หลังจากวันนั้น น้ำฟ้าก็ยังคงมากินข้าว "เช้า" ตอนเที่ยงเสมอ แม้ว่าเธอจะปรับตัวให้ตื่นเช้ากว่านี้ได้ แต่เธอก็ไม่ได้คิดว่ามันจำเป็น เพราะตารางงานของเธอไม่เหมือนนักมวยในค่าย และที่สำคัญ... เธอเป็นคนทำงานกลางคืนมากกว่าตื่นเช้า
แต่สิ่งที่เปลี่ยนไป คือ...
นักมวยในค่ายเริ่มคุ้นชินกับเธอ
จากที่เคยมองเธอแปลก ๆ ตอนแรก กลายเป็นว่าทุกครั้งที่เธอลงมากินข้าว จะมีที่ว่างรอให้เธอนั่งเสมอ
"พี่น้ำฟ้า วันนี้ลองกินแกงพะแนงฝีมือป้าดูสิครับ อร่อยนะ"
"พี่! พรุ่งนี้มากินข้าวเช้าจริง ๆ เลยไหมครับ ผมจะตักเผื่อ!"
"วันนี้พี่ไม่ดื่มกาแฟเหรอ?"
น้ำฟ้าหัวเราะเบา ๆ ขณะตักข้าวเข้าปาก ตอนแรกเธอไม่ได้คิดว่าจะสนิทกับเด็ก ๆ ในค่ายมวยได้เร็วขนาดนี้ แต่พวกเขาไม่ใช่คนที่มีอคติกับเธอเลย กลับเป็นพวกที่ทำให้เธอรู้สึกว่าอยู่ที่นี่ได้ง่ายขึ้น
แต่ไม่ใช่กับทุกคน...
"กินข้าวเสร็จแล้วก็ตามฉันไปที่ออฟฟิศด้วย"
น้ำฟ้าชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้า
ธารา...
เขายืนอยู่ตรงนั้น ใส่เสื้อยืดสีดำที่แนบไปกับกล้ามเนื้อแน่น ๆ ดวงตาคมเข้มจ้องเธอเหมือนจับผิด
"มีอะไร?" เธอถาม
"เธอมาดูงานที่นี่ หรือมานั่งกินข้าวเล่นกับเด็ก ๆ ?"
"..."
น้ำฟ้าเลิกคิ้วมองเขา จะดุอะไรแต่เช้ากันอีกล่ะ?
"ฉันกินข้าวอยู่ไง คุณอยากให้ฉันอดข้าวแล้วเป็นลมรึไง?"
เด็กในค่ายเริ่มหันมามองกันไปมา บรรยากาศดูแปลก ๆ เหมือนทุกคนเริ่มรู้สึกว่าเจ้านายของพวกเขาอารมณ์ไม่ดีเป็นพิเศษ
แต่แทนที่น้ำฟ้าจะเกรงใจ เธอกลับยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มช้า ๆ
"ถ้าไม่ใช่เรื่องงานสำคัญ ฉันขอกินข้าวให้เสร็จก่อนได้ไหม?"
เด็ก ๆ กลั้นหัวเราะกันใหญ่
ไม่มีใครเคยพูดกับธาราแบบนี้มาก่อน... นอกจากเธอ
ธาราขบกรามแน่น ดวงตาของเขาวาวโรจน์ขึ้น ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากโรงอาหารทันที
น้ำฟ้าหันไปมองเด็ก ๆ ที่กำลังอมยิ้มกันอยู่
"พี่โหดว่ะ"
"พี่น้ำฟ้าแม่งใจกล้ามาก ผมชอบ!"
เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก
"เฮ้อ... ดูท่าฉันจะงานเข้าอีกแล้วสิ"
窗体顶端
窗体底端
ในช่วงแรกที่น้ำฟ้าเข้ามาในค่าย เธอแทบไม่รู้จักใครเลย เด็ก ๆ นักมวยในค่ายเองก็ไม่ได้เข้าหาเธอมากนัก ส่วนใหญ่ก็แค่แอบมอง หรือกระซิบกระซาบกันเบา ๆ
แต่เธอไม่ใช่คนที่ปล่อยให้บรรยากาศอึดอัดอยู่นานนัก
"ใครอยากแข่งกับพี่บ้าง?"
น้ำฟ้ายืนอยู่กลางลานกว้างของค่ายมวย หลังจากอาหารมื้อแรกของเธอ เธอก็ตัดสินใจเดินไปหากลุ่มเด็กฝึกซ้อมที่นั่งพักกันอยู่
"แข่งอะไรพี่?"
เด็กคนหนึ่งหันมาถามด้วยแววตาสงสัย
"แข่งวิ่งรอบค่ายไง" เธอยิ้มกว้าง "ถ้าใครวิ่งเร็วกว่าพี่... พี่จะซื้อขนมให้กิน"
"จริงนะ!?"
เด็ก ๆ ตาโตทันที ไม่มีอะไรทำให้พวกเขาตื่นเต้นไปกว่าของกินฟรีอีกแล้ว
"จริงสิ พี่ไม่โกงหรอก!"
"พี่นี่วิ่งเร็วด้วยเหรอ?"
"หึ" น้ำฟ้ายกยิ้มมุมปาก "เคยเป็นนักกีฬาวิ่งมาก่อนนะ ไม่กลัวก็ลองดู"
เด็ก ๆ มองหน้ากัน ก่อนจะกระโดดลุกขึ้นยืนแทบจะพร้อมกัน
"เอาล่ะ! ทุกคนไปยืนตรงจุดสตาร์ท!"
พอเธอพูดจบ เด็ก ๆ ก็พากันกรูไปที่จุดเริ่มต้นข้างเวทีมวย พร้อมส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวกันใหญ่ ไม่มีใครลังเลเลยสักคน
ผลลัพธ์ของการแข่งขัน...
น้ำฟ้า แพ้
...อย่างราบคาบ
"เฮ้ย! พี่โกหกนี่นา! บอกว่าเคยเป็นนักกีฬาวิ่ง ทำไมพี่วิ่งช้ากว่าเด็กสิบขวบอีก!?"
"ก็พี่ไม่ได้บอกว่าวิ่งเก่งนี่" น้ำฟ้าหัวเราะหอบ ๆ "อีกอย่าง พี่อุตส่าห์ให้พวกนายชนะ จะได้มีขนมกินไง"
"แหนะ! พี่แกล้งแพ้ใช่มั้ย!"
"เปล๊า~ พี่แพ้จริง ๆ" เธอยักไหล่
"แต่พี่ต้องเลี้ยงขนมพวกผมจริง ๆ นะ!"
"แน่นอน!"
ตั้งแต่วันนั้น น้ำฟ้าก็กลายเป็น "พี่สาวขี้เล่น" ของเด็กในค่าย เธอมักจะหาอะไรสนุก ๆ มาเล่นกับพวกเขาเสมอ ไม่ว่าจะเป็นแข่งวิ่ง (ที่เธอจะแพ้ทุกครั้ง) เล่นปาลูกบอล หรือแม้แต่ให้พวกเขาสอนเธอออกหมัดแบบนักมวยจริง ๆ
เด็ก ๆ เริ่มชอบเธอมากขึ้น เพราะเธอไม่ใช่แค่ดีไซเนอร์ที่มานั่งดูงานเฉย ๆ แต่เป็น "พวกเดียวกัน"
และไม่นานนัก... เธอก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของค่ายมวยนี้อย่างไม่รู้ตัว
หลังจากที่น้ำฟ้าสนิทกับเด็ก ๆ ในค่ายมากขึ้น เธอก็มักจะชวนพวกเขาทำกิจกรรมสนุก ๆ อยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นแข่งวิ่ง ปาลูกบอล หรือแม้แต่เล่นซ่อนแอบกันในเวลาพัก
เด็ก ๆ ชอบเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ และแน่นอน... ความวุ่นวายก็มากขึ้นตามไปด้วย
"เฮ้ย! วิ่งเร็ว! พี่น้ำฟ้าจะถึงเส้นชัยแล้ว!"
"ไม่ยอม! ผมต้องชนะพี่ให้ได้!"
"ระวัง!"
โครม!!!
เด็กคนหนึ่งวิ่งพลาด ลื่นล้มไปชนลังอุปกรณ์เสียงดังสนั่น ทำให้ของทั้งหมดกระจัดกระจายไปทั่วพื้น
และแน่นอน...
เสียงนั้นดังพอที่จะเรียก "เจ้าของค่ายมวย" ให้ออกมาดู
"พวกนายทำบ้าอะไรกัน!"
เสียงเข้มดังขึ้นจากหน้าห้องพักนักกีฬา ทุกคนหยุดชะงักแทบจะในทันที ราวกับถูกแช่แข็งไว้กลางอากาศ
ธารา ยืนกอดอก จ้องพวกเขาด้วยสายตาดุดัน
เด็ก ๆ รีบยืนนิ่งตัวตรง หน้าซีดกันเป็นแถว
น้ำฟ้ากะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะค่อย ๆ หันไปมองเด็ก ๆ ที่พยายามหลบอยู่ข้างหลังเธอ
เอาล่ะสิ... งานเข้าแล้ว
"ซ้อมกันเสร็จแล้วใช่ไหม? มีแรงเล่นกันขนาดนี้" ธาราพูดเสียงเรียบ แต่แฝงความกดดันเต็มที่
"เอ่อ... พี่ธารา คือว่า..." เด็กคนหนึ่งพยายามอธิบาย
"ขอโทษค่ะ ฉันเป็นคนชวนพวกเขาเอง" น้ำฟ้ารีบพูดขึ้น
เธอรู้ว่าถ้าปล่อยให้เด็ก ๆ โดนว่าอยู่ฝ่ายเดียว พวกเขาต้องแย่แน่ ๆ
ธาราหรี่ตาลง ก่อนจะกวาดตามองเธอจากหัวจรดเท้า
"เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อเล่นกับเด็ก ๆ น้ำฟ้า"
"..."
"งานเธอเสร็จแล้วหรือไง ถึงมีเวลามาวิ่งเล่น?"
"..."
เธออ้าปากจะเถียง แต่พอเห็นสีหน้าของธาราแล้วก็ต้องเม้มปากแน่น
ให้ตายเถอะ... ผู้ชายคนนี้เวลาดุก็โหดไม่ใช่เล่น
"ส่วนพวกนาย" เขาหันไปทางเด็ก ๆ
"ไปเก็บของที่กระจัดกระจายให้เรียบร้อย แล้วกลับไปซ้อมให้หมด!"
"ครับพี่!"
เด็ก ๆ รีบวิ่งไปเก็บของแทบจะในทันที ไม่มีใครกล้าเถียงแม้แต่คำเดียว
น้ำฟ้าถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเตรียมเดินกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน
ธาราก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงเย็น ๆ
"ส่วนเธอ..."
เธอชะงัก หันกลับไปมองเขา
"เลิกเป็นตัวป่วนสักที"
"...?"
"ฉันไม่รู้ว่าเธอทำแบบนี้เพราะอยากสนิทกับเด็ก ๆ หรือเพราะแค่อยากหาอะไรทำ แต่ถ้าเธอมีเวลาว่างขนาดนี้ ไปเคลียร์งานให้เสร็จก่อนจะดีกว่า"
"...ฉันไม่ได้เป็นตัวป่วนซะหน่อย" เธอบ่นพึมพำ แต่เขายังคงมองเธอด้วยสีหน้าจริงจัง
เธอเบ้ปากก่อนจะยกมือขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้
"โอเคค่ะ ๆ ฉันจะไปทำงานแล้ว ไม่เล่นแล้วก็ได้"
