Owned by Contract, Tied by Fate (SPG)
Serena’s POV
Matagal kong inakalang hawak lang ako ng kontrata—isang papel na pumirmi sa buhay ko, sa katawan ko, at sa kalayaan ko. Pero ngayong nakahiga ako sa tabi ni Damien, natatakpan ng init ng balat niya ang lahat ng sugat sa puso ko, alam kong mali ako.
Hindi na kontrata ang nagbubuklod sa amin. Hindi na utang. Hindi na desperasyon. Ako mismo ang pumili sa kanya.
Dahan-dahan niyang hinila ang kumot pababa, inilantad ang bawat bahagi ng katawan kong kanina pa nanginginig, hindi dahil sa takot kundi dahil sa pananabik. Mainit ang hininga niya sa leeg ko, at ang bawat halik na inilapat niya ay parang panata na hindi na niya ako bibitawan.
“Wala nang papel na nagdidikta sa’yo, Serena,” bulong niya habang pinapadaanan ng labi ang balikat ko. “Ako na ang pipiliin mo. Ako na ang kailangan mo.”
Napapikit ako, hinayaan ang katawan kong lunurin ng bawat haplos niya. Hindi na ito transaksyon. Hindi na ito kasunduan. Ito ay kagustuhan naming pareho.
Nagtagpo ang mga labi namin, mas mariin, mas buo—parang wala nang bukas. Ang bawat paghinga niya ay naging akin, ang bawat ungol ko ay naging kanya. Hanggang sa wala nang natira kundi ang mga katawan naming nag-uusap, nagsasanib, nagtatakda ng bagong simula.
At sa gitna ng dilim ng kwarto, habang pareho kaming nilalamon ng init at ng pagmamahal, alam kong wala nang atrasan.
Ako si Serena Villareal. Hindi na bilang alipin ng kontrata, kundi bilang babaeng kusang nagpa-angkin, kusang nagmahal, at kusang nagpasakop—sa lalaking siya ring nagpalaya sa akin.
Read
Chapter: Chapter 15 – Ang Gabing Hindi Na Mapipigilan(Serena’s POV)Akala ko, pagkatapos ng nangyari kagabi, ay may layo na namang ilalagay si Damien sa pagitan naming dalawa. Ganoon siya palagi—init ngayon, malamig bukas. Palaging may pader, palaging may distansya. Kaya’t nang magmulat ako ng mga mata, ang inasahan ko’y wala na siya—isang malamig at malinis na kama lang ang iiwanan niya.Pero nagkamali ako.Nasa tabi ko siya.Mas higit pa—nakayakap siya sa akin. Ang kanyang braso’y mahigpit na nakapulupot sa aking baywang, para bang kung bibitaw siya’y mawawala ako. Ang kanyang mukha’y nakalapat sa balikat ko, at ang hininga niya’y mainit na sumasayad sa aking balat. Para akong nabihag, hindi ng kontrata, kundi ng isang bagay na hindi ko kayang ipaliwanag.“Damien…” halos pabulong kong sambit, mahina, parang baka maglaho ang lahat kapag nagsalita ako nang malakas.Dumilat siya. Ang mga mata niyang madilim ngunit malinaw, ay nakatuon sa akin. Hindi iyon malamig gaya ng dati, hindi puno ng kontrol. May init doon—at higit pa sa init, may
Last Updated: 2025-09-05
Chapter: Chapter 14 : Ang Apoy na Hindi na Mapapatay(Damien’s POV)May kakaibang nangyari matapos ang huling gabi namin ni Serena.Sa bawat halik, sa bawat ungol, at sa bawat sandaling nakapulupot siya sa akin—parang may pader sa loob ko na tuluyang gumuho.Pero kasabay nito, may lumabas ding ibang parte ng pagkatao ko.Isang bahagi na hindi ko kayang pigilan—ang pagnanasa na hindi lamang magmahal kundi mag-angkin. At ngayong nakikita ko siyang nakaupo sa gilid ng kama, balot ng kumot, nakayuko at parang nagtatago, lalo lamang naglalagablab ang apoy sa loob ko. “Serena.” Tawag ko, malamig ngunit mabigat ang tinig. Napalingon siya, kita ko ang pamumula ng kanyang pisngi. “Ano?” Lumapit ako, mabagal, hanggang sa mapalapit ang mukha ko sa kanya. “You don’t hide from me.” “Hindi ako nagtatago,” mahina niyang tugon, ngunit halatang halata na nag-aalangan. “Liar.” Nilingon ko ang kumot at marahan kong hinila iyon, tinanggal sa pagkakabalot sa kanya. Lumantad ang makinis at maputi niyang balat at halos mawala ang hininga ko. --- Hindi
Last Updated: 2025-09-05
Chapter: Chapter 13 : Sa Bawat Paghina ng Tanggulan(Serena’s POV)Akala ko matapos ang sunod-sunod na init na dinulot ng mga gabing iyon, babalik ako sa dati—sa malamig na kontrata, sa kasunduang walang puso, walang emosyon. Ngunit ngayong nakahiga ako, nakapulupot ang kanyang mga braso sa akin, ramdam ko ang bigat ng kanyang paghinga sa aking batok, parang hindi na ito basta kasunduan.Wala na akong takas.Serena Navarro, ano bang pinapasok mo?Sinubukan kong bumangon nang dahan-dahan, ngunit hinila niya ako pabalik, mahigpit na yakap na parang ayaw niya akong pakawalan.“Stay,” garalgal niyang bulong, nakapikit pa ang mga mata.“Damien…” mahina kong tugon. “Kailangan kong bumangon.”“No.” Dumilat siya, diretsong tumingin sa akin. “Not yet. Stay with me.”At sa sandaling iyon, wala na akong nagawa kundi manatili.---Maya-maya, marahang dumulas ang mga labi niya sa aking balikat, pababa sa aking braso. Hindi ito marahas tulad ng kahapon, kundi mabagal, masinsinang paghalik na tila ba sinusulat niya ang pangalan niya sa bawat pulgada
Last Updated: 2025-09-05
Chapter: Chapter 12 – Sa Gitna ng Apoy(Serena’s POV)Ang katahimikan ng umaga’y tila isang panlilinlang. Akala ko matapos ang gabing iyon, magigising ako na magaan, na parang nanaginip lang. Ngunit ang sakit ng bawat himaymay ng katawan ko, ang marka ng kanyang mga labi sa aking balat, at ang init na bumabalot pa rin sa akin—lahat iyon ay nagpapatunay na totoo ang nangyari.Nakaharap ako sa salamin ng banyo, ang buhok kong magulo, ang labi kong medyo namamaga pa. Hindi ko maialis ang alaala ng paraan ng pagkuyom niya sa akin, ang titig niyang parang sinisilaban ang kaluluwa ko.Paano ko haharapin si Damien ngayong araw? tanong ko sa sarili. Ngunit bago ko pa matuloy ang pag-iisip, bumukas ang pintuan ng banyo.“Good morning.”Doon siya nakatayo, walang saplot kundi ang maluwag na pajama na halos hindi nakasara sa kanyang beywang. Ang katawan niya’y nakalitaw pa rin—matikas, perpekto, at nakakapanghina ng tuhod.“D-Damien,” pautal kong sambit.Lumapit siya, marahang nakakunot ang noo. “You’re avoiding me.”Umiling ako. “Hi
Last Updated: 2025-09-05
Chapter: Chapter 11 – Sa Gitna ng Katahimikan(Serena’s POV)Mainit pa rin ang balat ko. Kahit natapos na ang lahat, parang umaalon pa rin sa katawan ko ang init na iniwan ng bawat halik at bawat pag-angkin ni Damien.Nakayakap ako sa dibdib niya, ang pisngi ko’y nakasandal sa kanyang pawisang katawan. Tahimik lang siya, marahang humihinga, ngunit ramdam ko ang bigat ng kanyang bisig na nakapulupot sa akin—parang ayaw niya akong pakawalan.Sa loob-loob ko, parang sumasabog ang isip ko. Ano’ng nagawa ko? Ang kontrata’y isa lamang kasunduan, ngunit kagabi… kagabi’y hindi na iyon basta papel. Kagabi, binigay ko ang sarili ko sa kanya—hindi dahil kailangan, kundi dahil ginusto ko.Napapikit ako, pinipigil ang munting luha. Ngunit bago pa man ako makalayo sa dibdib niya, nagsalita siya.“Serena.”Napatingala ako. Ang mga mata niya’y nakatitig sa akin—hindi malamig, hindi bossy gaya ng dati. Sa halip, may kakaibang lambot at init na ngayon ko lang nakita.“You’re mine now,” bulong niya, halos parang sumpa. “I won’t let anyone take you
Last Updated: 2025-09-05
Chapter: Chapter 10 – Ang Gabing Wala Nang Bawi
(Serena’s POV)Hindi ko na maalala kung paano kami nakarating sa silid. Basta’t alam ko lang, matapos akong halikan ni Damien nang buong bangis sa sala, bigla na lang akong nasa mga bisig niya, buhat-buhat habang naglalakad papunta sa kwarto. Para akong wala sa sarili, nakayakap sa leeg niya, humihingal at nanginginig sa init na hindi ko na kayang pigilan.Paglapag niya sa akin sa malambot na kama, tumigil siya sandali. Nakatitig siya sa akin—matalim, malalim, at parang kaya niyang basahin ang kaluluwa ko.“Serena…” bulong niya. “Sigurado ka?”Saglit akong natigilan. Sigurado ba ako? O baka dala lang ito ng apoy na kanina pa sinusunog ang buong katawan ko? Ngunit nang makita ko ang mga mata niya, mga matang hindi lang puno ng pagnanasa kundi may halong pag-aari at pananabik, alam kong wala na akong atrasan.Tumango ako, mahina pero buo. “Yes… Damien.”At iyon lang ang hudyat na kailangan niya.---Muling dumagan ang labi niya sa labi ko, mas mapusok, mas walang awa. Hinila niya pababa
Last Updated: 2025-09-02
LOGIN
