บทที่ 1 ชายหนุ่มผู้คั่งแค้น

อเล็กซานเดอร์ ซิเซโร เดมิทริอุส อาจจะเป็นผู้ชายคนสุดท้ายในโลกที่จะยอมนั่งอยู่เฉยๆ เหม่อมองช่อดอกไม้แห้งอย่างซึมเศร้าเป็นเวลานานนับชั่วโมงอย่างนี้... เพราะสำหรับเขาแล้ว... เวลาที่ผ่านไปแต่ละนาทีนั่นหมายถึงโอกาสทางธุรกิจและเม็ดเงินจำนวนมหาศาลที่จะสูญเสียไป...

หลังจากบิดามารดาจากไปอย่างกะทันหัน ทุกอย่างในคฤหาสน์เดมิทริอุสดูเหมือนจะพากันหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ทุกคนขาดแคลนที่พึ่งพิง ไร้กำลังใจที่จะก้าวผ่านวิกฤตไป ในขณะนั้นอเล็กซานเดอร์ผู้มีพื้นฐานการศึกษาทางด้านวิศวกรรมศาสตร์ในระดับปริญญาตรี และเพิ่งจะสำเร็จการศึกษาปริญญาโททางด้านบริหารธุรกิจมาหมาดๆ ด้วยวัยเพียงยี่สิบสามปี ก็ตัดสินใจที่จะยืนหยัดเพื่อคนที่หวังพึ่งพาเขา

และด้วยมันสมองและวิสัยทัศน์ของเขาเพียงลำพัง ก็สามารถพลิกโฉมตระกูลเก่าแก่ที่ดำเนินธุรกิจสิ่งทอขนาดกลางให้กลายเป็นเจ้าของอุตสาหกรรมการต่อเรือ และกลายมาเป็นเจ้าของบริษัทขนส่งที่ใหญ่ที่สุดหนึ่งในสิบของยุโรปได้ภายในระยะเวลาเพียงแค่สิบปี

แน่นอนว่าแรงใจสำคัญที่ผลักดันชายหนุ่มธรรมดาๆ คนหนึ่งจากมาซิโดเนียให้กลายมาเป็นผู้ยิ่งใหญ่แห่งโลกธุรกิจของประเทศกรีซก็คือคาซานดรา หญิงสาวผู้อ่อนโยน พี่สาวซึ่งเป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายที่เขามีหน้าที่จะต้องคอยปกป้องดูแลให้ดีที่สุด

ช่อคัทลียาแห้งๆ ในมือของอเล็กซานเดอร์คือดอกไม้ที่คาซานดรารักมากที่สุด แต่เขาก็ไม่ทันได้มอบมันให้กับเธอในวันที่เธอควรจะมีความสุขที่สุดในชีวิต และเขา... ก็ไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว... ไม่มีวันที่เจ้าสาวผู้งดงามและบริสุทธิ์จะตื่นขึ้นมารับช่อดอกไม้จากชายหนุ่มได้อีก...

…

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นไม้ปาร์เกต์เป็นจังหวะกระชั้นเข้ามา ปลุกมหาเศรษฐีหนุ่มให้ตื่นขึ้นจากภวังค์แห่งความโศกเศร้าอีกครั้ง

อเล็กซานเดอร์ยกปลายนิ้วขึ้นเช็ดคราบชื้นบนขอบตาออกโดยเร็ว ดวงตาอมทุกข์สีเฮเซลเปลี่ยนเป็นฉายแววกร้าว เปล่งประกายอำนาจความเป็นผู้นำขึ้นมาอีกครั้ง

“คุณอเล็กซ์ครับ...” เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงทักทายจากผู้ช่วยคนสนิท

“เข้ามาสิ แดเมียน”

ประตูห้องค่อยๆ เปิดออกพร้อมการปรากฏตัวของชายหนุ่มผมสีอ่อนร่างสูงโปร่ง ด้วยสรีระที่ดูค่อนข้างบอบบางแต่สมส่วน หน้าตาหล่อเหลาและดวงตาสีเทาของ แดเมียน ดูนิซี ทำให้ผู้พบเห็นจินตนาการได้ถึงความงามของอดอนิส หนุ่มน้อยในเทวตำนานกรีกผู้เป็นต้นกำเนิดของดอกกุหลาบ

อเล็กซานเดอร์โยนช่อดอกไม้แห้งในมือลงบนโต๊ะกระจกตรงหน้า เขาลุกจากโซฟาหนัง หันตัวเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานแล้วนั่งลงบนเก้าอี้เอนหลังตัวใหญ่ ก่อนจะจ้องมองไปที่ใบหน้าของผู้ช่วยคนสนิทด้วยสายตาดุดัน

“เรื่องที่ให้ไปจัดการล่ะ”

“ผมแฟกซ์ผลการประเมินราคาไปให้ลูกค้าที่อิตาลีเรียบร้อยแล้วครับ... ส่วนเรื่องการร่วมทุนกับบริษัทตุรกี... กำลังให้คนตรวจสอบเครดิตอยู่ คิดว่าอีกไม่เกินสองวันคงประเมินความเสี่ยงในการลงทุนได้ครับ”

“ฉันอยากจะรู้เรื่องอื่นมากกว่า” น้ำเสียงบอกถึงความขัดใจ

“เอ่อ... ยังติดต่อคุณเทรเกอร์ไม่ได้ครับ เลขาฯ ของคุณเทรเกอร์แจ้งว่าเขาบินไปติดต่องานที่ คาร์โลวี วารี” แดเมียนตอบไม่เต็มเสียง ไม่กล้าสบตาผู้เป็นนาย

“มันยังมีแก่ใจไปหาความสุขได้อีก ไอ้บัดซบ...” เขาคำรามอย่างกราดเกรี้ยว “ก็ได้... ในเมื่อมันต้องการหนีหน้าฉัน มันกับฉันก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก”

ชายหนุ่มคนสนิทเริ่มรู้สึกไม่สบายใจเมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูดเพราะเขารู้ดีว่าเวลาที่อเล็กซานเดอร์ขาดสตินั้นเป็นอย่างไร

“แดเมียน... แกหาวิธีช้อนหุ้นของมันที่เอเธนส์มาให้หมด มันมีหุ้นของบริษัทไหนในกรีซ แกต้องสืบให้รู้แล้วเทกโอเวอร์มาให้ได้ เข้าใจไหม... ฉันจะไม่ยอมให้มันกลับมาลอยหน้าอยู่บนประเทศของฉันได้อีกเป็นอันขาด”

“แต่... คุณอเล็กซ์ครับ เรากำลังอยู่ในช่วงขยายตัวในตลาดยุโรป... การทำอย่างนั้นจะเป็นผลเสียกับความคล่องตัวของบริษัทนะครับ อีกอย่าง... การเข้าถือครองกิจการด้วยวิธีนี้มันผิดกฎหมาย... ผมเกรงว่า...”

“ฉันไม่สนใจ!! ต่อให้ต้องใช้เงินที่มีอยู่ทุกยูโร ฉันก็จะต้องถีบหัวไอ้อเมริกันสารเลวนั่นออกไปจากกรีซให้ได้” เขากัดฟันกรอด หากชายหนุ่มไม่คิดว่าโจนาธานเคยเป็นเพื่อนสนิทล่ะก็ อดีตหุ้นส่วนธุรกิจของเขาคงมีจุดจบเลวร้ายมากกว่าสิ่งที่เขาคิดจะทำในตอนนี้

ชายหนุ่มร่างบางสูดลมหายใจลึก ต้องรวบรวมความกล้าก่อนจะแย้งกลับไป

“ต่อให้คุณทำได้สำเร็จ คุณเทรเกอร์ก็แค่หมดผลประโยชน์ในกรีซ เขายังสามารถเริ่มต้นใหม่ที่อื่นได้ และคนที่จะเจ็บตัวที่สุดก็คือเรา... ผมยอมให้คุณอเล็กซ์ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกครับ”

“หรือแกจะปล่อยให้ฉันทนเห็นมันลอยนวลอยู่อย่างนี้... แกไม่เจ็บแค้นกับสิ่งที่มันทำกับคาซานดราเลยเหรอ แดเมียน” เขาผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับทุบกำปั้นหนาลงไปบนโต๊ะทำงานเต็มแรง ใบหน้าคมคายแดงก่ำด้วยความโกรธ

“คุณคาซานดราก็เหมือนกับพี่สาวแท้ๆ ของผม” ชายหนุ่มก้มหน้า เก็บซ่อนแววตาระทมทุกข์ไม่ต่างกัน “แต่ผมมีหน้าที่ต้องช่วยคุณดูแลบริษัท ผมไม่สามารถปล่อยตัวตามอารมณ์ได้”

“พอแล้ว!!” อเล็กซานเดอร์ตวาด มือข้างเดิมกวาดเอากองเอกสารและทุกสิ่งทุกอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะปลิวกระจาย ชุดถ้วยกาแฟ โธมัส มินตัน กระเด็นลงไปกระแทกพื้นปาร์เกต์แตกเป็นเสี่ยงๆ กาแฟที่เหลืออยู่ค่อนแก้วเปื้อนกระจายไปทั้งห้อง

“ผมขอโทษครับ”

“ออกไปได้แล้ว... ฉันต้องการอยู่คนเดียวเงียบๆ” เขาพยายามสงบสติอารมณ์ของตน

มันไม่ใช่ความผิดของแดเมียน คนสนิทของเขาพูดถูกต้องทุกอย่าง สิ่งที่เขาทำก็เหมือนกับการปาไข่ไล่สุนัข นอกจากจะไม่เกิดประโยชน์อะไรแล้ว ยังบ่อนทำลายผลประโยชน์ของตัวเองอีก แล้วมันจะมีวิธีไหนบ้างที่ทำให้คนชั่วอย่างโจนาธานรู้สำนึก...เขาต้องปล่อยให้มันทำลายชีวิตของพี่สาวเขาไปเปล่าๆ อย่างนั้นน่ะหรือ...

ครั้นเหลือบตาไปเห็นร่างโปร่งบางยังยืนนิ่งอยู่ ชายหนุ่มก็เดือดดาลขึ้นมาอีกจนได้

“ฉันบอกให้ออกไปไม่ได้ยินหรือไง”

“คุณอเล็กซ์ครับ...”

“ทำไม!!”

“ผม... ผมเคยให้นักสืบรวบรวมข้อมูลของคุณเทรเกอร์เอาไว้... คิดว่าอาจจะมีบางส่วนเกี่ยวข้องกับการที่เขาหนีงานแต่งงาน” มือที่ถือซองเอกสารแนบอยู่ข้างตัวสั่นน้อยๆ

แดเมียนไม่ได้สั่นเพราะความหวาดกลัวผู้เป็นนาย แต่เป็นเพราะเขารู้สึกเสียใจที่เก็บซ่อนข้อมูลพวกนี้เอาไว้จนกระทั่งเกิดเหตุร้ายกับคาซานดรา

มหาเศรษฐีหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความข้องใจ ปราดเข้าไปกระชากซองสีน้ำตาลจากมือของผู้ช่วยมาเปิด ภายในเป็นกระดาษบันทึกข้อความสามสี่แผ่นกับรูปถ่ายอีกหลายใบ เขาอ่านผ่านๆ เพียงครู่เดียวก็ขยำเอกสารเหล่านั้นขว้างลงกับพื้นด้วยความเจ็บแค้น

“ตั้งแต่เมื่อไหร่...” สายตาแข็งกร้าวจ้องมองอย่างเอาเรื่อง

“ตั้งแต่คุณคาซานดราเริ่มคบหากับคุณเทรเกอร์ครับ”

“ไอ้บัดซบ!!” สิ้นเสียงตะคอก ร่างของแดเมียนก็เซถลาลงไปนั่งกับพื้น มือกุมปลายจมูกที่แดงก่ำซึ่งเริ่มปรากฏร่องรอยของเลือดกำเดาไหลซึมออกมา

ผู้ถูกชกก้มหน้านิ่ง เขาไม่ได้โกรธเคืองเจ้านายหนุ่มแม้แต่น้อย หมัดนี้มันยังน้อยเกินไปสำหรับความผิดร้ายแรงของเขา

“ทำไม... แดเมียน ทำไมแกถึงไม่บอกฉันสักคำ... ทำไมแกปล่อยให้คาซานดราหมั้นกับมันทั้งๆ ที่แกรู้ว่ามันมีผู้หญิงคนอื่นอยู่ด้วย”

“เพราะคุณคาซานดรารักเขา ถ้าผมบอกคุณ คุณก็จะต้องหาทางล้มเลิกการแต่งงาน ผมไม่ต้องการเห็นเธอเสียใจ ผมรู้ว่าคุณเทรเกอร์ไม่ใช่ผู้ชายที่เหมาะสมกับเธอ แต่เขาก็ตกลงใจแต่งงานกับเธอไม่ใช่เหรอครับ... ผมแค่... ผมแค่หวังว่า... เขาจะไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับผู้หญิงคนนั้น... หลังจากแต่งงานแล้ว เขาจะรักและทะนุถนอมเธอ ทำให้เธอมีความสุข” ดวงตาสีเทาคลอไปด้วยหยดน้ำตา

“ลุกขึ้นเถอะ” มือหนายื่นมาตรงหน้า รับฝ่ามือของชายหนุ่มผู้อ่อนวัยกว่า ก่อนจะดึงร่างของเขาให้ลุกขึ้นยืนอย่างง่ายดาย “ฉันเองก็ไม่ต่างไปจากแกหรอก... ฉันเป็นคนที่รู้จักไอ้โจนาธานดีกว่าทุกคน ฉันรู้ว่ามันเป็นคนเหลวไหลจับจดยังไงบ้าง แต่ก็ยังพยายามมองข้าม แล้วก็เป็นฉันเองนี่แหละ ที่บีบให้มันยอมรับปากแต่งงานกับคาซานดรา”

“คุณอเล็กซ์...”

“อันที่จริงคนที่ฉันควรจะโกรธมากที่สุดอาจจะเป็นตัวฉันเองก็ได้... แดเมียน” ฝ่ามือที่กุมมือผู้ช่วยคนสนิทแน่น ค่อยๆ คลายออก “แกไปทำแผลก่อนเถอะ... ขอโทษที่ฉันเผลอทำรุนแรงไป”

“คุณทำสิ่งที่สมควรแล้วครับ”

แดเมียนโค้งให้เขาน้อยๆ จากนั้นจึงค่อยหันหลังเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้อเล็กซานเดอร์ยืนนิ่ง มองก้อนกระดาษที่เขาเพิ่งขยำขว้างลงบนพื้น แววตาดุดันฉายแววเหี้ยมเกรียม ชายหนุ่มหยิบรูปถ่ายขาวดำขนาดใหญ่ที่ยับยู่ด้วยมือของตัวเองขึ้นมาดูอีกครั้ง... ทั้งเคืองแค้น... ทั้งไม่เข้าใจ...

เศรษฐีหนุ่มอย่างโจนาธานยอมทิ้งการแต่งงาน ยอมทำลายความสัมพันธ์ฉันเพื่อน และยอมสูญเสียผลประโยชน์ทางธุรกิจเพื่อผู้หญิงชั้นต่ำอย่างนี้น่ะหรือ... ใฝ่ต่ำ... สารเลวที่สุด...

ไม่มีทาง... คนอย่าง อเล็กซานเดอร์ เดมิทริอุส ไม่ยอมให้ใครหยามน้ำหน้าอย่างนี้หรอก...

ความเจ็บปวดของคาซานดราจะต้องได้รับการชดใช้...

ส่วนไอ้โจนาธาน... มันจะต้องเจ็บปวดและทุกข์ทรมานมากกว่าเธอเป็นสิบเท่า...

เพราะเขาจะเป็นฝ่ายทำลายคนที่มันรักบ้าง... เขาจะเหยียบย่ำ

แล้วฉีกกระชากผู้หญิงแพศยาคนนั้นไม่ให้เหลือซาก... ไม่ให้เหลือแม้แต่ความเป็นคน...