บทที่ 7 สู่เกาะซานโตรินี

ซานโตรินี คือหมู่เกาะเล็กๆ ที่ประกอบไปด้วยเกาะหลักจำนวนสี่เกาะ ตั้งอยู่ทางทิศใต้ของหมู่เกาะไซคลาเดส ถือเป็นเพชรยอดมงกุฎแห่งทะเลอีเจียน

ชื่อเสียงของซานโตรินีมาจากเอกลักษณ์ทางสถาปัตยกรรมที่โดดเด่นด้วยบ้านก่ออิฐฉาบปูนจนเกลี้ยงเกลา รูปทรงเรียบง่าย หลากหลายรูปแบบ แต่ที่มีความคล้ายคลึงกันก็คือเกือบทุกหลังล้วนแล้วแต่ทาด้วยสีขาวสะอาด ตัดกับหลังคาทรงโดมสีฟ้าสดใส ตั้งเรียงรายเป็นแนวอยู่บนหน้าผาสูงชัน ด้วยความสวยงามดังกล่าว จึงได้รับความนิยมในหมู่นักท่องเที่ยว และกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงมากที่สุดแห่งหนึ่งของประเทศกรีซ

เครื่องบินส่วนตัวนำชายหนุ่มหญิงสาวมาถึงท่าอากาศยานขนาดเล็กใกล้เมืองคามารี สนามบินเพียงแห่งเดียวของหมู่เกาะซานโตรินีในเวลาเกือบสองทุ่ม หลังจากที่ใช้เวลาเดินทางจากเอเธนส์สี่สิบห้านาที

ในห้องโดยสารที่ได้รับการออกแบบอย่างหรูหราจากอเล็กซ์ นาโคโบ อินทีเรียร์ดีไซเนอร์ผู้มีชื่อเสียง อเล็กซานเดอร์ยังคงเอนตัวอ่านหนังสือพิมพ์ธุรกิจอยู่เงียบๆ บนที่นั่งบุหนังสีเลือดหมู เท้าทั้งสองข้างพาดวางบนโต๊ะไม้บลัดวูดสีแดงสด ที่เคลือบด้วยแล็กเกอร์เป็นมันวาว โดยมีหญิงสาวอีกคนหนึ่งนั่งอยู่บนที่นั่งฝั่งตรงกันข้าม กำลังกอดถุงพลาสติกสีดำใบโต หันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ ไม่ต่างกัน

ขณะที่ล้อของเครื่องบิน ฮอล์เกอร์ 900 XP ขนาดเก้าที่นั่ง ค่อยๆ แตะลงบนพื้นรันเวย์ รมิตายังไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าพาหนะที่เธอโดยสารอยู่นั้น มาถึงยังจุดหมายปลายทางแล้ว

แม้ว่าแสงไฟบอกทางจะวิ่งผ่านสายตาเหม่อลอยไปดวงแล้วดวงเล่า แต่ความคิดของหญิงสาวกลับวนเวียนอยู่กับเรื่องราวมากมาย ซึ่งเกิดขึ้นในชั่วเวลาเพียงข้ามวัน

ทุกสิ่งทุกอย่างมันคือฝันร้าย... เป็นฝันที่เธอไม่อาจลืมตาตื่นขึ้นมาได้ ได้แต่ทนกล้ำกลืนเผชิญกับมันต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีกำหนด และผู้ที่หยิบยื่นฝันร้ายนั้นให้ก็คือชายหนุ่มคนที่นั่งอยู่อีกฟากหนึ่งของห้องโดยสารเครื่องบิน

ไม่อยากคิดเลยว่าคนที่เคยเสี่ยงชีวิต หนีออกมาจากบ้านเพื่อไปตายเอาดาบหน้าอย่างเธอ จะยอมรับความพ่ายแพ้และตามเขามาในฐานะสาวใช้แบบนี้ แต่มันก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้วจริงๆ...

การกระทำของคนสติวิปลาสคนนี้แสดงให้เห็นชัดว่าเขาทำได้ทุกอย่างเพื่อความต้องการของตัวเอง... หากเธอยังดื้อดึงขัดขืนเขาต่อไป เธอคงต้องเอาอนาคตไปทิ้งในเรือนจำเมืองเอเธนส์ ซึ่งต่อให้เธอทนความลำบากได้ แต่เมื่อพ้นโทษออกมา รมิตาก็คงจะกลายเป็นบุคคลที่มีประวัติอาชญากรรม ไม่สามารถหางานทำเลี้ยงชีพต่อไปได้อีก

การยอมฝืนใจเป็นคนรับใช้ของ อเล็กซานเดอร์ เดมิทริอุส แม้จะไม่ปลอดภัย แต่ก็เป็นวิธีเดียวที่เธอจะทำได้ในขณะนี้ และอีกเหตุผลหนึ่งที่ยังติดค้างอยู่ในใจหญิงสาวก็คือ...

เธออยากจะรู้ว่าเพราะเหตุใดผู้ชายที่มีทั้งชาติตระกูลและรูปสมบัติพร้อมอย่างเขา ถึงได้ลงทุนลงแรงวางแผนทำเรื่องเหลวไหล ร้ายกาจ เพียงเพื่อจะบีบบังคับเอาเธอมาเป็นคนรับใช้

เขามีเรื่องผิดใจอะไรกับโจนาธาน เทรเกอร์ ลูกค้าชาวอเมริกันของเธอกันแน่... แล้วอะไรที่ทำให้ชายหนุ่มเข้าใจผิดถึงขนาดหาว่าเธอกับลูกค้าคนนั้นมีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้ง... หากเธอสามารถแก้ไขความเข้าใจผิดนี้ได้ บางทีเขาก็อาจจะยอมปล่อยเธอกลับไปเอเธนส์แต่โดยดีก็ได้จริงไหม...

หรืออย่างน้อยที่สุด....

เธอจะหาทางหลบหนีไปจากเขาเสียเอง...

…

“หิ้วถุงขยะของเธอลงไปสิ จะมัวนั่งเหม่อหาอะไรอยู่อีก” เสียงหยาบกระด้างปลุกให้รมิตาสะดุ้งตกใจ

“ที่นี่... ที่นี่ที่ไหนกันเหรอคะ...” หญิงสาวรวบรวมความกล้าเอ่ยถาม ดวงตายังสอดส่ายออกไปในความมืดนอกหน้าต่าง ขณะที่แขนทั้งสองข้างก็พยายามหอบหิ้วถุงบรรจุเสื้อผ้าที่หญิงชราเจ้าของห้องเช่ารวบรวมเอาไว้ให้ แล้วก้าวไปตามทางเดินระหว่างที่นั่งทั้งสองฝั่ง เพื่อจะตรงไปยังประตูทางออก

“ซานโตรินี” เสียงเดิมตอบอย่างหงุดหงิด “เอาถุงมานี่... ทำอะไรชักช้าน่ารำคาญ” พูดพลางกระชากถุงพลาสติกหนาใบใหญ่มาถือเสียเอง พร้อมกับไล่ให้คนที่ยืนเก้ๆ กังๆ ขวางทางอยู่รีบเดินต่อไป

“เอ่อ... ขอบคุณค่ะ”

“ไม่ต้องมาขอบคุณ ฉันแค่เห็นว่ามันเกะกะขวางทาง” เขากระชากเสียง “แล้วนี่จะยืนโง่อยู่อีกนานไหม ไปเสียทีสิ”

รมิตาไม่กล้าโต้ตอบใดๆ เร่งฝีเท้าเดินไปยังประตูเครื่องบินที่เปิดอ้าอยู่ตามคำสั่ง ตอนนี้เธอเปรียบเสมือนลูกไก่ในกำมือของเขา ทางที่ดีคือไม่สร้างความขุ่นเคืองให้กับผู้ชายคนนี้

“สวัสดีครับ คุณอเล็กซ์”

ทันทีที่ย่างเท้าลงบนพื้นรันเวย์ ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลาก็เดินปรี่เข้ามาทักทาย ยื่นมือรับถุงใบใหญ่จากเขาไปโดยไม่ถามไถ่ ดวงตาสีเทาชำเลืองมองใบหน้าที่ยังแสดงความกังวลของหญิงสาวเพียงแวบเดียวเหมือนไม่ใส่ใจ และไม่อยากรับรู้ว่าเธอเป็นใครหรือมาทำอะไรที่นี่

“แดเมียน แกคงจำผู้หญิงคนนี้ได้ใช่ไหม” อเล็กซานเดอร์ถามอย่างเย็นชา

“ครับ” ชายหนุ่มคนสนิทตอบด้วยเสียงที่ราบเรียบไม่ต่างกัน

“หล่อนจะมาทำหน้าที่สาวใช้ที่ไอเอแทนอแลนนิส ช่วงที่แกยังอยู่ที่นี่ แกมีหน้าที่คอยควบคุมดูแลหล่อนให้ดี”

“ครับ” แดเมียนรับคำสั้นๆ

เขาเดินนำคนทั้งคู่ตรงไปยังลานจอดรถที่อยู่ห่างออกไป ท่าทางไม่ไยดีของชายทั้งสองสร้างความอึดอัดให้กับรมิตาไม่น้อย แต่เธอก็จำเป็นต้องเดินตามพวกเขาไปเงียบๆ

…

รถยนต์แอสตัน มาร์ติน สี่ประตูสีบรอนซ์เงินวิ่งไปตามเส้นทางถนนไธรา-ไอเอ ผ่านที่ราบซึ่งมีทุ่งหญ้าสลับอยู่ประปราย พื้นที่ส่วนใหญ่ของเกาะมักมีลักษณะเป็นหน้าผาหินบะซอลต์ อันเป็นลักษณะเฉพาะของหมู่เกาะที่มีต้นกำเนิดจากภูเขาไฟเช่นซานโตรินี

ถึงแม้ในเวลานี้ความมืดจะปกคลุมภูมิประเทศบนเกาะแทบหมดสิ้น แต่ความโดดเด่นของบ้านเรือนสีขาวที่ตั้งเรียงรายกันอยู่ตามผาหิน ก็ยังสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนด้วยตาเปล่า

ระหว่างการเดินทาง รมิตาต้องเผชิญกับบรรยากาศที่เงียบงัน ไร้ถ้อยคำสนทนา และด้วยความอ่อนเพลียจากการร้องไห้มาตลอดทั้งวัน ทำให้หญิงสาวผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็วบนที่นั่งข้างคนขับ

“คุณแน่ใจเหรอครับว่าควรทำอย่างนี้” แดเมียนเอ่ยขึ้น

“แน่นอน...”

“แต่บางทีผู้หญิงคนนี้ก็อาจจะเป็นแค่นางบำเรอชั่วครั้งชั่วคราวของคุณเทรเกอร์ก็ได้ เขาอาจจะไม่เคยคิดจริงจังกับใครเลย... ผม...”

“แกสงสารหล่อนอย่างนั้นเหรอ... แล้วคาซานดราล่ะ” ผู้เป็นนายขึ้นเสียง

“ผมก็แค่อยากจะบอกว่า... หล่อนอาจจะเป็นแค่เหยื่ออีกคนที่ไม่เคยรู้เรื่องของระหว่างคุณคาซานดรากับคุณเทรเกอร์เลยก็...”

“ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม เมื่อมีความเกี่ยวพันกับไอ้โจนาธาน... หล่อนก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่างแทนมัน” เขาคำราม

ชายหนุ่มคนสนิทรู้ดีว่าความแค้นของเขามันช่างไร้เหตุผลสิ้นดี แต่ตอนนี้ใครจะห้ามอเล็กซานเดอร์ได้ล่ะ ในเมื่อตลอดมาคนที่คอยทำหน้าที่นั้นก็มีเพียงคาซานดราคนเดียว