ตอนที่ 10 หลอกล่อ ล่อลวง ใกล้ชิด

โต๊ะประจำของเจที่หลังตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์คอมพิวเตอร์ เป็นมุมสงบที่เธอมักมานั่งพักผ่อนช่วงว่าง เสียงลมอ่อน ๆ พัดผ่านต้นไม้รอบบริเวณ เพิ่มความเย็นสบายให้บรรยากาศ แต่ความคิดของเจกลับไม่ได้สงบเหมือนสภาพแวดล้อมรอบตัว

เธอนั่งมองนามบัตรในมือเล่น หมุนมันไปมาระหว่างนิ้วอย่างใช้ความคิด

เอาไงดีเนี่ย...

เกมใหม่เลยนะ...

แต่...เขาชวนเราทำไม?

“เจ เจ!!” เสียงเรียกดังลั่นดึงเธอออกจากภวังค์ เจสะดุ้งเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสาวที่ยืนเท้าสะเอวอยู่ตรงหน้า

“ห๊ะ?”

“เหม่อไปไหนของแกวะ?” แพรวาพูดพลางนั่งลงตรงข้าม ยื่นนิ้วชี้มาจิ้มแก้มของเจเบา ๆ

“เออ คิดไรเพลินๆ น่ะ” เจตอบปัด ๆ พร้อมกับดันมือเพื่อนออก

“แก พรุ่งนี้มีงานปาร์ตี้ประจำควอเตอร์ ไปกันมั้ย?” แพรวาพูดพลางทำตาเป็นประกายแบบอ้อนสุด ๆ

“ไม่ไปอะ”

“โหย แกอะ ไปหน่อยเหอะ นะ นะ นะ พรีสสสส!” แพรวาทำเสียงอ้อนสุดชีวิต พร้อมเขย่ามือเจไปมา

“อะไรของแกวะ ทำไมต้องอยากไปขนาดนั้น?” เจเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย

“ก็....รอบนี้ เป็นคิวของกรุ๊ปพี่แทนไทจัดปาร์ตี้อะ อ๊ายย”

แพรวาทำท่าเขินอายมิดเมี้ยน พร้อมกรี๊ดเบา ๆ

“แล้ว?”

“พี่แทนไทปิดผับอีคลิปส์ ลักซ์ เลาจน์ เลี้ยงเลยนะ ผับหรู ไฮโซ ไม่ใช่ใครจะเข้ากันได้ง่าย ๆ นะจ๊า” แพรวามีสีหน้าตื่นเต้นเพิ่มขึ้นอีก

“แล้ว?”

“ฉันอยากไปอะ ไปเป็นเพื่อนกันหน่อยน้า นะ นะ นะ” แพรวาอ้อนสุด ๆ พร้อมจับแขนเจเขย่าเบา ๆ

เจมองหน้าเพื่อน ก่อนจะถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยหน่าย

“เออๆ ไปก็ได้”

“เย้! งั้นไปซื้อชุดกัน” แพรวาร้องด้วยความดีใจ ถึงกับปรบมือและยิ้มกว้าง

“พรุ่งนี้ได้มะ วันนี้ฉันมีธุระ”

แพรวาหรี่ตามอง “ธุระอะไร?”

“เออน่ะ...” เจเลี่ยงตอบรายละเอียด ขณะที่คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย ราวกับกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง

“พรุ่งนี้เจอกัน”

แพรวาเอนตัวมองหน้าเพื่อนอย่างสงสัย แต่เจรีบลุกขึ้นก่อนที่จะถูกซักไซ้ต่อ

‘ช่างมันละกัน ลองไปดูหน่อยก็ไม่เสียหาย’

เจคิดในใจก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้แพรวามองตามหลังเธอด้วยสีหน้างุนงง

• • • • • • •

เจยืนมองบ้านหลังตรงหน้าด้วยความแปลกใจ สายตาของเธอกวาดไปทั่วอาคารที่ดูแปลกตา ราวกับเป็นการผสมผสานระหว่างบ้านพักอาศัยและออฟฟิศสมัยใหม่

ตัวอาคารสีขาวสะอาดตา มีหน้าต่างบานใหญ่กรอบสีดำเรียงรายอยู่ทั่วด้านหน้า ให้ความรู้สึกโปร่งโล่ง หลังคาทรงแบนแบบโมเดิร์นเสริมด้วยสวนหย่อมเล็ก ๆ บนดาดฟ้าที่มองเห็นได้จากด้านล่าง

บริเวณทางเข้าถูกตกแต่งด้วยไม้ประดับเรียงรายสองฝั่งของบันไดหินอ่อน มีป้ายโลโก้เล็ก ๆ แบบมินิมอลติดอยู่ที่กำแพงข้างประตูแก้วอัตโนมัติ บ่งบอกว่าที่นี่ไม่ได้เป็นเพียงบ้านธรรมดา

เจก้มลงมองที่อยู่ในนามบัตรในมืออีกครั้ง สลับกับบ้านตรงหน้า

“ที่นี่เหรอ... ดูไม่เหมือนออฟฟิศเลยแฮะ”

เจพึมพำกับตัวเอง ขณะยืนอยู่หน้าตึกที่ล้อมรอบด้วยต้นไม้และดอกไม้ที่จัดไว้อย่างพิถีพิถัน กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้ผสมกับกลิ่นดินชื้นหลังรดน้ำสร้างบรรยากาศผ่อนคลาย

แต่ความเงียบสงัดรอบ ๆ กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังย่างเท้าเข้าสู่สถานที่ที่เต็มไปด้วยความลึกลับ

เจเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนจะยกนิ้วขึ้นลังเลที่จะกดกริ่งหน้าประตู

“มาแล้วเหรอ?”

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เจสะดุ้งเล็กน้อย เธอหันไปมองก็พบกับแทนไทที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่ง ดวงตาคมจ้องมองเธอด้วยท่าทางนิ่ง ๆ

“เอ้อ...ค่ะ” เจหันไปพยักหน้า พร้อมส่งยิ้มเจื่อน ๆ ให้เขา

“เข้ามาสิ”

แทนไทพูดเรียบ ๆ ก่อนจะเดินนำหน้าเธอไปยังประตูโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ร่างสูงเพียงเหลือบตามองเธอเล็กน้อย เขายื่นหน้าเข้าไปสแกนใบหน้าที่หน้าประตูอิเล็กทรอนิกส์ เสียงสัญญาณดังเบา ๆ ก่อนที่ประตูจะเปิดออกอัตโนมัติ

เจมองภาพตรงหน้าด้วยดวงตาเบิกกว้าง ทั้งประหลาดใจและประทับใจกับเทคโนโลยีที่ดูทันสมัย

“ว้าว... ประตูเปิดอัตโนมัติเลยเหรอคะ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

แทนไทเหลือบมองเธออีกครั้ง ริมฝีปากยกยิ้มมุมปากเล็ก ๆ

“ก็ไม่ได้แปลกอะไรสำหรับที่นี่ เดี๋ยวเธอจะเจออะไรที่น่าสนใจกว่านี้อีก”

“เช่นอะไรบ้างคะ?” เจรีบก้าวเดินไปเคียงข้างเขา ริมฝีปากบางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอยากรู้

แทนไทไม่ได้ตอบทันที เขาเหลือบตามองใบหน้าสวยหวานของเจ ดวงตากลมโตเปี่ยมไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ก่อนที่สายตาของเขาจะเลื่อนต่ำไปยังริมฝีปากบางสวยที่ขยับถามคำถามนั้น

“เดี๋ยวก็รู้” เขาตอบสั้น ๆ น้ำเสียงเรียบง่าย แต่แฝงความนัยบางอย่าง

แทนไทเดินนำเจไปยังห้องทำงานส่วนตัวที่ตั้งอยู่ภายในอาคาร

“ที่นี่เป็นออฟฟิศเหรอคะ? ฉันนึกว่าเป็นบ้านเสียอีก”

“ที่นี่ใช้แค่ฉันกับเพื่อนอีกสองคนทำงานเท่านั้นล่ะ” แทนไทตอบเสียงเรียบ ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะทำงานของเขา

โต๊ะทำงานของแทนไทดูเรียบง่ายแต่แฝงความล้ำสมัย บนโต๊ะมีจอคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ถึงสองจอ ตั้งคู่กันอย่างสมมาตร แสงจากหน้าจอสะท้อนแสงไฟแบบ ambient ในห้องให้ดูอบอุ่น แต่ก็แฝงความไฮเทค คีย์บอร์ดเชิงกลแบบ RGB เปล่งแสงสีขาวนวล เมาส์ไร้สายดีไซน์ทันสมัยถูกวางข้างกันอย่างเป็นระเบียบ

บนโต๊ะยังมีแท็บเล็ตหน้าจอใหญ่ที่ถูกตั้งไว้ในมุมหนึ่ง พร้อมกับหูฟังครอบหูระดับไฮเอนด์ที่แขวนไว้อย่างเรียบร้อย ข้าง ๆ นั้นมีกองเอกสารที่จัดเรียงไว้อย่างไม่รกจนเกินไป บ่งบอกถึงความเป็นระเบียบของเจ้าของ

แทนไทนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ วางมือบนคีย์บอร์ดก่อนจะเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ เสียงพัดลมระบายความร้อนในเครื่องทำงานเบา ๆ แสดงถึงพลังของฮาร์ดแวร์ที่ถูกอัปเกรดมาอย่างดี

“นี่คือที่ที่คุณทำงานเหรอคะ?” เจถามพลางกวาดตามองอุปกรณ์ทั้งหมดด้วยความทึ่ง

“ใช่” แทนไทตอบเรียบ ๆ ก่อนจะพิมพ์บางอย่างลงในคอมพิวเตอร์ หน้าจอแสดงผลของโปรเจกต์ที่เต็มไปด้วยโค้ดและภาพคอนเซปต์เกมที่ดึงดูดสายตาของเจในทันที

“มาสิ มาดูใกล้ ๆ” เขากล่าว พลางเอนหลังพิงเก้าอี้ สายตาคมกริบจับจ้องไปที่เจ

ดวงตากลมโตของเจสบเข้ากับสายตาของเขาโดยไม่ทันตั้งตัว หัวใจของเธอเต้นระส่ำ รู้สึกเหมือนถูกสะกดไว้ สายตาของแทนไทราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เธอไม่อาจเป็นตัวของตัวเองได้

เจกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย พยายามรวบรวมสมาธิ

ใจเย็นไว้...เจ

แค่หน้าหล่อๆ ทำใจเต้นแรงไปหมดแล้วไง (>.<)

แล้วสายตาอีก แดมเมจจะแรงไปไหนพ่อ!!

จะรอดจากตรงนี้มั้ย อีเจ!!

เธอสูดหายใจลึก ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเข้าไปหาเขา ราวกับทุกการเคลื่อนไหวถูกดึงดูดโดยพลังบางอย่าง

“เป็นไง?” แทนไทถาม ขณะที่มุมปากของเขายกยิ้มเล็กน้อย

เจพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนจะตอบกลับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

“ค่ะ... ดูน่าสนใจดี”

เธอยืนอยู่ตรงหน้าจอคอมพิวเตอร์ สายตามองภาพบนหน้าจออย่างตั้งใจ โลกในเกมที่เต็มไปด้วยรายละเอียด ทั้งระบบโค้ดซับซ้อน ดีไซน์ของเกมที่อลังการ และตัวละครที่ถูกออกแบบอย่างประณีต ทุกอย่างทำให้เธอตื่นเต้น

ในขณะที่เจจดจ่อกับภาพบนหน้าจอ แทนไทที่นั่งอยู่ด้านหลังก็ขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้เธออย่างเงียบ ๆ

เขารับรู้ถึงกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวเธอ กลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวและไม่เคยเจอจากที่ไหนมาก่อน กลิ่นนั้นดึงความสนใจของเขาไปจนแทบไม่อยากละสายตา

กลิ่นหอมจากตัวเธอนี่...ทำใจสั่นสุดๆ

เวลาที่เธอมีสมาธิแบบนี้...น่ารักโคตรๆ

แทนไทเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนจะเผลอคิดในใจ

นี่เหรอ...ตัวจริงของ J.W.

ความปรารถนาที่เขาเก็บงำมานานพลุ่งพล่านขึ้นในใจ เขารู้ดีว่าเขาพยายามมากแค่ไหนกว่าจะได้พบเธอในวันนี้ ความใกล้ชิดทำให้เขายิ่งรู้สึกถึงความต้องการที่ล้นทะลัก

เขาอยากได้เธอ...

อยากเอา...

ตอนนี้เลย...

แทนไทสูดลมหายใจลึก พยายามระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในใจ เขาหลุบตาลง พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เสียการควบคุม

เชี่ยเอ๊ย!! ใจเย็นไว้ไอ้แทน!

เขากำมือแน่น สายตายังคงจับจ้องเจที่ยังสนใจอยู่กับหน้าจอ

เธอคือ J.W.

เธอคือคนที่เขาตามหา...

ตอนนี้เธออยู่ตรงหน้าเขาแล้ว...

แทนไทหันหน้าหนีเล็กน้อย พยายามเรียกสติกลับมา เขาแทบจะเก็บอาการไว้ไม่ไหว ความรู้สึกอยากคว้าตัวเธอมากอด มาจูบให้สมกับความปรารถนาที่เก็บไว้...มันแทบจะล้นทะลัก

แต่เขารู้ดีว่าต้องรอจังหวะ รอให้เธอรู้สึกแบบเดียวกับเขา

และเมื่อถึงตอนนั้น...เขาจะไม่ปล่อยเธอไปเด็ดขาด

เจที่กำลังจ้องหน้าจอที่แสดงโค้ดรันระบบบางอย่าง เธอเอียงคอมองอย่างสงสัย

“ตรงนี้ดูมันแปลกๆ นะคะ...อ๊ะ!”

จังหวะที่เธอถอยออกจากโต๊ะเพื่อบอกแทน ขาของเธอกลับสะดุดเข้ากับขาของเขาอย่างไม่ตั้งใจ ร่างบางเสียหลักถลาไปข้างหลัง

ก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งตัว ร่างบางก็ล้มลงไปนั่งบนตักของเขาในลักษณะหันข้าง แขนแกร่งของแทนไทรวบเอวเธอไว้แน่นราวกับจงใจ มือของเจยันไปที่บ่ากว้างเพื่อพยุงตัว แต่กลับเหมือนจะเพิ่มความแนบชิดมากขึ้น

ดวงตาของทั้งคู่สบกันนิ่งงัน เสี้ยววินาทีนั้นราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน ดวงตาคมกริบสีน้ำตาลเข้มสบเข้ากับดวงตากลมโตของเธอด้วยแววตาที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบระเบิด ริมฝีปากสวยของเขายกยิ้มเพียงเล็กน้อย แต่กลับสะกดเธอเอาไว้

“คะ..คุณแทน...”

เขาไม่ได้ตอบอะไร ใบหน้าคมเข้มของเขาโน้มเข้ามาใกล้ ใกล้จนเธอแทบจะสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่แตะบนแก้มของเธอ

และก่อนที่เธอจะตั้งตัวได้...ริมฝีปากหนาของเขาก็กดทาบลงบนริมฝีปากบางของเธอทันที

เจเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มือเรียวพยายามดันไหล่กว้างของเขาออก แต่แทนกลับใช้มืออีกข้างรั้งท้ายทอยของเธอไว้แน่น ริมฝีปากร้อนกดลึกลงไปอีก ขยับไล่ต้อนริมฝีปากบางของเธออย่างร้อนแรง

“อื้ม...!”

เธอครางแผ่วเบาเมื่อเขาขบริมฝีปากล่างของเธออย่างยั่วเย้า เจรู้สึกได้ถึงความร้อนแรงที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง ความรู้สึกหวานล้ำจากจูบของเขาทำให้เธอแทบหมดแรงจะต่อต้าน

เมื่อเธอเผลอเผยอริมฝีปากเพียงเล็กน้อย เขาก็ไม่รอช้า ส่งลิ้นร้อนของเขาเข้าไปสำรวจในโพรงปากเล็ก ไล่ต้อนลิ้นเล็กของเธออย่างเอาแต่ใจ ราวกับต้องการครอบครองทุกส่วนของเธอ

มือหนาที่โอบเอวบางเพิ่มแรงกดแน่นขึ้น ขณะที่เขาขยับริมฝีปากเพื่อเปลี่ยนมุม เพิ่มความลึกซึ้งและเร่าร้อนในการจูบ เจรู้สึกเหมือนร่างทั้งร่างกำลังละลายไปกับสัมผัสที่ร้อนแรงนั้น

เธอพยายามหันหน้าหลบเล็กน้อย แต่เขาไม่ปล่อยให้เธอหนี มือหนารั้งท้ายทอยของเธอแนบแน่นขึ้นอีก พร้อมกับเพิ่มแรงจูบอย่างหนักหน่วงและร้อนแรง

เสียงลมหายใจที่ปะปนกันยิ่งเติมเต็มบรรยากาศเร่าร้อน เจรู้สึกเหมือนตัวเองถูกดึงดูดเข้าไปในโลกของเขาอย่างสมบูรณ์ หัวใจเต้นรัวจนแทบหลุดออกจากอก แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงจะหนีออกจากสัมผัสนี้

เขาผละริมฝีปากออกมาเพียงเล็กน้อย ปล่อยให้เธอได้หอบหายใจ ดวงตาคมที่มองเธอฉายแววปรารถนาชัดเจน

“อย่าเพิ่งหนี...เพราะฉันยังไม่พอ”

และก่อนที่เธอจะทันได้ตอบอะไร ริมฝีปากร้อนก็ทาบลงไปอีกครั้ง คราวนี้ยิ่งเร่าร้อนและดุดันกว่าเดิม...