Romances de sployzy thip

ตอนที่ 11หกโมงครึ่ง... เวลานัดหมายพราวนั่งอยู่ในมุมในสุดของร้านกาแฟบรรยากาศดีในซอยที่ไม่พลุกพล่านนัก นิ้วเรียวเผลอเคาะเบาๆ กับแก้วช็อกโกแลตเย็นที่พร่องไปเพียงนิดหน่อย หัวใจเต้นระรัวจนแทบจะหลุดออกมาจากอก....นี่เป็นครั้งแรกที่เธอนัดเจอเขานอกเวลางานอย่างเป็นกิจลักษณะ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ไม่ใช่สถานการณ์ฉุกเฉิน และไม่ใช่เพราะความเมามายเธอเลือกเดรสสายเดี่ยวสีน้ำเงินเข้มที่ขับผิวขาวผ่อง แต่งหน้าอย่างตั้งใจมากกว่าปกติ... ตั้งใจเพื่อใครกันนะ? คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัว แต่เธอไม่กล้าหาคำตอบให้ตัวเองแล้วร่างสูงที่รอคอยก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตูร้าน วินในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนปลดกระดุมเม็ดบน กับกางเกงสแล็คสีเทาเข้มดูผ่อนคลายกว่าตอนอยู่ในชุดสูทเต็มยศ แต่ถึงอย่างนั้น ออร่าของผู้บริหารระดับสูงและความหล่อเหลาที่ดึงดูดสายตาก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย เขากวาดตามองครู่หนึ่งก่อนจะเดินตรงมาที่โต๊ะของเธอ"ขอโทษที่อาจจะเลทไปนิดหน่อยครับ" เขากล่าวทักทายพร้อมรอยยิ้มบางๆ ทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม"ไม่เป็นไรค่ะ พราว... ก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน" พราวตอบเสียงเบา รู้สึกประหม่าจนทำตัวไม่ถูกหลังจากสั่งกาแฟแล้ว ความเง

ตอนที่ 10แสงไฟจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือสะท้อนอยู่ในดวงตาคู่สวยของพราว เธอนอนอยู่บนเตียงกว้างในห้องนอนหรูเพียงลำพัง จ้องมองข้อความสั้นๆ ที่ถูกส่งมาจากเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย แต่เธอรู้ดีว่าเป็นใคร...‘ถึงบ้านปลอดภัยไหมครับ?’ข้อความเรียบง่ายที่ดูเหมือนคำถามแสดงความห่วงใยธรรมดาๆ แต่มันกลับทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงไม่เป็นส่ำนี่คือครั้งแรกที่เขาติดต่อเธอมาก่อนหลังจากค่ำคืนอันเร่าร้อนและสับสนในห้องทำงานของเขาที่พึ่งผ่านมา... ค่ำคืนที่เธอบอกตัวเองว่ามันคือจุดจบ แต่ข้อความนี้กลับเหมือนเป็นจุดเริ่มต้นพราวลังเลอยู่นาน นิ้วเรียวจิ้มลงบนแป้นพิมพ์ พิมพ์ข้อความตอบกลับแล้วลบทิ้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีตีรวนอยู่ในอก เธอกำลังจะทำอะไรลงไป? การตอบกลับข้อความนี้ มันไม่ต่างอะไรจากการยอมรับและเปิดประตูให้เขาก้าวเข้ามาในชีวิตเธออีกครั้ง... ในฐานะที่ไม่ถูกต้องแต่แล้ว ภาพสัมผัสอันเร่าร้อน เสียงครางกระเส่า ความรู้สึกเสียวซ่านที่เขาปรนเปรอให้ มันก็ย้อนกลับเข้ามาในห้วงคำนึงอย่างห้ามไม่อยู่ ความรู้สึก ‘มีชีวิต’ ที่เธอแทบจะลืมไปแล้ว มันหอมหวานเกินกว่าจะตัดใจได้ง่ายๆสุดท้าย... เธอก็ตัดสินใจกดส่งข้อความต

ตอนที่ 9"แน่ใจนะว่าแค่นั้น"คำถามเสียงพร่าแหบห้าวแต่แฝงความท้าทายของวินยังคงก้องอยู่ในหู ใบหน้าหล่อเหลาที่โน้มลงมาใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกัน กลิ่นโคโลญจน์จางๆ อันคุ้นเคยผสมกับกลิ่นกายบุรุษเพศของเขาโชยเข้าปอด ปลุกสัญชาตญาณบางอย่างที่หลับใหลให้ตื่นขึ้น ดวงตาคมกริบคู่นั้นจ้องลึกลงมา... เหมือนจะมองทะลุเข้าไปถึงก้นบึ้งหัวใจที่กำลังสั่นไหวอย่างรุนแรงของเธอพราวควรจะผลักเขาออกไป ควรจะตอกหน้าเขาแรงๆ ด้วยคำพูดเย็นชา ควรจะย้ำเตือนถึงสถานะของเขาและเธอ... แต่ร่างกายเจ้ากรรมกลับทรยศ มันแข็งทื่อไม่ยอมขยับหนี แถมหัวใจยังทรยศเต้นแรงโครมครามราวกับจะหลุดออกมานอกอก ลมหายใจติดขัดเมื่อสบเข้ากับแววตาลึกซึ้งคู่นั้นเธอเห็นความต้องการ... ความปรารถนา... และบางที อาจจะเป็นความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ลึกๆ ในนั้น... เหมือนกับที่เธอรู้สึกวินไม่ได้รอคำตอบ เขารู้... เขาสัมผัสได้ถึงกำแพงในใจเธอที่กำลังสั่นคลอน เขาเห็นแววตาที่เคยแข็งกร้าวเมื่อครู่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเขาทาบริมฝีปากหยักได้รูปลงบนริมฝีปากอิ่มสั่นระริกของเธออย่างไม่อาจหักห้ามใจได้อีกต่อไป จูบนี้ไม่ใช่จูบที่ปลอบประโลม ไม่ใช่จูบที่เกิดจากความเมามายไร้สติเหมื

ตอนที่ 8เช้าวันจันทร์เวียนมาบรรจบอีกครั้ง แต่สำหรับพราว มันคือเช้าวันที่หนักอึ้งที่สุดในรอบหลายปีที่ผ่านมา ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนวันก่อนนั้นยังคงตามหลอกหลอนเธอไม่หยุด ทั้งความเร่าร้อน วาบหวาม และความรู้สึกผิดบาปที่เกาะกินหัวใจ ความทรงจำที่เธอสั่งตัวเองให้ลืม มันกลับยิ่งแจ่มชัดขึ้นทุกครั้งที่หลับตาลงหญิงสาวใช้เวลาอยู่หน้ากระจกนานกว่าปกติ พยายามแต่งหน้าปกปิดร่องรอยความอ่อนล้าและดวงตาที่บวมช้ำเล็กน้อยจากการร้องไห้เมื่อวาน เธอเลือกชุดทำงานที่ดูสุภาพและมิดชิดที่สุด ราวกับว่าเสื้อผ้าเหล่านี้จะช่วยเป็นเกราะกำบังให้เธอได้‘ลืมมันไปซะพราว มันก็แค่ความผิดพลาดเพราะความเมา’ เธอย้ำกับตัวเองในใจเป็นรอบที่ร้อย ‘แกกับเขา เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว และจะไม่มีวันเป็น!’ตลอดทางที่ขับรถมาบริษัท หัวใจของพราวเต้นไม่เป็นส่ำ เธอกลัว... กลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับเขา กลัวสายตาของเขา กลัวความรู้สึกของตัวเองเมื่อก้าวเท้าเข้ามาในออฟฟิศ พราวสูดหายใจลึก พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด เธอกวาดตามองไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว... ไม่เห็นเขา โล่งใจไปเปราะหนึ่ง หญิงสาวรีบเดินตรงไปยังห้องทำงานของตัวเอง อยากจะขังตัวเองอยู่ในนี้ทั

ตอนที่ 7ร่างบางของพราวถูกวางลงบนเตียงนอนขนาดคิงไซส์อย่างแผ่วเบา สัมผัสของผ้าปูที่นอนเนื้อดีที่แผ่นหลังควรจะทำให้รู้สึกสบาย แต่วินาทีนี้มันกลับเป็นเหมือนเชื้อเพลิงที่โหมกระพือไฟในกายให้ลุกโชนยิ่งขึ้น แต่ก่อนที่แผ่นหลังจะได้สัมผัสกับผ้าปูที่นอนเต็มที่ ริมฝีปากร้อนผ่าวของวินก็ประกบลงมาอีกครั้งจูบนี้แตกต่างจากที่ผ่านมา มันดูดดื่ม หนักหน่วง และเต็มไปด้วยความต้องการอันแรงกล้าที่ไม่ได้ปิดบัง ราวกับต้องการตอกย้ำความเป็นเจ้าของ ต้องการสูบสิ้นลมหายใจและสติสัมปชัญญะที่ยังพอมีเหลืออยู่ของเธอไปให้หมดสิ้น เธอเผยอปากรับลิ้นร้อนที่สอดแทรกเข้ามากวาดต้อนความหอมหวานในโพรงปากอย่างเต็มใจ แขนเรียวที่เคยไร้เรี่ยวแรงกลับยกขึ้นโอบรอบลำคอแกร่งของเขาไว้แน่น ตอบสนองจูบนั้นอย่างลืมตัวลืมตน ลืมไปชั่วขณะว่าเธอยังมีสามี และผู้ชายที่กำลังปรนเปรอเธออยู่คือคนที่เคยทิ้งเธอไปอย่างไม่ใยดีวินผละริมฝีปากออกเล็กน้อยเพียงเพื่อให้มีอากาศหายใจ มองสบตาลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่บัดนี้ฉ่ำเยิ้มไปด้วยแรงอารมณ์จนแทบไม่เหลือเค้าความเศร้าก่อนหน้า เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อย"ริมฝีปากคุณสั่นไม่หยุดเลย... ร่างกายคุณเรียกหาผมอยู่ใช่ไหมพร

ตอนที่ 6ความเงียบภายในรถสปอร์ตคันหรูหนักอึ้งจนน่าอึดอัด มีเพียงเสียงเครื่องยนต์ที่คำรามเบาๆ และเสียงสะอื้นไห้ของคนข้างๆ ที่ดังขึ้นเป็นระยะเท่านั้นที่ทำลายความเงียบงันนั้นวินกุมพวงมาลัยแน่น สายตาจับจ้องไปที่ถนนเบื้องหน้า แสงไฟจากเสาไฟฟ้าและตึกสูงสาดส่องเข้ามาเป็นระยะ เผยให้เห็นใบหน้าคร้ามคมที่เรียบตึง แต่แววตาคู่คมนั้นกลับฉายแววสับสนและปวดร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาลอบมองร่างบางที่นั่งฟุบหน้าอยู่กับคอนโซลรถเป็นครั้งคราว หัวใจเหมือนถูกบีบรัดอย่างรุนแรงภาพของพราวในงานเลี้ยง ทั้งตอนที่เธอยืนสวยสง่าแต่แววตาเศร้าสร้อย ตอนที่เธอดื่มเหล้าอย่างไม่คิดชีวิต และตอนที่เธอร้องไห้ฟูมฟายเมื่อครู่ มันวนเวียนอยู่ในหัวเขาซ้ำๆ ความรู้สึกสงสาร เป็นห่วง และ... ความรู้สึกเก่าๆ ที่เขาพยายามกดมันไว้สุดหัวใจตลอดสิบปีที่ผ่านมา มันกำลังถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรงเขาจำต้องแต่งงานกับพิมพ์ด้วยเหตุผลทางธุรกิจที่ซับซ้อนและพันธะบางอย่างในอดีตที่เขาไม่อาจปฏิเสธ แต่ลึกลงไปในหัวใจ... พราวคือผู้หญิงคนเดียวที่เขารักมาโดยตลอด การต้องตัดใจและเดินออกมาจากชีวิตเธอในวันนั้น คือความเจ็บปวดที่สุดที่เขาเคยเผชิญ และการได้กลับมา