หวนคืนครานี้มิอาจปล่อยนาง

                                                                               บทนำ

            “เย่หรง ช่วยข้าด้วย” หม่าเซี่ยอวี้ทรุดกายนั่งลงที่ตรงขอบเตียงก่อนจะจับมือเจ้าของเรือนเขย่าเพื่อปลุกนางให้ตื่น

            “ชินอ๋อง! พระองค์มาได้อย่างไรเพคะ” สตรีที่เพิ่งดับไฟเข้านอนไปเมื่อครึ่งเค่อก่อนผุดกายลุกขึ้นนั่งบนเตียง

            “เย่หรง ช่วยข้าด้วย ข้าโดนวางยา”

            “หา! ท่านโดนวางยา” นางกล่าวก่อนจะรีบขยับกายไปจุดไฟทันที

            “อ๊า! ข้าจะทนไม่ไหวแล้ว เย่หรง เจ้าช่วยข้าได้หรือไม่”

            “พระองค์โดนวางยาอะไรมา แล้วหม่อมฉันต้องช่วยพระองค์อย่างไร” นางเพ่งมองใบหน้าที่คล้ายจะแดงก่ำ แววตาที่จ้องมองนางฉายแววดุร้ายคล้ายสัตว์ป่า บนใบหน้ามีหยาดเหงื่อผุดพรายเต็มกรอบหน้า

            ‘หรือว่าเขาจะโดนวางยาปลุกกำหนัดมา’

            พรึ่บ! แทนคำตอบเขารั้งตัวนางเข้ามากอดก่อนจะกดริมฝีปากลงบนกลีบปากสีอ่อน ลิ้นร้อนบุกรุกโพรงปากนุ่มอย่างอุกอาจ เขาเกี่ยวกระหวัดพัวพันลิ้นเล็กอย่างรุกเร้ารุนแรงและเอาแต่ใจ ลิ้นร้อนกวาดต้อนชิมความหวานจากโพรงปากนุ่มแล้วดูดดึงริมฝีปากของนางคล้ายย้ำเตือนก่อนจะยอมผละออก

            “ขออภัย ข้าไม่อาจห้ามปรามตนเองได้” เขาไม่ได้โกหกแม้ยาถอนพิษจะออกฤทธิ์แล้วแต่ทว่าความกำหนัดยังคงหลงเหลืออยู่

            “ไม่เป็นไรเพคะหม่อมฉันมีหนทางช่วยพระองค์แล้ว” นางส่งยิ้มหวานก่อนจะดันตัวเขาให้ลุกยืนขึ้นพร้อมกับร่างบอบบางที่ขยับตัวตาม

            “ขอบคุณเจ้าที่เต็มใจช่วยเหลือข้า”

            “เพียงเรื่องเล็กน้อย ท่านอ๋องอย่าได้ทรงกังวล” สิ้นเสียงกล่าวนางสะบัดเท้าเตะออกไปอย่างแรง

            “อ๊า!” ชินอ๋องรีบเอามือกุมหว่างขาของตนก่อนจะย่อตัวเกือบจะทรุดลงไปกองกับพื้น ในขณะเดียวกันก็มีบางอย่างถูกยัดเข้ามาในปากของเขาก่อนที่มือเล็กจะปิดปากและจับคางเขาให้เงยขึ้น

            “กลืนยาถอนพิษร้อยแปดเถิดเพคะ หม่อมฉันกำลังช่วยพระองค์อยู่” นางกล่าวเสียงหวานซึ่งเขาก็ทำตามแต่โดยดี

            “ขอบคุณเจ้ามากที่ช่วยเหลือข้า” หม่าเซี่ยอวี้เอ่ยเสียงลอดไรฟัน หน้าแทบจะเขียวคล้ำเพราะโกรธเคืองที่นางเตะหว่างขาทำให้แท่งหยกของเขาบอบช้ำ

            หากภายหน้ามีปัญหาใช้การไม่ได้ นางนั่นแหละคือคนที่จะต้องเดือดร้อน แต่เอาเถิดให้นางได้ระบายโทสะใส่เขาบ้างก็ดีไม่น้อย ยิ่งนางจำเรื่องราวในชาติก่อนได้เช่นนี้ เขายิ่งต้องเอาใจนางให้มาก