Lola Lush의 작품

"KUYA Seric, tayo lang ba nina Tito Ruvion ang nakatira sa dito sa mansion?" Hindi napigilan ni Lia ang sarili na itanong ang bagay na 'yon kay Seric habang nag-aalmusal silang dalawa sa hapag kainan. Wala na si Mr. Ruvion Lancaster dahil maaga itong umaalis upang magtungo sa kompanya nito. Bahagya siyang tinapunan ng tingin ni Seric at matipid na sinagot, "Hindi." Nais pa sanang magtanong ni Lia ngunit nahalata niyang tila umiiwas si Seric na pag-usapan ang bagay na 'yon. Nais pa sana niyang malaman kung nasaan ang ina nito. "Miss Lia, narito na ang gatas mo." "Salamat po, Manang Loy." Ngumiti ng matamis si Manang Loy na giliw na giliw sa pagiging magalang ng paslit. Biglang tumayo si Seric at hiningi sa isa pang kasambahay ang gamit nito para sa eskwela. "Aalis na po ako Manang Loy, k-kayo na po ang bahala kay Lia." Medyo nagulat si Lia nang marinig ang sinabi ni Seric at lihim siyang napangiti. "Sige ho Master Seric. Mag-iingat

HINDI mapakali si Lia na nakaupo sa tabi ni Seric. Sakay sila ng mamahaling kotse ng mga Lancaster na maghahatid sa kanila sa mansion. Pinauna na sila ni Mr. Lancaster dahil may mahalaga pa itong pupuntahan matapos ang usapan ng mga ito at ng dean. Ramdam ni Lia na tila nais niyang maiyak dahil halo halo ang emosyong nararamdam niya. Dahil ito ang unang beses na umalis siya sa Home of hope at ang isipang iniwan na niya ang kinagisnan niyang pamilya ay halos gusto niyang pumalahaw ng iyak. Sa mga sumunod na minuto, hindi na talaga napigilan ni Lia ang maiyak dahil sa lungkot. Hindi batid ng paslit na babae na lihim siyang pinagmamasdan ni Seric. Si Seric na hindi mawari kung anong mararamdaman. Naiinis kasi siya sa tuwing nakakakita siya ng mga batang umiiyak ng walang dahilan at hindi lang isang beses sa buhay niya na hiniling niya noon na sana ay mawala na sa mundo ang mga batang iyakin. Pero ngayong nakikita niya si Lia na umiiyak, hindi iyon nagbigay ng inis sa

PINAPASOK ni Dean si Mr. Lancaster sa opisina at pagkaraan ay may sumunod na batang lalaki rito. May kapayatan ang bata pero napakagwapo nito at napakatangkad. Makinis din ang balat nito at maayos ang pananamit. Kuhang kuha nito ang lamig ng aura ni Mr. Lancaster. Hindi maitatangging mag-ama nga ang dalawa. "Sabihin mo kay Miss Cruz kung sino ang batang tinutukoy mo, Seric." Ang malamig na tinig ni Mr. Lancaster ang bumasag sa panandaliang katahimikang naroon. Hindi agad sumagot si Seric at tila nag-isip kung tama ba ang ginagawa niya. "Master Seric, sino ang batang tinutukoy mo? Alam mo ba ang pangalan?" Huminga ng malalim si Seric at sa malamig na tinig ay ibinulong niya ang pangalan ni "Lia." Natigilan ang dean at hindi maalis ang pagtataka sa isip kung bakit kilala ni Seric Lancaster si Lia. "Sigurado kang Lia ang pangalan? Nakita mo na ba siya?" Anang Dean kay Seric. "Oo. Ang batang babaeng may bilugang mga mata at malalantik ang mga pilik mata.

ALAS singko nang umaga ay nagising si Lia, napaupo sa kama at napahawak sa kumakalam na tiyan. Naalala niya kagabi dahil sa sama ng loob sa mga nangyari kahapon sa kaniya ay hindi siya kumain ng hapunan. Inilibot niya ang paningin at tulog pa ang mga ibang bata sa ampunan na 'yon. Tumayo siya at nagtungo sa maliit na kusina ng ampunan, ramdam niya ang panlalambot at pagkahilo dahil sa gutom, nakita siya ng kanilang tagapagluto na si Misis Karben at marahan siyang inalalayan paupo sa silyang upuan na nasa gilid. "Malamang sa malamang ay gutom na gutom ka ano?" Wika ni Misis Karben na may ngiti sa labi. Nahihiyang tumango ang paslit na si Lia. Mabilis na kumilos ang ginang at ipinaghanda siya ng nilagang itlog at isang tasa ng gatas. Nang mailapag iyon sa kaniyang harapan ay mabilis siyang kumain at nang matapos ay masaya siyang nagpasalamat sa ginang at nagpaalam rito na lalabas at tutungo sa maliit na palaruan. Ngunit nang mapadaan siya sa isang puno kung saan nak

"ATE Rowan, saan mo ba ako dadalhin?" Iyon ang tanong ng pitong taong gulang na si Lia habang marahang nakasunod kay Rowan- ang batang babae na isa sa mga kasama din niya sa home of Hope, ang bahay ampunan na kumakalinga sa tulad nilang walang tahanan. Mag aalas sais pa lang ng umaga iyon, medyo may kadiliman pa ang paligid kaya wala pang gaanong taong gising sa bahay-ampunan. Pero ang dalawang paslit ay nakabihis na at patungo sa pinakaliblib na bahagi ng lugar na 'yon. Biglang napatigil sa paglalakad si Lia at lumingon sa bahay-ampunan na pinanggalingan nila ng may bakas ng pagaalinlangan. "Ate gusto ko ng makabalik doon. Sabi kasi sa akin ng dean ay ngayong araw darating si Uncle Roel upang kunin ako." Biglang napatigil si Rowan sa paglalakad at lumingon kay Lia, kinuha ang kamay nito at tumingin sa inosente nitong mukha. Isang hindi maunawaang kislap ang dumaan sa mga mata ni Rowan. "Hindi ba nasabi mo sa akin dati na nawawala ang kwintas mo? Naroon