Novels by Claxiin

The late afternoon sun cast long shadows through the floor-to-ceiling windows of the villa. The golden light seemed almost cruel as it spilled across the polished floor, illuminating the cold silence that had settled in the room. I sat on the edge of the vast bed, the USB drive heavy in my hand, its weight a constant reminder of everything I had just learned. For hours, I had poured over the files—each document a fresh wound. Offshore accounts hidden in secret locations, gambling debts spiraling wildly out of control, contracts shredded without a second thought, and betrayal after betrayal piled up like a mountain of lies. Eduardo Madrigal, the man I had once called “father,” was nothing like I imagined. He was a stranger, a monster hiding behind a mask of respectability. The bitter taste of betrayal flooded my mouth as I replayed the words in my mind. How had I been so blind? How had I lived in his shadow, unaware of the darkness festering beneath? The weight of his sins pressed do

I didn’t sleep.How could I?After signing that contract, everything about my world shifted. I was no longer just Celeste Madrigal—I was the future Mrs. Villaraza.My last name would be tied to the man I feared… and, disturbingly, the man who haunted my thoughts.The morning sun peeked through the lace curtains as if mocking me for surviving another night in this golden prison. The bed was far too soft, too large. It felt like I was sinking in a dream I didn’t want to be in.A knock at the door pulled me from my spiral.Before I could speak, the door opened and a woman stepped in, not the maid from before—this one was different.She was tall, graceful, dressed in a sleek black pantsuit. Her hair was pulled back into a perfect bun and her eyes were sharp."Good morning, Miss Madrigal—rather, soon-to-be Mrs. Villaraza,” she said, her voice clipped but professional. “I’m Althea, the family’s chief coordinator. I’m in charge of your wedding preparations.”Wedding.The word hit me like a sl

Twelve o’clock. Midnight.The ticking of the grand clock echoed in my ears like a countdown to my own funeral.I stood by the window, staring out at the massive estate. The night was still. Too still. As if the world was holding its breath for my answer.The mansion was surrounded by high steel walls, electric fences, and men in black patrolling the perimeter. I had no doubt that every inch of this place was a trap dressed in luxury.Even if I managed to escape, I wouldn’t survive five steps past that gate.I wrapped my arms around myself, trying to stop the shaking. I didn’t want to cry again. I was tired of crying. But everything inside me screamed with helplessness.Marry a man I barely knew—a man who had shot my father and sister.Or watch the people who betrayed me suffer.What kind of choice was that?“Celeste,” I whispered to myself. “Get a grip. You need to think clearly.”But how could I?All I could hear was Papa screaming. All I could see was Selene’s face—distorted in pain

Darkness wrapped around me like a shroud.My stomach still burned from where he hit me, and my limbs were heavy, numb, and trembling. I wasn’t dead, but I didn’t feel alive either.Then… warmth.A soft mattress beneath my body. Velvet sheets. A scent I couldn’t place—clean, expensive, and masculine.I forced my eyes open.A grand chandelier hung from the high ceiling. The walls were lined with bookshelves and intricate golden moldings. I was lying in the biggest bed I had ever seen, wearing an unfamiliar silk robe.Where am I?Suddenly, the door creaked open.I turned my head weakly, and there he was.The masked man—Dominic. But now, his face was fully revealed.And I knew him.“You…” I murmured, voice hoarse.Dominic Villaraza. Son of Lucio Villaraza—my father's worst enemy. The boy I met only once at my mother’s funeral. He was older now, sharper, and far more dangerous.“You finally remember me.” His voice was low, amused.I tried to sit up, but my body refused. “Why… why are you do

I froze the moment our eyes met.A man sat like a king on the long sofa in our living room. He wore a black mask, hiding most of his face, but not those eyes—piercing blue, cold as ice. His gaze stabbed straight into my soul, and I was the first to look away.I couldn’t breathe.Just a few minutes ago, I was working happily at my little coffee shop.Now?Now I was kneeling on the cold tile floor, surrounded by armed men with guns. My heart thundered in my chest. I wanted to run—but I knew I wouldn’t get far.The man leaned forward, face-to-face with my pale, shaking father.“Are you going to pay me,” he said in a voice sharp and emotionless, “or should I blow your skull open?”I stiffened. His voice alone made my blood run cold.“H-Have mercy…” Papa pleaded, kneeling—kneeling—in front of him.But mercy wasn’t part of this man’s vocabulary.He kicked my father so hard that he crashed onto the floor—even after kissing the sole of the man’s shoe.I wanted to feel sorry.But how could I, w

Pagpasok palang sa hospital room ni mama ang masayang mukha niya agad ang bumungad sa akin. Alalay niya ang isang nurse habang naglalakad ng dahan-dahan. Tagal na rin pala ng madalaw ko si mama dahil naging abala din kasi ako kay Jayden. "Anak, mabuti naman at napadalaw ka? Ang akala ko ay tuluyan mo na akong nakalimutan. Maayos kana man ba sa bahay ng asawa mo?" nagulat pa ako sa tinanong ni mama dahil wala pa akong nababanggit sa kanya tungkol kay Jayden. Inilagay ko muna sa ibabaw ng lamesa ang mga dala kong pagkain para kay mama. Ang iba dito ay galing sa pera ni Jayden kaya kahit labag sa kalooban ko ay dinala ko na rin. "Anak, kumakain kaba ng maayos doon? Hindi ka naman ba nagiging sakit sa ulo ng asawa mo?" "Nay, naman, kailangan ba ako naging sakit ng ulo sainyo? Tapos magiging sakit ng ulo din ako sa asawa ko? Malabo iyon nay dahil ayoko maging pabigat,""Mabuti naman anak dahil napakabuti ng asawa mo. Utang na loob ko sa kanya kung bakit nagiging maayos na ako kahit papa

Maaga akong gumising upang makapagluto ng almusal para kay Jayden. Ilang araw na rin ang lumipas simula ng manggaling kami sa bahay ng mommy niya na malugod akong tinanggap. Ilang araw na ang nagdaan ngunit tanda ko parin ang gabing umamin ako sa kaniya na mahal ko na siya. Ilang araw kaming hindi nagpapansinan at ilang araw ko na rin siyang iniiwasan marahil dahil sa kahihiyan na nararamdaman ko ngayon. Pero napagtanto ko rin na hindi pwede ang ganito dahil kasalanan ko naman. Hindi ko napigilan ang bugso ng damdamin ko. “Aalis ka?” sambit bigla ng pamilyar na boses mula sa likuran ko. Napatigil ako sa pagluluto at hinarap siya saglit. Bumungad sa akin ang bagong gising na si Jayden. Suot pa niya ang isang pares ng panjama na mas lalong nagpa-gwapo rito. Idagdag pa ang kagigising lang na itsura, sino nga bang hindi mai-inlove? “I am asking you, aalis kaba? nakabihis ka, saan ka pupunta?” magkalasunod niyang tanong muli. Umiwas na ako ng tingin ng mapagtanto kong matagal na pala ak

Sampung minuto pa lang ako rito sa pamamahay ng pamilyang Deogracia pero pakiramdam ko isang taon na ako. Simula nang tumuntong ako rito naging mabigat na talaga ang pakiramdam ko. Kong noon ay hindi ako pinapansin ni Madam Leona ngayon ay ramdam ko ang matatalim niyang titig. Ni hindi ko ma-enjoy ang soup at steak na nasa harapan ko dahil pakiramdam ko ay pinapanood nila ang bawat kilos ko. “Son, care to explain kong paano kayo naging mag-asawa?” seryosong pagtatanong ni Madam Leona. Napahigpit ang hawak ko sa kubyertos dahil pakiramdam ko may ibang kahulugan ang pagkakatanong niya. “Mom, alam mo naman na matagal ko nang gusto si Amanda. Ngayon lang ako nagkaroon ng pagkakataon para maging akin siya.” sagot ni Jayden na para bang saulo na niya ang katagang 'yon.Nakaramdam ako nang kaunting kirot sa puso ko dahil napakadali sa kaniya ang gumawa ng kwento. Hindi ko naman siya masisisi dahil pumayag ako sa kontratang ito. “No, son. I didn't know na matagal mo na siyang gusto. Ilang

“Dinah, sure kaba na isasama niyo ako sa family dinner niyo?” pang sampu ko na atang pagtatanong ito.Panay pa ang hila ko sa suot kong maikling dress dahil hindi ako komportable sa suot ko. “Susundutin ko talaga ang mata mo kapag binuklat mo ulit 'yan! Hindi kita malagyan ng eyeliner dahil sa likot mo!” hasik niya kaya napalabi ako.Siya kasi ang naglalagay ng make-up ko. Huling kita daw niya kasi sa make na ginawa ko ay sobrang pangit daw. Mukha daw akong aswang na sinuntok ng ilang beses. “Saka isa pa asawa kana ni kuya diba? Kaya dapat lang na kasama ka,” dagdag pa niya.Hindi na ako nagsalita at pinagmasdan na lang ang sarili ko sa harapan ng salamain. Simple lang ang make up ma ginawa niya sa akin. Basta na lang din inilugay ang buhok ko kaya mas lalong tumingkad ang mala nyebe kong balat. Napansin ko ang malawak niyang ngiti habang pinagmamasdan niya ako sa salamin.“Ang ganda mo talaga,” puri niya.Napangiti na lang din ako ng malawak ng sabihin niya sa akin 'yon. Ang swerte

“This will be your room. Dito kana titira kasama ako,” malalim ang boses nito ng sambitin niya ang katagang 'yon.Pinaikot ko ang paningin sa kabuo-an ng bahay niya gusto kong mamangha dahil napakaganda nito. Pakiramdam ko para akong dumi sa mala-palasiyong mansion na 'to. Ngunit bigla na lamang sumagi sa isip ko si inay na mag-isa lang sirang bahay namin. Matapos kasi ang gabing 'yon sa bar sa condo muna ako ni Dinah tumuloy at ngayon nga ay dinala ako ni Jayden dito sa bahay niya. Dito na raw ako titira dahil nga mag-asawa na kami.“Ayaw mo ba ng kwarto mo? Maraming kwarto dito pumili ka lang,” aniya pa.Pero kaysa sumagot napayuko na lang ako dahil hindi ko talaga maiwan si inay. Sino mag-aalaga sa kaniya? Hirap na hirap na 'yon tumayo dala ng sakit nitong cancer sa baga. “Tell me? Anong bumabagabag sayo?” banayad ang pagkakatanong niya sa akin.Pinanood ko siya kong paano siya lumapit sa akin gamit ang high tech niyang wheel chair. May kong ano lang siyang pinindut doon at kusa i

Amanda's Point of view“Ano na? Igiling mo pa, Amanda! Isang buwan kana rito pero hindi mo pa rin maisaulo ang sayaw na 'to!” sigaw ng bakla na nagtuturo ng sayaw sa akin.Isang buwan na talaga akong nagtatrabaho rito sa luxury bar pero ngayon lang niya ako isinalang sa entablado. Hindi ko gustong gawin ang bagay na ito ngunit kailangan dahil kailangan ni inay ng gamot sa sakit niya. Sa loob nang isang buwan back-up dancer lang ako o kaya ay waitress sa isang tabi. Ngunit ngayon gabi tinanggap ko ang paunang bayad ng baklang 'to para sa malaking halaga ng pera. “Igiling mo pa! Ano na? Ang tigas-tigas mong gumalaw!” muling sigaw niya sa akin.Hindi ko kasi alam kong paano ko igigiling ang balakang ko sa bangko na kinauupuan ko. Hindi ko rin alam paano ko sasayawan ang bakal na nakaturok sa gitna ng entablado. Mayroon na lang akong kalahating oras para matuto nito or else kailangan ko ibalik ang perang binayad nila.“Bwisit! Bahala ka sa buhay mo! Nakakairita kang turuan ni hindi ka mar