Novels by rungrung midyed

น้ำฟ้ากลับมาที่ห้องของตัวเองในค่ายมวย วางของที่ซื้อมาแล้วเปิดกระป๋องเบียร์ หยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมาทำงานต่อเธอจมอยู่กับการออกแบบชุดกีฬา ปรับดีไซน์ เพิ่มรายละเอียด ลบแล้วแก้ใหม่ซ้ำไปซ้ำมา เบียร์กระป๋องแรกหมดไป จากนั้นก็กระป๋องที่สองเธอไม่ได้ตั้งใจจะดื่มเยอะ แต่ยิ่งดึก สมองเธอยิ่งแล่น ความคิดพุ่งพล่านจนไม่อยากหยุดทำงาน แม้ว่าเปลือกตาจะเริ่มหนักขึ้นกระทั่งเสียงไก่ขันดังขึ้นแว่วๆ จากด้านนอกน้ำฟ้าหยุดมือ เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกา—หกโมงเช้าเธอเบิกตากว้าง รู้ตัวว่าไม่ได้หลับเลยทั้งคืนมือข้างหนึ่งยกขึ้นนวดขมับเล็กน้อย ก่อนจะพ่นลมหายใจ หันไปมองโต๊ะที่เต็มไปด้วยร่างแบบกับกระป๋องเบียร์ที่ว่างเปล่า“ตายแล้ว...” เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นไปล้างหน้า หวังให้ความง่วงหายไปบ้างวันนี้เธอต้องลงไปค่าย เจอธาราและเด็กๆ …แค่หวังว่าเขาจะไม่จับได้ว่าเธออดนอนทั้งคืนก็พอน้ำฟ้าล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเป็นเสื้อยืดกับกางเกงสบายๆ แล้วพยายามทำตัวให้สดชื่นที่สุด แม้ในหัวจะเริ่มหนักอึ้งจากการอดนอนและแอลกอฮอล์เมื่อคืนเธอลงมาที่ค่ายมวย เด็กๆ กำลังวอร์มร่างกาย บรรยากาศเช้าในค่ายเต็มไปด้วยเสียงพูดคุย เสียงรองเท้ากระทบพื้น

เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น น้ำฟ้าหันไปมองนาฬิกาแล้วขมวดคิ้ว "ใครมาเคาะประตูดึกขนาดนี้?"เธอเดินไปเปิดประตูทั้งที่ยังมีแผ่นมาสก์หน้าสีขาวแนบอยู่บนผิว พอประตูเปิดออก เธอเจอชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในเสื้อยืดสีเข้มกับกางเกงวอร์มยืนพิงกรอบประตู แขนสองข้างกอดอก สายตาคมกริบมองเธอแบบสำรวจน้ำฟ้ากะพริบตาปริบ ๆ "คุณ…?" น้ำฟ้าชะงักไปเล็กน้อย "อ้อ…คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า?""งานเลี้ยงที่ค่าย ผมอยากให้คุณไปด้วย"น้ำฟ้าเลิกคิ้วสูง "หือ? ฉันเนี่ยนะ? ทำไมต้องไปด้วย?"ธารายกไหล่เล็กน้อย "แค่อยากให้ไป"น้ำฟ้าหัวเราะเบา ๆ "เหตุผลดูไม่มีน้ำหนักเลยนะคะ ฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับค่ายมวยของคุณสักหน่อย"ธารามองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนพูด " พวกเขาอยากรู้จัก""ให้ฉันไปแนะนำตัว?" น้ำฟ้าทำหน้าคิดหนัก "แต่ฉันไม่รู้จักใครเลยนะ แล้วอีกอย่าง…" เธอชี้ที่ใบหน้าตัวเอง "ฉันกำลังมาสก์หน้าอยู่ด้วย"ธารามองมาสก์หน้าของเธอเงียบ ๆ ก่อนจะพยักหน้า "แปลกดี""นี่คุณไม่เคยมาสก์หน้าหรือไง?""ไม่เคย" เขาตอบสั้น ๆน้ำฟ้ากลอกตา "คุณนี่จริง ๆ เลย…แต่ฉันว่าจะไม่ไปดีกว่า""ฐานะแขกก็ได้" ธาราพูดเสียงเรียบก่อนจะหันไปพิงกรอบประตูเหมือนไม่คิดจะไปไห

ธาราและน้ำฟ้าเดินกลับมาที่ห้องพักของเธอหลังจากที่สำรวจพื้นที่ทั้งหมด น้ำฟ้ายังคงรู้สึกประหม่ากับสถานที่ใหม่ แต่ก็พยายามบังคับตัวเองให้ดูสงบ"พรุ่งนี้ตี 4 พร้อมกันที่หน้าค่ายนะครับ ไปวิ่ง" ธาราพูดพร้อมกับมองน้ำฟ้าด้วยสายตาจริงจังน้ำฟ้าหันขวับไปมองเขาด้วยความตกใจ "อะไรนะคะ! ตี 4!? ไปวิ่งเหรอคะ?"ธาราไม่แสดงท่าทีว่าจะหยุดพูดไปง่ายๆ "ใช่ครับ ไปวิ่ง ฝึกซ้อมเบาๆ เพื่อกระตุ้นการไหลเวียนเลือด" เขาหันมาพูดอย่างเป็นธรรมชาติ "มันจะช่วยให้คุณปรับตัวกับสภาพแวดล้อมที่นี่ได้ดีขึ้น""ไม่เอาค่ะ!" น้ำฟ้าปฏิเสธทันที "ตี 4 มันยังมืดอยู่นะคะ แล้วจะให้ไปวิ่งอีกเหรอคะ!""ถ้าคุณต้องการเรียนรู้จากที่นี่ และเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในค่ายนี้ การวิ่งตอนเช้ามืดจะช่วยให้คุณเห็นความมุ่งมั่นของนักมวยที่นี่" เขาตอบกลับอย่างมั่นใจ "พวกเขามีวินัยสูงมาก"น้ำฟ้ากอดอกและทำหน้าบึ้ง "แต่ฉันไม่ใช่นักมวยนะคะ ฉันแค่ดีไซเนอร์ชุดกีฬา"ธาราหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้กับความขัดแย้งในตัวเธอ "เข้าใจครับ แต่ถ้าคุณอยู่ที่นี่ ก็ต้องลองสังเกตวิถีชีวิตของนักมวยบ้าง"น้ำฟ้าเงียบไปสักพัก ขบคิดในใจ "ก็ได้ค่ะ" เธอตัดสินใจใจแข็ง "พรุ่งนี้ตี 4 ฉัน

สองวันต่อมา น้ำฟ้ายืนกอดกระเป๋าเดินทางของตัวเองอยู่หน้าค่ายมวย พยัคฆ์ทอง ด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวสุดขีด"ฉันไม่น่ารับงานนี้เลยให้ตายสิ!"เธอมองไปที่ตัวค่ายมวยขนาดใหญ่ที่มีเสียงตะโกนของโค้ช เสียงหมัดกระทบเป้า และเสียงเชือกกระโดดเป็นจังหวะ"ฉันกำลังจะต้องอยู่ที่นี่จริง ๆ เหรอเนี่ย…""คุณน้ำฟ้า?"เสียงทุ้มเรียบนุ่มดังขึ้นข้างหลัง ทำให้เธอสะดุ้งแล้วหันกลับไปมองแล้วเธอก็ต้องชะงัก…ชายหนุ่มร่างสูง ผิวสีแทน ดวงตาคมเข้มใต้คิ้วหนา มองเธอด้วยแววตานิ่งสงบแต่แฝงรอยยิ้มบาง ๆ ผมสีดำถูกเซ็ตเรียบง่าย เขาสวมเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวกับกางเกงวอร์มลำลอง แต่ถึงแม้จะแต่งตัวธรรมดา กลิ่นอายของ "ผู้นำ" ก็ชัดเจนจนเธอรู้สึกได้"คุณธารา…?"น้ำฟ้ากะพริบตาปริบ ๆ"ครับ""เชิญเข้ามาข้างในก่อนครับ"เสียงทุ้มของ ธารา เจ้าของค่ายมวยดังขึ้นอย่างใจเย็น ขณะที่ น้ำฟ้า ยังยืนตัวแข็ง กอดกระเป๋าเดินทางแน่นพลางกวาดตามองไปรอบ ๆ ค่ายมวย พยัคฆ์ทอง ที่เต็มไปด้วยเสียงตะโกนของนักมวยที่กำลังฝึกซ้อม“ที่นี่…เสียงดังไปหน่อยนะคะ” เธอพึมพำเบา ๆ แล้วทำหน้าเหมือนอยากกลับบ้าน“เป็นเรื่องปกติครับ ที่นี่คือค่ายมวย” ธาราตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ แต่แฝงค

เสียงเอกสารถูกพลิกไปมาในห้องประชุมขนาดใหญ่ บรรยากาศเต็มไปด้วยความกดดัน พนักงานทุกคนกำลังตั้งใจฟังภูวิน เขาเป็นประธานบริษัท รวมถึงมีฐานะเป็นพี่ชายไม่แท้ของน้ำฟ้าด้วย ภูวินกำลังกล่าวถึงโครงการใหม่ของปีนี้"บริษัทของเรากำลังขยายตลาดไปสู่กลุ่มนักกีฬาเฉพาะทางมากขึ้น และหนึ่งในนั้นคือ ‘ชุดมวยไทย’"น้ำฟ้า ดีไซเนอร์สาวตัวเล็กที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ย่นคิ้วเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าเธอไม่ชอบท้าทายตัวเองหรอกนะ แต่… ชุดมวยไทย? แค่คิดถึงภาพเวทีมวย เหงื่อไคล และเสียงหมัดกระแทก เธอก็รู้สึกอยากเบือนหน้าหนีแล้วเธอเป็นนักออกแบบที่หลงใหลในแฟชั่น รักความสวยงามของเสื้อผ้าที่ใส่สบาย ดูดี และอินเทรนด์ แต่ให้เธอมาดีไซน์อะไรที่ต้อง "สมบุกสมบัน" แบบนั้น… มันใช่เหรอ?"ผมจะให้คุณไปดูงานที่ค่ายมวย ‘พยัคฆ์ทอง’"น้ำฟ้าสะดุ้ง เงยหน้ามองประธานอย่างตกใจ"อะไรนะคะ?""คุณต้องไปศึกษารูปแบบการเคลื่อนไหวของนักมวย ดูว่าพวกเขาต้องการชุดแบบไหน และออกแบบให้เหมาะสม"น้ำฟ้าอ้าปากค้าง ไม่ใช่ว่าเธอจะปฏิเสธงานนะ แต่…"ฉันต้องไปดูนักมวยต่อยกันจริง ๆ เหรอคะ?"เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากปลายโต๊ะภูวินพยักหน้า "ใช่ และโชคดีที่เจ้าของค่ายมวยเป็นเพ

"เมื่อดีไซเนอร์สาวต้องมาศึกษางานที่ค่ายมวย แต่กลับถูกเจ้าของค่ายล็อกหัวใจไว้เต็มหมัด!""ฉันแค่มาออกแบบชุดกีฬา ไม่ได้จะมาต่อยกับใครนะ!""แต่ถ้าคุณอยากออกแบบให้ดี คุณต้องเข้าใจมันจริง ๆ ลองซ้อมดูหน่อยไหม?"น้ำฟ้า ดีไซเนอร์สาวสุดมั่น ที่รักแฟชั่นแต่ไม่รักเหงื่อ ต้องยอมทนร้อน ทนกล้าม (และทนใจตัวเอง) เพื่อศึกษาการออกแบบชุดมวยไทยในค่ายของ ธารา เจ้าของค่ายมวยสุดหล่อ ใจเย็น และอบอุ่นเธอคิดว่าแค่แวะมาดูงาน แล้วก็กลับไปออกแบบสวย ๆ ในห้องแอร์แต่ทำไมเขาถึงพยายามลากเธอไปเรียนรู้ "ของจริง" อยู่เรื่อยเลยนะ?เมื่อดีไซเนอร์ตัวเล็กต้องมาอยู่ท่ามกลางเวทีมวยสุดโหดแล้วจะรอดพ้นจากแรงหมัด... และแรงใจกระแทกได้หรือไม่!?เสียงหมัดกระแทกเป้าซ้อมดังเป็นจังหวะ ผู้ชายตัวโตเหงื่อท่วมร่างกำลังออกแรงซ้อมกันอย่างหนัก ท่ามกลางบรรยากาศที่ร้อนอบอ้าว และกลิ่นเหงื่อที่อบอวล"ที่นี่เหรอ... ค่ายมวยพยัคฆ์ทอง?"หญิงสาวร่างบางตัวเล็ก ก้มมองรองเท้าส้นสูงของตัวเองแล้วก็อดถอนหายใจไม่ได้ บ้าจริง... เธอไม่น่าคิดว่าการมาดูงานที่นี่มันจะ "สบายๆ" เหมือนเดินแฟชั่นโชว์เลย!น้ำฟ้า ดีไซเนอร์ผู้หลงใหลในแฟชั่น ไม่ใช่คนที่ชอบกีฬา และแน่นอน