แดเมียนรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูกที่ตัดสินใจเอาผลการสืบประวัติของโจนาธานให้เขา แม้จะคิดเช่นเดียวกับอเล็กซานเดอร์ว่าผู้หญิงเอเชียซึ่งกำลังนอนหลับอยู่ข้างๆ ก็คือนางบำเรอที่โจนาธานติดพันอยู่ แต่การจับตัวเธอมาทรมานเป็นการแก้แค้นอย่างนี้... เขาไม่เห็นด้วยเลย...
ใบหน้าหล่อเหลาถอนหายใจ หันกลับไปจดจ่ออยู่กับถนนแคบๆ ตรงหน้า กลัวเหลือเกินว่าความใจร้อนและความหุนหันพลันแล่นของเจ้านายหนุ่มจะทำให้เขาต้องเดือดร้อนสักวัน
หันไปมองใบหน้าอ่อนหวานที่หลับพริ้มอยู่ใกล้ๆ มือของเธอกอดถุงเสื้อผ้าเอาไว้ในอ้อมอกเหมือนเด็กเล็กๆ นอนกอดตุ๊กตาหมี ไม่ได้มีวี่แววของจริตมารยา หรือเสน่ห์เย้ายวนที่พอจะผูกมัดใจผู้ชายได้เลย ผู้หญิงที่ดูเซื่องๆ อย่างนี้น่ะหรือ ที่เป็นสาเหตุทำให้โจนาธานทิ้งงานแต่งงานไป... แดเมียนเห็นแล้วก็ไม่อยากเชื่อจริงๆ...
ในเวลาเดียวกันนั้น เสียงตวาดของอเล็กซานเดอร์ก็ปลุกรมิตาให้งัวเงียรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวเอนตัวขึ้นจากเบาะช้าๆ เหลียวซ้ายแลขวาตามสัญชาตญาณ เพื่อขจัดความสงสัยว่าขณะนี้ตัวเธอกำลังอยู่ที่ไหนกันแน่
เมื่อมองออกไปนอกกระจกรถ ภาพที่ปรากฏต่อสายตาก็ทำให้หญิงสาวตื่นตาตื่นใจจนลืมกระทั่งว่าตัวเองถูกพามาอย่างไม่เต็มใจ เพราะสองข้างทางนั้นรายล้อมไปด้วยสีขาวโพลนของบ้านแบบกรีกที่มีรูปร่างกะทัดรัดน่ารัก นับสิบนับร้อยหลัง ถูกสร้างเรียงสลับ ลดหลั่นกันจนครอบคลุมเนินเขาทั้งลูก ราวกับเป็นเมืองเนรมิต เธอแทบไม่อยากเชื่อสายตาเลยว่าจะมีสถานที่อย่างนี้อยู่จริง
เฝ้ามองภาพผู้คนที่เดินไปมาในเมืองสีขาวได้เพียงครู่เดียว แสงไฟจากบ้านเรือนสองข้างทางก็ค่อยๆ ลดหายไป แทนที่ด้วยหน้าผาหินสีดำท่ามกลางความมืด กระนั้นก็ยังพอหลงเหลือดวงไฟจากบ้านเรือนที่กระจัดกระจายอยู่ห่างๆ คอยให้แสงสว่างกับหนทางอยู่บ้าง
รถยนต์สีเงินพาทั้งสามวิ่งไปตามเส้นทางลงเขาอันลาดชัน จนกระทั่งถึงทางแยกแห่งหนึ่งจึงเลี้ยวเข้าไปตามทางแยกเส้นนั้น ลักษณะของมันเป็นถนนส่วนบุคคลสายสั้นๆ ปูด้วยซีเมนต์ต่างจากถนนลาดยางทั่วไป ที่สุดปลายทางเป็นคฤหาสน์สีขาวหลังงามซึ่งมีหน้าผาสูงเป็นฉากหลัง แสงไฟสว่างไสวส่องกระทบผิวน้ำราบเรียบราวกับกระจกเงาในสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ด้านหน้า สะท้อนให้เห็นเงาคฤหาสน์กลับด้านอีกหลังที่บรรจบกันอยู่
แดเมียนถอยรถยนต์เข้าไปจอดยังลานหินไม่ห่างจากบริเวณสระน้ำ หลังจากอเล็กซานเดอร์ก้าวลงจากเบาะหลังแล้ว ในขณะที่เขากำลังจะเปิดประตูตามออกไป ก็เห็นว่ามีอีกคนที่ยังนั่งตะลึงจนตาค้างอยู่ด้านใน จึงยื่นหน้ากลับเข้าไปบอก
“คุณ ลงมาได้แล้ว...”
“อะ...เอ่อ... ขอโทษค่ะ” หญิงสาวมองเลิ่กลั่ก รีบเปิดประตู อุ้มถุงใบเดิมก้าวออกจากรถตามที่เขาสั่ง
“คุณอเล็กซ์ครับ ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับขึ้นไปที่ไอเอก่อนนะครับ” เขาหันหน้าไปบอกผู้เป็นนาย เพราะที่พักอาศัยของชายหนุ่มตั้งอยู่ในตัวหมู่บ้านทางตอนเหนือ ห่างออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้พอสมควร
“พรุ่งนี้แกซื้อของใช้ที่จำเป็นสำหรับผู้หญิงเข้ามาด้วย” สั่งพลางสายตาก็เหลือบมองรมิตาไปด้วย
“ครับ ผมคงจะแวะเข้ามาช่วงบ่ายหลังจากคุยเรื่องอู่ต่อเรือเสร็จแล้ว”
“อืม... ขอบใจ”
ชายหนุ่มคนสนิทโค้งศีรษะให้เขาเล็กน้อยเป็นการลา ก่อนจะก้าวกลับขึ้นไปบนรถแล้วขับจากไป ทิ้งให้หญิงสาวยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่ข้างสระน้ำ
ดวงตาสีเฮเซลของอเล็กซานเดอร์เหลือบมองคนที่ยืนนิ่งอยู่แวบหนึ่งอย่างนึกรำคาญ ค่อยหันหลังเดินตรงไปที่ประตูหน้าของคฤหาสน์โดยไม่คิดที่จะใส่ใจ พอดีกับที่สาวใช้คนหนึ่งเปิดประตูออกมารับ
“สวัสดีค่ะ คุณอเล็กซ์”
“อแลนนิส... เธอลงมาก็ดีแล้ว ฉันพาสาวใช้คนใหม่มาด้วย ช่วยพาหล่อนไปพักที่เรือนเล็ก แล้วก็อธิบายหน้าที่ที่หล่อนจะต้องทำด้วย” เขาสั่งเสียงเรียบ
“ได้ค่ะ คุณอเล็กซ์”
มอบหมายงานให้สาวใช้เสร็จ ชายหนุ่มจึงก้าวผ่านร่างผอมบางของอแลนนิสเข้าไปในตัวคฤหาสน์ ไม่หันมาเหลือบแลหญิงสาวอีกแม้เพียงวินาทีเดียว แต่นั่นแหละคือสิ่งที่เธอต้องการจากเขามากที่สุด
เห็นร่างสูงใหญ่ลับสายตาไปแล้ว รมิตาจึงค่อยผ่อนลมหายใจช้าๆ อย่างโล่งอก ฟังจากคำพูดระหว่างเขากับสาวใช้ คืนนี้เธอคงไม่ต้องทนอึดอัดกับสายตาและท่าทีที่ไม่เป็นมิตรของใครอีก
“สวัสดีจ้ะ ฉันชื่ออแลนนิส”
ร่างผอมบางเดินเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้ม น้ำเสียงของอแลนนิสทำให้หญิงสาวรู้สึกสบายใจและคลายความหวาดกลัวลงไปมาก อย่างน้อยๆ ผู้ชายเสียสติคนนั้นก็ไม่ได้ลวงเธอมาที่นี่เพื่อฆ่าทิ้งอย่างที่นึกกลัวในตอนแรก
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อรมิตา ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณอแลนนิส” เธอทักทายตอบ
“อุ๊ย... เรียกอแลนนิสเฉยๆ ก็พอ”
“ค่ะ... อแลนนิส”
“ว่าแต่ว่า... เธอไม่ใช่คนยุโรปเหรอ... ตอนแรกที่คุณอเล็กซ์บอกว่าจะพาคนใหม่มาทำงานที่นี่ ฉันก็นึกว่าจะเป็นชาวโรมาเนียน หรือชาวโปลเสียอีก”
“ฉันเป็นคนไทยค่ะ” แม้จะบอกไปอย่างนั้น แต่รอยยิ้มที่แสดงถึงความงงงันของอีกฝ่ายก็บอกให้รู้ว่าเธอไม่รู้จักบ้านเกิดเมืองนอนของหญิงสาว
“เอาเถอะจ้ะ ตามฉันมา... ฉันจะพาเธอไปเรือนพักชั่วคราว” ว่าพลาง
ก็นำรมิตาเดินเลียบสระว่ายน้ำไปตามทางเดินซึ่งปูด้วยแผ่นหินขนาดใหญ่
หลากสีสัน ก่อนจะเลี้ยวผ่านเรือนไม้ประดับ ตรงไปยังสิ่งปลูกสร้างขนาดกะทัดรัด รูปร่างน่ารัก มีลักษณะคล้ายๆ กับบ้านสีขาวหลายๆ หลังที่เธอเห็นระหว่างทาง
หญิงสาวรู้สึกสะดุดใจกับคำว่าชั่วคราว แต่ก็ไม่ต้องการสร้างความรำคาญใจให้อแลนนิสในระหว่างที่เธอกำลังนำทางอยู่ ครั้นสาวใช้ร่างผอมบางพาเธอมาส่งถึงหน้าห้องพัก เธอจึงตัดสินใจถามขึ้น
“เอ่อ... อแลนนิสคะ... ที่ว่าบอกว่าชั่วคราวนี่หมายความว่ายังไงเหรอคะ”
“อ๋อ... ก็เธอมาทำงานที่นี่แทนฉันไม่ใช่เหรอจ๊ะ หลังจากฉันกลับไปคฤหาสน์ที่มาซิโดเนียแล้ว เธอก็ต้องขึ้นไปพักข้างบน คอยดูแลคุณคาซานดราอย่างใกล้ชิดแทนฉันยังไงล่ะ”
“คุณคาซานดรา... ทำงานที่นี่แทนคุณเหรอคะ” รมิตาทวนคำพูดของหญิงสาวอีกคนด้วยความข้องใจ
“คุณคาซานดราพี่สาวคุณอเล็กซานเดอร์ยังไงล่ะ นี่เขายังไม่ได้บอกอะไรเธออีกเหรอ” อแลนนิส มีสีหน้าประหลาดใจ
“พี่สาวของคุณเดมิทริอุสป่วยเหรอคะ เธอเป็นอะไร... คุณพอจะเล่าให้ฉันฟังได้หรือเปล่าคะ...”
“เป็นโรค PTSD อะไรนี่แหละ ฉันก็จำชื่อไม่ค่อยได้ แต่หมอบอกว่าเกิดจากการช็อกอย่างรุนแรง ทำให้เธอไม่ยอมรับรู้อะไรอีกเลย เอาแต่เหม่อลอย ไม่ยอมพูดจากับใครแม้แต่กับคุณอเล็กซานเดอร์ ทั้งๆ ที่เธอเคยเป็นคนน่ารักอ่อนโยนแท้ๆ เฮ้อ...” พูดแล้วก็ถอนหายใจด้วยสีหน้าเวทนา
รมิตาฟังแล้วก็พลอยนึกเห็นใจคาซานดราขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าความสะเทือนใจจะทำให้คนถึงกับสูญเสียสติสัมปชัญญะไปได้ หากมีหญิงสาวคนหนึ่งที่เป็นถึงขนาดนั้นได้จริงๆ แสดงว่าเธอต้องพบกับสิ่งกระทบกระเทือนใจอย่างรุนแรงเหลือเกิน
“ทำไมเธอถึงช็อกได้ล่ะคะ” เธอถามต่อด้วยความสนใจ
“ก็เพราะคุณโจนาธานเพื่อนของคุณอเล็กซานเดอร์นั่นแหละ...”
“คุณโจนาธาน... คุณโจนาธาน เทรเกอร์ น่ะเหรอคะ” รมิตาโพล่งออกมาอย่างลืมตัว
“เธอรู้จักคุณโจนาธานด้วยเหรอ... ตายแล้ว ฉันก็เกือบลืมบอกไป ถ้าจะทำงานที่นี่ล่ะก็... ห้ามเธอพูดถึงชื่อนี้ต่อหน้าคุณอเล็กซานเดอร์เป็นอันขาด รู้ไหม” สาวใช้ร่างผอมละล่ำละลัก
ที่แท้กุญแจของเรื่องนี้ก็คือคาซานดรานั่นเอง... ในที่สุดเธอก็พอจะเดาสาเหตุความโกรธแค้นของเขาออก...
แต่ทำไมเขาถึงเข้าใจว่ามันเกี่ยวข้องกับเธอล่ะ...
