Novels by Fhency

Mga yapak ang aking na aking narinig, papalapit sa aking kinaroroonan. Maiingat, mabibigat. Si Damian, mula sa kaniyang pabango, presensya. Ngunit wala akong lakas magsalita. Parang feeling ko, pinaglalaruan ako ng tadhana. “Hindi ka pa bumaba para kumain ng hapunan? ” anito, malumanay at puno ng malasakit. Kung hindi ko lang siguro narinig ang sinabi nito kanina, marahil naghuhuramentado na ang kabog ng dibdib ko. “Elaris.” Mga awtoridad na tawag nito sa aking pangalan. “Wala akong gana.” mahina kong sabi rito. Lumapit ng dahan-dahan sa aking kinaroroonan. Isang dangkal ang layo, sinakop ang aking mga labi. Mapupusok. “Hmm~” halinghing nito sa gitna ng halikan. Mali ito, sa sitwasyon ko para na akong isang babaeng bayaran. Namalayan ko nalang ang mga titig nito, madilim. Hindi nagustuhan ang aking ginawang pagtulak rito. “Maglinis lang ako ng aking katawan. ” Hindi na hinintay pa itong magsalita at nagtungo sa CR. Sa bawat latay ng tubig mula sa shower,

Halos hindi ako makahinga. Maybe he was right all along. Walang sinuman ang magnanais na makapiling ang isang kagaya ko—isang babaeng nagtatrabaho sa lugar na kinamumuhian ng lipunan, the kind they whisper about, the kind they call dirty. Mainit ang mga luha na patuloy na umaagos mula sa aking mga mata, halos parang gusto nilang sunugin ang bawat bakas ng sakit na hindi ko kayang itago. Bakit parang ang hirap namang mamuhay ng normal? Hindi ko na namalayan kung gaano na ako katagal dito—sa lugar na hindi ko kilala, sa daang hindi ko alam kung may babalikan pa. “Hi, ayos ka lang?” Isang boses ng lalaki. Pamilyar. Parang boses ni Damian. Nang lingunin ko siya, para bang nagmakaawang bumalik ang hangin sa aking dibdib. Kamukha niya ito—pero mas kalmado, mas mahinahon ang mga mata. Nanatili akong tahimik. Nandito rin ba siya para sa aking katawan? “Miss, don't look at me like that. If I’m not mistaken, ikaw si Elaris, right?” Bigla kong naramdaman ang malakas na kabog ng dibdib k

Nagising ako sa isang banaag na sikat ng araw mula sa bintana. Ang silid na ito, hindi pamilyar. Masakit ang aking katawan na para bang binugbog ako kahit hindi naman. Isang katok mula sa pinto, nanatiling tikom ang bibig. Inaalala ang gabing nagdaan. “How are you now?” lalaking nakamaskarang humarap sa akin, ang lalaking naunang Minarkahan ako bilang kaniyang pagmamay-ari. Walang boses ang nais kumawala kahit gusto kong magsalita. “Hindi ka na muna papasok ngayon sa paaralan at sa trabaho mo. Magpahinga ka na muna! ”Hindi papasok, hindi maari. Kailangan ng kapatid ko ang panggamot nya. “Salamat sa tulong.” mahina kong sambit, “...... pero kailangan kong pumasok.”Isang tunog ng kutsara sa mesa ang umalingawngaw. Ang kaniyang mga titig na biglang nagdilim. “If I say, hindi ka papasok, hindi ka papasok! ” kalma pero it gives authority na kailangan mong sundin. Hindi ako nagpapadala. “Kailangan ko ngang pumasok, hindi ka ba nakakaintindi? ” napataas ang boses na pinakawalan ko

Dalawang linggo na ang lumipas mula noong gabing ‘yun—noong una at huling beses kong nakita ang lalaking nakamaskara. Ang lalaking nagligtas sa akin… at halos sabay na ring binura ang katahimikan ko, kinuha nya ang aking pagkab*bae, at sa mga nagdaang araw ay hindi siya matatahimik hangga't hindi nya natitikman ang paborito niya raw na putahe, ang aking kas*lan. Mula din noon, parang may matang laging nakamasid. Kahit sa klase, kahit sa kanto. Hindi ko alam kung paranoia lang ba o totoo. Pero tuwing napapalingon ako, may malamig na hangin na dumadaan sa batok ko—at pakiramdam ko, may nakatayo sa dilim. “Girl, ayos ka lang?” tanong ni Lioraine, sabay bagsak ng bag sa upuan. Ngumiti ako, pilit. “Oo naman.” “Tsaka nga pala, sino a-attend sa graduation mo? Grabe El, sino kaya ang nagpakalat ng chismis tungkol sa iyo?” Napayuko ako. “Wala. Si Papa… malabo siyang dumating.” Ang pangalawa niyang katanungan ay di ko sinagot. Hindi ko rin alam. “Sayang. Ilang linggo na lang ‘yun, ha?”

Isang katok mula sa pinto ng aking silid.“Come in,” malamig kong sambit.Pumasok si Levi—tahimik, ngunit halata sa mukha ang bigat ng dala niyang balita.“King, Agua reported that Seravell wants to get this young lady—named Elaris.”Tahimik akong nakinig habang nakatingin sa kaniya, pinipigil ang biglang pagbabago ng hangin sa paligid.“She also said… Seravell’s disposing of women’s bodies in their basement. The missing ones.”A cold silence fell between us.Sino bang mag-aakala—ang Seravell na kilala sa kalinisan ng negosyo, ay may nililihim na mas madilim pa sa gabi?“Target’s photo?”Kinuha niya ang maliit na envelope mula sa kaniyang pouch.Sa loob nito, isang larawan ng babaeng may inosenteng ngiti — Elaris, nice name.May kung anong kumislot sa dibdib ko. Hindi ko maintindihan kung bakit siya ang punterya ng kalaban.“Block Seravell’s men at all cost,” utos ko, kalmado ngunit matalim. “Wait for my next signal.”Tumango siya at lumabas ng kwarto.Naiwan akong mag-isa.Humugot ak

Tahimik akong nakaupo ngayon sa malaking balkonaheng nakaharap sa hardin.Ang malamig na simoy ng hangin ay dumadampi sa balat ko, tila pinapawi ang bigat ng mga nakaraang araw.Ang liwanag ng buwan ay humahaplos sa marmol na sahig, at sa bawat buga ng usok ng sigarilyo ko, para bang kasabay nitong lumalabas ang mga lihim na matagal ko nang itinatago.Isang kaluskos mula sa pinto. Tahimik kong pinakinggan ang bawat yapak—mabigat, maingat, pamilyar.“King, masamang balita.”Levi. Laging direkta, walang paligoy.Katahimikan ang namayani bago ito muling nagsalita.“Miss Ivelisse went missing.”Nanatili akong nakatingin sa kawalan, pinanatili ang aking awra. Walang emosyon. Walang bakas ng gulat.“You know what to do.”“Understood, King.”Sumenyas ako na pwede na siyang umalis. Pagkasara ng pinto, tanging ugong ng hangin ang naiwan.“Ivelisse... hanggang kailan ka ba magtatago,” bulong ko sa sarili, halos walang tunog.Humugot ako ng malalim na buntong-hininga at sinindihan ang isa pang s