Novel-novel oleh Jutharat

หมับ!“ออกไปห่างๆ ยัยนี่แฟนฉัน”เสียงห้ามอันเย็นเยียบบอกขึ้น เมื่อมือของชายหนุ่มที่อยู่ในงานเลี้ยงกำลังจะแตะต้องถูกตัวของวารี เทวารีบเอื้อมมือจับมันเอาไว้แน่น“เอ่อ ขอโทษที พอดีแค่จะทักทาย”หนุ่มหล่อบอกขึ้นพร้อมกับรีบดึงมือกลับ“ไม่จำเป็น ยัยนี่ของฉัน”เทวายังคงแสดงความเป็นเจ้าของ โดยมีวารียืนอมยิ้มอย่างถูกใจกับอาการหึงหวงของคนรักก่อนหนุ่มคนนั้นจะเดินหนีออกไป“ชอบจัง”เธอบอกขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้เขา“เลิกยิ้ม! คนอื่นมองอยู่”“อะไร หวงแม้กระทั่งยิ้ม แล้วนี่บ่าวสาวจะไม่ลงมาจริงๆเหรอ เริ่มดึกแล้วนะ”

“ธาร...นี่มันอะไรกัน...แล้วนี่...มันเกิดอะไรขึ้น ฉันงงไปหมดแล้ว...”ไม่กี่วันต่อมา ธารากลับมาที่โรงพยาบาลพร้อมกับโรมันเพื่อบอกข่าวดีแก่วารีและคนทั้งโรงพยาบาล เมื่อเธอกับโรมันตัดสินใจแล้วว่าจะแต่งงานกันก่อนที่ลูกในท้องจะคลอดออกมา ทำเอาช็อกไปตามๆกันรวมทั้งวารีเองก็ด้วย เมื่อเธอกำลังมองตรงท้องที่นูนเด่นของธาราอย่างตกใจ เพราะเวลาเพียงแค่เดือนกว่าๆที่ไม่เจอกันแต่ทำไมท้องถึงใหญ่ได้ขนาดนี้“ฉันท้อง 6 เดือนแล้ว”“ห๊ะ! 6 เดือน!”“อื้อ...ส่วนนี่ เดือนหน้าฉันจะแต่งงาน”“นี่มันบ้าไปแล้ว...”วารียกการ์ดงานแต่งงานที่ธารายื่นให้ขึ้นมาดูอย่างไม่อยากเชื่อ ทำเอาธาราอดขำไม่ได้เมื่อเธอเองก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน“ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้บอกแกเรื่องที่ฉันท้อง&rd

หลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว ธาราก็เดินลงมาที่ห้องนั่งเล่น ซึ่งตอนนี้มีเพียงมารดาของเธอนั่งอยู่“มานั่งนี่สิ พ่อกับคุณหมออยู่นอกบ้านกัน...เรามาคุยกันหน่อยไหม?”แม่เลี้ยงนาราพูดขึ้นเมื่อเห็นธาราเดินลงมาจากบนห้องแล้ว ทำเอาเธอถึงกับแปลกใจ เมื่อบิดาขอคุยกับโรมันเป็นการส่วนตัว“มันเกิดอะไรขึ้น ลูกทะเลาะกับคุณหมอเหรอถึงได้หนีกลับมาที่นี่”“คะ? เปล่าค่ะ เราไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน”ธาราบอกออกมาตามความจริง จนคนเป็นแม่ได้แต่มองอย่างนึกแปลกใจ เพราะทั้งการที่ธารากลับมาที่นี่คนเดียวและการที่โรมันโผล่มาโดยไม่บอกสถานะที่มีกับธาราอีก นอกจากทะเลาะกันก็ไม่มีคำอื่นที่ใช้ได้ดีกว่านี้แล้ว“เล่าให้แม่ฟังได้รึเปล่า ยังไงแม่ก็อยากรู้สาเหตุว่าทำไมลูกถึงหอบท้องกลับมาคนเดียวโดยไม่พูดอะไรเลย”

“นี่มันเรื่องอะไรกัน...ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ ถ้าจะมาก็ควรติดต่อมาก่อนสิ เกิดอะไรขึ้น แล้วเราจะทำยังไง”ทางด้านธารา พอเดินเข้าห้องนอนมาเธอแทบหมดเรี่ยวแรงเมื่ออยู่ดีๆโรมันก็โผล่มาที่บ้านโดยไม่คิดแม้แต่จะโทรมาบอกเธอก่อน“แล้วจะทำยังไง...ถ้าเกิดเขารู้ว่าเราท้อง เขาจะดีใจ...หรือเสียใจ...จะเชื่อไหมว่าเด็กในท้องเป็นลูกของเขา...แม่ควรทำยังไงดี...”ธาราเอาแต่คิดฟุ้งซ่าน เมื่อสิ่งที่เธอกลัวที่สุดคือเขาไม่ยอมรับว่าเป็นพ่อของลูกเธอ เมื่อเขาหายไปตั้ง 4 เดือนแบบนั้นแต่เธอดันมาท้อง ยิ่งคิดธาราก็ยิ่งหนักใจจากนั้นเวลาอาหารเย็นก็มาถึง จากที่คิดว่าจะปฏิเสธแต่ลูกในท้องดันเอาแต่ประท้วงหิวจนธาราต้องยอมร่วมโต๊ะอาหาร ซึ่งมีอาหารเต็มโต๊ะไปหมด เมื่อแม่เลี้ยงนาราอยากขอบคุณที่โรมันช่วยชีวิตสามีของเธอ“เชิญตามสบายเลยนะคะคุณหมอ ถือซะว่าเป็นการขอบคุณที่ช่วยชีวิตพ่อเลี้ยงเ

3 เดือนต่อมา“ลาออก! เกิดอะไรขึ้น...ธาร นี่ทำไมแกถึงตัดสินใจอะไรโดยไม่ปรึกษาฉันก่อนล่ะ”“ฉันคิดมาดีแล้วล่ะ อีกอย่างพ่อกับแม่ก็แก่มากแล้วด้วย ฉันคงต้องกลับไปดูแลงานในไร่ต่อ”“เฮ้ออออ แล้วฉันจะอยู่โดยไม่มีแกได้ยังไงกัน...”วารีที่พึ่งรู้เรื่องการลาออกของธาราจากผู้อำนวยการของโรงพยาบาลถึงกับตีโพยตีพาย“ฉันไม่ได้ไปไหนไกลสักหน่อย จากนี่ไปก็แค่ชั่วโมงเดียว แกไปกลับทุกวันได้สบายเลย”ธาราที่ทั้งเก็บของทั้งแกล้งพูดเล่นกับวารีเพื่อไม่ให้เพื่อนรักของเธอโศกเศร้ากับการลาออกจากงานในครั้งนี้“เวลานอนยังแทบไม่มี แล้วฉันจะเอาเวลาที่ไหนบินไปกลับได้ทุกวันล่ะ...ว่าแต่...ไม่ได้มีเรื่องอะไรใช่ไหม?”“หือ?

“ไอ้เทพ ผู้หญิงที่แกถ่ายรูปด้วยคือใครวะ ดูคุ้นๆ”ศิวะ ที่ข้องใจจนทนไม่ไหวถึงกับต้องถ่อมาหาเทวาที่โรงพยาบาล เมื่อเห็นรูปในโซเชียลมีเดียที่เทวาอัพโหลดลงไป“เมียฉันเอง”เทวาบอกออกมาอย่างไม่ต้องคิด เมื่อเขาจงใจจะประกาศบอกทั้งโลกอยู่แล้ว“เมียเหรอ? แกไปมีเมียตั้งแต่ตอนไหน...แล้วใครกันเมียแก”ศิวะถามขึ้นอย่างแปลกใจ“นั่นไง เมียฉันกำลังเดินมาโน่นแล้ว”เทวาบอกขึ้นพร้อมกับมองไปยังทางเดิน ที่มีใครอีกคนกำลังเดินมา“ไอ้เทพ...อย่าบอกนะว่าแกกับคุณหมอ...ไอ้นี่ ไม่บอกกันก่อนวะ ไวเหมือนกันนะแก”“ก็ธรรมด๊า ฉันรักของฉัน ไม่อยากให้ใครมายุ่งนี่หว่า”

3 ปีต่อมา“แดดดี๊ฮะ แดดดี๊ ตื่นได้แล้วฮะ มามี้ให้มาตามลงไปทานข้าวฮะ” เสียงเด็กชายตฤณ เทวทัต ร้องเรียกผู้เป็นพ่อออกมาเสียงดังก่อนจะปีนขึ้นไปบนที่นอนแล้วเขย่าร่างใหญ่ไปมา“ฮือออแดดดี๊ยังง่วงอยู่เลยครับ ขอแดดดี๊นอนต่อแปปนึงนะครับ” เขาพูดเสร็จก็มุดหัวลงนอนต่อทันที“มามี้บอกว่าถ้าแดดดี๊ไม่ยอมตื่นคืนนี้มามี่จะไปนอนห้องตฤณคร้าบ”เสียงใสยังเอ่ยออกมาเจื้อยแจ้วคิณฑ์ที่กำลังจะหลับต่อเด้งตัวตื่นขึ้นมาทันที“เดี๋ยวตฤณรอแดดดี๊แปปนึงนะครับแดดดี๊ไปอาบน้ำก่อน” พูดเสร็จชายหนุ่มก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำทันที พออาบเสร็จเขาก็เดินออกมาหาลูกชายที่นั่งรออยู่บนเตียง“ปะแดดดี๊เสร็จแล้วไปกันเถอะครับ” เขาเดินมาจับมือลูกชายก่อนจะเดินลงไปทานข้าวด้านล่างส่วนทางด้านห้องครัวที่ตอนนี้กำลังจัดโต๊ะอาหารกันอยู่“มามี้คะ เอาอันนี้วางไว้ตรงไหนคะ” เสียงเล็กดังขึ้นเมื่อไม่รู้จะวางจานในมือไว้ตรงไหนดี“ต้นข้าวเอามาวางไว้ตรงนี้คะลูก” อรัญญา หรือหมอมิวบอกลูกสาวออกมา“คะมามี้ แล้วทำไมแดดดี๊กับพี่ตฤณยังไม่ลงมาอีกคะมามี้ ต้นข้าวหิวแล้วคะมามี้” เสียงเล็กเริ่มงอแงออกมาเมื่อเริ่มหิวข้าวแล้ว“มาแล้วครับต้นข้าวแดดดี๊มาแล้ว มาให้แดดดี๊จุ๊บหนึ่

อีกหนึ่งอาทิตย์ต่อมา พิธีหมั้นตอนเช้าถูกจัดขึ้นที่บ้านของฝ่ายหญิง โดยจะมีการตักบาตรพระและสวมแหวนหมั้นกันที่นี่ ส่วนงานแต่ถูกจัดขึ้นที่โรงแรมหรูในเครือบริษัทของเจ้าบ่าว“ฉันดีใจด้วยนะแก วันนี้แกสวยมากเลยนะ ทีแรกฉันนึกว่าจะได้แต่งก่อนแกซะอีกแต่ที่ไหนได้แกรีบแต่งก่อนฉันซะงั้น” หมอตาที่มาช่วยเพื่อนสาวแต่งตัวบอกออกไปเพราะที่จริงคู่เขาต้องได้แต่งก่อนคู่ของหมอมิวด้วยซ้ำแต่กลับพลิกผันเป็นหมอมิวแต่งก่อน“แกก็ลองถามหลานแกดูสิว่าทำไมต้องรีบมาเกิด ฮะฮะฮะ” หญิงสาวโบ้ยให้ไปถามลูกในท้องเธอแทน“ย่ะเห็นแกหลานชั้นยอม ปะงั้นออกไปกันเถอะจะถึงเวลาแล้ว แต่ฉันยินดีกับแกด้วยจริงๆนะเพื่อนรัก” ว่าแล้วหมอตาก็เดินเข้าไปกอดเจ้าสาวของงานที่เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเธอก่อนจะพาเจ้าสาวออกมาส่งให้เจ้าบ่าวที่รออยู่ก่อนแล้วทั้งคู่ตอนนี้อยู่ในชุดไทยประยุกต์สีทอง ชายหนุ่มสวมใส่โจงกระเบนเข้าชุด ส่วนหญิงสาวอยู่ในชุดไทยสีทองอร่ามปักมือทั้งชุดอย่างประณีตพุงป่องออกมาเล็กน้อย ซึ่งตอนนี้ครรภ์ของหญิงสาว 17 สัปดาห์แล้ว เธอไปดูเพศของลูกมาปรากฏว่าชายหนึ่งหญิงหนึ่ง เธอได้ลูกแฝดชายหญิง คุณพ่อนี่ยิ้มแก้มแทบฉีกเมื่อรู้เพศลูก พลางคุยอวดคน

เช้าวันรุ้งขึ้น คิณฑ์กับหมอมิวที่กำลังเดินออกจากห้องจะไปทานข้าวเช้าที่ห้องอาหารของรีสอร์ทก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีเสียงทักขึ้นมาจากทางด้านหลัง“มอนิ่งครับคุณมิว”“อ่าวคุณต้น มอนิ่งคะ ไปไหนมาแต่เช้าคะเนี่ย” หมอมิวทักกลับเพราะคนที่ทักทายเธอคือเจ้าของไร่แห่งนี้“ไปเดินดูไร่มาครับ เอ่อแล้วนี่ใครครับ” เขามองไปด้านหลังหญิงสาวที่มีผู้ชายตัวโตหน้าตาหล่อเหลาออกไปทางตะวันตกยืนอยู่“เอ่อ คนนี้คือ คุณคิณฑ์คะ เขาเป็นเอ่อ” หญิงสาวไม่รู้จะบอกชายหนุ่มออกไปยังไงดีเพราะเธอรู้ว่าเจ้าของไร่หนุ่มแอบสนใจเธออยู่“เป็นแฟนมิวครับ” เขารีบพูดออกมาก่อนจะเดินมากอดร่างบางไว้อย่างเป็นเจ้าของ“อ่อแฟนคุณมิวที่เคยเล่าให้ผมฟังว่านอกใจนะเหรอครับ” ต้นพูดขึ้นแบบยียวนออกไป เพราะเขายังคิดว่าคิณฑ์นอกใจมิวจริงๆแล้วตอนนี้ก็กำลังมาง้อขอคืนดีสินะ“นี่มิวบอกเขาไปแบบนั้นเหรอ แบบนี้มันต้องโดนลงโทษให้หนักกว่าเดิม” เขาว่าพลางขู่เธอออกมาเพราะเมื่อวานเขาก็ลงโทษแม่ตัวดีทั้งวันทั้งคืนกว่าจะเสร็จก็เกือบตีสองแล้วเพราะเธอเล่นหลับกลางอากาศเขาจึงต้องหยุดเกมรักลง“แล้วขอโทษนะครับ ผมรักแฟนผมมากกกกก และไม่เคยนอกใจเธอด้วย เข้าใจใหม่นะครับ” ชายหนุ่มร

หมอมิวตอนนี้ตื่นขึ้นมาอาบน้ำอาบท่าเตรียมไปซื้อของใช้ส่วนตัวเธอคิดว่าจะพักที่นี่สักสองคืน แล้วค่อยคิดว่าจะเอายังไงต่อ แต่ก่อนอื่นเธอต้องบอกทางบ้านก่อนเพื่อไม่ให้เขาเป็นห่วงตอนนี้มิวมาพักผ่อน ถ้ามิวพร้อมเดี๋ยวมิวจะกลับไปนะคะ ไม่ต้องห่วงมิวสบายดีเธอพิมพ์ข้อความออกไปแค่นั้นก่อนจะกดส่งให้กับ บิดามารดา พี่ชายทั้งสอง แล้วก็คุณหมอตาเท่านั้นก่อนจะกดปิดเครื่องทันทีเธอเดินออกมาจากห้องพักแล้วเดินเล่นเลียบชายหาดมาเรื่อยๆเพื่อนผ่อนคลายความเครียด หญิงสาวเป็นคนที่ค่อนข้างจะคิดบวกเสมอในเรื่องต่างๆ เธอเสียใจที่คนรักนอกใจ แต่จะให้ทำยังไงจะให้เธอเอาแต่ร้องไห้เก็บตัวนะเหรอเธอไม่เอาหรอก ชีวิตเป็นของเธอ ร้องไห้เสียใจได้แต่ไม่ใช่ว่าต้องทนทุกข์ไปกับมันทุกเวลานี่ เธอเดินเหม่อคิดอะไรมาเรื่อยๆจนมาชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งเข้าจนเซไปเกือบล้ม โชคดีที่เขาคว้าแขนเธอไว้ทัน“อุ๊ยขอโทษคะ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจ” เธอรีบพูดขอโทษออกไปทันที“เอ่อไม่เป็นรัยครับ คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ” ชายหนุ่มรีบถามออกไป“อ้อป่าวคะไม่เป็นไร ขอบคุณนะคะที่ช่วย ไม่งั้นฉันต้องล้มลงไปแน่ๆเลย” เธอพูดพร้อมกับส่งยิ้มไปให้ชายหนุ่มคู่กรณีที่ตอนนี้ยืนมองหน้

เป็นเวลาหลายวันแล้วที่ชายหนุ่มไม่ได้เจอคุณหมอสาว เขาพยายามที่จะติดต่อเธอแต่มือถือก็ปิด ไปหาที่โรงพยาบาลก็โดนกีดดันไม่ให้พบได้แต่กลับมานั่งคอตกอยู่ที่บ้านส่วนทางด้านคุณหมอมิวที่ตอนนี้มาสัมมนาที่หัวหินได้สามวันแล้ว ก็พี่ชายเธอนะสิพยายามกีดกันให้เธอมาสัมมนาต่างจังหวัดทั้งที่ไม่ค่อยจำเป็นสักเท่าไหร่ จนวันนี้เป็นวันสุดท้ายในการอบรม เธอคิดถึงคนรักนะแต่ไม่รู้จะติดต่อเขายังไงมือถือพี่ชายก็เอาไปอ้างว่าไปทำงานไม่จำเป็นต้องพกไปเถียงกันอยู่สักพักเธอก็ยอมแพ้พี่ชายทั้งสองคนไป พอกลับมาจากสัมมนาก็เลือกที่จะไปพักที่คอนโดของเธอก่อนเพราะตอนนี้ยังไม่อยากกลับบ้านตั้งแต่วันนั้นพี่ชายทั้งสองก็คุมเข้มไมให้เธอนอนที่คอนโดเธอขี้เกียจจะเถียงเลยทำตามที่ทั้งสองบอกทางด้านคิณฑ์พอกลับมาถึงบ้านเขาก็มานั่งถอนหายใจอยู่ข้างๆมารดาเพราะคิดถึงคุณหมอสาว 'นี่เขาคลั่งเธอขนาดนี้เลยเหรอ ไม่เจอกันแค่สองสามวันยังขนาดนี้ ถ้าวันหนึ่งเธอจากเขาไปมีคนอื่นละ เขาจะทำยังไง' เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็หันหน้าไปหามารดาทันที“มัมครับหน้าผมหายดีแล้วนะครับมัมไปขอมิวให้ผมได้รึยังครับมัม นะนะไปวันนี้เลย นะครับ” เขาพูดพลางขยับไปจับแขนมารดาเขย่าเบาๆ

ชายหนุ่มที่ตอนนี้ยืนมองหน้าหมอสาวอยู่ในห้องนอนของเขา ทีแรกเขาก็รู้สึกโกรธที่เธอปฏิเสธแต่พอได้เห็นหน้าสวยที่งอง้ำอยู่ตอนนี้เขากลับคิดว่ามันตลก ปากเล็กยื่นออกมาแทบชนจมูกสวย“โถ่ที่รัก ปฏิเสธผมทำไม ผมอยากแต่งงานกับมิวจริงๆนะ ตอนนี้ผมก็อายุเยอะแล้วด้วย” เขาบอกออกมาพลางเดินไปโอบกอดร่างบาง“ก็คุณไม่ถามมิวสักคำ อยู่ดีๆพามาบ้านแล้วบอกจะแต่งงาน ใครจะไปตั้งตัวทันเล่า” เธอพูดออกมา คนอะไรไม่โรแมนติกเอาซะเลย“ก็ผมรีบนี่ กลัวคนอื่นมาแย่งมิวไป” เขาอธิบายพลางเอาคางไปเกยอยู่ที่ไหล่ของเธอแล้วดึงเธอเข้ามาแนบชิดยิ่งขึ้น“ใครจะมาแย่ง คุณก็คิดมากไป” เธอว่าพลางเอื้อมมือไปกอดเขาตอบ“มิวรักผมบ้างรึเปล่า” อยู่ดีๆเขาก็ถามออกมาจนหญิงสาวไม่รู้จะตอบยังไง“เอ่อ คือ มิวก็ไม่รู้ว่ามันเรียกว่ารักหรือป่าว มิวหวงเวลาคุณอยู่กับคนอื่น คิดถึงคุณเวลาไม่เจอ” เธอพูดก่อนจะกอดเขาแน่นขึ้น“................” เงียบ ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เขาคลายมือออกแล้วเดินไปหยุดยืนริมหน้าต่างแล้วทอดสายตาออกไปข้างนอกหญิงสาวที่ตอนนี้ทำอะไรไม่ถูก ชายหนุ่มคงงอนที่เธอไม่บอกว่ารักเขาสินะ จากนั้นเธอจึงเดินไปกอดเขาจากทางด้านหลัง“มิวรักคิณฑ์นะ” เธอตัดสินใ

หนึ่งเดือนหลังจากนั้น เพชรพราวก็ต้องพาเด็กๆบินกลับประเทศไทย เมื่อไรอันถูกบังคับให้กลับไปทำงานหลังจากสองอาทิตย์แรกที่เด็กๆเกิดมา เพราะมันร่วมเดือนแล้วที่ชายหนุ่มบินไปที่อเมริกา และเมื่อไรอันบินกลับมา คุณปู่ คุณย่าและคุณตาก็อาสาอยู่เลี้ยงเด็กๆอยู่ที่โน่นจนกระทั่งกลับมาประเทศไทยพร้อมกันในวันนี้ เพราะคุณพ่อลูกสามทนคิดถึงลูกๆไม่ไหว ขู่เช้าขู่เย็นว่าจะลาออกจากบริษัทจนสุดท้ายเพชรพราวทนคำรบเร้าไม่ไหวพาเด็กๆบินกลับมาอยู่ที่ประเทศไทย“อ๊าย!!! นี่มันพี่ไรอันตอนเด็กๆนี่คะ มาให้คุณอาอุ้มหน่อยสิหนุ่มๆ โอ๊ย อุ้มใครดีเนี่ย เหมือนกันไปหมดเล้ยยยย”พอมาถึงบ้าน ไรอาที่รอรับอยู่ถึงกับกรี๊ดกร๊าดออกมาด้วยความตื่นเต้น เมื่อเธอโดดงานที่โรงพยาบาลมารออยู่บ้านร่วมชั่วโมงแล้ว ก่อนจะวิ่งไปรับเอาหนึ่งในสามมาอุ้มอย่างแสนตื่นเต้นดีใจที่สุดท้ายก็ได้เจอหลานๆตัวจริงๆสักที“หึหึหึ ไรอันก็เหมือนไรอานั่นแหละน่า ทำเป็นพูดไป ถ้าเอารูปมาเทียบกันแม่นึกว่าแฝดห้าเลยล่ะ&rd

“อ่าว คุณมนัสครับ จะรีบร้อนไปไหนครับนั่น”“อ่าวคุณไบรอัน! มาทำอะไรครับ ขอโทษทีพอดีผมรีบ เมื่อกี้ยัยพราวโทรมาบอกว่าคลอดลูกแล้ว”“อะไรนะ!!! หนูพราวคลอดลูก!! แล้วนี่กำลังจะไปโน่นเหรอครับ ผมไปด้วยๆ เดี๋ยวโทรบอกให้ภรรยาผมออกมาเลย แล้วไปยังไงครับ”“ผมจองตั๋วเอาไว้หนึ่งทุ่ม”“ไม่ต้องๆเอาเครื่องส่วนตัวไปเลยเดี๋ยวผมให้คนจัดการให้ โอ๊ย นี่พึ่งคลอดเหรอครับ”“เดี๋ยวไปคุยกันบนรถดีกว่าครับ”ทั้งคุณปู่และคุณตาแทบทำอะไรกันไม่ถูก เมื่อตื่นเต้นดีใจจนเนื้อเต้นพากันรีบเดินตรงไปที่รถของคุณไบรอันที่คนขับยังจอดรออยู่หน้าตึก ดีที่เขากับภรรยาพึ่งไปเที่ยวมาเมื่อสองเดือนก่อนแต่ทำวีซ่ายาวเป็นปีเลยไม่จำเป็นต้องทำวีซ่าใหม่กัน

“พราว!!! เธอ...ทำไมเธอไม่โทรบอกฉันเลยยัยเพื่อนบ้า ฮึก รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงแทบแย่ ฮือ...”สองวันหลังจากที่เพชรพราวคลอดลูก เจสิก้าที่พึ่งได้รู้เรื่องจากแอนนารีบกลับมาทันทีเมื่อพยายามติดต่อเพชรพราวเท่าไหร่ก็ไม่มีคนรับสาย เลยโทรมาหาแอนนาและก็ได้รู้ว่าเพชรพราวอยู่ที่โรงพยาบาลเธอเลยหนีงานกลับมาทันที“เจสซี่...มาได้ยังไงไหนว่าไปอีกสองอาทิตย์ไง”เพชรพราวที่ยกมือขึ้นโอบกอดร่างของเพื่อนสนิทที่โถมเข้าหาพร้อมกับถามขึ้นอย่างนึกแปลกใจ“ก็ฉันโทรหาเธอแล้วไม่ยอมรับสายเลยโทรหาแอนนาน่ะสิ แล้วเป็นยังไงบ้าง หลานๆของฉันด้วย”“ปลอดภัยดี คุณพยาบาลพึ่งพากลับไปที่ห้อง น่าจะพามาอีกทีหกโมงเย็นน่ะ”“ฮือๆๆ ฉันเป็นห่วงจนแทบบ้ารู้ไหม...เจ็บมากไหม”“อือ แต่ตอนนี้ไม่เจ

“อ๊ะ! อื้อ...ทำไมวันนี้ดิ้นแรงนักล่ะลูก ตื่นเต้นที่ได้เจอคุณปู่กับคุณย่าเหรอครับ อู้ย...”พอวางสายจากบิดาไป เพชรพราวก็ต้องครางออกมาอย่างรู้สึกเจ็บเมื่อลูกๆของพากันพร้อมใจกันดิ้นจนหน้าท้องนูนเด่นขึ้นลงอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวพยายามลูบท้องเพื่อให้เด็กๆสงบลงเหมือนทุกครั้ง แต่ดูท่าจะไม่ฟังกันเลย เมื่อยิ่งดิ้นหนักเข้าไปใหญ่ จนเพชรพราวแทบทนไม่ไหว ตอนนี้เธอเจ็บจนเหงื่อแตกไหลอาบลงตามไรผมเมื่อเริ่มเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ“ระ...ไรอัน อื้อออออ ไรอัน อ๊ะ! อื้อ ไรอัน...ระ...ไรอัน...”เสียงแหบโหยโรยแรงพยายามร้องเรียกไรอันที่ตอนนี้กำลังยุ่งอยู่กับการทำอาหารเย็นให้เธอ เมื่อเธอบอกว่าอยากทานสปาเก็ตตี้ฝีมือเขาอีกไรอัน...ขอร้อง...เข้ามาที เพล้ง!!!!เพชรพราวที่เจ็บจนหมดแรงพยายามภาวนาให้ไรอันเข้ามาเร็วๆก่อนที่เธ

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา“คุณว่าอะไรนะ! สะ...สาม ไรอันมีลูกแฝดสามเนี่ยนะ!!!!”กลับมาทางด้านคุณมิรันหลังจากที่ไรอันบินไปหาเพชรพราว เธอพยายามติดต่อแต่ก็ติดต่อไม่ได้ เลยตัดสินใจบอกผู้เป็นสามีถึงความลับที่เธอเก็บเอาไว้ เพื่อปรึกษาว่าควรทำยังไงต่อดี และพอคุณไบรอันได้ฟังในทีแรกถึงกับลุกขึ้นตะโกนออกมาเสียงดังลั่นจนไรอาที่พึ่งเดินเข้าบ้านเพราะมารดาโทรตามก็รีบวิ่งเข้ามาตามเสียงของบิดา“มีอะไรคะคุณพ่อ! เสียงดังไปถึงหน้าบ้านเลย เป็นอะไรกันคะ!”“กะ...ก็แม่ของลูก...แม่ของลูกบอกว่ามีแฝดสาม...”“ห๊ะ!! คุณแม่ท้องแฝดสามเลยเหรอคะ!!! เป็นไปได้ยังไง...ไหนว่าประจำเดือนหมดไปแล้ว...”คุณมิรันถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับกับความเหมือนของสองพ่อลูกคู่นี้ ก่อนจะยกมือห้ามเสียงที่กำลังจะเปล่งออกมาให้รำคาญหัวใจอีก

“อื้ออออ อึดอัด...”เช้าวันต่อมา เพชรพราวที่รู้สึกรำคาญดิ้นไปมาก่อนจะนิ่งไปอีกครั้งเมื่อไรอันค่อยๆยกแขนที่เขากอดเธอเอาไว้ออก ร่างใหญ่ลุกออกจากเตียงอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน พอเสร็จชายหนุ่มก็เดินออกไปที่ครัวเพื่อดูว่ามีอะไรที่สามารถเป็นอาหารให้เขากับเธอได้ ก่อนจะเจอเส้น ที่ใช้ทำสปาเก็ตตี้และวัตถุดิบทุกอย่างครบครันเขาเลยลงมือทำทันที เพราะแต่ก่อนเขาก็ทำกินเองบ่อยๆเมื่อตอนไปเรียนที่อังกฤษตุ๊บ!!!“คุณเป็นใคร! เข้ามาในนี้ได้ยังไง!”แอนนาที่พึ่งเข้ามาทำงานตกใจถึงกับปล่อยนมบำรุงครรภ์ที่ซื้อติดมือมาหล่นลงพื้นเมื่อเจอเข้ากับไรอันในร่างเกือบเปลือย มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างเอาไว้ ร่างอวบมองซ้ายมองขวาก่อนจะรีบวิ่งตรงไปที่ห้องนอนของเพชรพราวและพบว่าเธอยังปลอดภัยดีก็ถอนหายใจออกมา“ตกลงคุณเป็นใคร เข้ามาทำอะไรที่นี่ แล้วเข้ามาได้ยังไง”แอนนาถามออกมาชุดใหญ่ เมื่อมองดูรอบๆพบว่ามันไม่ได้มีอะไรหายไปหรือแตกหัก แสดงว่าเขาไม่ใช่คนร้าย ส่วนไรอันก็ตกใจไม่แพ้กันเมื่อเขาลืมไปเสียสนิทว่าแอนนาต้องเข้ามาทำงานที่นี่“เอ่อ คือ...ผม เอ่อ...”“อ่าว สวัสดีค่ะแอนนา มีอะไรกันรึเปล่าคะ”