นี่เขากำลังคิดจะทำอะไรกัน... รมิตาไม่เข้าใจ...
ตลอดเวลาเกือบสองปีที่เธอทำงานเป็นแม่บ้านอยู่ในเอเธนส์ หญิงสาวไม่เคยพบกับเหตุการณ์อย่างนี้แม้แต่ครั้งเดียว แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าคนที่มีพร้อมทั้งรูปและทรัพย์อย่างชายหนุ่มตรงหน้าจะมีพฤติกรรมจาบจ้วง หยาบคายอย่างนี้
“ฉะ...ฉันขอตัวก่อนนะคะ”
เธอตัดสินใจเบี่ยงตัวผ่านเขาไปอย่างลุกลี้ลุกลน ตอนนี้เธอต้องการจะออกจากห้องพักไปให้เร็วที่สุด โดยไม่สนใจว่าจะต้องทิ้งรถเข็นและอุปกรณ์ทำความสะอาดทั้งหมดเอาไว้ที่นี่ แต่มือแข็งแกร่งของมหาเศรษฐีหนุ่มก็ว่องไวกว่า ยังไม่ทันที่เธอจะเดินพ้นตัวเขาไปเสียด้วยซ้ำ เขาก็คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ได้
“จะรีบไปไหนกันล่ะ...” ชายหนุ่มตวาดในขณะที่กระชากแขนอีกฝ่ายเข้าไปหา “เธอยังไม่ได้ลองบอกตัวเลขกับฉันเลยนะ คิดว่าฉันไม่สู้ราคาหรือไง” ใบหน้านั้นดูกราดเกรี้ยวจนน่าประหลาดใจ
ไม่จำเป็นต้องคาดเดาอะไรอีกแล้ว เพียงเท่านี้ก็เป็นอันชัดเจนว่าคำพูดของเขาหมายความว่ายังไง รมิตาสะบัดหน้ากลับมาจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างขุ่นเคือง ศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้หญิงสั่งให้เธอตอบโต้เขากลับ แม้จะรู้ว่าอาจทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปอีก
“กรุณาปล่อยมือด้วยค่ะ คุณเดมิทริอุส...” หญิงสาวกัดริมฝีปาก เชิดหน้าขึ้นท้าทายสายตาของเขา ขณะที่หัวใจกำลังเต้นตึกตัก “ดิฉันไม่ทราบหรอกค่ะว่าแม่บ้านที่โรงแรมอื่นจะยินดีบริการลูกค้าอย่างคุณถึงขนาดไหน แต่คงไม่ใช่แม่บ้านที่นี่ โดยเฉพาะดิฉัน... คุณปล่อยมือเถอะค่ะ ดิฉันจะกลับ...”
คนตรงหน้าขมวดคิ้วแล้วตวาดกลับอย่างไม่พอใจ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธเขาตรงๆ อย่างนี้มาก่อน
“นี่เธอคิดว่าคนอย่างฉันสนใจจะนอนกับแม่บ้านโรงแรมจริงๆ น่ะเหรอ”
“ถ้าคุณไม่สนใจ คุณก็ปล่อยดิฉันเสียทีสิคะ” เธอฝืนยื้อข้อมือตัวเองสุดแรง แต่ฝ่ามือแข็งแกร่งของเขาก็ยิ่งยิ่งบีบรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนแขนน้อยๆ ปวดร้าวไปถึงกระดูก
“ยอมรับมาเถอะ... ว่าเธอมันไม่เหมาะกับอาชีพแม่บ้านหรอก อาชีพเดียวที่เหมาะกับคนอย่างเธอก็คือผู้หญิงหากิน”
“คุณ...”
หูของรมิตาอื้ออึงไปหมด เธอไม่เคยรู้จัก ไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อน แล้วทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้พูดจาร้ายกาจและเหยียดหยามเธอมากขนาดนี้
“ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ”
มือที่เหลืออยู่พยายามทุบตีท่อนแขนข้างที่ยึดข้อมือเธอเอาไว้ แต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดของรมิตาหรือจะสามารถส่งความเจ็บปวดผ่านไปยังมัดกล้ามหนาๆ ของเขาได้
“คิดจะเล่นตัวทำเป็นจองหองไปถึงไหนกัน ทีกับไอ้อเมริกันสารเลวนั่นเธอยังปั่นหัวมันจนอยู่หมัดเลยนี่...” อเล็กซานเดอร์กัดฟันดังกรอด “หรือนี่ก็เป็นขั้นตอนการบริการด้วย หือ... ไม่เลวนี่ บทบาทแม่บ้านของเธอมันทำให้ฉันมีอารมณ์ขึ้นมาได้จริงๆ เสียด้วย... ไหนลองเล่นกับฉันแบบเดียวกับไอ้บัดซบนั่นดูสิ... ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเธอจะทำให้ฉันประทับใจได้แค่ไหน” เสียงของเขาเปลี่ยนจากข่มขู่เป็นหื่นกระหายกะทันหัน
“ช่วยด้วย!... ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย... ปล่อยนะคุณเดมิทริอุส ช่วยด้วย!...”
ชายหนุ่มไม่สนใจเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือ ลากแขนของเธอไปยังอีกฝั่งของห้อง แล้วเหวี่ยงร่างเล็กๆ ไปบนโต๊ะดินเนอร์อย่างง่ายดาย ก่อนจะโถมลงไปบนตัวหญิงสาว
รมิตาพรั่นพรึงถึงขีดสุด เธอพยายามที่จะดิ้นขัดขืนอย่างสุดแรง แต่ไหล่บางๆ ถูกกดล็อกไว้ด้วยฝ่ามือกร้านแกร่ง แขนน้อยๆ จึงถูกจำกัดให้ทำได้เพียงแค่กวัดแกว่งไปมาบนพื้นโต๊ะ กวาดเอาแจกันดอกไม้กระเด็นตกลงไปแตกกระจายบนพื้นห้อง หากเธอก็ไม่อาจควานหาสิ่งใดมาใช้ป้องกันตัวได้
ใบหน้างดงามยามหวาดผวาสร้างความปรารถนาอย่างรุนแรงให้กับอเล็กซานเดอร์ ยิ่งเธอดิ้นรนต่อสู้อยู่ใต้ร่างบึกบึนนั้นมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งปลุกเร้าอสรพิษร้ายที่กำลังจำศีลอยู่ในตัวเขาให้เลื้อยลุกขึ้นมาเร็วยิ่งขึ้น
เขาทิ้งน้ำหนักตัวทาบทับลงไปบนโต๊ะไม่ให้เธอขยับลุกขึ้นมาได้ ฝ่ามือทั้งสองข้างก็เลื่อนมาตระโบมเค้นบนเนินอกอ่อนนุ่มอย่างรุนแรง ใบหน้าหล่อเหลาทว่าเหี้ยมเกรียมก้มลงซุกไซ้ ตวัดปลายลิ้นเล็มเลียใบหูและพวงแก้มด้วยความกักขฬะ
หญิงสาวทั้งตื่นกลัวทั้งรู้สึกขยะแขยงการกระทำของชายหนุ่มสุดชีวิต ริมฝีปากสั่นระริกกรีดร้องออกมาไม่เป็นภาษา น้ำตาที่ไม่เคยหลั่งรินจากดวงตามาตั้งแต่มารดาเสียชีวิตต่างก็พากันไหลทะลักจากขอบตาจนเปียกปอนไปทั้งใบหน้า หากชายหนุ่มก็ไม่เกิดความเวทนาสงสารเลยแม้แต่น้อย
วินาทีที่ถอนใบหน้าออกจากลำคอระหง ดวงตาคมกริบสีเฮเซลพลันจ้องเขม็งไปที่รอยเบียดระหว่างเนินเนื้อในอุ้งมือ เขากระชากสาบเสื้อของชุดผ้าฝ้ายออกจากกันจนกระดุมสองเม็ดที่ติดเอาไว้ ขาดกระเด็น เผยให้เห็นหน้าอกนวลเนียนซึ่งซุกซ่อนอยู่ใต้เสื้อชั้นในสีเนื้อ
“อย่านะ... ได้โปรดเถอะ อย่าทำฉัน...” รมิตาร้องไห้คร่ำครวญ ดวงตากลมโตสุกใสในเวลานี้ชุ่มโชกจนพร่ามัว มือเล็กๆ พยายามขูดข่วนสารพัด แต่แรงนิ้วของเธอก็ไม่อาจส่งผ่านเสื้อเชิ้ตขาวสะอ้านไปถึงผิวหนังของเขาเสียด้วยซ้ำ
“จะดิ้นไปทำไม เธอคิดว่าฉันไม่มีเงินเหมือนไอ้บัดซบนั่นหรือไงหา... บอกมาสิว่าเธอต้องการเท่าไหร่ เธอจะเรียกเงินเท่าไหร่สำหรับเซ็กซ์ของผู้หญิงชั้นเลวอย่างเธอ” ลมหายใจชายหนุ่มดังฟืดฟาด ริมฝีปากได้รูปสีแดงสวยถามด้วยเสียงกระเส่าที่ข้างใบหู “หรือที่ทำดีดดิ้นอยู่อย่างนี้เพราะคิดว่าของคนอเมริกันมันดีกว่า... มันใหญ่กว่าของคนกรีก... เธอยังไม่ได้ลองของฉันเลยนี่ ลองสักทีก่อนสิ... ไม่แน่ว่าอาจจะถึงใจผู้หญิงสำส่อนอย่างเธอมากกว่าของมันก็ได้”
“ไม่!! อย่า!!” รมิตาปิดหน้าร้องไห้โฮ
ร่างน้อยถูกฝังทับไว้ด้วยลำตัวแน่นหนักราวปราการศิลา ลำพังแค่หอบหายใจเธอยังทำด้วยความลำบาก เรี่ยวแรงที่มีก็ถูกใช้ไปในการกระเสือกกระสนตัวเองจนอ่อนล้าแทบสิ้นสติ ปล่อยให้กล้ามเนื้อสะโพกอันแข็งแกร่งของอเล็กซานเดอร์บังคับร่างกายท่อนล่างให้ถูไถอยู่บนชุดกระโปรง แต่กระนั้นต้นขาของเธอที่พยายามดิ้นรนไปมาภายใต้เนื้อผ้าก็ยังสัมผัสได้ถึงความเขม็งเกร็งที่น่าขยะแขยง
ชายหนุ่มฉวยโอกาสที่หญิงสาวอ่อนแรง เอนตัวออกห่าง มือทั้งสองข้างรีบปลดกระดุมและรูดซิปกางเกงสแล็กส์เพื่อเตรียมปลดปล่อยอสรพิษตัวเขื่องซึ่งนอนขดอยู่ใต้กางเกงบอกเซอร์สีดำสนิท จากนั้นสองมือก็ม้วนตลบกระโปรงเนื้อหยาบสีฟ้าขึ้นไป เผยให้เห็นเรียวขาขาวนวลของเหยื่อสาวผู้งดงาม
วินาทีนั้นเอง... อเล็กซานเดอร์ก็ต้องรู้สึกเสียใจเป็นครั้งแรกที่มองเธอเป็นแค่ลูกแกะน้อยไร้ทางสู้
รมิตาฉวยโอกาสที่น้ำหนักกดทับบนร่างหายไป รวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้าย แล้วยกเท้าถีบไปที่ใจกลางกางเกงบอกเซอร์อย่างสุดแรง และแม่นเหมือนจับวาง
“โอ๊ย...” ชายหนุ่มร้องอุทานด้วยความเจ็บปวดร่างทั้งร่างของเขาหดเข้าหาศูนย์กลางความเจ็บจุก สองมือกุมแน่น ท่อนขาซึ่งยังคาอยู่ในกางเกงสแล็กส์หนีบเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
“อูย... ซี้ดดด” ใบหน้าหล่อเหลาบิดเบี้ยว สูดปากด้วยความรู้สึกทรมานอันยากจะบรรยาย ขณะที่เรี่ยวแรงในกายพากันสูญหายไปอย่างปัจจุบันทันด่วน
หญิงสาวรีบปาดน้ำตาบนแก้มออกอย่างลวกๆ กระโดดลงจากโต๊ะทั้งที่ยังหวาดผวา แล้ววิ่งลนลานหนีออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมามองแม้แต่หางตา ทิ้งให้หมาป่าหนุ่มเคราะห์ร้ายทรุดตัวลงบนพื้นพรม หมดอารมณ์จะตามไปขย้ำเหยื่อผู้อ่อนแอ
