หย่าขาดและแยกบ้านอีกครั้ง(2)

ด้านนอกที่ติดกับลำธารเล็กๆ กลุ่มของซูเหยาได้นำเสื่อผืนใหญ่มาปูอยู่ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านให้ร่มเงาอย่างร่มรื่น อากาศในช่วงนี้มีความเย็นอยู่บ้างในช่วงเช้า แต่พอช่วงบ่ายก็จะมีแดดออก ทำให้อากาศแปรเปลี่ยนเป็นอุ่นสบาย

“น้องสะใภ้นี่ฝีมือดีจริงๆ อย่างนี้ตัดเสื้อผ้าขายได้สบายเลย” ซูเหยาพูดชมซือซิงออกมาจากใจ หลังจากที่เธอได้วาดแบบเสื้อผ้าประยุกต์ เพื่อที่จะเข้ากับคนยุคนี้ออกมาให้ซือซิงเย็บ

“พี่สะใภ้กล่าวชมเกินจริงไปแล้วค่ะ นั่นเป็นเพราะแบบที่พี่เอาออกมาให้ฉันดูต่างหาก ก็เลยทำให้เสื้อตัวนี้ออกมาสวย

“เธอไม่ต้องถ่อมตัวไปหรอก ตามที่อาเหยาว่าไว้ไม่ผิดหรอกจ้ะ ฝีเข็มของเธอสวยงามและยังเท่ากันด้วย แล้วยังเย็บเร็วอีกต่างหาก” ฟางหรงพูดชมออกมา พรางลูบเสื้อที่สำเร็จตัวนี้ด้วยความหลงไหล

“ใช่ฉันเองก็เห็นด้วยกับทั้งสองคนนะ ต่อให้แบบสวยถ้าคนทำไม่มีความละเอียดประณีตความงามก็จะขาดไป” ลี่มี่ก็กล่าวออกมาบ้างเช่นกัน

หว่านชิงที่ได้เห็นลูกสาวและลูกสะใภ้เข้ากันได้ เธอก็ถึงกับน้ำตาซึม ‘ขอบคุณนะคะเจ้าแม่ ที่ช่วยให้อาเหยาได้กลายเป็นคนใหม่’ หลินหว่านชิงคิดในใจ พร้อมกับหันไปทางทิศตะวันตก ตามที่มีความเชื่อกันว่าเจ้าแม่จะอยู่ทางทิศนี้

ซูเหยาที่เห็นท่าทางของแม่แบบนี้ เธอคิดว่าแม่จะต้องขอบคุณอะไรเจ้าแม่หวังหมู่อีกอย่างแน่นอน

“พี่สะใภ้คะ ฉันสามารถขายเสื้อผ้าที่เย็บได้จริงๆ เหรอคะ” ซือซิงถามซูเหยาด้วยดวงตาเปล่งประกายไปด้วยความหวัง

“ขายได้จ้ะ แต่ช่วงนี้เราจะขายของกันได้ถึงเดือนสี่ปีหน้านะ หลังจากนั้นเราค่อยมาว่ากันอีกที” ซูเหยายิ้มพร้อมกับพูดออกมา

ซือซิงแม้จะค่อนข้างแปลกใจว่าทำไมถึงขายได้ถึงแค่เดือนสี่ก็ตาม แต่เธอก็ไม่คิดถามออกมา

เพราะเธอมั่นใจว่าตราบใดที่เดินตามที่พี่สะใภ้บอก เธอกับสามีจะต้องไม่ลำบากอย่างแน่นอน

ซูเหยารู้สึกพอใจกับซือซิงมาก ที่ไม่คิดถามอะไรออกมาให้มากความ ดังนั้นเธอจึงตั้งใจที่จะช่วยทั้งผลักทั้งดันให้น้องสามีและน้องสะใภ้ประสบความสำเร็จโดยเร็วหลังการปฏิวัติ

“เสี่ยวผิงหนูกำลังทำอะไรคะ” ซือซิงถามเด็กหญิงตัวน้อยที่นั่งมองแม่ของพี่สะใภ้ตัดผ้าอย่างตั้งใจ

“หนูอยากหัดเย็บผ้าค่ะ เมื่อหนูทำได้หนูจะช่วยน้าเหยาหาเงินโดยการเย็บผ้าขาย พวกเราจะได้มีกินกันตลอด ไม่อดและลำบากอีก” เจ้าตัวน้อยตอบออกมาตามใจคิด

“โธ่เด็กน้อยของน้า ต่อไปนี้น้ารับรองว่าเราจะไม่อดอยากและลำบากเหมือนเดิมอย่างแน่นอน แต่หนูแค่จะต้องห้ามบอกใครรู้ไหมค่ะ” ซูเหยาดึงเด็กน้อยเข้ามากอดพร้อมพูดออกมา

“เมื่อไหร่พี่จะมีลูกน่ารักเหมือนเจ้าตัวน้อยนี่บ้าง” เสียงลี่มี่พูดออกมาอย่างท้อใจ ฟางหรงเมื่อได้ยินก็ถอนหายใจออกมาเช่นกัน

“เดี๋ยวพวกพี่ก็มีค่ะ ไม่เกินปีหน้าหรอก” ซูเหยาเมื่อเห็นอาการหม่นหมองของคนทั้งคู่เธอจึงเผลอพูดออกมา        และเมื่อรู้ตัวจึงเอามือปิดปากของตนไว้

แต่เธอคิดว่าไม่น่าจะทันแล้ว เพราะดวงตาทั้งแปดคู่ได้มองมาทางเธอ นัยน์ตาสั่นระริกเปล่งประกายด้วยความดีใจและความหวัง

“เจ้าแม่บอกลูกมาอย่างนั้นเหรอ” หว่านชิงกระซิบกระซาบถามลูกสาว ซูเหยาก็ได้แต่เออออตามน้ำไป

“น้องสามีพูดจริงอย่างนั้นเหรอ โอ้ยพี่ดีใจ” ทั้งสองคนฉีกยิ้มเต็มใบหน้าด้วยความดีใจ

“พวกเธอนี่ อย่าเอะอะโวยวายไปนัก หากใครได้ยินมันจะไม่ดีเอาได้” หว่านชิงดุลูกสะใภ้เสียงเข้ม แต่ใบหน้าและแววตากลับยิ้มออกมาอย่างดีใจเช่นกัน

“น้องสะใภ้เองก็ไม่ต้องคิดมากนะ พรุ่งนี้พี่จะพาน้องสะใภ้กับน้องสามีไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล” ซูเหยาบอกกับซือซิงที่นั่งเหม่อ

“ซือซิงเป็นอะไรอย่างนั้นหรือลูกถึงต้องไปโรงพยาบาล” หว่านชิงถามออกมาด้วยความเป็นห่วง

“น้องสะใภ้ทำงานมาตั้งแต่เด็กๆ ใช่ไหมล่ะคะ หนูก็เลยคิดว่าควรจะไปตรวจร่างกายและปรึกษากับหมอ หากต้องการมีลูกว่าจะต้องบำรุงยังไงก็เท่านั้นแหละค่ะ ไม่ต้องกังวลไป” ซูเหยาพูดขึ้นมาให้ทุกคนฟัง

แม้ในใจจะรู้สึกกังวลอยู่บ้างถึงเรื่องของการมีลูกของซือซิง แต่เธอคิดว่ารีบพาไปปรึกษาหมอดีกว่า เรื่องของบำรุงเธอไม่ห่วงเลยสักนิด เพราะในมิติมีให้เต็มไปหมด

“ตะ.. แต่ฉันยังไม่มีเงินเลยนะคะ” ซือซิงพูดออกมาพร้อมก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกละอายใจ

“เรื่องเงินเธอไม่ต้องเป็นห่วงหรอกจ้ะ เธอเชื่อพี่เถอะ รับรองว่าพี่จะทำให้เธอมีเงินได้อย่างแน่นอน จากงานฝีมือของเธอนี่แหละ” ซูเหยาพูดอย่างหนักแน่น

“ฉันเชื่อพี่ค่ะ” ซือซิงพูดตอบรับซูเหยาเสียงดังเช่นกัน

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็เย็บต่อไปเถอะจ้ะ แล้วก็ควรจะเย็บชุดให้ตัวเองด้วย พี่เตรียมผ้าเอาไว้ให้แล้ว” ซูเหยาเอ่ยอย่างหยอกล้อ

คำพูดและการกระทำของซูเหยาก็ได้เรียกรอยยิ้มจากทุกคนขึ้นมา พร้อมกับที่ทุกคนก็ก้มหน้าก้มตาทำงานในมือต่อไป