บทที่ 91
มหาวิทยาลัย
มิลินนั่งกลุ้มใจอยู่ที่หน้าตึกคณะ เธอคิดไม่ออกว่าจะทำโปรเจ็กต์อะไรดี แฟนหนุ่มของเธอเดินไปซื้อขนมมาให้ สีหน้าของเขาไม่มีความกังวลอยู่เลย
“ไม่เครียดบ้างเหรอ ยังไม่รู้จะทำโปรเจ็กต์อะไรเลยเนี่ย” มิลินเอ่ยถามออกมา เพราะท่าทางปอร์เช่ชิลเหลือเกิน
“เราคิดไว้บ้างแล้ว เดี๋ยวเอาขึ้นไปถามอาจารย์อีกทีว่าได้ไหม” ปอร์เช่ตอบกลับพร้อมกับแกะกล่องขนมให้ เขาคิดเอาไว้ตั้งนานแล้วกับเรื่องโปรเจ็กต์ เตรียมตัวไว้พอถึงเวลาก็ไม่ต้องกังวลมาก
“คิดเผื่อเราปะ”
“คิดดิ จะไม่คิดให้เมียได้ยังไงล่ะครับ” ปอร์เช่บีบจมูกแฟนสาวด้วยความมันเขี้ยว เขาไม่ทิ้งเธออยู่แล้วไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม
มิลินมองหน้าแฟนตัวเองแล้วคลี่ยิ้มออกมา ปอร์เช่เปลี่ยนไปมาก เขาตั้งใจกับทุกอย่างไม่ว่าจะเรื่องงานที่บริษัท เรื่องลูก และเรื่องเรียน แล้วทุกอย่างเขาก็ทำออกมาได้ดีเสมอ
“ทำไมมองเราแบบนี้” ปอร์เช่เกาท้ายทอยตัวเองแก้เขิน คนตัวเล็กมองแล้วเอาแต่ยิ้มจนเขาเกร็งไปหมด
“ดีใจที่มีแฟนแบบปอร์เช่น่ะสิ ปอร์เช่เก่งมากเลยนะ”
“รีบชมทำไม ยังไ
