บทที่ 7

แสงตะวันจับขอบฟ้าขับไล่ความหนาวเหน็บยามค่ำคืนในสารทฤดูให้จางหาย ละอองหิมะโปรยปรายลงมาบางเบาก่อนจะปลิวหายไปกับสายลมเย็นชื่น ผู้คนในเมืองผิงอานเริ่มต้นเช้าวันใหม่กันอย่างคึกคัก ชาวบ้านต่างพากันทำความสะอาดลานเรือนอย่างขะมักเขม้น โรงเตี๊ยมต่างๆ ร้านรวงริมทางเปิดทำการค้าแต่เช้าตรู่ พ่อค้าจากต่างถิ่นหลั่งไหลเข้ามาแลกเปลี่ยนสินค้า แต่วันนี้เมืองหลวงครึกครื้นยิ่งกว่าวันใด ที่นั่งในร้านรวงต่างๆ บนเส้นทางสัญจรสายหลักถูกจับจองจนแน่นขนัด เนื่องจากผู้คนต่างพากันมามุงดูขบวนทัพที่กำลังมุ่งหน้าเข้าสู่ประตูเมือง

ชายวัยกลางคนหน้าตาดุดันเหี้ยมหาญในชุดออกศึกสวมเกราะหนักทั้งตัว ควบอาชาสีขาวพ่วงพีนำหน้าทัพหลวงเคลื่อนขบวนเข้ามาในเมืองผิงอานอย่างองอาจห้าวหาญ ธงรบสะบัดไหวรับกับจังหวะการย่างก้าวของกองทัพ เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอันน่าเกรงขามจนผู้คนต่างพากันเลื่อมใส ร้องตะโกนแสดงความยินดีกับชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ที่เหล่าทหารหาญแลกมาด้วยแรงกาย แรงใจ และหยาดโลหิต ดอกไม้งามโปรยตามเส้นทางที่ขบวนทัพเคลื่อนผ่านเป็นการต้อนรับเหล่าผู้กล้า หญิงสาวที่ยังไม่ออกเรือนต่างก็โยนถุงผ้าปักลายสลักนามของตนเองให้กับเหล่าแม่ทัพนายกองที่ตนถูกตาต้องใจ ผู้คนบนท้องถนนต่างยิ้มแย้มพูดคุยเกี่ยวกับศึกนี้อย่างคึกคัก บรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุกสนานครื้นเครง

เจิ้งกั๋วกง 'จ้าวมู่' แม่ทัพใหญ่สองแผ่นดินแห่งแคว้นต้าเฉิน ผู้นำทัพสยบชาวเซียนเป่ยในคราวนี้ปรายตามองเหล่าผู้คนที่มาต้อนรับด้วยรอยยิ้มในหน้า กวาดสายตามองเรื่อยไปด้านหลังสบเข้ากับรถม้าหรูหราคันหนึ่งเคลื่อนตามขบวนทัพอย่างเชื่องช้า ริมฝีปากใต้หนวดเครารกครึ้มกระดกขึ้นเป็นรอยยิ้มกว้าง ชักม้าวกกลับไปหารถม้าคันดังกล่าว พอมองลอดผ้าม่านสีขาวบางเบาเห็นฮูหยินของเขาเล่นไล่จับกับบุตรชายตัวอวบอ้วนที่กำลังคลานสำรวจไปทั่วรถม้า ดวงตาคมดุฉายประกายอ่อนโยนมองดูบุตรชายดิ้นรนไม่ยอมให้ใครอุ้มจนพุงกระเพื่อม

“เด็กดื้อคนนี้อยู่นิ่งๆ ไม่ได้เลยใช่หรือไม่” จ้าวมู่หัวเราะชอบอกชอบใจกับความซุกซนของจ้าวลี่หมิง พอเด็กน้อยได้ยินเสียงคุ้นเคยของบิดาก็ส่งเสียงเรียกอ้อแอ้ โบกไม้โบกมือดิ้นรนจะให้บิดาอุ้มให้ได้ จน 'กู้ฟางเหนียง' เกือบรั้งตัวบุตรชายเอาไว้แทบไม่ทัน

“ซุกซนมาตั้งแต่เช้าเลยเจ้าค่ะท่านพี่ ตอนนี้ยังไม่มีทีท่าว่าจะง่วงนอนเลย”

“ถ้าอย่างนั้นน้องหญิงกับลูกกลับไปพักผ่อนรอที่จวนก่อนดีหรือไม่ ถึงอย่างไรพี่ต้องไปรายงานผลการศึกกับทางกองทัพก่อน”

“ดีเหมือนกันเจ้าค่ะ สายมากแล้วน้องจะได้กล่อมเสี่ยวชี[1] นอนกลางวัน คงใกล้จะสิ้นฤทธิ์แล้วด้วย” กู้ฟางเหนียงหอมแก้มยุ้ยของบุตรชายคนที่เจ็ดด้วยความเอ็นดู แล้วส่งให้แม่นมรับช่วงต่อ “ท่านพี่จะกลับจวนยามใดเจ้าคะ”

“ถ้าจัดการงานในกองทัพเรียบร้อยแล้วก็คงกลับเลย น่าจะไม่เกินยามเว่ย[2] น้องหญิงอย่าลืมเตรียมตัวไปงานเลี้ยงในวังช่วงค่ำด้วยล่ะ”

“น้องทราบแล้ว ท่านพี่โปรดเดินทางดีๆ”

“ไปส่งฮูหยินที่จวนแม่ทัพ” จ้าวมู่หันไปกำชับคนขับรถม้า พยักหน้าเป็นเชิงบอกลาภรรยา แล้วควบม้านำขบวนทัพกลับค่ายหงจวินที่ตั้งอยู่ทางทิศเหนือของเมืองผิงอาน

ขบวนรถม้าเคลื่อนสู่จวนแม่ทัพใหญ่ที่ตั้งอยู่บนถนนสายหลักทางทิศตะวันออกของเมืองหลวง ป้ายทองพระราชทานชื่อ ‘จวนแม่ทัพปราบทักษิณ’ ลายพระหัตถ์องอาจเฉียบคมลื่นไหลดุจเมฆเคลื่อนคล้อยของฮ่องเต้พระองค์ก่อนถูกขัดถูจนขึ้นเงาดูโดดเด่นเป็นสง่า ประตูจวนเปิดกว้างต้อนรับการกลับมาของท่านแม่ทัพ บ่าวรับใช้ยืนค้อมกายต้อนรับเป็นแถวยาวโดยมีพ่อบ้านจ้าวเป็นผู้นำขบวน

กู้ฟางเหนียงก้าวลงจากรถม้าตามการประคองของสาวใช้คนสนิท มองดูบุตรสาวทั้ง 5 คน ได้แก่บุตรคนรอง 'จ้าวลี่จ้ง' บุตรคนที่สาม 'จ้าวลี่เจีย' และแฝดสามในวัยกำลังซุกซนอย่าง 'จ้าวลี่จู' 'จ้าวลี่จิน' และ 'จ้าวลี่หลิน' กำลังยื้อแย่งกันลงมาจากรถม้าแบบไม่มีใครยอมใคร ก็รู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้ายิ่งนัก ในบรรดาบุตรสาวทั้ง 6 คนของนางหาคนสงบเสงี่ยมสมกับเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ไม่ได้เลยสักคน คนโตที่ไม่ได้เดินทางกลับมาด้วยอย่าง 'จ้าวลี่จิ่น' ก็เอาอย่างบิดาของนาง เข้ารับราชการเป็นแม่ทัพประจำการอยู่ทางเหนือ มีเพียงจ้าวลี่เจียบุตรสาวคนที่สามยังรู้ความอยู่บ้าง พอจะเชิดหน้าชูตาวงศ์ตระกูลได้

“ท่านแม่ๆ ท่านย่าอยู่ไหนหรือเจ้าคะ ท่านย่ามารับลี่จูด้วยหรือไม่ ลี่จูคิดถึงท่านย่ายิ่งนัก” จ้าวลี่จูวิ่งมาเกาะแขนกู้ฟางเหนียง ตื่นเต้นดีใจที่อีกหน่อยจะได้เจอท่านย่าหลังจากไม่ได้พบหน้ามานานปี ก่อนจะถูกจ้าวลี่จินเบียดออกไปจากวงโคจรแล้วเป็นฝ่ายเกาะแขนท่านแม่เสียเอง

“ลี่จินก็คิดถึงท่านย่าเจ้าค่ะ ท่านย่าทำเสี่ยวหลงเปาอร้อย อร่อย รสชาติดียิ่ง ท่านแม่ว่าท่านย่าจะทำเสี่ยวหลงเปาไว้ให้ลี่จินหรือไม่” จ้าวลี่จินผู้ ‘สมบูรณ์พูนสุข’ กว่าใครเพื่อน ดึงรั้งชายแขนเสื้อของกู้ฟางเหนียงไปมาเรียกร้องความสนใจกลับถูกจ้าวลี่หลินผลักกระเด็นออกไปอีกรายเช่นกัน

“เจ้าน่ะหลีกไปเลย ที่เจ้าว่ามาคือคิดถึงขนมของท่านย่าต่างหาก คนที่คิดถึงท่านย่าที่สุดคือข้าผู้นี้ ท่านแม่เราเข้าไปหาท่านย่าเลยดีหรือไม่” จ้าวลี่หลินออดอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวานจนน่าหมั่นไส้ มีหรือที่สองแฝดจะยอมให้จ้าวลี่หลินได้หน้าแต่เพียงผู้เดียว กลายเป็นเจ้าผลักข้า ข้าผลักเจ้า ไปๆ มาๆ ก็ทะเลาะกันเองซะแล้ว

“ข้าต่างหากล่ะที่เป็นคนบอกว่าคิดถึงท่านย่าก่อน” จ้าวลี่จูถลึงตาใส่คู่แฝด

“เป็นข้าที่จำรสมือของท่านย่าได้ ข้าต่างหากล่ะที่คิดถึงท่านย่าที่สุด พวกเจ้าอย่ามาขี้ตู่นะ” จ้าวลี่จินเท้าเอวไม่ยอมเช่นกัน

“เอาล่ะเด็กๆ ไม่ต้องทะเลาะกันนะ ทุกคนต่างก็คิดถึงท่านย่ากันหมดนั่นแหละ จ้งเอ๋อร์ เจียเอ๋อร์ พาเจ้าสามแฝดนี่ไปคารวะท่านย่าที่เรือนก่อน แม่สั่งงานพ่อบ้านจ้าวเสร็จแล้วจะรีบตามไป”

“เจ้าค่ะท่านแม่ / เจ้าค่ะท่านแม่” จ้าวลี่จ้งและจ้าวลี่เจียรับคำ ต้อนเด็กแฝดทั้งสามคนไปพร้อมกับบรรดาสาวใช้ตามหลังอีกเป็นพรวน

กู้ฟางเหนียงมองก้อนความวุ่นวายที่ค่อยๆ ห่างออกไปแล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย สั่งความให้พ่อบ้านจ้าวจัดเก็บข้าวของที่นำกลับมาด้วย เสร็จแล้วจึงอุ้มจ้าวลี่หมิงไปทำความรู้จักกับท่านย่าของเขา

'เฉาม่าน' หรือฮูหยินผู้เฒ่าแต่งเข้าตระกูลจ้าวซึ่งเป็นตระกูลแม่ทัพมาทุกรุ่น บรรพบุรุษทุกคนต่างพลีชีพในสนามรบเพื่อปกป้องบ้านเมืองจากอริราชศัตรู แต่ไม่รู้ว่าตระกูลจ้าวไปล่วงเกินเทพเจ้าองค์ใดเข้า ไม่เพียงบุรุษทุกคนต้องพลีชีพบนหลังอาชาศึกเท่านั้น ยังให้กำเนิดบุตรชายน้อยลงทุกทีๆ พอมาถึงรุ่นจ้าวมู่ก็มีเพียงจ้าวลี่หมิงเท่านั้นที่เป็นบุตรชาย แต่ฮูหยินผู้เฒ่าจ้าวกลับไม่ได้เร่งรัดให้บุตรชายรับอนุเพิ่ม เพราะการได้จ้าวลี่หมิงมาในวัยไม้ใกล้ฝั่งเช่นนี้ก็ถือเป็นวาสนาของตระกูลจ้าวแล้ว ดีเสียอีกนางจะได้ไม่ต้องทนเห็นบุตรหลานต้องสิ้นชีพบนคมหอกคมดาบอีก แค่นางเสียสามีกับบุตรชายคนรองไปในสนามรบก็เจ็บช้ำมากพอแล้ว นางหวังว่าจะไม่มีเหตุการณ์คนผมขาวเตรียมส่งคนผมดำอีก

“ไหนเสี่ยวชีของย่าอยู่ไหนเอ่ย” ฮูหยินผู้เฒ่าจ้าวนั่งเอนกายพักผ่อนอยู่บนเตียงเตา[3] ห้อมล้อมไปด้วยหลานสาวร้องทักจ้าวลี่หมิงทันทีที่เห็นกู้ฟางเหนียงอุ้มเขาเข้าประตูมา ซึ่งจ้าวลี่หมิงก็ไม่ทำให้คนแก่อย่างเฉาม่านผิดหวัง ถึงย่าหลานจะไม่เคยพบหน้ากัน เขาก็ยิ้มแป้นรับเสียงทักทายจนเห็นเหงือกสีแดงระเรื่อมีฟันกระต่ายอยู่สองซี่ด้วยกันครบถ้วน เรียกคะแนนความรักใคร่เอ็นดูจากท่านย่าจนบรรดาพี่สาวทั้งหลายมันเขี้ยวน้องชายตัวอ้วนไปตามๆ กัน

“เสี่ยวชีขี้โกงอย่ามาแย่งท่านย่าของลี่จูนะ”

“ใช่ๆ ขนมที่ท่านย่าทำทั้งหมดเป็นของลี่จิน ลี่จินไม่แบ่งให้เสี่ยวชีหรอกนะ ลี่จินแบ่งให้แค่ท่านพ่อกับท่านแม่เท่านั้น”

“ใครบอกล่ะ ท่านย่าเป็นของลี่หลินต่างหาก ท่านพ่อท่านแม่ก็เป็นของลี่หลิน”

“ใครบอกว่าท่านย่าเป็นของพวกเจ้ากัน ท่านย่าเป็นของทุกคนต่างหากล่ะเจ้าสามแสบ” จ้าวลี่จ้งดีดหน้าผากน้องสาวที่กำลังยื้อแย่งท่านย่ากันเรียงตัว เขย่าตัวท่านย่าจนหัวสั่นหัวคลอนเช่นนี้ได้อย่างไร ช่างไม่รู้ธรรมเนียมเอาเสียเลย คงต้องจับไปฝึกหนักที่ค่ายของท่านพ่อสักหน่อยละมั้ง

“เอาล่ะๆ จ้งเอ๋อร์ก็อย่าเอ็ดน้องเลย น้องๆ ยังเด็กอยู่ ย่ารักพวกเจ้าทุกคนนั่นแหละ” เฉาม่านพยายามห้ามปรามหลานๆ ที่วิ่งไล่กันบนเตียงของนาง กู้ฟางเหนียงเห็นลูกๆ ซุกซนไม่หยุดก็อดเปรยกับแม่สามีไม่ได้

“เด็กที่ไหนกันเจ้าคะท่านแม่ ปีนี้อายุตั้ง 12 หนาวแล้วยังไม่รู้ความกันเลย ลูกสู้อุตส่าห์หาหมัวมัว[4] มาสอนมารยาทให้พวกนางแล้วก็ยังไม่ดีขึ้น ตำราสอนหญิงหรือก็เรียนไปเสียเปล่า ดีดฉิน เขียนอักษร วาดภาพ หรือเล่นหมากล้อมก็เอาดีไม่ได้สักอย่าง ดีแต่รำกระบี่ตีกระบอง จับนกตกปลาไปวันๆ ตอนนี้ลูกก็จนปัญหากับเด็กพวกนี้แล้วเจ้าค่ะ ไม่รู้ว่าจะได้ออกเรือนเหมือนสตรีเรือนอื่นเขาหรือไม่” กู้ฟางเหนียงพร่ำบ่นกับแม่สามีด้วยความอัดอั้นตันใจ เหล่าสตรีที่ยังขายไม่ออกอย่างจ้าวลี่จ้งที่อายุ 18 หนาวกับจ้าวลี่เจียที่ถึงวัยปักปิ่น[5] พยายามทำตัวนิ่งๆ เข้าไว้ เสมือนไม่มีตัวตนอยู่ในห้องนี้ ท่านแม่จะได้ไม่พาดพิงถึงพวกนาง แต่ก็ยังไม่แคล้วโดนลากเข้าไปเกี่ยวจนได้

“จ้งเอ๋อร์กับเจียเอ๋อร์ก็เหมือนกัน เจียเอ๋อร์น่ะลูกไม่ค่อยหนักใจเท่าไหร่เพราะถึงอย่างไรก็ยังไม่ได้เข้าพิธีปักปิ่น แต่จ้งเอ๋อร์น่ะสิเจ้าคะ อายุจะเลยวัยออกเรือนอยู่แล้ว ยังไม่มีทีท่าว่าจะมีผู้ใดมาทาบทามสู่ขอเลย”

“เอาน่า เจ้าอย่าร้อนใจไปนักเลย ของแบบนี้มันขึ้นอยู่กับบุพเพวาสนา หากจ้งเอ๋อร์ถูกใจผู้ใดค่อยว่ากันเถิด เจ้าอย่าไปเจ้ากี้เจ้าการกับนางนักเลย”

“ท่านแม่ละก็ จะไม่ให้ข้ากะเกณฑ์กับนางได้อย่างไร ดูหน้าตาของนางสิเจ้าคะ เหมือนหญิงสาวเสียที่ไหน หากบอกว่าเป็นคุณชายตระกูลจ้าวคงจะเหมาะกว่า หน้าตาหล่อเหลาเกินชายแบบนี้ จะไม่ให้ลูกหนักใจได้อย่างไร เฮ้อ! แล้วท่านแม่ล่ะเจ้าค่ะ มีคนที่หมายตาไว้บ้างหรือไม่” กู้ฟางเหนียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผิดกับจ้าวลี่จ้งที่พอถูกมองว่าเป็นคุณชายตระกูลสูงศักดิ์ผู้หล่อเหลาสง่างามก็ยืดอกรับแสนจะภาคภูมิใจ ใบหน้าของนางเหมือนกับท่านพ่อขนาดนี้ จะไม่ถูกชมว่ารูปงามได้อย่างไร

“งานเลี้ยงฉลองชัยในค่ำคืนนี้ เจ้าก็ลองเรียบๆ เคียงๆ หาให้นางสักคนก็แล้วกัน” เฉาม่านมองท่าทางภูมิอกภูมิใจในรูปโฉมตนเองของหลานสาวคนรองแล้วชักจะปวดเศียรเวียนเกล้าตามลูกสะใภ้ ยังดีที่จ้าวลี่จิ่นผู้มีหน้าตาราวกับเคาะออกมาจากพิมพ์เดียวกันกับจ้าวลี่จ้งสามารถล่อลวงบุตรชายของท่านเจ้าเมืองหานตงมาเป็นหลานเขยให้นางได้ ไม่อย่างนั้นนางคงกลุ้มใจยิ่งกว่านี้

“คงจะต้องเป็นเช่นนั้นแหละเจ้าค่ะ” ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความหนักใจได้แต่ฝากความหวังในการหาบุตรเขยไว้กับงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้

[1] เสี่ยวชี เสี่ยว แปลว่า เล็ก น้อย ส่วนชี แปลว่า เจ็ด เป็นการเรียก ‘จ้าวลี่หมิง’ บุตรชายคนที่เจ็ดเชิงเอ็นดู

[2] ยามเว่ย คือ เวลา 13.00 – 15.00 น.

[3] เตียงเตา (炕) เป็นเตียงที่ก่อด้วยอิฐด้านล่างมีปล่องเตาจุดให้ความร้อน ด้านบนปูด้วยฟูกหรือเบาะรอง

[4] หมัวมัว คือ คำที่ใช้เรียกแม่นม หญิงรับใช้สูงวัย หรือนางกำนัลที่มีประสบการณ์สูง

[5] วัยปักปิ่น คือ หญิงสาวที่อายุครบ 15 ปี พร้อมที่จะเข้าพิธีปักปิ่นมวยผม เพื่อแสดงว่าได้ก้าวเข้าสู่วัยสาวแล้ว พร้อมออกเรือนหรือแต่งงานแล้ว