ลึกเข้าไปด้านใน ภายใต้อาคารสูงทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสซึ่งมีส่วนปลายสอบเข้าคล้ายมาสตาบาร์หรือพีรามิดยุคแรกเริ่ม อันมีสถานะเป็นโรงแรมหรูระดับห้าดาวที่ตั้งอยู่ใจกลางกรุงเอเธนส์
ประตูลิฟต์พนักงานกำลังเปิดกว้างให้หญิงสาวร่างเล็กในเครื่องแบบแม่บ้านของโรงแรม ค่อยๆ ผลักรถเข็นอุปกรณ์ทำความสะอาดเข้าไปด้านในห้องพักอย่างทุลักทุเล
แม้จะอยู่ในชุดผ้าฝ้ายสีฟ้าเรียบๆ แต่นั่นก็ไม่อาจปกปิดเค้าความงามอย่างชาวเอเชียของเธอได้ ทั้งเรือนผมเหยียดตรงดำขลับ ดวงตาเป็นประกายที่เต็มไปด้วยแววแห่งความกระตือรือร้น จมูกเล็กๆ โด่งรั้น และริมฝีปากเชิดพองาม บ่งบอกถึงความถือดีไม่ยอมคน
สามปีก่อน รมิตาได้จากบ้านเกิดเมืองนอนมาพร้อมกับมารดา ซึ่งตัดสินใจจดทะเบียนสมรสกับพ่อหม้ายชาวกรีกด้วยความหวังที่จะมีชีวิตสุขสบายขึ้น ไม่ต่างจากผู้หญิงชาวไทยอีกหลายคนที่ได้แต่งงานกับผู้ชายชาวตะวันตก
แต่ท้ายที่สุดทุกอย่างก็ไม่เป็นดังฝัน เมื่อพบว่าสามีใหม่ของผู้เป็นแม่เป็นเพียงชายชราที่ยังชีพอยู่ด้วยเงินบำนาญในบ้านซอมซ่อซึ่งเต็มไปด้วยลูกหลานและญาติพี่น้อง
นอกจากรมิตาจะไม่ได้รับการส่งเสียเล่าเรียนอย่างที่เคยได้คำมั่นสัญญาแล้ว เธอและมารดายังต้องช่วยบรรดาญาติๆ ของสามีใหม่ทำงานทุกประเภทโดยมีสิ่งตอบแทนเป็นเพียงห้องใต้บันไดสำหรับซุกหัวนอนและอาหารสามมื้อเพื่อกินกันตาย
ด้วยภูมิอากาศของกรุงเอเธนส์ที่มีค่อนข้างเย็นและชื้นแตกต่างจากประเทศไทย สุขภาพของมารดาก็เริ่มแย่ลงเรื่อยๆ ทั้งต้องคอยทำงานหนักและอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แออัดสกปรก ไม่นานเธอก็ล้มป่วยและเสียชีวิตไปในระยะเวลาแค่ปีเศษๆ
แม้จะถูกญาติของบิดาใหม่พากันค่อนขอดและขับไล่ไสส่งไม่เว้นแต่ละวัน แต่รมิตาก็ไม่มีทางเลือกอื่น จำเป็นต้องอดทนทำงานหนักตามคำสั่งของทุกคนแลกกับความอยู่รอดในแต่ละวัน
จนกระทั่งคืนหนึ่ง เมื่อบุตรชายของพ่อเลี้ยงบุกเข้าหา พยายามปลุกปล้ำข่มขืนเธอ โชคยังดีที่คนในบ้านบังเอิญตื่นขึ้นมาพบเสียก่อน แต่โชคร้ายก็ตรงที่เธอกลับเป็นฝ่ายถูกประณามหาว่ายั่วยวนให้ท่า หญิงสาวจึงจำต้องระเห็จออกมาจากบ้านหลังนั้น และหาทางดิ้นรนสู้ชีวิตในเมืองหลวงต่อไป
ความรู้ความสามารถของเธอมีเพียงอย่างเดียวคือแรงกาย และภาษากรีกที่เรียนรู้อย่างงูๆ ปลาๆ จากครอบครัวของพ่อเลี้ยง วุฒิการศึกษาระดับมัธยมจากประเทศไทยก็ใช้ประโยชน์อะไรในกรีซไม่ได้เลย ประกอบกับรัฐบาลกรีซกำลังประสบกับปัญหาแรงงานเถื่อนจำนวนมากที่หลั่งไหลมาจากโรมาเนีย เซอร์เบีย และโปแลนด์ อาชีพดีๆ สำหรับคนไทยเช่นเธอจึงแทบจะเหมือนความฝัน มีเพียงอาชีพแม่บ้านเท่านั้นที่เธอพอจะทำได้
จากความช่วยเหลือของเพื่อนบ้านชาวกรีกที่เห็นใจเธอ รมิตาจึงได้เข้าทำงานเป็นแม่บ้านในโรงแรมเล็กๆ แห่งหนึ่ง จากนั้นหญิงสาวก็ใช้ประสบการณ์การทำงานและเส้นสายในแวดวงอาชีพแม่บ้าน ผลักดันตัวเองจนสามารถเข้าทำงานในโรงแรมชื่อดังระดับประเทศได้ในที่สุด
รมิตาเป็นคนละเอียดลออและขยันหมั่นเพียร หลังจากผ่านการทดลองงานใน เอเธนส์ เลดรา มาร์ริออตต์ แห่งนี้เพียงครึ่งปี เธอก็ได้รับหน้าที่ให้คอยรับผิดชอบห้องสวีตทั้งหกห้องบนชั้นแปด โดยมีแม่บ้านชาวจีนอีกคนหนึ่งเป็นผู้ร่วมงาน
…
บ่ายวันนี้ รมิตาได้รับโทรศัพท์แจ้งจากฟรอนต์ของโรงแรมว่า ลูกค้า V.I.P.ที่เพิ่งเข้าพักเมื่อคืนนี้สั่งให้แม่บ้านเข้าไปทำความสะอาดโดยด่วน
ตัวเลขดิจิตัลเหนือประตูลิฟต์ค่อยๆ นับเพิ่มตามจำนวนชั้น กระทั่งหยุดลงเมื่อถึงชั้นบนสุด เสียงสัญญาณจึงดังขึ้นพร้อมๆ กับประตูขนาดใหญ่ที่เปิดออก หญิงสาวตั้งหน้าตั้งตาดันรถเข็นอุปกรณ์การทำงานออกจากลิฟต์อย่างยากเย็น
รถเข็นคันใหญ่ผ่านประตูเข้าออกของพนักงานจนมาถึงหน้าห้อง เพรซิเดนเชียล สวีต มือน้อยๆ เคาะประตูหนักๆ พร้อมทั้งแจ้งขออนุญาตเพื่อเข้าไปทำความสะดาดตามปกติ คะเนว่าลูกค้าคนสำคัญของโรงแรมยังอยู่ในห้อง เนื่องจากเขาเป็นผู้ระบุให้เธอขึ้นมาทำความสะอาดโดยตรงเมื่อสักครู่นี้เอง
“คุณเดมิทริอุสคะ แม่บ้านของโรงแรมขออนุญาตเข้าไปทำความสะอาดค่ะ” หญิงสาวเว้นจังหวะ รอให้แขกที่เข้าพักในห้องเป็นผู้เอ่ยปากอนุญาต แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ เธอจึงเคาะประตูและร้องบอกอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ ทว่าภายในห้องก็ยังเงียบสนิทเช่นเดิม เข้าใจว่าเขาคงจะรีบออกไปทำธุระข้างนอก หญิงสาวจึงใช้คีย์การ์ดสำรองเปิดประตู ก่อนจะดันรถเข็นเข้าไปเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อย ทำความสะอาด และเติมสิ่งอำนวยความสะดวกในห้องที่อาจพร่องไป
รมิตาผลักรถเข็นผ่านตู้เก็บรองเท้าเข้าไปถึงใจกลางห้องชุดขนาดใหญ่ ซึ่งมีลักษณะไม่ต่างอะไรจากบ้านเดี่ยวชั้นเดียวที่มีความหรูหราสักแห่ง ไม่ว่าจะเข้ามาในห้องสวีตแห่งนี้สักกี่ครั้ง เธอก็ยังรู้สึกว่ามันเป็นบ้านในฝันของเธออยู่เสมอ เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้หญิงสาวชาวไทยมีความสุขกับการได้เก็บกวาดและรักษาความสะอาดให้สวยงามและน่าอยู่ตลอดเวลา
ขณะที่เธอยกเครื่องดูดฝุ่นระบบน้ำออกมาจัดการกับร่องรอยสกปรกบนพื้นพรมนั้น หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าทุกอิริยาบถของเธอกำลังตกเป็นเป้าสายตาของดวงคมเข้มที่จ้องมองมาจากส่วนของห้องนั่งเล่นมุมซ้ายมือ เมื่อหันกลับไปพบกับร่างของแขก V.I.P.หนุ่มที่นั่งกอดอกไขว่ห้าง สายตาจับจ้องมาที่เธออย่างเงียบเชียบ รมิตาจึงอดที่จะสะดุ้งตกใจไม่ได้
“เอ่อ... ขอประทานโทษค่ะคุณเดมิทริอุส... เมื่อสักครู่ดิฉันเคาะประตูแล้ว”
“ฉันได้ยินแล้ว” เขาพูดอย่างเย็นชา ดวงตามองกวาดร่างน้อยๆ ในชุดแม่บ้านตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเอ่ยถาม “เธอชื่อรมิตาใช่ไหม”
“เอ่อ... ใช่ค่ะ คุณมีอะไรให้ดิฉันรับใช้เป็นพิเศษหรือเปล่าคะ”
หญิงสาวงุนงง มันก็ไม่แปลกหากเขาจะรู้ชื่อเธอจากพนักงานที่ฟรอนต์ แต่เขาจะสอบถามชื่อของแม่บ้านไปเพื่ออะไรกัน
“ฉันได้ข่าวว่าแม่บ้านที่นี่มีชื่อเสียงในด้านการบริการลูกค้าแบบสองต่อสอง ฉันก็เลยอยากจะลองใช้บริการเธอดูบ้างเท่านั้น” ชายหนุ่มแค่นเสียงด้วยสีหน้าเหยียดหยาม
“ดิฉันต้องขออภัย... แต่คุณ เอ่อ... คุณคงมีการเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะค่ะ”
รมิตาเหลือบมองเขาอย่างไม่พอใจ แต่ด้วยอาชีพบริการจึงไม่สามารถพูดจาเสียมารยาทกับเขาได้ โดยเฉพาะกับแขกระดับเพรซิเดนเชียลอย่างนี้
ข้อมูลของผู้เข้าพักระบุว่าเขาเป็นถึงประธานบริษัทขนส่งขนาดใหญ่ของกรีซ ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเขาจึงต้องมาพักที่โรงแรมของเธอทั้งๆ ที่ฐานะของคนอย่างเขาย่อมสมควรจะมีบ้านพักหรูหราสักหลังอยู่ในเอเธนส์
อเล็กซานเดอร์ เดมิทริอุส ลุกขึ้นจากโซฟาหนังช้าๆ เรือนร่างสูงใหญ่บึกบึนที่แตกต่างจากชาวกรีกทั่วไปที่เคยพบเห็นทำให้รมิตาต้องเผลอหันไปมองอย่างลืมตัว แล้วเธอก็ต้องตะลึงจนตาค้างเมื่อเห็นใบหน้าที่หล่อเหลางามสง่าไม่ต่างอะไรกับวีรบุรุษกรีกในตำนานเทพปกีรณัม
โครงหน้าที่มีเหลี่ยมมุมรับกับโหนกแก้มยกสูงแบบชาวยุโรป ประดับไว้ด้วยดวงตาสีเฮเซลที่คมกริบคู่หนึ่ง คิ้วคมเข้มและขนตางอนยาวส่งให้ดวงตาดุดันคู่นั้นมีเสน่ห์ชวนมอง สันจมูกโด่งน่ามอง ยาวขึ้นไปจนจรดกับหน้าผาก ริมฝีปากสีแดงธรรมชาติกับผมสีมะกอก ขับให้ผิวหน้าเนียนละเอียดดูสว่างเจิดจ้ากว่าผิวสีแทนของคนท้องถิ่นโดยทั่วไป
หญิงสาวถูกความหล่อเหลาสะกดให้ยืนนิ่งอยู่หลายวินาที กระทั่งรู้สึกตัวจึงรีบหลบสายตาด้วยความอับอาย ตั้งหน้าตั้งตาดูดฝุ่นละอองบนพื้นพรมต่อไป
มหาเศรษฐีหนุ่มค่อยๆ ก้าวออกมาจากมุมนั่งเล่น เดินเข้ามาประชิดด้านหลังเธออย่างช้าๆ กว่าหญิงสาวจะรู้สึกตัว ลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดข้างหูพร้อมกับสัมผัสลูบไล้บนเนินสะโพกก็สร้างความตกใจจนเธอต้องรีบผวาหลบ มือน้อยๆ ปล่อยท่อดูดฝุ่นตกลงไปกับพื้นโดยไม่ตั้งใจ
“คะ...คุณจะทำอะไรน่ะ” รมิตาหันขวับไปเผชิญหน้ากับเขาตามสัญชาตญาณ ทั้งที่ร่างบางๆ กำลังสั่นสะท้านด้วยความหวาดหวั่น
“ฉันก็กำลังสำรวจสินค้าอยู่น่ะสิ”
“สินค้า... สินค้าอะไรกัน” หัวใจเธอเต้นระทึก ถามด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว ไม่มั่นใจว่าตัวเองกำลังอายหรือกำลังโกรธกันแน่
“เธอขายอะไรบ้างล่ะ” อเล็กซานเดอร์ยกมุมปากข้างหนึ่งยิ้มเยาะ “ฉันก็แค่ตั้งใจจะสำรวจสิ่งที่เธอขายเท่านั้น”
“คุณเดมิทริอุสคะ กะ...กรุณาให้เกียรติฉันด้วยค่ะ” สองขาพาร่างที่สั่นสะท้านก้าวถอยหลังอย่างไม่ไว้วางใจ
“ให้เกียรติ... ให้เกียรติเธอน่ะเหรอ ฮ่ะๆ แม่บ้านอย่างเธอมีเกียรติอะไรมากมายขนาดนั้น”
