Nobela ni Divine Lucienne

Naalala niyang malinaw na malinaw—may guhit ng kwintas na iyon sa drawer ng kanyang ina.Mula sa disenyo, hugis, at dami ng diamante, eksaktong-eksakto.Noon, humanga siya sa kwintas.“Ang ganda nito. Bagay na bagay kay Bona,” naisip niya.Nakita ng kanyang ina ang pagkabilib niya, kaya hinaplos nito ang kanyang ulo at ngumiti.“Para ito sa anak ni Aunt Mei. Isang regalo mula sa’yo. Gusto mo ba?”Nahihiya man, tumango siya.Pero pagkatapos ng aksidente ni Aunt Mei, hindi na ito muling nabanggit.

Nakatali ng mga pampasabog sina Arthur at Xia.Si Xia, itinago ang buong katawan sa likod ni Arthur, kaya’t imposibleng barilin siya nang hindi tinatamaan si Arthur.Ang planong ito—masyadong perpekto para kay Xia lang.Naisip ni Sean, "Hindi siya ang utak nito."Kung kaya niyang makapang-impluwensya sa loob ng kulungan, at gumawa ng ganitong matinding plano ng pagtakas, hindi siya ordinaryong kriminal.May mas malaki pang taong nasa likod niya.Habang lumalalim ang hinala ni Sean, mas lalong lumalim ang kanyang mga mata—puno ng panganib.Nang makita

Sa mismong utos ni Sean, bumukas ang pinto ng silid.Pumasok si Secretary Robbie, kasama ang ilang dayuhang eksperto.Nakatingin siya kay Elena nang may magalang na ngiti:“Miss Alvarez, ito ang mga eksperto mula sa ibang bansa na dinala ni Mr. Fernandez. Hindi nila hahayaang mawala ka—pero kailangan muna nilang magsagawa ng pagsusuri bago ka gamutin.”Nabigla ang lahat sa loob ng silid.Agad na sumigaw si Leo:“Ano’ng balak n’yong gawin? Ganyan na nga ang kalagayan ni Elena—anong pagsusuri pa ang kailangan?”Ngunit kalmado pa rin si Secretary Robbie.

Biglang lumubog ang dibdib ni Sean.Ang ginang na ito…Pakiramdam niya, nakita na niya ito dati.Lalo na ang mga mata—maganda, kalmado, at may ngiting banayad. Parang isang alaala mula sa napakatagal na panahon.Isang alaala na hindi niya matukoy kung kailan o saan niya nakita.Agad niyang inayos ang sarili. Tila nawalan siya ng kontrol sa sarili kahit isang saglit.“Kung hindi po kayo komportable, lilipat na lang ako sa ibang mesa.”Ngunit mabilis ding nagsalita si Mrs. Fu, pinipigilan ang sariling pagtataka.&ld

Sa kabilang panig.Akmang kukunin na sana ni Sean ang telepono para tawagan si Bona at tanungin kung bakit hindi pa ito bumabalik, nang bumukas ang pintuan ng ward.Pumasok si Elena habang itinutulak si Lin sa wheelchair.Wala ni katiting na bakas ng kahihiyang napaalis sila kagabi—nakangiti pa rin si Elena na parang walang nangyari."Kuya Sean, inutusan ako ni Mama na dalhin siya rito para dalawin ka."Biglang nawala ang magandang mood ni Sean nang makita silang dalawa.Napakunot ang noo niya. "Kakagising mo lang, bakit hindi ka nagpapahinga? Bakit palakad-lakad ka pa?"Mukhang masama ang lagay ni Lin, pero matigas pa rin ang boses nito habang nakatingin sa sugat ni Sean."Sean, mamamatay ka na lang ba para lang kay Bona? Gulo lang ang dinadala ng babaeng ‘yan sa buhay mo. Bakit mo pa siya iniisip nang ganyan?"Biglang lumamig ang mga mata ni Sean."Siya ang babae ko. Karapatan kong mahalin siya, kahit ikamatay ko pa. Walang sinuman ang puwedeng magdikta sa akin.""Sean, ako ang nana

Tinitigan ni Bona si Sean na balot ng dugo, at hindi na niya mawari kung luha ba o tubig mula sa gripo ang bumabagsak sa mukha nito.Sa sandaling iyon, lumitaw ang bodyguard na palihim na nagbabantay kay Bona.Dali-daling isinakay si Sean sa ambulansya papuntang ospital.Makalipas ang kalahating oras.Isinugod si Sean sa emergency room para sa operasyon.Si Bona, basang-basa pa rin, ay nakatayo sa labas ng operating room.Lumapit si Secretary Robbie at agad siyang pinayapa."Atty. Sobrevega, nasugatan ka rin sa likod. Kailangan mong magpagamot agad. Kung hindi, baka lumala pa ang sugat mo."Umiling si Bona."Hindi. Hihintayin ko siyang matapos."Pero nagpumilit si Secretary Robbie."Atty. Sobrevega, kahit sa sitwasyong iyon, inuna pa rin ni Mr. Fernandez ang sugat mo. Ayaw niyang magtamo ka ng mas malalang pinsala. Kung hindi ka magpagagamot agad at lumala ito, mawawalan ng saysay ang ginawa niya."Alam ni Secretary Robbie kung paano kumilos para sa interes ng kanyang boss.Sa wakas,

Nakatayo si Zion sa harap ng bulletin board sa faculty lounge. Tahimik, halos hindi humihinga, habang tinititigan ang bagong announcement na ibinaba ng board: “A new Development Director will be introduced during next week’s general assembly.”Walang pangalan. Walang pahiwatig kung sino. Pero sapat na para kabahan si Zion.“Parang may gustong ilihim,” bulong ni Ma’am Les sa likod niya. “Alam mo ba kung sino ’to?”Umiling lang si Zion. “Wala akong alam.”“Pero mukha kang may kutob,” sabat ni Sir Anton, habang nagsasalin ng kape. “Mula nang may ‘anonymous donor’ na pumasok, parang ang daming galawan ng board, no? Hindi ba kayo informed?”“Hindi lahat ng bagay ay sinasabi sa akin,” sagot ni Zion, pilit ang ngiti.Lumayo siya mula sa bulletin board at dumiretso sa office niya. Pagkapasok niya, agad siyang bumagsak sa upuan. Ilang araw na siyang binabagabag ng parehong tanong—bakit bigla na lang may external audit, bagong posisyon, bagong pondo, at bigla ring bumait ang mga dating matitiga

Mula nang inanunsyo ni Zion ang pagbabalik niya sa pagtuturo at ang nalalapit na pagbitaw bilang CEO, akala ng lahat ay tahimik na ang lahat. Pero sa Northview, ang katahimikan ay bihira at madalas ay bagyo ang kasunod.Isang umaga, habang nasa opisina si Zion, may dumating na abogadong hindi niya kilala.“Mr. Almonte,” bati nito, may bitbit na maletang kulay abuhing may tatak ng isang kilalang firm. “I'm here representing an external stakeholder, may gusto pong ipaabot sa inyo.”Zion blinked. “External stakeholder? Sino?”“I’m afraid I’m not at liberty to disclose the full identity,” sagot ng abogado. “Pero may kaugnayan ito sa family trust.”Napakunot ang noo ni Zion. “Wala na kaming active trust na may stake sa Northview. Not since...”“Since your father’s passing, yes. Pero may residual clause sa original trust. Na-activate lang ngayon dahil may bumalik na tagapagmana.”Nalaglag ang ballpen ni Zion mula sa kamay. Hindi siya agad nakapagsalita.“Is this about... Gabriel?”The lawye

Mula sa terrace ng apartment nila, tahimik na pinagmamasdan ni Allison ang langit na tila puno ng basag na ulap. Katatapos lang ng mahabang weekend nila sa probinsya, isang subok na hakbang palayo sa ingay ng media, boardroom, at mga papel na may pirma at galit. Akala niya’y iyon na ang simula ng tuluyang paghilom.Pero pagbalik nila sa lungsod, isang sobre ang naghihintay sa mesa, hindi mula sa eskwelahan, kundi mula sa Miranda & Cruz Law Firm.“Zion,” tawag ni Allison, pinipigil ang kaba habang hawak ang makapal na envelope. “May dumating para sa’yo. Galing sa abogado.”Mula sa kusina, lumabas si Zion, may bitbit na mug ng kape. Nang makita ang sobre, tila biglang nanigas ang mga balikat nito. “Miranda & Cruz?” tanong niya, sabay kuha sa sulat. “They handled my father’s estate.”“Bakit… may bago?” tanong ni Allison, tahimik pero may pangamba.Binuksan ito ni Zion at mabilis na binasa ang laman. Habang lumilipas ang bawat segundo, mas lalong lumalim ang kunot ng noo niya. Sa wakas, t

Tahimik ang loob ng sasakyan habang binabaybay nila Zion at Allison ang daan papunta sa lumang ancestral house ng mga Almonte. Malayo ito sa lungsod—walang signal, walang press, walang PR team na sasalo sa mga salita nilang posibleng masabi nang hindi inaasahan. Ito ang unang beses na dadalhin ni Zion si Allison doon. Hindi bilang CEO. Hindi bilang asawa sa papel. Kundi bilang taong gustong ipakita ang sarili nang buo."Last time I was here," ani Zion habang hawak ang manibela, "hindi na kami halos nagkikibuan ng ama ko. Noong nalaman niyang hindi ko tatapusin ang law school, nagbago lahat."Nakatingin si Allison sa bintana. "Pero bumalik ka pa rin."“Because this house still feels like unfinished business,” sagot ni Zion.Pagkarating nila sa lumang bahay, sinalubong sila ni Tita Martha, ang matandang tagapag-alaga ng bahay. “Zion,” sabi nito, sabay yakap sa binata. “Nabuhay ka!”Ngumiti si Zion, saka pinakilala si Allison. “Tita Martha, si Allison… asawa ko.”“Alam ko na,” sagot ng m

Mag-aalas siyete pa lang ng umaga pero puno na ng energy ang faculty lounge. Maingay ang takbo ng kape machine, may halakhakan mula sa kabilang mesa, at may kung sinong nagpa-practice ng class skit lines habang naghihintay ng adviser. Lahat parang normal ulit, pero para kay Allison, hindi pa siya ganap na nakakabalik sa sarili niya.Sa sulok ng faculty room, tahimik siyang naglalagay ng lesson plan sa folder habang pinagmamasdan ang paligid. May ilang guro na tumango lang sa kanya, may iilan na umiiwas pa rin ng tingin."Hey, Ma'am," bati ni Sir Anton, may dalang pandesal. "Ngumiti ka naman d'yan. Mukha kang susugod sa laban."“Medyo ganun nga ang pakiramdam,” sagot ni Allison, pilit na ngumiti.“Unang klase mo ulit today, ‘di ba?” tanong ni Ma’am Les mula sa kabilang mesa. “Saan ‘yan, 10-B?”“10-B,” sagot niya. “Advisory din nila si Ma’am Diaz, kaya expected ko medyo... opinionated.”Hindi na bago sa kanya ang pagiging vocal ng mga bata, lalo pa’t nasangkot siya sa kontrobersya. Pero

Hindi agad bumalik sa normal ang lahat matapos ang press conference. Pero may pagbabago—hindi man lubos na kapayapaan, pero tahimik na pagtanggap sa kanilang dalawa. Tulad ng langit pagkatapos ng ulan, hindi man maliwanag agad, pero ramdam mong lilinaw rin.Isang linggo na ang lumipas mula nang ianunsyo ni Zion ang desisyon niyang umatras bilang CEO pagkatapos ng school year. Ang memo na ipinadala niya sa board ay maiksi pero malinaw: gusto niyang bigyan ng daan ang bagong pamunuan, hindi dahil sumusuko siya, kundi dahil oras na para hayaan ang mas malawak na pananaw na umiral sa loob ng paaralan. At higit pa roon, gusto niyang ipagpatuloy ang pagtuturo.Sa isang meeting na tahimik ngunit mabigat, binasa ni Principal Velasquez ang memo sa harap ng board. "He’s resigning… on his own terms," ani Velasquez habang nakakunot ang noo.Walang umimik. May ilan na halatang gulat. Si Mr. Cabanag, halatang hindi makapaniwala. "He’s still young. May vision pa siya. Bakit ngayon pa?""Maybe that’s