The Heiress Who Dared to Claim The Zillonaire

Isang babaeng naka-mask ang lumabas ng airport, hila-hila ang isang mamahaling suitcase. Tanging ang kanyang mga palingon at ang mata niyang matalim ang tanging kita sa kanyang mukha.

Bahagya siyang tumigil sa gilid, saka tinapik ang Bluetooth headset sa kanyang tainga.

“I’m in Manila, but old man,” aniya, habang lumilingon sa paligid. “Do we really have to recognize our relatives?”

Isang kalmadong tinig ang sumagot sa kabilang linya.

“What do you think? Nandiyan ka na sa Manila. Why wouldn't you go back kung hindi mo rin lang kikilalanin ang mga kamag-anak mo?”

Napangiti siya, mapanukso ang kurba ng kanyang labi.

“Don’t I still have a business here?” sagot niya na may halong biro. “If it doesn’t work out, I’ll just go to the University of Batangas and teach them a few classes. I’m busy.”

Biglang sumigaw ang boses mula sa kabilang linya, parang isang bulkang sumabog dahil sa narinig.

“You have to recognize them! Otherwise, come back here and take care of the newbies! I gave you a choice, and you made it yourself! Either bumalik ka rito o kilalanin mo ang mga kamag-anak mo sa Batangas! Hindi ‘yung gala ka lang nang gala buong araw!”

Tsk. Mabuti na lang at inalis ko na ang headset bago siya sumigaw, kundi, tuluyan na akong mabibingi.

“Okay, got it.” maikling sagot niya, saka pinutol ang tawag kahit hindi pa tapos magsalita ang kausap.

Sa kabilang linya, nanggagalaiti sa inis ang matandang lalaki.

"You are aloof, you are great," reklamo nito,“but you’re the only one who knows how to hang up the phone!

Sa labas ng airport, kitang-kita ang isang matingkad na dilaw na Ferrari LaFerrari, naka-park sa pinakakilalang drop-off lane. Sa tabi nito, nakatayo ang isang lalaking naka-sunnies, suot ang isang makulay na floral shirt at shorts, parang bagong dating mula sa isang tropical island.

Sa labas ng paliparan, kitang-kita agad ang isang bright yellow na Ferrari LaFerrari na nakahimpil sa tabi ng kalsada. Sa harap nito, may isang lalaking naka-sunglasses, suot ang makulay na floral shirt at shorts— na para bang bagong balik mula sa beach.

Sa likuran niya, nakatayo ang dalawang bodyguard na parehong nakasuot ng itim na suit. Hawak nila ang isang malaking banner na kapansin-pansin sa gitna ng mga tao.

“Welcome my sister Charlotte back to Manila for inspection.”

Pagkakita sa eksenang iyon, napahinto si Charlotte at mabilis na inilagay muli ang mask niya sa kanyang muka. Napalingon siya sa kabilang direksyon at mabilis na naglakad palayo, umaasang walang makakapansin.

Pero paano siya palalagpasin ni Theodore

Agad nitong hinugot ang isang makalumang loudspeakermula sa isang street vendor at sumigaw:

“Charlotte! I'm here! You're going the wrong way! Charlotte! Hey, the woman in white clothes and a mask!”

Lalong dumami ang mga matang napalingon. Ramdam ni Charlotte ang atensyon na unti-unting dumadapo sa kanya. Napabuntong-hininga siya at sa huli’y napilitan siyang lumakad pabalik sa direksyon ni Theodore.

Sa halip na lapitan ito, iniiwasan niya ito ng marahan at tahimik na pumasok sa kotse, iniwan ang kanyang maleta sa paanan nito.

Ngumiti si Theodore na parang isang batang nagwagi sa laro, saka isinampa ang maleta kay bodyguard number one. Sumunod siyang pumasok sa driver's seat at pinaharurot ang kotse.

Habang nagmamaneho, sumulyap siya kay Charlotte at masiglang nagtanong.

“Charlotte, are you hungry? Let’s go eat first? Afterwards, let’s have some drinks and karaoke?”

Habang abala si Charlotte sa pagta-type sa kaniyang phone, malamig ang sagot niya:

"Diretso sa Villa."

Agad na umangal si Theodore, parang batang nadismaya.

"Huh? No, you finally made it back! At least give me a chance. Let me welcome you home!"

Napairap si Charlotte habang hindi inaalis ang tingin sa kanyang telepono.Pormal at malamig ang sagot niya, tila sanay na sa mga kalokohang dala ng pinsan.

"Di ba nagkita lang tayo last month? At saka, tigilan mo nga yang kaiikot-ikot mo kay David. Kung anu-anong kalokohan ang natututuhan mo. Hindi ka ba pwedeng matuto ng matinong bagay kahit minsan?"

Tumigil sandali si Theodore, kunwaring napaisip sa sermon, pero hindi rin nagtagal ang katahimikan. Tumawa lang siya at ibinalik ang tingin sa kalsada, habang patuloy na inaangkin ang sandaling iyon kasama ang pinakamamahal niyang pinsan.

"Okay, I'll definitely tell Sister Ning what I said, and tell her not to lead me astray again." Aniya ni Theodore

Sandaling natahimik si Theodore, bago muling nagsalita.

"Hey, so you really plan to go back to the Castillo family to recognize your relatives?"

Nakasandal si Charlotte sa upuan ng sasakyan, tamad ang kilos, pero may lalim sa kanyang mga mata nang sulyapan niya ito.

"Eh bakit? Pwede mo ba akong palitan at bumalik sa headquarters para i-train ang mga baguhan?"

Napailing si Thedore at mabilis na tumanggi.

"Of course not. I'd rather stay at the company. I hate stupidity..."

Muling bumaling ang tingin ni Charlotte sa labas ng bintana. Tahimik, lumilipad ang isip ni Charlotte sa mga tanawin habang patuloy na umaandar ang sasakyan.

"Let's just go take a look. Utos 'yon ng matanda. Mission lang 'to, ganun lang 'yon. Kung ayaw nila sa akin, aalis ako." Napakamot sa batok si Charlotte habang nakatingin sa kanya.

"I don't think that's likely. After all, they've been trying to find you nonstop for the past 15 years. Everyone in the wealthy world knows it." Sabi ni Theodore sa kanya.

Hindi sumagot si Charlotte. Nananatili siyang tahimik habang pinagmamasdan ang mga tanawing mabilis na lumilipas sa labas ng sasakyan. May kung anong lungkot sa kanyang mga mata, pero hindi iyon lubos na mahuli ng kahit sino.

La Esperanza Garden Villas, Batangas

Ang bagong tayong villa complex na ito sa Batangas. Natapos ito at binuksan sa publiko noong nakaraang taon. May labing-walong (18) villa lang ang buong lugar, at bawat isa’y nakatayo sa limang ektaryang lupa.

Para makabili ng property sa La Esperanza, kailangang dumaan sa masusing pagsusuri—at may isang di-mapag-uusapang kondisyon: malinis na background.

Isang tao ang nagtangkang gamitin ang kanyang kapangyarihan para pilitin ang kabilang panig na ipagbenta ang lupa sa kanya. Ngunit bago pa man matunton kung sino ang nasa likod ng plano, ang buong pamilya niya ay isinailalim sa imbestigasyon. Lahat ng ebidensya ay inilabas—at nauwi ito sa kanilang pagbagsak sa negosyo at pagkakakulong.

Dahil dito, kumalat ang mga biro’t haka-haka: ang may-ari raw ng La Esperanza ay isang tagapaghatid ng hustisya—itinayo ang lugar na ito para itaguyod ang kabutihan at puksain ang kasamaan.

Ngunit ang hindi alam ng karamihan, ito pala ay regalo lamang ni Charlotte sa kanyang sarili sa ika-18 niyang kaarawan.

Kailangan niya ng isang lugar na siguradong malinis ang kasaysayan—dahil ayaw niyang simulan ang kanyang coming-of-age ceremony na may kahit anong bahid ng malas o dungis.

Ngayon, bukod kay Charlotte, sina Dave at Theodore ay may kanya-kanya ring bahay na tinitirhan sa loob ng compound. May natitira pang limang gusali na hindi pa nabebenta.

Lahat ng kaugnay na usapin ay ipinasa na ni Charlotte sa kaniyang mga tauhan. Bihira na siyang magtanong tungkol dito. Ang natatandaan lang niya, sa sampung naninirahan sa lugar, isa lang ang taga Manila—ang iba ay galing sa iba’t ibang bahagi ng bansa.

Pagkababa ng sasakyan, tinulungan siya ni Theodore buhatin ang kanyang maleta papasok. Kumuha ito ng isang bote ng orange juice mula sa refrigerator at iniabot sa kanya, bago umupo sa sofa.

"Pinaglinis ko na 'yung kasambahay kaninang umaga, at nilagyan ko ng maraming orange juice ang ref mo. Nandoon na rin ang ibang gamit mo, nasa basement garage ang BMW. Kung ayaw mo 'yung gamitin, puwede mong dalhin 'yung isa kong sasakyan."

"Okay, noted." Sagot ni Charlotte habang binubuksan ang takip ng bote. Uminom siya ng isang lagok.

Bahagya lang naibsan ng orange juice ang mapait na lasa sa kanyang bibig.

Nag-ring ang telepono. Sinagot ni Theodore sa isang swipe at ngumiti nang todo, kita ang puting-puting ngipin.

"Hi, Sister Ning."

"Aba, umalis ka nga riyan! Hinaharangan mo si Charlotte sa screen," irap ni Dave.

Parang nabasag ang loob ni Theodore.

"Ay, gago! Eh bakit mo ako tinawagan kung gusto mo pala si Charlotte makita? Telepono ko 'to, ha!"

"Ang kulit mo. Kung hindi lang hindi sinagot ni Charlotte 'yung tawag ko, sa tingin mo, tatawag ako sayo?"

Natahimik si Theodore. Halatang nasaktan at parang batang napagalitan. Hindi na siya nagsalita, at tahimik na lang niyang itinuon ang camera kay Charlotte.

"Charlota, I miss you so much, mua~”

Isang pula ang buhok na hottie ang biglang lumitaw sa screen—si Dave.

Bahagyang iniangat ni Charlotte ang talukap ng kanyang mata at sinulyapan siya.

"Kailan ka pupunta rito?"

"Tsk, malapit na. Pupunta ako diyan pagkatapos ko matapos lahat ng kailangan dito." Hinawi ni Dave ang kanyang buhok sabay tanong, "By the way, kailan ka babalik sa pamilya Castillo?"

"Hindi ko pa alam. Plano ko, hayaan ko muna si Chase ang pumunta sa akin."

Nakunot ang noo ni Dave, halatang nagtataka.

"Huh? 'Yung panganay mong kuya? Bakit? Hindi ba dapat ang mga ganyan, una munang kinikita ang mga magulang?"

"Siya kasi 'yung pinaka-maaasahan."

Napangiwi si Dave, tapos bigla na lang siyang humalakhak. "Grabe, ang kulit mo talaga! Aminin mo, gusto mo lang 'yung tahimik at hindi maingay, ‘di ba?"

Hindi na sumagot si Charlotte, nanahimik lang—kasi totoo naman.

Tahimik na pagsang-ayon man 'yon, hindi ibig sabihin na masaya siya sa buong sitwasyon.

Habang patuloy pa rin sa pag ngisi si Dave, bigla na lang siyang binigyan ni Charlotte ng isang *deadpan look—sabay baba ng tawag.

Sa gilid, halos mapaiyak na si Theodore.

"Ate... Mama... telepono ko 'to! Gusto n'yong mamatay ako sa kakatawag ni Dave?!"

Ni hindi siya nilingon ni Charlotte.

"Oh. Eh di lumabas ka na lang sa susunod, para sagutin mo siya ro’n."

"Okay, okay! Kung ganyan na ang usapan, kailangan ko sigurong... kailangan ko sigurong um-order ng pagkain para sa'yo ngayon. Anong gusto mong kainin, Charlotte?"

Sabay tapik ni Theodore sa center table at tumayo agad, halatang gustong bumawi.

Ubos na ni Charlotte ang orange juice sa kamay niya habang paakyat ng hagdan. "Kung ano ‘yung dati. Tawagan mo na lang ako pag nandiyan na."

"Okay!" sagot ni Theodore habang naglalakad papalabas dala ang kanyang telepono.

Hindi naman sa duwag siya, pero sunod-sunod na tawag ni Dave ang pumapasok. At alam niyang kapag hindi niya sinagot iyon... baka hindi na siya tantanan nito habang-buhay.

Hindi niya kayang talunin ang kahit ao at hindi rin siya makapagsalita nang hindi nasasaktan ang alinman. Ang hirap maging lalaki.

Pagkatapos ng hapunan, umalis si Theodore.

Sa villa sa kabila ng bahay ni Charlotte , kakababa lang ni Maxwell mula sa pagpupulong kasama si Shane . Inunat niya ang leeg.

Nakita niyang may tao pala na naninirahan sa tapat nila. "Kuya, may naninirahan pala sa kabila. Noong gusto mong bilhin ang bahay na iyon, sabi mo hindi naman ito binebenta, 'di ba?"

Tumingala si Shane , nakataas ang kilay. "Kung hindi naman binebenta, sino sa tingin mo ang puwedeng nakatira roon?"