หนักใจ

หงอี้มองตามแผ่นหลังกว้างของชินอ๋องจนลับสายตา พอถูกนำมาวางบนเบาะนอนซึ่งกงกงคนสนิทของฮ่องเต้จัดวางบนโต๊ะทรงงาน พร้อมถ้วยใส่นมอุ่น ๆ ความสนใจของนางจึงกลับมาจดจ่อกับของกินแทน

โอรสสวรรค์ยิ้มปลาบปลื้ม รู้สึกมีแรงทำงานเพิ่มขึ้นหลังได้กลิ่นประจำตัวของจอมขี้เซา รอให้พระองค์จัดการงานบนโต๊ะแล้วเสร็จ ค่อยพาหงอี้ไปเสวยสำรับเช้าที่ตำหนักของฮองเฮา

ด้วยผลตรวจร่างกายรอบล่าสุด ทำให้พระองค์มีความหวังที่จะผลิตองค์หญิงตัวน้อยหน้าตาเหมือนฮองเฮาออกมาวิ่งเล่นไปทั่วพระราชวัง ส่งเสียงเรียกพระองค์ว่าเสด็จพ่อเจ้าคะ เสด็จพ่อเจ้าขา

องค์หญิงน้อยเนื้อตัวนุ่มนิ่มหอมน้ำนม สวมชุดปักลวดลายสวยงาม ทำผมเป็นก้อนซาลาเปา ฉีกยิ้มหวานจนแก้มขึ้นก้อนกลมส่งมาให้...เพียงแค่คิดก็มีความสุขแล้ว

“สำหรับเรื่องที่ข้าปรารถนาในตอนนี้ เจ้าคือความหวังเดียว หงอี้”

เจ้าก้อนขนแสนนุ่มนิ่มเลียปากหลังดื่มนมอุ่นจนหมดถ้วย มองบุรุษผู้อยู่เหนือคนทั้งใต้หล้าด้วยดวงตากลมแป๋ว แสนใสซื่อ ไม่อาจเข้าใจว่านางเป็นความหวังในเรื่องใด

หากนั่นทำให้คนมีความหวัง แม้จะเล็กน้อย ถือว่านางมีความสำคัญ หรือเปล่านะ

หงอี้โคลงศีรษะ ท้องอิ่มเล็กน้อยทำให้นางขี้เกียจก็ไม่อยากนอนอีกแล้ว จึงเหยียดยืดคลายความเมื่อยขบ ลุกเดินนวยนาดส่ายพวงหางไปทั่วโต๊ะทรงงานของฮ่องเต้ สายตาสอดส่องกองฎีกาอย่างใคร่รู้

“ยังไม่อิ่มหรือ” หลี่ไต้ซานถามแมวน้อยด้วยสีหน้าฉงน ใช้ด้ามพู่กันจิ้มพุงกลม ๆ นั่นเชิงหยอกล้อจึงได้รับสายตาค้อนเคืองจากแมวแสนรู้ ชวนให้เสียงหัวเราะของโอรสสวรรค์ดังกลบความเงียบสงัดในทีแรก

“นี่แหนะ อย่าได้ขุ่นเคืองเลย ข้าได้ยินว่าเมื่อเจ้าตื่นนอนจะต้องได้กินนมอุ่น เมื่ออิ่มแล้วจึงนอนหลับชั่วครู่ถึงออกไปเดินเล่นและกลับมากินข้าวมิใช่หรือ”

หงอี้กรอกตา นึกรำคาญเล็กน้อยเมื่อนางพูดโต้ตอบใครไม่ได้ จึงถอนหายใจทิ้งตัวนั่งยกอุ้งเทาหน้าเขี่ยแบบจำลองกังหันน้ำให้มันหมุนเอื่อย แม้ความเบื่อหน่ายแต่ก็ไม่อยากออกไปเดินเล่นด้านนอก

เคยติดตามชินอ๋องมาบ่อย ๆ นางก็ยังครั่นคร้ามต่อสถานที่อันตรายนี้ไม่หาย สถานที่อันกลืนกินทั้งคนและสัตว์จนไม่เหลือแม้แต่กระดูก

“เบื่อหรือ อยากออกไปเดินเล่นข้างนอกไหม ข้าจะให้กงกงพาไป”

หงอี้ส่ายหัวทิ้งตัวนอนหมอบ วางคางบนอุ้งเท้า ลักษณะอาการเกียจคร้านเหลือคนาเผชิญหน้ากับโอรสสวรรค์ที่กำลังก้มตวัดพู่กัน นำตราประทับบนฎีกาที่ตรวจเสร็จ พระองค์ตรัสกับนางโดยที่ไม่เหลือบดวงเนตรมองนาง

กงกงคนสนิทของฮ่องเต้ยิ้มตาหยีกับอาการของแมวตัวน้อย หงอี้จับสายตาของชายชราได้จึงผุดลุกกระโดดลงจากโต๊ะ ใช้สีข้างถูไถชายชุดของเขาเชิงอ้อน กงกงชราคล้ายถูกขนนกปัดป่าย ก้มมองตัวการ แววตาเข้มงวดอย่างคนที่ต้องควบคุมบริวารอยู่เป็นนิจ อ่อนลงจนดูคล้ายชายชราใจดี

ไม่รู้ว่าอีกนานไหมกว่าชินอ๋องจะตกหลุมรักนางเอก แล้วการเดินตามเส้นทางในนิยายจะทำให้ความสำคัญของนางลดลงหรือไม่

หงอี้กังวลถึงมันเล็กน้อย การมีอยู่ของแมวอย่างนาง อาจสร้างความเปลี่ยนแปลงของเนื้อหา หากนางยังเป็นเพียงผู้อ่าน ต้องรู้สึกปลาบปลื้มในความรักของพระเอกนางเอกอยู่แล้ว

ทว่านางในตอนนี้คือแมวของชินอ๋อง ตัวร้ายชายผู้จะผิดหวังในความรัก จนสุดท้ายต้องเดินจากไปอยู่ในที่แสนไกลอย่างโดดเดี่ยว ซึ่งนางไม่ต้องการให้จุดจบของเขาเป็นเหมือนเดิมอีกต่อไป

การใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันกว่าสามปี ทำให้นางมองเห็นมุมมองฝ่ายตัวร้าย ก่อเกิดความผูกพัน ความห่วงใยและความปรารถนาดี หวังเพียงให้เขาหาความสุขของตัวเองเจอสักครั้งในชีวิต

ชินอ๋องเสียสละความสุขของตนเองไปหลายอย่าง เพื่อปกป้องความสุขสงบและความปลอดภัยของประชาชนในแคว้น

ถ้าเปลี่ยนให้เขารักสตรีอื่นได้คงดี ความเจ็บปวดหรือการต้องอยู่คนเดียว นางล้วนเคยประสบพบเจอมาทั้งสิ้น รสชาติของมันช่างขมฝาดจนไม่อยากจดจำ

ส่วนคนที่หงอี้ไม่อยากให้เจ็บปวด กำลังนั่งอยู่ข้างหน้าต่างในห้องส่วนตัวของภัตตาคารชื่อดังของเมืองหลวง เพื่อมองใครบางคนกำลังเดินเที่ยวเล่นกับสาวใช้ในตลาด

ความสดใสภายใต้แววตาใสซื่อกวาดมองสิ่งรอบกายด้วยความตื่นเต้น ใบหน้าเล็ก ปากนิด จมูกหน่อย แก้มกลมยามเจ้าตัวยกยิ้ม ช่วยให้นางดูใจดีเข้าถึงง่าย

จนกระทั่งห้ามใจแอบมองอยู่ในเงามืดไม่ไหวเดินลงมาข้างล่าง ทำทีว่าเป็นการพบกันโดยบังเอิญอีกครั้ง

อ้ายเมิ่งเหยากำลังสนุกกับการเที่ยวเล่นในตลาด ชะงักการก้าวเดินเมื่อเห็นบุรุษสูงศักดิ์เดินหน้านิ่งตรงมาหานาง รอยยิ้มกว้างหายวับ รีบก้มหน้าคำนับอย่างอ่อนช้อย

“เมิ่งเหยาคารวะชินอ๋องเจ้าค่ะ”

“คุณหนูอ้ายตามสบาย พบเจ้าอีกครานับเป็นวาสนา” การที่ไต้ชินอ๋องใช้น้ำเสียงกร้าวกระด้างแต่ปรับให้อ่อนโยนลง ไม่ได้ช่วยให้คู่สนทนารู้สึกผ่อนคลาย

กลับกันเกิดเป็นความระแวงจนวางตนแทบไม่ถูก ยิ่งประโยคหลังยิ่งน่าสงสัยว่าชินอ๋องต้องการสิ่งใดกับคุณหนูอย่างนาง

กระนั้นด้วยมารยาทของกุลสตรี อ้ายเมิ่งเหยาวางความสงสัยลง ส่งยิ้มบางเป็นทัพหน้า “เมิ่งเหยารู้สึกเป็นเกียรติที่ได้พบท่านอ๋องเจ้าค่ะ”

“วันนี้ก็มาเที่ยวเล่นหรือ”

“เจ้าค่ะ อีกไม่กี่วันจะถึงวันคล้ายวันเกิดของใต้เท้าเจียงแล้ว ข้าจึงออกมาเดินตลาด มองหาของขวัญเพื่อมอบให้กับเขา”

“อ้อ หากไม่รังเกียจข้าขอไปเลือกด้วยได้หรือไม่”

แม้จะเผลอขมวดคิ้วเมื่อได้ยินว่าสตรีที่สนใจกำลังเลือกซื้อของขวัญให้บุรุษอื่น กระนั้นก็รีบกล่าวเมื่อพบแววตาแคลงใจของอ้ายเมิ่งเหยามองมา “ตระกูลเจียงจัดงานให้ราชเลขาเจียงทุกปี ข้าเองได้รับเชิญไปร่วมงานเช่นกัน ยังไม่พบของขวัญที่ถูกใจอีกทั้งไม่ใคร่ชำนาญการเลือกของขวัญนัก หากได้คนรู้ใจของราชเลขาเจียงช่วยแนะนำคงดีไม่น้อย หวังว่าคุณหนูอ้ายจะไม่ปฏิเสธ”

นัยน์ตาสีรัตติกาลแสนอันตรายนั้น ทำให้อ้ายเมิ่งเหยารีบโบกมือส่ายหน้ารัวเร็ว เพราะกลัวว่าจะเผลอไปสร้างความขุ่นเคืองให้ชินอ๋องเข้า ดีไม่ดีจากการพูดคุยจะกลายเป็นสั่งลงโทษนางเพราะกล่าววาจาไม่เข้าหู

“เมิ่งเหยาไม่กล้าปฏิเสธเจ้าค่ะ เพียงไม่คิดว่าท่านอ๋องจะอยากมาเดินด้วยกัน”

“เช่นนั้นคุณหนูอ้ายโปรดนำทาง”