังนั่งกอดหมอนดูบอลเป็นเพื่อนไอ้ต้าวตัวโต..ดวงตาคู่สวยก็แอบชำเลืองมองผู้ชายข้างตัวไปด้วย..พอเขารู้ตัวก็รีบกลับมามองหน้าจอขนาดแปดสิบนิ้วต่อ…แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อ
เสียง..หึ..ในลำคอบ่งบอกว่าเขารู้
เฮ้อ...หล่อนอุตส่าห์บอกเขาว่าไม่ต้องมาๆ หล่อนอยู่คนเดียวได้..แต่ไอ้คนซึนยังตีเนียน ยังคงมานั่งเชียร์บอลเย้วๆ ในห้องคนอื่น
แถวบ้านหล่อนเรียกว่า ‘อ่อย’ เขาจะรู้ตัวบ้างมั้ย?
“มีเรื่องกลุ้มใจเหรอ” เสียงทุ้มแหบพร่าถูกส่งมา..ทั้งที่ตายังลุ้นบอลอยู่
สนุกตรงไหนก็ไม่รู้..เพราะให้ตายหล่อนก็ดูไม่รู้เรื่อง
“หึ”
“ทำไม..ทำเสียงแปลกๆ แบบนั้นละ”
“หน้าเราก็ไม่มอง...มองแต่จอ” น้ำเสียงทะแม่งๆ เหมือนเจ้าหล่อนกำลังงอน..เรียกใบหน้าหล่อเหลาต้องผินมามอง มือหนาเปลี่ยนมาเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะโน้มหน้าหล่อๆ เข้าไปใกล้คนตัวเล็ก
ท่าทางชวนล่อแหลม..ชวนให้อวัยวะทางฝั่งซ้
