เล่ห์เหลี่ยมรัก

สวัสดีวันที่น่าเบื่อสำหรับผม… อ๋อ ผมชื่อไปป์ อายุ 26 ปี เป็นพนักงานบัญชีทั่วไปที่ทำงานอยู่ที่บริษัทแห่งนึงที่ทำมาได้นานสองปีแล้ว.. ชีวิตประจำวันผมก็ได้ทำงานทำงานและก็ทำงานไปเรื่อยๆ ชีวิตก็วนลูปอยู่แบบนี้ประจำนั่นแหละ

“ ไปป์ ช่วยเอาเอกสารชุดนี้ไปช่วยตรวจให้หน่อยสิ.. ฝากด้วยนะ…” 

นั่นไง.. งานที่เขาไม่จำเป็นต้องทำมันก็จะถูกส่งมาให้เขาทำเช่นนี้อยู่เสมอ เขาก็อยากจะปฏิเสธบ้างแต่เขาก็ไม่กล้าทำ.. ดังนั้นเขาก็เลยต้องทำแทนทุกคนแต่ก็ไม่เป็นไรหรอกถือว่าเป็นการฝึกงานและเพิ่มประสบการณ์ให้ตัวเองไปในตัว เรื่องแบบนี้เขาจะมาจมปรักอยู่แต่กับความรู้ที่ตัวเองเคยเรียนมาก็ไม่ได้เพราะโลกสมัยนี้ถ้าทำได้หลายอย่างมันก็ยังดีกว่าทำเป็นแค่อย่างเดียวประเภทเดียวจริงไหม?

“ครับเดี๋ยวไปป์จะดูให้นะครับ…” 

ตึกตึกตึก….

“ไปป์.. ไปป์ควรปฏิเสธบ้างนะ งานตัวเองยังเหลืออีกตั้งเยอะยังจะไปเอางานคนอื่นมาทำเพิ่มอีกเหรอ? น่าเบื่อ…” 

หึหึหึ…

“งั้นมิ้นเอาไปช่วยไหมล่ะจะได้เสร็จเร็วๆ ว่าแต่.. นี่จะเที่ยงแล้วเราไปหาอะไรกินกันเถอะ ” ตลอดเลยนะมิ้นเนี่ยแต่เขาก็เข้าใจได้นะเพราะว่ามิ้นเป็นห่วงเขาหรอกมิ้นเลยดุ แต่ก็อย่างที่บอกถ้าทำได้หลายอย่างมันก็ดีนะ อันที่จริงเขาก็เรียนมาบ้างบัญชีน่ะ แต่ตอนที่เขามาสมัครงานเขาเลือกตำแหน่งที่มันว่างและมันก็แค่พนักงานทั่วไปแต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้มาช่วยทุกแผนกแบบนี้ ทั้งบัญชี ทั้งจัดเอกสาร ทั้งฝ่ายการตลาด.. ให้ตายสิแต่เงินไม่เพิ่มนี่สิมันคือปัญหาใหญ่มาก.. แต่ก็เอาเถอะ ทำไปเถอะ…

“ไปป์… จะไปกินข้าวเหรอ? ไปสิพี่ไปด้วย…” 

อ่า… พี่นพดลนี่เองนึกว่าใคร.. แล้วจะรีบวิ่งมาอะไรขนาดนั้นนะ… เขาก็ยังไม่ได้เก็บของเลยด้วยซ้ำไป…

“ครับ.. ผมกับมิ้นกำลังจะไปกินข้าวกันครับพี่นพดลไม่ได้ออกไปกินข้าวข้างนอกเหรอครับ?” 

“ตัวขัดจังหวะจริงๆ คนเขาจะไปนั่งกินข้าวกันแค่สองคนดันจะเสนอหน้ามาด้วย..เหอะ” 

ไปป์ถึงกับหัวเราะทันทีที่มิ้นพูดดีนะที่พี่นพดลไม่ได้ยินเพราะยังมาไม่ถึง ก็นะแบบว่ามิ้นไม่ค่อยชอบหน้าพี่นพดลเท่าไร พี่นพดลคือคู่ปรับของมิ้นเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะทำอะไรหรือพูดอะไรพี่นพดลก็ชอบขัดมิ้นทุกคำ.. และไม่ว่าจะทำอะไรก็มักจะทะเลาะกันตลอดเวลา…

“พอดีวันนี้พี่อยากไปกินข้าวกับไปป์น่ะ ว่าแต่.. เราจะไปด้วยเหรอมิ้น?” อันที่จริงเขาก็รู้อยู่หรอกว่ามิ้นจะไปด้วย แต่เขาก็แค่อยากจะถามอีกครั้งเพื่อให้มันแน่ใจ เขาไม่ได้อยากให้มิ้นไปด้วยเท่าไรแต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้เพราะมิ้นกับไปป์สนิทกันมา ทั้งสองคนก็ทำงานในแผนกเขาทั้งคู่และด้วยความสนิทสนมของทั้งสองคนมันก็ทำให้เขาไม่สามารถกันให้ใครคนใดคนนึงออกจากกันได้ดังนั้นเขาก็ทำได้แค่จิกแค่กัดนิดๆเพื่อให้เจ้าตัวได้รู้ว่าเขาไม่อยากให้มิ้นไปด้วย.. แต่เพราะคนมันหน้าทนไงก็ยังคงตามติดไปป์เป็นเงาอยู่อย่างนี้

“มิ้นต้องถามพี่นพมากกว่าค่ะ คนเขาจะไปกินข้าวกันสองคนแต่พี่เนี่ยมาขัดจังหวะคนรักกัน.. ไม่มีมารยาทนะคะ…” เชอะ เธอก็รู้หรอกว่าอีตาพี่นพดลเนี่ยคิดอะไรกับไปป์แต่ฝันไปเถอะคนแบบนี้.. เจ้าชู้ นิสัยไม่ดี ไม่มีทางได้ไปป์ไปครอบครองหรอก.. จะมีก็แต่ไปป์นี่แหละไม่รู้อะไรเลยว่าอีตาพี่นพดลเนี่ยชอบตัวเองอยู่.. ซื่อบื้อจริงๆเล้ยให้ตายสิเนี่ย..

“พอแล้วๆ… พอทั้งสองคนนะ ไปด้วยกันหมดนี่แหละ ไปครับพี่นพดล มิ้นไปกันได้แล้ว เดี๋ยวจะได้รีบกลับมาเคลียร์งานอีก… ปะๆ ไปกันได้แล้ว.. ไปได้แล้วน่ามิ้น…” 

ตึกตึกตึก…

เฮ้อ.. ให้ตายสิวันๆนึงเขาจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ ทุกวันเลยทุกวันจริงๆนะ จนบางครั้งเขาก็รู้สึกว่าอยากให้ทั้งสองคนเป็นแฟนกันขึ้นมาเขาอยากรู้เหมือนกันว่าจะสนุกแค่ไหน… แค่คิดนะ แค่คิดเฉยๆ ฮ่าๆๆ