Kate Valenzuelaの小説

Tumunog ang cellphone ni Charlotte. Pagtingin niya, si Theodore pala.Nagpadala ito ng screenshots ng mga Instagram posts nina Liam, pati na rin ng mga masasakit na komento.“Charlotte, paano mo natitiis ito? Gusto mo bang ako na ang makialam para sa kumpanya?”Medyo lumambot ang puso ni Charlotte sa nakita. Nakakagaan pala ng pakiramdam na may pamilya na handang ipagtanggol siya.Pero hindi siya sanay na puro tanggap lang. Para sa kanya, ang relasyon ay dapat laging dalawang panig ang gumagalaw.“Okay.”Kinabahan bigla si Theodore matapos niyang ipadala ang mensahe. Nagsisisi pa nga siya. Hindi siya sigurado kung papayag ba si Charlotte baka pagalitan pa siya.Pero kung hindi pumayag si Charlotte, plano pa rin niyang gumanti sa sarili niyang paraan. Una, ipakakasuhan ng legal department ang mga nanira. Sunod, paiimbestigahan ang buong pamilya ng mga iyon, at kapag may nakitang butas, ire-report lahat. Hehehe.Biglang tumunog ulit ang phone niya. Napahinto si Theodore at muntik na ni

“Bakit mo siya ginulo?”Maingat niyang tinapik ang balikat nito at mahinang nagsabi "Pakiusap, pakiusap, huwag ka nang umiyak Mama."Sa narinig na iyon, unti-unting humupa ang pag-iyak ni Clarisse, pero lalo pa niyang hinigpitan ang yakap kay Charlotte .Lumapit si Charles, nais sanang yakapin ang mag-ina, ngunit masama siyang tiningnan ni Clarisse at mas lalo pang hinigpitan ang yakap.Charles: ".Sige, sige. Ang anak mo ay anak mo lang, hindi akin."Hindi na nakatiis si Chase at nagsalita "Ma, kanina pa nakatayo ang anak natin, siguradong nanlalambot na ang mga binti niya.""Oo nga! Oo nga! Pumasok na kayo! Bakit ba nandiyan lang kayong nakatayo? Huwag niyong pagurin ang anak natin. Wala kayong pakiramdam talaga." Mabilis na binitiwan ni Clarisse si Charlotte at hinila siya papasok.Charles, Liam, Lance: “So?” Wala na silang nagawa kundi sumunod na lang sa kani-kanilang ina, anak, at kapatid papasok sa loob.Hinila ni Clarisse si Charlotte upang maupo sa sofa, mahigpit pa ring h

Tahimik muna si Charlotte ng ilang sandali bago siya tumingin pataas sa kanya. “Matagal na akong nakatira sa abroad mula noong ako’y labing-isa, at ayos naman ako.” Labing-isa? Pero nawala ang kapatid kong babae noong apat na taong gulang pa lang siya! Kung siya nga talaga ang kapatid ko, nasaan siya sa loob ng pitong taon bago siya nag-abroad? Ang daming tanong ni Chase sa isipan niya, pero nag-aalangan din siyang magtanong dahil baka ma-offend niya ito. Kaya’t umupo na lang siya sa tapat ni Charlotte at tinitigan siya ng hindi kumukurap. Sa sobrang tagal ng titig niya, nangangalay na ang anit ni Charlotte at parang gusto nang lumubog ng mga daliri sa paa niya sa hiya, buti na lang dumating na rin ang pagkain. Unang nilagyan ni Chase ng sopas ang mangkok niya, tapos kumuha ng ilang piraso ng pork ribs, at nagsuot ng gloves para balatan ng hipon si Charlotte . Pagkatapos inumin ni Charlotte ang sopas, isang mangkok ng hipong walang balat ang itinulak papunta sa kanya m

“Ibig mong sabihin ang boss sa likod ng Villa?” Biglang tumingala si Maxwell sa kanya. “Malapit-lapit na rin ‘yon. Kahit hindi siya mismo, siguradong may kinalaman siya ro’n.” Napailing si Maxwell. “Ano bang gusto ng boss na ‘yan? Kumuha na lang ng pera, ‘di ba? Kahit nga pagbebenta ng bahay, chine-check muna ang background ng buyer, tapos ‘tong taong ‘to, parang may sarili siyang intelligence network.” “Siguro may espesyal na kahulugan ang bahay na ‘to para sa kanya, kaya ayaw niyang malasin,” sabi ni Shane, habang pinapaikot-ikot ang hawak niyang ballpen nang walang pakialam. “Anong espesyal na kahulugan pa? Kung ako ‘yan, pera na agad! Sayang ‘pag ‘di mo pinakinabangan.” Hindi sang-ayon si Maxwell. Kinabukasan ng umaga, bumaba si Charlotte matapos mag-ayos ng sarili. Kumuha siya ng isang bote ng orange juice mula sa refrigerator. Umupo siya sa sofa, habang inaalala ang mga impormasyon na nakuha niya kagabi. Labinlimang taon na ang nakalipas mula nang mawala ang

Isang babaeng naka-mask ang lumabas ng airport, hila-hila ang isang mamahaling suitcase. Tanging ang kanyang mga palingon at ang mata niyang matalim ang tanging kita sa kanyang mukha. Bahagya siyang tumigil sa gilid, saka tinapik ang Bluetooth headset sa kanyang tainga. “I’m in Manila, but old man,” aniya, habang lumilingon sa paligid. “Do we really have to recognize our relatives?” Isang kalmadong tinig ang sumagot sa kabilang linya. “What do you think? Nandiyan ka na sa Manila. Why wouldn't you go back kung hindi mo rin lang kikilalanin ang mga kamag-anak mo?” Napangiti siya, mapanukso ang kurba ng kanyang labi. “Don’t I still have a business here?” sagot niya na may halong biro. “If it doesn’t work out, I’ll just go to the University of Batangas and teach them a few classes. I’m busy.” Biglang sumigaw ang boses mula sa kabilang linya, parang isang bulkang sumabog dahil sa narinig. “You have to recognize them! Otherwise, come back here and take care of the newbies! I gave yo