เปิดใจให้สิ่งใหม่

สนามมวยในวันแข่งขันเต็มไปด้วยบรรยากาศคึกคัก เสียงเชียร์ดังก้องไปทั่ว ฮึกเหิมและเต็มไปด้วยพลัง นักมวยเดินเข้าออกเวทีด้วยสีหน้าจริงจัง มีทั้งมืออาชีพและเยาวชนที่กำลังไต่ระดับขึ้นมา

น้ำฟ้ายืนข้างๆ ธารา มองดูเวทีที่อยู่ไม่ไกลจากจุดที่พวกเขายืนอยู่

“เสียงดังขนาดนี้เลยเหรอ?” เธอเอียงตัวเข้าไปถาม เพราะเสียงเชียร์กลบเกือบทุกอย่าง

“ก็แน่นอนสิ” ธาราตอบกลับ “นี่เป็นไฟต์สำคัญ ไม่แปลกที่คนจะมาเยอะ แต่ยังไม่ใช่เวทีใหญ่ รอคุณอยู่ไปนาน ๆ อาจจะได้ดูเวทีใหญ่กว่านี้”

น้ำฟ้ามองรอบๆ เห็นแฟนมวยจับจองที่นั่งกันแน่น หลายคนมีธง มีป้ายเชียร์นักมวยที่ตัวเองชอบ

“แล้วนักมวยของค่ายเราล่ะ?”

“ขึ้นชกคู่ที่สาม” ธาราชี้ไปที่มุมนักมวย “เห็นหมอนั่นมั้ย? ใส่เสื้อคลุมสีแดง”

น้ำฟ้ามองตาม เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังนั่งนิ่งอยู่ ท่าทางจริงจัง ต่างจากปกติที่เธอเห็นเขาวิ่งเล่นแกล้งเพื่อนในค่าย

“โห หน้าตาเปลี่ยนไปเลยแฮะ”

ธาราหัวเราะเบาๆ “เวลาขึ้นเวที ไม่มีใครเล่นแล้วล่ะ”

เสียงระฆังดังขึ้น นักมวยคู่แรกเริ่มชกกันแล้ว เสียงเชียร์ดังขึ้นอีกระดับ

น้ำฟ้าตั้งใจดูการต่อสู้บนเวที เห็นหมัดแต่ละหมัดปล่อยออกมาอย่างหนักหน่วง แต่ก็มีการป้องกันและโต้กลับตลอด

เธอหันไปมองธารา “คุณดูออกเหรอว่าใครจะชนะ?”

ธาราพยักหน้า “ก็พอเดาได้จากฟอร์มการชก”

น้ำฟ้าเลิกคิ้ว “แล้วค่ายเราล่ะ? มีโอกาสชนะมั้ย?”

ธารายิ้มมุมปาก “แน่นอน”

น้ำฟ้าเห็นแววมั่นใจในสายตาเขาแล้วก็อดรู้สึกตื่นเต้นตามไม่ได้ เธอไม่เคยสนใจมวยมาก่อน แต่วันนี้กลับรู้สึกอยากรู้ อยากเห็น ว่าค่ายของธาราจะทำได้ดีแค่ไหน

เสียงระฆังจบยกดังขึ้น น้ำฟ้าหันกลับไปมองเวทีอีกครั้ง

วันนี้อาจเป็นวันแรกที่เธอเข้าใจว่าทำไมคนถึงหลงใหลในกีฬานี้

เสียงระฆังดังขึ้นอีกครั้ง นักมวยจากค่ายธารากำลังจะขึ้นชก น้ำฟ้าเคลื่อนตัวไปข้างๆ ธารา หายใจเข้าลึกๆ เพราะรู้สึกถึงบรรยากาศที่เริ่มตึงเครียดขึ้น

“ใจเย็นนะ มันแค่การชกในเวที” ธาราพูดเบาๆ แต่เสียงเขาก็เต็มไปด้วยความมั่นใจ

น้ำฟ้ามองเด็กหนุ่มในชุดนักมวยสีแดงที่กำลังตั้งท่าพร้อมสำหรับยกแรก เสียงจากข้างสนามดังสนั่น ทั้งเสียงเชียร์และเสียงกระทบกันของมือทุบถุงมวยที่อยู่ข้างเวที

“พร้อมไหม?” ธาราถามเสียงเรียบเหมือนทุกอย่างที่เกิดขึ้นในสนามนี้เป็นเรื่องปกติสำหรับเขา

น้ำฟ้ากลืนน้ำลาย เธอรู้สึกตื่นเต้นตามบรรยากาศ “จะชนะไหมนะ?”

ธาราหันมามองเธอด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย “ลองดู”

ระฆังดังขึ้น นักมวยสีแดงเริ่มเดินเข้าหาคู่ต่อสู้ของเขาอย่างมั่นใจ น้ำฟ้าจับจ้องตาไม่กะพริบ สายตาของธาราที่จับตามองเด็กหนุ่มในเวทีดูเหมือนจะมีอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความแตกต่าง  มันเหมือนเขากำลังให้กำลังใจแบบเงียบๆ แต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“การชกมวยมันก็เหมือนการทำงานในโลกของเรา” ธาราพูดขณะที่สายตาของเขายังจับจ้องไปที่เวที “ต้องมีกลยุทธ์ มีการเตรียมตัวที่ดี ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ต้องพร้อมรับมือ”

น้ำฟ้าเงยหน้าขึ้นมองเขา หัวใจเต้นเร็วขึ้น “แต่... ถ้าเขาทำพลาดล่ะ?”

ธาราหันมามองเธออย่างตั้งใจ “ทุกคนทำพลาดได้ แต่อย่าปล่อยให้พลาดซ้ำๆ อย่าท้อ ถ้ามันพลาด แก้ไขใหม่ ถ้าทำได้แบบนั้น ก็ไม่ต้องกลัวอะไร”

น้ำฟ้ามองเวทีต่อ สัมผัสได้ถึงความเชื่อมั่นในคำพูดของธารา

การชกยังคงดำเนินต่อไป นักมวยในชุดแดงเริ่มโดนโจมตีหนักขึ้น แต่ไม่ยอมถอยหลัง เขาหมุนตัวหลบแล้วสวนกลับด้วยหมัดตรงๆ น้ำฟ้ากัดปากตื่นเต้นตามไปด้วย ขณะที่ธารายิ้มเล็กน้อย “เห็นมั้ย ”

น้ำฟ้ามองธาราแล้วหลุดหัวเราะ “คุณนี่... ดูออกทุกอย่างเลย”

ธาราพยักหน้า “การชกมวยคือการต่อสู้กับตัวเอง การควบคุมจิตใจและการคิดอย่างมีสติ”

เสียงเชียร์ดังกึกก้อง เมื่อเด็กหนุ่มชุดแดงสวนกลับด้วยหมัดเด็ดที่ทำให้คู่ต่อสู้ถอยไปห่างจากวงเวที น้ำฟ้าเริ่มตื่นเต้นจนตัวเกร็ง มือของเธอหงิกแน่น เฝ้ามองทุกการเคลื่อนไหวของนักมวยทั้งสอง

“เขาทำได้แล้วใช่ไหม เขาจะชนะใช่มั้ย?” น้ำฟ้าถามเสียงสั่นๆ

ธารามองการต่อสู้อย่างตั้งใจ “เขาต้องชนะ”

ในที่สุด นักมวยของค่ายธาราก็ลงมือสุดท้าย ด้วยหมัดที่ทำให้คู่ต่อสู้ล้มลงไปกองกับพื้น เสียงระฆังดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเสียงเชียร์ดังกระหึ่มจากแฟนๆ ทุกคน

ธาราหันไปมองน้ำฟ้าที่ยืนอยู่ข้างๆ ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มและตื่นเต้น “เห็นไหม? เขาทำได้”

น้ำฟ้าแหงนมองธารา “เขาทำได้จริงๆ!” เธอตอบพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ

“คุณก็ทำได้เหมือนกันถ้าลองคิดแบบนี้” ธารายิ้มให้เธอ

น้ำฟ้าหัวเราะเล็กน้อย “ไม่รู้สิ... ตอนนี้ฉันรู้สึกตื่นเต้นจัง ไม่เคยเปิดใจดูอะไรแบบนี้ สนุกดีนะ”

ธารายักไหล่ “นี่แค่เริ่มต้น มันก็แค่ไฟต์เดียว”

น้ำฟ้าหันมามองเขา “แต่สำหรับเธอ มันคือการชนะตัวเอง”

ธาราไม่ตอบอะไร แค่ยิ้มและพยักหน้าให้เธอ

วันนี้ น้ำฟ้าได้เรียนรู้มากกว่าการออกแบบชุดกีฬา เธอได้เรียนรู้ถึงการต่อสู้ของนักกีฬา และความมุ่งมั่นที่ทำให้พวกเขาก้าวไปข้างหน้า แม้ว่าจะต้องผ่านความล้มเหลวและการแก้ไขไปทุกครั้ง

วันแรก ๆ ที่น้ำฟ้าเข้ามาที่ค่ายมวย ทุกอย่างดูแปลกใหม่ไปหมด ทั้งกลิ่นเหงื่อของนักมวย กลิ่นน้ำมันมวย และเสียงกระสอบทรายดัง “ตุ้บ! ตุ้บ!” สลับกับเสียงคนสั่งซ้อม

แต่สิ่งหนึ่งที่เธอไม่ได้เตรียมใจมาเจอ คือ…

“ข้าวเช้าที่นี่หมดตอนแปดโมงเช้า”

น้ำฟ้ายืนมองแม่ครัวที่พูดออกมาด้วยสีหน้างง ๆ ในขณะที่เธอเพิ่งเดินลงมาโรงอาหารของค่ายมวยในเวลาสิบเอ็ดโมง

“หมด?” เธอทวนคำ “แต่นี่มันเพิ่งสิบเอ็ดโมงเองนะ”

“ที่นี่เด็กค่ายต้องตื่นตั้งแต่ตีสี่ กินข้าวเช้าเสร็จตอนแปดโมง แล้วไปซ้อมต่อจนเที่ยง อาหารที่มีตอนนี้ก็เป็นมื้อกลางวันแล้ว”

น้ำฟ้าเม้มปากมองอาหารในถาดหน้าตัวเอง อันที่จริง เธอไม่ได้คิดมากเรื่องกินอาหารมื้อไหน ขอแค่มีกินก็พอ แต่สายตาของนักมวยหลายคนที่มองเธออยู่มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวประหลาด

“ผู้หญิงอะไรลงมากินข้าวเช้าเอาเที่ยง?”

“เอ่อ… ถ้ากินมื้อกลางวันแทนได้ไหมคะ?” น้ำฟ้าถามแม่ครัวเสียงเบา

แม่ครัวหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะตักข้าวร้อน ๆ ใส่จานพร้อมกับกับข้าวสองสามอย่างให้เธอ “กินเลยลูก หิวก็ต้องกิน”

น้ำฟ้ายิ้มรับ “ขอบคุณค่ะ”

เธอถือจานไปหาที่นั่ง แต่ยังไม่ทันได้วางดี ก็ได้ยินเสียงแซวจากนักมวยโต๊ะข้าง ๆ

“พี่สาวนี่ชีวิตดีจังเลยนะ กินข้าวเช้าตอนเที่ยง”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากโต๊ะข้าง ๆ น้ำฟ้าเงยหน้ามองเด็กหนุ่มที่พูดขึ้นมา

“ก็ไม่ได้ตั้งใจจะกินข้าวเช้าตอนเที่ยงหรอก แต่ฉันไม่ได้ซ้อมมวยตอนเช้าเหมือนพวกนายไง”

“จริงด้วยแฮะ”

นักมวยคนอื่นเริ่มหัวเราะและพยักหน้าตาม บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายขึ้น

และตั้งแต่นั้นมา... "ผู้หญิงที่มากินข้าวเช้าตอนเที่ยง" ก็กลายเป็นเรื่องล้อกันเล่นในค่ายมวยนี้ไปโดยปริยาย

แต่สิ่งที่น้ำฟ้าไม่รู้ในตอนนั้นคือ... นอกจากนักมวยที่มองเธอแปลก ๆ แล้ว

สายตาของธาราเอง... ก็จับจ้องเธออยู่เงียบ ๆ เช่นกัน