Kabanata 3

Tahimik muna si Charlotte ng ilang sandali bago siya tumingin pataas sa kanya.

“Matagal na akong nakatira sa abroad mula noong ako’y labing-isa, at ayos naman ako.”

Labing-isa? Pero nawala ang kapatid kong babae noong apat na taong gulang pa lang siya!

Kung siya nga talaga ang kapatid ko, nasaan siya sa loob ng pitong taon bago siya nag-abroad?

Ang daming tanong ni Chase sa isipan niya, pero nag-aalangan din siyang magtanong dahil baka ma-offend niya ito.

Kaya’t umupo na lang siya sa tapat ni Charlotte at tinitigan siya ng hindi kumukurap.

Sa sobrang tagal ng titig niya, nangangalay na ang anit ni Charlotte at parang gusto nang lumubog ng mga daliri sa paa niya sa hiya, buti na lang dumating na rin ang pagkain.

Unang nilagyan ni Chase ng sopas ang mangkok niya, tapos kumuha ng ilang piraso ng pork ribs, at nagsuot ng gloves para balatan ng hipon si Charlotte .

Pagkatapos inumin ni Charlotte ang sopas, isang mangkok ng hipong walang balat ang itinulak papunta sa kanya mula sa tapat.

Napahinto siya at natigilan sandali, at bago pa makareact ang utak niya, naitaas na ng kamay niya ang isang pirasong hipon at inabot ito kay Chase.

“Salamat. Kumain ka rin,” sabi niya.

Halatang na-flatter si Chase, at agad niyang isinubo ang karne.

“Tsk, bakit ngayon ko lang napansin ang sarap pala ng sweet and sour pork na may pinya?”

Mabilis kumain si Charlotte , pero ang kilos niya ay elegante — mas maayos pa kaysa sa mga babaeng nagmamalaking galing sila sa mayayamang pamilya.

Pagkatapos nilang kumain, bumalik sila sa ospital dala ang pagkaing binalot para kay Oliver.

Si Oliver, na naghihintay sa opisina ng direktor, ay agad na tumayo at binati ang bagong dating.

“Boss, Miss… Miss Castillo,” halos matisod pa siya sa pagsasalita.

Wala siyang magawa. Sa pagkakataong ito, ang babaeng ito ay tunay na kamukha ni Madam—mas higit pa kaysa sa mga babaeng dumaan sa plastic surgery na nagpakilalang siya noon. Sana, sana ito na talaga ang totoong Miss.

Naalala pa rin niya ang batang Miss noon—isang malambot, maputing bola ng laman, magalang, at matamis magsalita, parang diwata.

Inabot sa kanya ni Chase ang pagkain. “Kumain ka muna. Dito na lang ako maghihintay.”

“Sige po, boss,” sagot ni Oliver, sabay kuha ng pagkain at pumasok sa lounge.

Si Charlotte naman, na laging inaantok pagkatapos kumain, ay umupo sa isang upuan, ibinaba ang suot na cap, at naghanda nang ipikit ang mga mata.

Nang makita siyang gano’n, ayaw na siyang istorbohin ni Chase at umupo na lang sa tabi.

Makaraan ang kalahating oras, bumukas ang pinto at pumasok ang direktor na may malaking ngiti sa mukha.

Nang makita ito, agad tumayo si Chase.

“Kamusta? Ano ang resulta?”

Dumilat din si Charlotte at tumingin pataas.

Kahit na alam na niyang positibo ang resulta, sa sandaling ‘yon ay bigla niyang gustong makita ang magiging reaksyon ni Chase.

“Mr. Castillo, mas mabuti siguro kung ikaw na mismo ang magbunyag ng sikreto,” sabi ng direktor sabay abot ng test report.

Mabilis na binuksan ni Chase ang likod ng report at nabasa roon

Ang DNA test result ay nagpapakita ng 97.015% na pagkakatulad, isang mataas na match na tumutugma sa relasyon ng magkapatid sa dugo.

Sa wakas ay nakahinga siya nang maluwag. Totoo na ito! Ang kapatid na babae na hinahanap-hanap niya ng 15 taon ay nagbalik na!

Tama ang pakiramdam niya nung una niya itong makita ito talaga ang tunay niyang kapatid sa dugo!

Namasa ang mga mata ni Chase. Lumapit siya at niyakap si Charlotte . “Buti na lang bumalik ka. Buti na lang bumalik ka. Salamat. Salamat sa pagbabalik mo.”

Si Charlotte, na sa una'y balak sanang itulak siya palayo, ay napahinto sa kilos. Hindi niya namalayang niyakap din niya ito pabalik.

Ang direktor at si Olver, na nakatayo sa tabi, ay naantig rin ang damdamin. Labinlimang taon... Sa wakas.

Matapos makabawi si Chase, saka niya dahan-dahang binitiwan ang yakap at pinunasan ang luha sa mata.

Maingat siyang nagtanong, “Chacha, uuwi ka ba sa amin ni Kuya? Laging may nakahandang kwarto para sa'yo sa bahay. Araw-araw itong nililinis ng mga katulong. Lahat kami, matagal ka na naming hinihintay na bumalik.”

Tumango si Charlotte. “Sige.”

Pagkarinig nito, napabuntong-hininga ng gaan si Chase at iniangat ang kamay para ayusin ang suot niyang cap.

“Sige, uwi na tayo.”

Hinawakan ni Chase ang kamay niya at sabay silang lumakad palabas.

Napatingin si Charlotte sa kamay na hawak niya.

“Eh, niyakap na nga kita, kaya bahala na.”

Nagkatinginan si Oliver at ang direktor.Nang marealize ni Oliver ng nangyayari, dali-dali siyang sumunod sa kanila.

Paglabas nila ng ospital, inakay ni Chase si Charlotte papunta sa kotse niya kasama ang mga tauhan.

Pero pinigilan siya ni Charlotte .

“May dala akong kotse.”

“Ha? Eh, si kuya Chase, pwede bang sumakay sa kotse mo?” tanong ni Chase na may halong pag-asang tingin.

Diretsong inihagis ni Charlotte ang susi sa kanya.

“Ikaw na mag-drive. Mas kabisado mo ang daan.”

“Sige, sige! Si Kuya na ang magda-drive.” Agad na sinalo ni Chase ang susi at sumunod kay Charlotte, sabay lingon-lingon pa pabalik kay Assistant Zhang habang naglalakad.

“Oliver, magmaneho ka na lang pabalik sa kumpanya. Wala ako ngayong hapon, bahala ka na sa gusto mong gawin.”

Napakagat-labi si Oliver at pinilit maglabas ng isang propesyonal na pekeng ngiti.

“Sige po, boss.”

Nang makita niyang huminto si Charlotte , natigilan si Chase at napatingin sa mga susi na nasa kamay niya.

Ha? Ay lagot!

“Chacha, itong kotse na ‘to?”

Nauna nang binuksan ni Charlotte ang pinto sa unahang upuan at pumasok nang hindi man lang tumingin sa kanya.

“Akin ‘yan.”

Pinaharurot ni Chase ang sasakyan paalis, patungo sa villa ng pamilya Castillo

Habang nasa daan, maingat siyang nagtanong,

“Charlotte, lumabas na ang resulta handa ka na bang tawagin akong Kuya?”

Medyo natawa si Charlotte at sumulyap sa kanya.

“Kuya.”

“Hoy! Nandito si Kuya!” agad na napahalakhak si Chase. Matagal na simula nang huli siyang tumawa nang gano’n.

Ang unang taong nakita ng kapatid niya pagbalik—siya! Ang unang tinawag niya—siya rin!

Medyo nahiya si Charlotte. Malamig at marangal? Kalma at may disiplina? Seryoso? Diyablo ng mundo ng negosyo? Lumaki raw nang ilang ulit ang Castillo Group mula nang siya ang humawak?

Peke, ‘di ba? Talaga bang hindi siya tanga?

Sa unang pagkakataon, nagsimulang pagdudahan ni Charlotte ang abilidad ng intelligence network niya.

Medyo hindi tugma ang personalidad ng taong ito.

“Chacha, hindi ko pa sinasabi sa pamilya natin na bumalik ka na. Plano ko sanang sorpresahin sila mamaya. Saktong and’yan din ngayon sina Ate sa bahay.”

Totoo naman ito. Bago pa sila magkita, nakapagdesisyon na si Chase. Kung siya nga talaga ang kapatid niya, magandang sorpresa ito sa lahat.

Kung hindi, siya lang ang madidismaya.

Habang naghihintay sa pulang ilaw, lumingon si Chase kay Charlotte .

“Ah nga pala, nung lunch, sabi mo nasa abroad ka na mula nung labing-isa ka. Inampon ka ba?”

“Pwede na ring sabihin na gano’n.”

Yung matandang ‘yon, totoo ngang pakialamero — nakikialam sa lahat. Pero kahit pakialamero, ina pa rin naman ‘yon. Pwede na ring sabihing ina-ampon, ‘di ba?

“Mabait ba sila sa’yo?”*

Tumango si Charlotte .

“Mabait naman. Hindi kami nagkulang sa pagkain o damit.”

“Eh ‘yung unang pitong taon? Nasa China ka ba nun? Pero sinuyod na namin ang lahat ng ampunan sa buong bansa, malalaki man o maliliit, at ni anino mo, wala kaming nakita,” pilit na tanong ni Chase.

Napahinto si Charlotte , saka dahan-dahang tumingin sa labas ng bintana.

“Hindi ko alam. May amnesia ako noon. Ang tanging naaalala ko lang ay ang pangalan ko.”

Totoo naman — wala siyang kahit anong alaala bago siya mag-apat na taong gulang, kaya hindi siya nagsisinungaling.

Tungkol naman sa pitong taon na iyon lumipas na ang lahat. Patay na ang taong iyon, kaya wala nang dapat pag-usapan. Kapag nagsalita pa siya tungkol doon, siguradong may susunod na tanong, at siguradong magiging komplikado lang.

“Ayos lang ‘yan. Ang mahalaga, nandito ka na. Sa mga susunod na araw, mas marami pa tayong bubuuing magagandang alaala bilang pamilya.”

Napangiwi si Chase sa sakit ng nadama, sabay abot ng kamay para haplusin ang ulo ng kapatid.

Sigurado siyang may masamang nangyari sa kapatid nila noong panahong wala silang kaalam-alam—isang aksidenteng malala ang naging dahilan ng pagkawala ng alaala nito.

Dapat ay lumaki siyang parang prinsesa na pinaliliguan ng pagmamahal ng mga pamilya Castillo at Chu.

Pero sa halip, nabuhay siya sa gilid ng mundo sa loob ng labinlimang taon.

Buti na langinampon siya ng isang mabait na pamilya, at doon nagtapos ang paghihirap niya.

Pinalaki siya nang maayos, at dahil doon, dapat lang na magpasalamat si Chase.

Villa ng Pamilyang Castillo

Magkakasama sa sala sina Charles at ang kanyang asawa, pati na rin ang pangalawa at pangatlong anak — sina Liam at Lance

“Ma, Pa, anong ibig sabihin ni Kuya sa pagtawag sa atin dito sa sala? Hindi pa nga tapos ‘yung game ko!” reklamo ni Liam habang abala sa pagkontrol ng karakter sa cellphone niya.

Napatingin sa kanya si Lance pero agad ding ibinaba ang ulo para ituloy ang homework niya.

“May dahilan ang Kuya n’yo kung bakit niya kayo pinatawag. Pero ikaw, sa dami ng pinagdaanan natin, laro’t tulog pa rin ang inaatupag mo araw-araw!” galit na sabi ni Clarisse

Napatahimik si Liam, frustrated pero hindi makasagot. Wala siyang mailaban.

Pagbalik sa villa, hawak-hawak ni Chase ang kamay ni Charlotte habang naglalakad papasok.

Narinig ni Butler Brian ang tunog ng makina ng sasakyan at agad na lumabas.

Sa unang tingin pa lang hawak ng young master ang kamay ng isang babae?! Hindi man lang niya nabanggit na may dadalhin siyang nobya para ipakilala sa mga magulang! At sa seryoso’t matamlay niyang mukha palagi, may makukuha pa ba siyang kasintahan?!

Pero pagkakita niya sa mukha ng babae, nanlaki ang mga mata niya at napahinto.

“Boss.. ito..”

Bahagyang tumango si Chase at sumulyap kay Charlotte .

“Charlotte, ito si Uncle Brian.”

“Hello, Uncle Brian” bati agad ni Charlotte nang magiliw.

Napatawa si Uncle Zhang.

“Ay, hello rin, Miss. Papasok na sana ako at—’’

“Wag muna, Uncle Brian. May surprise kami para kina Mom at Dad” agad siyang pinigilan ni Chase, sabay inilagay ang hintuturo sa labi bilang senyales ng “shhh.”

Mabilis na tumango si Uncle Brian. “Sige, sige, hindi ako magsasabi. Pasok na kayo.”

Inakay ni Chase si Charlotte papasok sa loob ng sala.

Pagkarinig ng mga yabag, napatingin pataas ang apat na taong nakaupo sa sofa.

Pareho ang naging reaksyon nila kay Uncle Brian.

Pagkakita sa mukha ni Charlotte ,napabalikwas si Clarisse mula sa sofa at dali-daling tumakbo papalapit, nakayapak pa!

Sumunod din agad sina Charles at ang dalawa pa nilang anak na lalaki, at hindi nakalimutan ni Charles na damputin ang tsinelas ng kanyang asawa.

Nang nakatayo na sila sa harap ni Charlotte, para silang mga batang kinakabahan, sabay-sabay na napatingin kay Chase na parang naghihintay ng kumpirmasyon.

Nang makita ni Su Wanru na tumango si Chase, hindi na niya napigilan ang sarili. Niyakap niya agad si Charlotte at humagulhol.

“Chacha! Anak kong si Chacha’”

“Pasensya ka na pinabayaan kitang magdusa sa labas ng matagal na panahon. Kasalanan ko ‘to. Hindi ko intensyong pabayaan ka Hinanap kita nang hinanap pero hindi kita matagpuan. Pasensya na, Nannan, sorry talaga” Paos na ang boses ni Clarisse dahil sa pag-iyak.

Nanigas ang katawan ni Charlotte, at napatingin siya kay Chase na nasa tabi, parang humihingi ng saklolo.

Ang kaso imbes na tulungan siya ng matandang ‘yon, nakangiti pa ito ng nakaka-encourage at parang sinasabi: “Kaya mo ‘yan.”

Oo na, gets ko na. Kailangan ko pa ring umasa sa sarili ko.

Ang problema lang, Ang alam ko lang ay kung paano pumatay ng tao, hindi kung paano mag-aliw ng umiiyak!