โอ้ก….
นี่เป็นเสียงของปาล์มที่ทุกเช้าหลังตื่นนอนเขาจะได้ยินเสมอ.. เขาและปาล์มได้ย้ายมาอยู่ที่บ้านเก่าของเราแล้ว.. บรรยากาศเก่าๆที่เขายังคงจำได้สมัยช่วงในวัยเด็ก.. การที่ปาล์มอ้วกมันเกิดจากปาล์มท้อง… แต่ปาล์มท้องกับใครนั้นเขาไม่รู้เลย.. ปาล์มไม่ยอมเล่า ปาล์มไม่บอกเขาก็ไม่ถาม.. ถ้าปาล์มอยากบอกเจ้าตัวก็คงจะบอกเองนั่นแหละเรื่องนี้เขาจึงไม่บังคับถาม.. เขาไม่อยากทำให้ปาล์มเสียใจไปมากกว่านี้.. เพราะสิ่งที่เขาคิดเอาไว้น่ะเหรอ.. เขาคิดว่าปาล์มเอาตัวเองเข้าแลกเพื่อให้เขาได้รักษาตัว.. เขาจะต้องดูแลปาล์มให้ดีที่สุดเท่าที่น้องชายคนนึงจะทำได้…
“ไหวไหมตัว? กินน้ำก่อน..” สิ่งที่เขารู้ก็คือปาล์มท้องและได้ลูกแฝด.. ก็ไม่แปลกนะเพราะเราสองคนก็เป็นฝาแฝดกันดังนั้น้ถ้าปาล์มจะท้องลูกแฝดมันก็คือเรื่องปกติ.. ตอนนี้เขาอยากจะเจอหลานแฝดแล้วสิเขาอยากรู้เหมือนกันว่าหน้าตาจะออกมาจะหน้าหยิกขนาดไหน..
“เราโอเคไปป์ ทำไมดื้อกับแม่แบบนี้นะ.. ” เธอเลือกที่จะหนีออกมาจากผู้ชายใจร้ายคนนั้นให้เร็วที่สุด.. เธอรู้ดีว่าเขาไม่ได้ต้องการที่จะมีลูกเขาไม่ต้องการผูกมัดกับเธอ เขามีคนของเขาอยู่แล้ว.. มันผิดที่เธอ ผิดที่เธอแพ้ยาคุมยี่ห่อนี้ สองเดือนแรกมันก็ปกติดี แต่พอมาเดือนต่อมา.. เธอกลับแพ้ยาคุมอย่างหนักเรื่องนี้เธอไม่เคยรู้มาก่อนเธอไม่นึกเอะใจเลยสักนิด.. มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เธอมีอะไรกับเขาในคืนนั้น.. เธอเกือบจะเสียลูกของเธอไปด้วยเงื้อมือของเขาแล้วครั้งนึง.. แต่เธอก็ต้องมาเสียใจอีกครั้งเพราะเขา.. คนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อของลูกสั่งให้เธอไปเอาลูกของเขาและเธอออก เธอผิดเอง เธอไม่น่าไว้ใจและเชื่อใจใครเลย.. เมื่อเป็นเช่นนั้นในเมื่อเขาเองก็ไม่อยากจะรับรู้เรื่องราวของเธอและลูก.. เธอก็ขอตัดสินใจที่จะนำพาตัวเองและลูกในท้องของเธอให้ออกมาจากวงจรของคนเช่นเขา…
“หลานน้าใจดีกับแม่ปาล์มหน่อยนะครับ.. แม่เราก็ตัวแค่นี้เองนะ.. ” ดูสิเจ้าตัวเล็กสองคนในท้องนี่ขยันแกล้งแม่จริงๆเลยนะ เขาล่ะสงสารปาล์มจริงๆ และยิ่งท้องแฝดด้วย.. ท้องคงจะต้องใหญ่แน่ๆเลยเนี่ย แต่ไม่เป็นไรเขาจะช่วยเลี้ยงเองต่อให้มันต้องเหนื่อยแค่ไหนเขาก็จะเป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างและคนที่คอยช่วยเหลือปาล์มเอง…
“คนเรานี่ก็แปลกนะเป็นพี่น้องกันไม่ใช่เหรอ?แล้วทำไมถึงได้กันล่ะ นี่ๆแกรู้รึเปล่าว่าสองคนนั้นเป็นฝาแฝดกันแต่ดันมาได้กันเอง.. น่าเกลียดที่สุดเลย ต่ำตมจริงๆ ศีลธรรมคงจะไม่มีกันแล้วสินะ”
ประโยคพวกนี้เขาได้ยินตั้งแต่ช่วงแรกๆที่มาถึงแล้วล่ะเขาไม่ได้ชินกับคำพวกนั้นเลยสักนิดแต่เขาจะมาทำท่าทางอ่อนแอให้ปาล์มเห็นไม่ได้เพราะตอนนี้ปาล์มมีเขาคนเดียวที่เป็นคนสุดท้ายที่คอยอยู่เคียงข้างปาล์ม
“อย่าไปสนใจเลยตัว เรารู้ว่าเราไม่ได้เป็นแบบนั้น คนน่ะมีปากก็สักแต่พูด ไม่ถามขอแค่พูดคนแบบนี้คบไม่ได้หรอก มือถือสากปากถือศีล บางครั้งเราก็สงสัยนะปาล์มว่าทำไมพวกป้าๆยายๆพวกนี้ถึงต้องเข้าวัดในเมื่อปากตัวเองยังหยุดนินทาคนอื่นไม่ได้เลยสักนิด ถ้าเป็นแบบนี้จะได้บุญเหรอ?”
แปลกจริงๆนะคนพวกนี้ปากก็บอกว่าตัวเองเป็นคนธรรมะธรรมโมแต่การกระทำมันช่างย้อนแย้งมากๆ คนพวกนี้เขาอยากจะรู้นักถ้าเข้าวัดไปแล้วเจอคนไหนตัวเองไม่ชอบหน้า.. คนพวกนี้จะไปนินทาคนอื่นในวัดรึเปล่า… แต่ก็ช่างเถอะพวกปากหอยปากปูเขาเองก็ห้ามความคิดและห้ามปากใครไม่ได้…
“เราเบื่อคนพวกนี้นะไปป์ คนพวกนี้เหมือนเป็นมลพิษทางอากาศเลยอ่ะ… เอาเถอะเราจะพยายามไม่เก็บคำพูดของคนพวกนี้มาคิดเล็กคิดน้อย.. แต่บางครั้งมันก็ทนไม่ได้น่ะไปป์แต่เราจะพยายามให้ถึงที่สุดเพื่อเจ้าสองคนในท้อง.. เป็นเด็กดีนะคะ.. แม่รักเราสองคนมากนะคะ..”
เขาได้แต่นั่งมองการกระทำของปาล์มที่ทำอยู่ในตอนนี้.. เขารู้และรับรู้ได้ว่าปาล์มรักเด็กๆมากแค่ไหน ไม่ว่าปาล์มจะทำอะไรปาล์มมักจะนึกถึงเจ้าสองคนในท้องและเขาก่อนเสมอ.. เขาเองก็บอกปาล์มแล้วว่าเขาน่ะไม่ต้องมาสนใจหรือเป็นห่วงให้มากเขาอยากให้ปาล์มดูแลตัวเองและเจ้าสองแสบในท้องให้ดี เพราะดูๆแล้วเจ้าสองแสบน่าจะแสบอย่างที่เขาคิดเอาไว้เพราะนี่ขนาดยังไม่คลอดนะ เจ้าสองแสบยังดื้อขนาดนี้ เวลาปาล์มคุยด้วยเจ้าสองคนก็จะรีบแย่งกันถีบและหมุนตัวเล่นในท้องของปาล์ม.. เขาเห็นแล้วก็รู้สึกเจ็บแทนเขาไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกในตอนนั้นมันเป็นยังไงแต่เท่าที่เขาได้เห็นสีหน้าของปาล์ม.. คงจะมีความสุขสินะ เพราะทุกครั้งที่เจ้าสองแสบดิ้นรอยยิ้มที่สดในและมีความสุขของปาล์มจะถูกส่งออกมาเสมอ…
~~~~~~~
แง้... แว้.
"ใจเย็นๆสิตังเม.. เดี๋ยวน้าเปลี่ยนแพมเพิส ให้กับแตง โมก่อนได้ไหมครับ.. สงสารแม่เราหน่อยน้า ให้แม่ปาล์มได้นอนพักต่ออีกสักนิดนะเจ้าแสบ.." ตอนนี้เขาเอาหลาน ออกมาช่วยเลี้ยงเพราะเขาอยากให้ปาล์มได้นอนได้เต็มอิ่มช่วงนี้เด็กๆอายุได้สองเดือนแล้วและขยันกินกันด้วยเขาเป็นห่วงปาล์มน่ะ แต่โชคดีอย่างที่เด็กๆจะร้องแค่ตอนหิวและที่อึเท่านั้น.. เด็กๆน่ารักมาก มีป้าๆน้าๆบางคนก็ขยันแวะเวียนมาหา.. หลังจากที่คลอดเจ้าสองคนออกมาคนที่เคยว่าร้ายเขาและกล่าวหาเขาและปาล์มก็พากันเงียบปากลงทันทีเพราะอะไรน่ะเหรอ? เพราะเจ้าเด็กสองคนนี้ออกมาผมสีน้ำตาลอ่อนเสียขนาดนี้ และหน้าตาติดไปทางฝั่งลูกครึ่ง.. อะไรเถือกนั้น.. เขาเองก็อยากจะถามปาล์มนะแต่ในเมื่อปาล์มไม่บอก.. เขาก็ขอไม่เซ้าซี้ก็แล้วกันถ้าปาล์มอยากเล่าหรือพูดอะไรก็คงจะทำเองเมื่อพร้อม…
“ไปป์… เรานอนไปนานมากไหม?” เธอแค่เผลอหลับตาไปแป๊บเดียวเองนะ เธอไม่รู้เลยเนี่ยว่าเธอนอนไปนานแค่ไหน..ไม่น่าเลย เธอไม่น่าพักสายตาเลย.. ดูสิไปป์ต้องมาเปลี่ยนแพมเพิสแทนเธออีกแล้ว..
“ไม่นานตัว ตัวนอนพักผ่อนอีกสักนิดก็ได้นะ ตรงนี้เราดูแลเองเจ้าสองก้อนน้อยนี่ไม่ดื้อหรอกดูสิเห็นไหมพอเราเปลี่ยนแพมเพิสให้ก็พากันหลับตาพริ้มไปเลย.. ไปนะไปพักผ่อนเยอะๆตัวเหนื่อยมาทั้งคืนแล้วตอนกลางวันเราจะช่วยเลี้ยงเองไปๆ ไปพักผ่อนอีกสักนิด..”
เธอจำเป็นต้องเดินไปยังโซฟาหลังเล็กตามแรงผลักของไปป์ เธอรู้ตัวเองว่าเธอน่ะเหนื่อยแต่เธอไม่อยากทำตัวเองให้เป็นภาระต่อไปป์ ลูกก็ลูกของเธอแต่ตอนนี้ไปป์ยังมาช่วยดูแลอีก.. เธอไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว นี่สินะความรักความผูกพันธุ์ระหว่างสายเลือดของเรา..
“ขอบคุณนะไปป์ ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างเราในวันที่เราว้าเหว่ ขอบคุณที่ดูแลเราและลูก.. ขอบคุณจริงๆ…” เธอไม่อยากจะคิดเลยถ้าเธอไม่ชวนไปป์กลับมาอยู่บ้านของเรา.. ป่านนี้เธอจะเป็นยังไง เธอยังจะมีเจ้าสองก้อนกลมน่ารักนี้อยู่รึเปล่า เธอจะเป็นยังไง.. เธอไม่อยากจะคิดเลย.. เธอไม่รู้ว่าเธอจะดำดิ่งไปถึงไหน เธอรู้แค่ว่าหลังคลอดเธอร้องไห้ทั้งวัน เห็นหน้าลูกเธอก็ร้องไห้ กินข้าวเธอก็ร้องไห้ มันคงเป็นเพราะฮอร์โมนหลังคลอดรึเปล่า.. ถ้าไม่มีไปป์เธอเองก็จะไม่รู้เลยว่าเธอนั่นดิ่งขนาดไหนหลังคลอด ภาวะซึมเศร้าของคุณแม่หลังคลอดนั้นมันน่ากลัวจริงๆนะ..
“ไม่ต้องขอบคุณนะปาล์มเพราะยังไงเจ้าสองก้อนกลมก็คือหลานของเรา ปาล์มคือพี่สาวเรา เราคือน้องชายฝาแฝดปาล์ม.. ถ้าไม่ให้เราดูแลปาล์มและหลานแล้วตัวจะให้เราไปดูใครกันฮืม… ตอนนี้เรารู้สึกหวงเจ้าสองก้อนกลมขึ้นมาแล้วสิ.. ดูสิน้องแตงโมก็สวย น้องตังเมก็หล่อ.. ปาล์มตัวว่าเราควรไว้หนวดดีไหม?”
ฮ่าๆๆ
“ตลกแล้วไปป์ หน้าตัวออกจะหวานสวยขนาดนี้.. มันตลกอ่ะไม่เอาๆ ” หน้าสวยขนาดนั้นและไหนจะผิวพรรณผิวหน้าดีขนาดนี้จะมาไว้หนวด.. ตลกแล้วแฝดเธอ.. เธอดีใจนะดีใจที่เธอยังมีไปป์ ดีใจที่เธอเกิดมามีฝาแฝดที่น่ารักแบบนี้.. ขอบคุณที่สวรรค์ประทานสิ่งที่ดีที่สุดมาให้เธอถึงสามคน…
