บทที่ 4

1 เดือนต่อมา

วันเปิดภาคเรียน มหาวิทยาลัย U

ม่านฟ้าเปิดปากหาวหวอดขณะเดินไปตามโถงใต้อาคารเรียน ไหล่ห่อ ๆ ข้างหนึ่งสะพายกระเป๋าผ้าใบเก่าที่ซื้อในตลาดนัดเมื่อปีก่อน

อดีตดาวคณะสวมชุดนักศึกษาตัวหลวมคลุมทับด้วยเสื้อช็อปวิศวะสีกรมท่าตัวใหญ่ผิดไซซ์ไปเยอะ กระโปรงพลีตยาวจับจีบเกือบถึงตาตุ่ม เส้นผมสีน้ำตาลจากการทำสียุ่งชี้ฟูไม่เป็นทรง ปอยผมหน้าม้าก็แตก ทำให้บรรดาชายหนุ่มกว่าร้อยของคณะไม่ได้ให้ความสนใจเธอเท่าไร ยิ่งวันนี้มีกิจกรรมรับน้อง เหล่าหนุ่มวิศวะวัยกลัดมันทั้งหลายจึงตั้งตารอดูสาว ๆ เฟรชชีน้องใหม่มากกว่ารุ่นพี่ปี 4 แบบเธอ

"อ้าวนี่ไง มันมาพอดีเลย...ไอ้ม่านโว้ย! ทางนี้!" เสียงตะโกนโหวกเหวกดังลั่นออกมาจากปากสาวห้าวอย่าง 'เชียร์' ทอมร่างท้วมเพื่อนในกลุ่มของม่านฟ้า ทำให้บรรดานักศึกษาใต้คณะต่างหันมองพวกเธอเป็นตาเดียว

"เสียงดังว่ะ ตะโกนทำบ้าอะไร นี่ก็โต๊ะประจำไอ้ม่านมันเดินมาถูกทางอยู่แล้ว" 'หมิง' สาวหมวยอินเตอร์ผิวขาวจั๊วะตาชั้นเดียวฉุดแขนเพื่อนให้นั่งลงที่เดิม

"หาวววว~ ไงมึง" ม่านฟ้ายกมือขึ้นปิดปาก ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งยังโต๊ะประจำ มือน้อยขยี้ตาที่ยังง่วงงุนไม่หาย

"สภาพ! เปิดเทอมวันแรกก็คิดว่าจะได้เห็นอะไรดี ๆ จากมึงบ้าง"

"เมื่อคืนไม่ได้นอนหรือไงวะ"

"เออ ไอ้เคชวนเล่นเกมถึงดึกเลย"

"แม่งอีกละ!"

เชียร์บ่นขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อของคู่กรณีหลุดออกจากปากเพื่อนสนิท ตั้งแต่ปีหนึ่งที่ได้รู้จักม่านฟ้า เชียร์ก็วางคาเตอร์เป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งในใจเสมอ อะไรบางอย่างในตัวชายหนุ่มทำให้ทอมสาวอดเหม็นขี้หน้าไม่ได้ทุกที ต่อให้อีกฝ่ายจะสนิทกับม่านฟ้าตั้งแต่เล็กก็ตาม

"นี่ไม่ได้ใช้เครื่องสำอางที่เราไปซื้อกันเลยนี่! กูอุตส่าห์ช่วยเลือกช่วยแนะนำ"

"ขี้เกียจอะ แต่งไม่เป็นด้วย...วันนี้กว่าจะตื่น แค่อาบน้ำมามอได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว"

"ไปล้างหน้า! ดูขี้ตายังติดอยู่เลย! วันนี้มีรับน้องนะยะ ไม่คิดจะไปส่องเด็กเอ๊าะ ๆ บ้างเหรอไง หน้าก็สวยช่วยดูแลตัวเองหน่อยสิยัยบ้า"

หมิงบ่นไม่หยุด คีบเส้นผมยุ่งฟูของเพื่อนมาพิจารณาด้วยความระอา เธอก็เป็นผู้หญิงทั่วไปที่ชอบแต่งตัวแต่งหน้าตามแฟชั่น ก็อยากให้เพื่อนสาวที่มีเบ้าหน้าฟ้าประทานสวยเจิดจรัสบ้าง แต่ความติดสบายของม่านฟ้าก็เป็นอุปสรรคตลอด

"เออ ปีนี้กูจะหาผู้ชายมาช่วยสอยมึงลงจากคานเอง! ปะไอ้หมิง ลาก!"

"โอ๊ยยย! อะไรเนี่ย ปล่อยกูนะโว้ย จะอะไรกันนักกันหนากับหน้าผมกูเนี่ย"

ม่านฟ้าดิ้นตัวหนีขัดขืน พยายามสลัดมือของสองสาวเพื่อนรักที่เดินเข้ามาฉุดกระชากเธอไปตามทางเดิน แต่ก็ไม่อาจล้มเลิกความตั้งใจทั้งคู่ได้ สุดท้ายม่านฟ้าจึงต้องไปล้างหน้าใหม่ในห้องน้ำ โดยมีหมิงช่วยแต่งหน้าให้เบา ๆ เพื่อเปลี่ยนจากยัยเพิ้งเป็นนางฟ้า

"ค่อยดีขึ้นหน่อย...เอ้าส่องกระจกดิ๊ โอเคไหม" สาวหมวยจับเพื่อนหมุนตัวเข้าหากระจก ซึ่งม่านฟ้าก็แอบมุ่ยหน้าไม่เต็มใจในทีแรก

เมื่อใบหน้ามีสีสันขึ้นมาทำให้ออร่าความสวยฉายชัด คิ้วบางถูกเติมแต่งขับเน้นให้ใบหน้าหยาดเยิ้มชวนมอง หมิงลงรองพื้นให้ไม่หนามากเนื่องจากผิวพรรณของม่านฟ้าดีอยู่แล้ว แทบไม่มีรอยฝ้ากระใด ๆ เลย ริมฝีปากกระจับจากซีด ๆ ราวกับคนป่วยก็ทาด้วยลิปกลอสสีพีชแลดูสุขภาพดี เติมบรัชออนสีอ่อน ๆ บนพวงแก้มก็เป็นอันเสร็จ

ผมยุ่ง ๆ สีน้ำตาลก็ถูกมัดรวบขึ้นม้วนเป็นก้อนกลมบนศีรษะ ปล่อยให้ปอยผมร่วงลงมาอย่างเป็นธรรมชาติ ส่งเสริมให้ใบหน้าเธอดูเย้ายวนน่าดึงดูดขึ้นอีกเป็นเท่าตัว หากหญิงสาวสวมชุดนักศึกษาเข้ารูปกว่านี้ หนุ่ม ๆ ในคณะคงได้น้ำลายหกอย่างแน่นอน

"โห แกแต่งเก่งว่ะ" จากอารมณ์บูดหญิงสาวก็ตาโตเคอะเขินเล็กน้อยเมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงของตัวเอง ตื่นเต้นหันซ้ายหันขวามองภาพสะท้อนในกระจก

"ก็บอกตลอดให้ดูแลตัวเองหน่อย หน้ามึงก็สวยอยู่แล้ว เติมนิดเดียวก็โอเคแล้ว"

"แหะ ๆ แต่ก็ไม่ค่อยชินอยู่ดี ไม่ดูแปลกใช่ไหม"

"กูล่ะเบื่อมึงฉิบ สวยแล้วค่า" หมิงเบะปากแต่ก็ยังช่วยย้ำความมั่นใจ

"หัดแต่งตัวเลยไอ้ม่าน! ปีนี้กูกับไอ้หมิงตั้งเป้าหมายว่าจะทำให้มึงมีแฟนให้ได้!"

"จริงจังไปปะ ถ้ามันจะมีก็มีมาเองอะ" เธอส่ายหัวไม่เห็นด้วยเท่าไร เห็นแบบนี้แต่ความจริงเธอไม่ใช่คนมั่นใจในตัวเองเลย มักจะรู้สึกตัวเองด้อยกว่าคนอื่นเสมอ จึงไม่อยากคาดหวังอะไรไปมากเพราะกลัวจะผิดหวัง

เธอเคยถูกเพื่อนผู้ชายล้อเลียนตามประสาเด็กตอนอยู่ชั้นประถม เรื่องที่มีรูปร่างสูงโย่งเกินหน้าคนในห้อง และร่างกายที่เจริญเติบโตเร็วกว่าเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันจึงต้องสวมเสื้อในก่อนคนอื่น

นั่นทำเธออับอายมากถึงกับร้องไห้ออกมากลางห้องเรียน หลังจากนั้นมันก็เหมือนปมฝังใจ จึงพยายามซ่อนหน้าอกที่เริ่มนูนขึ้นมาด้วยเสื้อผ้าตัวใหญ่ ห่อไหล่งุ้มเพื่อเวลาเดินกับเพื่อนไม่รู้สึกตัวเองแปลกแยก พอยิ่งโตขึ้นเมื่อถูกคนอื่นมาวิพากษ์วิจารณ์รูปร่าง แม้จะเป็นในแง่บวกแต่เธอกลับไม่มั่นใจอยู่ดี

"นี่ไงคือเหตุผลที่กูไม่ชอบไอ้เค แม่งกดจนมึงขาดความมั่นใจหมดแล้ว"

"ไม่หรอก มันจะทำเพื่ออะไร แม่งเพื่อนสนิทกูนะ" เธอส่ายหน้าปฏิเสธแทน เพราะรู้ดีถึงเหตุผลจริง ๆ และคาเตอร์ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นั้น

"เอาเถอะ ไอ้เจ๋งไลน์มาบอกว่าจะถึงแล้ว เราไปดูพวกเด็ก ๆ เขารับน้องกันดีกว่า" หมิงเปลี่ยนเรื่องแล้วพาเพื่อนสาวทั้งคู่ออกจากห้องน้ำ เมื่อเพื่อนผู้ชายอีกคนของกลุ่มใกล้มาแล้ว

เสียงกลองดังมาแต่ไกล ณ ลานกว้างของคณะวิศวะเต็มไปด้วยนักศึกษาปีหนึ่งเกือบสี่ร้อยคน และรุ่นพี่ทั้งปี 2 ปี 3 และ ปี 4 ที่แม้จะไม่ได้มีหน้าที่อะไรก็ยังคงโผล่หน้ามาชมกิจกรรมด้วย ซึ่งเหตุผลหลัก ๆ คือส่องบรรดาสาว ๆ ที่มีจำนวนอยู่น้อยนิด

เหล่ารุ่นน้องปี 2 ทำหน้าที่สันทนาการให้ความสนุกสนาน ตีกลองให้จังหวะ สุ่มเลือกนักศึกษาน้องใหม่ขึ้นมาเต้นท่าแปลก ๆ ช่วยให้เพื่อนทุกคนผ่อนคลายความตึงเครียดลง

กลุ่มของม่านฟ้าเลือกที่จะนั่งชมอยู่ไม่ไกลมาก บริเวณโต๊ะหินอ่อนด้านข้าง เพราะเพื่อน ๆ อยากจะส่องหาว่าที่แฟนในอนาคตให้เธอแบบใกล้ชิด ระหว่างนั้นก็มีรุ่นน้องปีต่ำกว่าหลายคนยกมือไหว้ทักทายเป็นระยะ

รุ่นน้องปี 1 หลายคนในแถว แอบสะกิดกันชี้ชวนมองมาทางกลุ่มของหญิงสาว เพราะเมื่อหมิงแต่งหน้าให้ม่านฟ้าใหม่ก็ทำให้เป็นจุดสนใจทันที

"หูยยยย สวยว่ะ ขาวจั๊วะเลย"

"ปีไหนเนี่ย น่ารักจัง จบรับน้องอยากไปขอเบอร์พี่เขาเลย"

"ดาวคณะแน่ ๆ"

"เฮ้ย! ทางนั้นคุยอะไรกัน! ไม่ฟังที่พี่เขาพูดกันเลย"

เสียงของพี่ว้ากปี 3 ดังขึ้น ทำให้กลุ่มเด็กหนุ่มรีบหดหัวกลับไปตั้งใจดูกิจกรรมที่กำลังดำเนินอยู่ แต่ก็มีสายตาหลายคู่แอบชำเลืองมองไปทางรุ่นพี่สาวคนสวยเป็นระยะ เนื่องจากอดใจไว้ไม่ไหวจริง ๆ

ม่านฟ้านั่งเท้าคางมองภาพตรงหน้าเพลิน ๆ ขณะเพื่อนทั้งสองกำลังช่วยกันมองหาเด็กใหม่หน้าตาดี มาเป็นตัวแทนดาวและเดือนของคณะ และเผื่อโชคดีจะได้จับคู่ให้เพื่อนรักเสียเลย แต่แล้วโทรศัพท์ของม่านฟ้าที่วางไว้บนโต๊ะก็ดังขึ้นขัดจังหวะ

ครืด ครืด

"ให้กูเดาไหม กูว่าพ่อมึงโทรมาแน่ ๆ"

เชียร์เบ้ปากแขวะขึ้นมาทันที และเมื่อเจ้าของพลิกมือถือขึ้นมาดูก็พบเป็นเบอร์ของคาเตอร์จริง ๆ

ส่วนเจ๋งนั่งเล่นมือถือเงียบ ๆ เหลือบมองเล็กน้อยแต่ไม่ได้ออกความเห็นอะไร เขาก็เป็นอีกคนที่ไม่ถูกกับคาเตอร์ แต่เป็นเพราะอีกฝ่ายเกลียดขี้หน้าเขามากกว่า จึงไม่อยากจะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้มากให้ม่านฟ้าลำบากใจเพิ่ม

"ว่าไง" เธอกดรับ กรอกเสียงเรียบใส่โทรศัพท์ พยายามยกมือขึ้นป้องเพราะเสียงกลองรอบข้างดังมาก

(อยู่ไหนวะ! ลานเหรอ)

"เออ"

(ไปทำบ้าอะไร! เดี๋ยวเด็กก็แตกตื่นหมดหรอกว่าคณะเรามีตัวประหลาด)

"กวนตีน! ถ้าไม่มีอะไรก็แค่นี้แหละ"

(รอนั่นเดี๋ยวกูไปหา!)

เธอกดตัดสายทิ้งท่าทางเบื่อหน่าย ทำให้สองสาวหนึ่งหนุ่มที่นั่งร่วมโต๊ะแอบหันมาสบสายตารู้ทันกัน คาดว่าอีกไม่นานคาเตอร์ต้องตามมาแน่นอน

ทันทีที่คาเตอร์และกลุ่มเพื่อนปรากฏตัวยังลานกว้าง แม้จำนวนประชากรหญิงสาวในคณะวิศวะจะมีไม่กี่คน แต่ก็ยังมีบางคนแอบเก็บเสียงหวีดร้องไว้ไม่อยู่ เนื่องจากทั้งกลุ่มหล่อเหลาไม่ต่างกับดารานักร้องกันทุกคน

ร่างสูงที่เดินนำหน้าสุดไม่สนใจว่าพวกตนกำลังเป็นจุดสนใจ เสยเส้นผมปรกหน้าขึ้นลวก ๆ กวาดสายตามองหาหญิงสาวเป้าหมาย ก่อนจะเดินหน้าตึงไม่สบอารมณ์ไปทางโต๊ะหินอ่อนทันที

"แต่งหน้าอะไรของมึง ไม่ได้ดูกระจกเหรอไง"

"ปากเสียไอ้คาเตอร์! มาถึงก็ว่าเพื่อนกูเลย" หมิงแทรกขึ้นมาเป็นคนแรก เพราะคนแต่งหน้าให้ม่านฟ้าคือเธอเอง เขาพูดแบบนี้ก็เหมือนดูถูกฝีมือเธอไปด้วย

"ประหลาดนี่หว่า แต่งแบบนี้กูว่าทาแค่แป้งพับแบบเดิมดีกว่าม่าน" ร่างสูงจับคางหญิงสาวเพื่อนรักให้เงยหน้าขึ้น บังคับหันไปตามมือ สำรวจใบหน้าสวยอย่างไม่ชอบใจ

คำพูดของเขาทำม่านหน้าหน้าเสีย ปัดมือหนาทิ้งด้วยความน้อยใจ

"เพื่อนกูออกจะสวย มึงอย่าเสือกเยอะ เป็นแค่เพื่อนไม่ใช่ผัวเนอะ" เชียร์ก็เป็นอีกคนที่ทนไม่ไหว เปิดปากพูดบ้าง

"ทำไมมึงชอบว่าม่านนักวะ ถ้าพูดอะไรดี ๆ ไม่เป็นก็เงียบเหอะ" เจ๋งเอ่ยขึ้นบ้าง ยิ่งทำให้คาเตอร์ควันออกหูเพราะไม่ชอบเจ๋งเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตวัดสายตาเหี้ยมเกรียมเอ่ยเอาเรื่อง

"กูคุยกับมันสองคนปะ อย่าสอดเยอะ นี่เพื่อนรักกู อะไรดีกูก็แนะนำ"

"ถุย! พูดมาได้ มึงแม่งชอบพูดจาตัดกำลังใจไอ้ม่านมัน"

"นั่นสิ ตาบอดแล้วไอ้เค กูว่าม่านแต่งหน้าแบบนี้สวยจะตาย แปลกตาไปเยอะเลย"

แก๊ปโผล่หน้ามาจากด้านหลังคาเตอร์ส่งยิ้มหวานวิเคราะห์บ้าง ทำให้ครามและต้าร์เพื่อนสนิทของคาเตอร์อยากรู้อยากเห็นบ้างจึงมาล้อมดูม่านฟ้ากันหมด

"โอ๊ย! มารุมอะไรกูเยอะแยะเนี่ย หายใจไม่ออก" หญิงสาวที่ถูกยืนล้อมโวยวายขึ้นมา หน้าร้อนประหม่าทำตัวไม่ถูกเหมือนกันเวลาต้องเป็นจุดสนใจ

"เฮ้ย น่ารักดี ลืมไปเลยนะเนี่ยว่าม่านฟ้าเคยเป็นดาวคณะเรา เห็นแต่งหน้าแบบนี้ค่อยนึกออกหน่อย"

"ไอ้เคอย่าไปว่าม่านเยอะ กูว่าที่มันแต่งตัวแปลก ๆ ก็เพราะมึงนั่นแหละ" ต้าร์หันไปตำหนิเพื่อน รู้ดีกว่าเพื่อนสนิทคาเตอร์สวยแค่ไหน นี่เลยอาจจะเป็นสาเหตุหนึ่งที่มันชอบทำลายความมั่นใจหญิงสาว เพราะหวงกลัวคนมาจีบเพื่อนตัวเอง

"กูก็แค่เตือน อยากให้คนมองแปลก ๆ ก็ตามใจมึงแล้วกัน" เขาแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ เมื่อทุกคนพร้อมใจกันหันมารุมด่าเขาคนเดียว เบือนหน้าหนีไปทางอื่น

"มึงว่ามันตลกเหรอ..."

หญิงสาวหน้าเจื่อน พอเห็นสายตาตัดพ้อของชายหนุ่มความมั่นใจทั้งหมดก็สั่นคลอน

หมิงและเชียร์รีบฉุดแขนพูดให้กำลังใจทันที

"ไม่ต้องไปฟังมัน ไอ้คาเตอร์มันตาบอด"

"มึงสวยค่ะ มั่นใจตัวเองหน่อยม่าน"

"พอ ๆ ๆ เลิกเถียง กูหิว ไปแดกข้าวเป็นเพื่อนหน่อย" ว่าจบร่างสูงก็ฉุดแขนหญิงสาวขึ้น ทำสองสาวที่นั่งร่วมโต๊ะโวยวายออกมา

"เพื่อนมึงอยู่เต็ม จะลากไอ้ม่านไปไหนอีก!" เชียร์ว่าพลางจับแขนอีกข้างของม่านฟ้าเอาไว้ไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ

"โอ๊ย! เดี๋ยว! จะต้องการตัวกูอะไรนักหนา"

ในที่สุดม่านฟ้าก็ร้องออกมาเมื่อทั้งเชียร์และคาเตอร์ฉุดกระชากแขนเธอไปมาจนเริ่มเจ็บ ทำให้ชายหนุ่มยอมคลายแรงบีบลง แต่ก็ไม่ปล่อยมืออยู่ดี ก่อนจะหันไปโน้มน้าวเพื่อนสนิทต่อเสียงนุ่มลึกมีเสน่ห์

"มึงยังไม่ได้กินข้าวไม่ใช่เหรอ ไปนั่งกินกับกูดิ"

"ก็ยังอะ..."

เธอเริ่มลังเล แอบชำเลืองมองกลุ่มเพื่อนทั้งสามอย่างลำบากใจ

"เออ ๆ เอาเถอะ จะลากมันไปก็ไปค่ะ แต่กลางวันอย่าโผล่หน้ามายุ่งกับเพื่อนกูอีก กูจองตัวไว้แล้ว"

หมิงกอดอกจ้องกลับชายหนุ่มท่าทางจริงจัง ไม่อยากให้ม่านฟ้าลำบากใจจึงตัดสินใจพูดเอง ทำให้เชียร์ได้แต่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ปล่อยข้อมือม่านฟ้าออก แต่ก็ไม่ลืมตวัดสายตามองคู่แค้นอย่างไม่พอใจ

"กูดูแลอย่างดีอยู่แล้ว เดี๋ยวเข้าคลาสเอามาคืน...ไปม่าน กินไร"

ว่าจบก็ก้มมาพูดกับเพื่อนสาวด้วยเสียงนุ่มท่าทางเอาใจ แถมยังถือวิสาสะใช้ท่อนแขนกำยำพาดไหล่เธอเอาไว้ พร้อมลากออกไปจากลานกิจกรรมของคณะ โดยมีเพื่อนของเขาเดินตามไปด้วย

คนที่เหลือบนโต๊ะได้แต่ถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับเหตุการณ์เช่นนี้ที่มักเกิดขึ้นประจำตั้งแต่ ปี 1

"มึงว่าไง"

"หวง! ไม่รู้แม่งจะกั๊กไอ้ม่านไว้ทำไมหนักหนา จะจีบมันก็ไม่จีบ เลือกชอบกันท่าคนอื่น"

"ขอไม่ออกความเห็นละกัน ขี้เกียจจะพูด" เจ๋งส่ายหัวแล้วก้มเล่นมือถือต่อ

"ปวดหัว ไอ้ม่านก็ซื่อจนบื้อ แม่งพูดอะไรก็เชื่อไปหมด"

"ก็มันสนิทกันมานาน ไว้ใจแหละ" หมิงระบายลมหายใจท่าทางปลงตก

"กูถึงเกลียดขี้หน้าแม่งไง ทีตัวเองควงหญิงไม่ซ้ำหน้า พอไอ้ม่านจะสวย จะมีคนมาจีบก็ไปไซโคจนมันนอยด์ ทุเรศ"

"หาผู้ชายดี ๆ ให้มันกัน อยากเห็นสีหน้าตอนมันรู้ว่าม่านฟ้ามีแฟนแทบไม่ไหว"

สองสาวต่างส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้แก่กัน แล้วหันกลับไปคัดเลือกเด็กหนุ่มผู้โชคดีที่จะมาเป็นแฟนของเพื่อนสนิทในอนาคตต่อไป